Κρίμα τα νιάτα τους

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Τ​​ο 1966, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, από τους σημαντικότερους φιλοσόφους στην ευρωπαϊκή ιστορία και κορυφαίος του 20ού αιώνα, δήλωνε την αγωνία του, αν μπορεί να υπάρξει πολιτικό σύστημα, και ποιο, ικανό να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο που διαμορφώνει η ραγδαία εξελισσόμενη τεχνολογία, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, σαν αυτοσκοπός. «Πάντως το συμβατό με την καινούργια εποχή πολίτευμα δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία».

Η δραματική, αγωνιώδης αυτή πρόβλεψη γινόταν, όταν δεν υπήρχαν ακόμα “προσωπικοί υπολογιστές” ούτε κινητά τηλέφωνα και η τηλεόραση ήταν ακόμα στα σπάργανα. Γεννούσε τότε στον Χάιντεγκερ πανικό το γεγονός και μόνο της αυτονομημένης από τις ανθρώπινες ανάγκες παραγωγής, η εξέλιξη των μέσων παραγωγής και της παραγωγής σαν αυτοσκοπός. Ηταν κιόλας φανερό ότι η τεχνολογία των μέσων και ο στόχος της παραγωγής δεν απέβλεπαν πια στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Οι ανθρώπινες ανάγκες υποτάσσονταν στην προτεραιότητα καταξίωσης της παραγωγής ως αυταξίας, αυτή η προτεραιότητα απαιτούσε και τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των μέσων παραγωγής.

Ο Χάιντεγκερ διαπίστωνε, στη συνέντευξη του 1966, ότι η εξέλιξη της παραγωγικής τεχνολογίας διαστέλλει τον άνθρωπο από την παραγωγή, «τον ξεριζώνει από τη γη του, ενώ (έλεγε) σύμφωνα με την ανθρώπινη εμπειρία και Ιστορία, όσο εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, κάθε τι ουσιαστικό και σημαντικό γεννήθηκε μόνο από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είχε μια πατρίδα και ήταν ριζωμένος σε μια παράδοση».

Η παραγωγή ως αυταξία και η αδιάκοπη τεχνολογική εξέλιξη που την υπηρετεί, ταυτίστηκαν αξιωματικά με την «πρόοδο», τον «εκσυγχρονισμό», την προϋπόθεση «καλύτερης ζωής». Οι επιφυλάξεις, ο προβληματισμός, η περίσκεψη στιγματίστηκαν σαν γνωρίσματα «συντηρητισμού», «οπισθοδρομικότητας», στείρας ατολμίας. Ηταν περισσότερο από φανερό ότι, με τη βοήθεια της ραγδαία εξελισσόμενης τεχνολογίας, η παραγωγή, αυτονομημένη από τις ανθρώπινες ανάγκες, υπηρετούσε ιδιωτικά, όχι κοινωνικά, συμφέροντα, αύξανε κατακόρυφα το κέρδος ιδιωτών, ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.

Οταν αυτό φτάσει να συμβαίνει, η δημοκρατία είναι «εκ των πραγμάτων» ή «εξ ορισμού» ανέφικτη.

Παύουν να αποφασίζουν οι πολίτες για τις ανάγκες τους, χάνεται η ίδια η συνείδηση-επίγνωση των αναγκών τους. Για τις ανάγκες των πολιτών αποφασίζουν οι «αγορές». Και οι διαχειριστές των κοινών (οι ακόμα επονομαζόμενοι «πολιτικοί») διεκπεραιώνουν απλώς τα συμφέροντα των αγορών.

Η διορατική πρόγνωση του Χάιντεγκερ επαληθεύεται με πολλήν ευκρίνεια σήμερα. Ισως όχι παντού – υπάρχουν ακόμα κοινωνίες, όπου η παντομίμα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» σώζει ακόμα τόσες επιφάσεις, ώστε να ξεγελάει όχι μόνο τους αφελείς και τους επιπόλαιους. Πάντως, από τις εμφατικές επαληθεύσεις είναι η περίπτωση της ελλαδικής πολιτείας. Ισως επειδή συνδυάζει την κατάλυση της δημοκρατίας τόσο με την άσκεφτη και ανεξέλεγκτη (γι’ αυτό και ενθουσιώδη) παραδοχή του ηγεμονικού ρόλου της «παραγωγικής» τεχνοκρατίας όσο και με τον μακροχρόνιο βυθισμό στη μειονεξία του μεταπρατισμού και μιμητισμού.

Στο ελλαδικό κράτος σήμερα συντηρούμε όλα τα προσχήματα της δημοκρατίας (λαϊκής κυριαρχίας) χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρισμα. Η Βουλή δεν βουλεύεται, παρά μόνο για τις εντυπώσεις, ψηφίζει αποφάσεις που υπαγορεύουν οι δανειστές της χώρας, νομοθετήματα εκατοντάδων σελίδων, που με τον εκβιασμό του «κατεπείγοντος» αφαιρείται από τους βουλευτές έστω και το ενδεχόμενο να ξέρουν (να έχουν διαβάσει) τι ψηφίζουν. Δεν ψηφίζουν αποφάσεις, ψηφίζουν απλώς την παραμονή τους στο κόμμα όπου είναι ενταγμένοι, δηλαδή ψηφίζουν επαγγελματική εξασφάλιση. Η κυβέρνηση δεν κυβερνάει, απλώς διεκπεραιώνει τις αποφάσεις των δανειστών καρυκευμένες με ολίγη σάλτσα «διαπραγματεύσεων», για να συντηρείται το κουκλοθέατρο της τάχα και δημοκρατίας.

Το κράτος επιτροπεύεται πανομοιότυπα, όπως θα επιτροπευόταν και από στρατό ξενικής κατοχής.

Σε κάθε υπουργείο, σε κάθε Τράπεζα, σε κάθε δημόσιο οργανισμό υπάρχει επίτροπος ελεγκτής κάθε λειτουργικής λεπτομέρειας – η κρατική ανεξαρτησία, η αυτοδιάθεση και εθνική αυτονομία έχουν προσφερθεί αντάλλαγμα για την ποδηγέτησή μας, προκειμένου, το συντομότερο (άγνωστο πότε) «να βγούμε στις Αγορές», δηλαδή να παραδοθούμε, με εχέγγυα κάποιας παραγωγικότητας, βορά στους πλανητικά κυρίαρχους, ελεύθερους (που θα πει παντελώς ανεξέλεγκτους) διεθνείς τοκογλύφους. Οι οποίοι έχουν από τώρα απαιτήσει ως υποθήκη ακόμα και το νερό που πίνουμε.

Ενας λαός, όχι με τίτλους ιλιγγιωδών επιτευγμάτων πολιτισμού αλλά μόνο με στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης, θα είχε δικάσει αμείλικτα τους φυσικούς αυτουργούς της καταστροφής του: όσους υπέγραψαν τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας, για να συντηρήσουν το πελατειακό τους κράτος. Θα είχε διακρίνει την εξόφθαλμη ανικανότητα και τον λοιμώδη εκφαυλισμό ολόκληρου του κομματικού φάσματος και θα είχε βρει τη δημοκρατική οδό για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης επιστρατευμένων ανθρώπων έκτακτης ποιότητας, για να ηγηθεί στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα αποτίναξης του ζυγού των «μνημονίων».

Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την αναπηρία των κομματαρχών μας: έχουν συνείδηση παίκτη, όχι κοινωνικού ηγήτορα. Παίζουν, όπως σκάκι ή τάβλι, όπου όλη η προσοχή τους είναι στον αντίπαλο: να εξουδετερώσουν κάθε κίνησή του, να μπλοκάρουν τις πρωτοβουλίες του, να τον πτοήσουν με τεχνάσματα, να αποδυναμώσουν ή να αποτρέψουν επιτυχίες του. Στο πεδίο της αντιπαλότητας Τσίπρα - Μητσοτάκη η κοινωνία απουσιάζει ολοκληρωτικά, ο λαός είναι ανύπαρκτος, το ήθος, η πείρα και σοφία της παράδοσης, το θάμβος της γλωσσικής κληρονομιάς, όλα λησμονημένα, παγερώς αδιάφορα. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι πώς «να του τη φέρω», πώς «να μη μου τη φέρει», «τι λάθος έκανε να το εκμεταλλευτώ», «πώς να τον παρασύρω για να την πατήσει».

Ισως δεν φταίνε που ιστορικά βυθίζονται στην ντροπή, στιγματισμένοι με τόση ευτέλεια, οι δυο μονομάχοι. Αυτό ξέρουν, αυτό έμαθαν για πολιτική, «παιδιά του σωλήνα» (κομματικού ή οικογενειακού) είναι και οι δυο, μόνο σαν «παίκτες», ταβλαδόροι ή σκακιστές, ξέρουν να κινούνται στην πολιτική, όχι σαν κοινωνικοί ηγήτορες. Κρίμα τα νιάτα τους.

Η ελλαδική φάρσα «δημοκρατίας», αποτυπωμένη θρασύτατα στο πρωθυπουργοκεντρικής απολυταρχίας, παπανδρεϊκό Σύνταγμα του 1985, δεν προβλέπει τον παραμικρό κοινωνικό έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Ενας λαός προικισμένος με πολιτισμική δυναμική ικανή να τον διατηρεί ενεργό συντελεστή του ιστορικού γίγνεσθαι, βυθίζεται αδυσώπητα στην ιστορική ανυπαρξία.

Διεθνώς κωμική ατραξιόν και η περί εκλογών κοκορομαχία Τσίπρα - Μητσοτάκη.

Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Όταν το κράτος δηλώνει “απών”

Γράφει ο Peter Volgin για το περιοδικό A-Specto 
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Όπως πολλοί από εσάς ίσως θυμάστε, στις 24 Νοεμβρίου, σύμφωνα με ρεπορτάζ του γαλλικού πρακτορείου AFP και άλλων μέσων, περίπου 2.000 λαθρομετανάστες πυρπόλησαν το μεγαλύτερο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Βουλγαρίας, στην πόλη Χαρμανλί, όπου φιλοξενούνται 3.000 περίπου, κυρίως Αφγανοί. Η εκπρόσωπος της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης στο Χαρμανλί, Νίνα Νικόλοβα, δήλωσε ότι οι λαθρομετανάστες ανακοίνωσαν μέσω ΜΚΟ, ότι διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός ότι τέθηκε σε καραντίνα το στρατόπεδο λόγω επιδημίας ψώρας.

Από τους 250 αστυνομικούς, πυροσβέστες και χωροφύλακες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους, τουλάχιστον 24 τραυματίστηκαν, ενώ 400 μετανάστες συνελήφθησαν κατά τη σύγκρουση αστυνομίας – μεταναστών. Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, όπου συμμετείχαν οι περισσότεροι από τους φιλοξενούμενους Αφγανούς, οι εξεγερμένοι έκαψαν λάστιχα και λιθοβόλησαν  αστυνομικούς  και πυροσβέστες.

Λόγω της μεγάλης έκτασης των επεισοδίων, ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, Μπόικο Μπορίσοφ, ακύρωσε προγραμματισμένη επίσκεψη στην Ουγγαρία. Ο Μπορίσοφ ανακοίνωσε ότι όλοι όσοι συμμετείχαν στις βίαιες συγκρούσεις θα  μεταφερθούν σε κλειστό στρατόπεδο, το οποίο ευελπιστεί ότι θα αρχίσει να λειτουργεί τον Δεκέμβριο, ενώ ενημέρωσε τους εκπροσώπους των ΜΜΕ ότι: “Βάσει της συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Αφγανιστάν, που θα τεθεί σε εφαρμογή στις αρχές Δεκεμβρίου. θα ξεκινήσει η διαδικασία απέλασης Αφγανών μεταναστών στη χώρα καταγωγής τους”.

Μετά τις βίαιες συγκρούσεις, συνελήφθησαν περισσότεροι από 400 αιτούντες άσυλο, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν βίαια για το γεγονός ότι η αστυνομία χρησιμοποίησε πλαστικές σφαίρες και κανόνια νερού, προκειμένου να καταστείλει την εξέγερση, μέχρι που κατέστρεψαν τελικά ένα από αυτά τα κανόνια νερού της αστυνομίας.

“Έχουμε στ’ αλήθεια κράτος;” Δεν είναι λίγοι στη Βουλγαρία που έθεσαν αυτό το ερώτημα, καθώς αντίκριζαν τους Αφγανούς λαθρομετανάστες στο κέντρο φιλοξενίας του Χαρμανλί να χτυπάνε αστυνομικούς με πέτρες και ξύλα, να καίνε λάστιχα και να συνθλίβουν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους.

Όσοι καταστρέφουν και διαπράττουν εμπρησμό – ανεξάρτητα από το αν είναι Βούλγαροι, Αφγανοί, από την Ζανζιβάρη ή την Ερυθραία – θα πρέπει να τιμωρούνται. Και σε αυτή την περίπτωση, το γνωστό κλισέ των “φτωχών προσφύγων” είναι εντελώς αδόκιμο, αφού εκείνοι οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν σαν ηλίθιοι δεν ήταν πρόσφυγες από τον πόλεμο της Συρίας. Απ’ εναντίας, οι πρόσφυγες από την Συρία προσπάθησαν να σταματήσουν τα βίαια επεισόδια. Υπεύθυνοι για τους βανδαλισμούς ήταν κάποιοι που έχουν αποφασίσει ότι, αντί να ζουν στην πατρίδα τους το Αφγανιστάν, είναι πολύ καλύτερο να ταξιδέψουν για τη Γερμανία. Γιατί να μην το κάνουν, άλλωστε, την στιγμή που η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ τους προσκάλεσε; Και επειδή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας προέκυψαν απροσδόκητα εμπόδια στα σχέδιά τους, οι βάνδαλοι αποφάσισαν να διοχετεύσουν την οργή τους σε ό,τι βρισκόταν κοντά τους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο βανδαλισμός τιμωρείται ακόμα και στις πιο ανεκτικές χώρες. Στις εύνομες χώρες, θα πρέπει να τιμωρείται αμέσως. Εάν οι βάνδαλοι διαφεύγουν της τιμωρίας που θα πρέπει κανονικά να τους επιβληθεί, τότε το κράτος απλά δεν υπάρχει. Με άλλα λόγια, το κράτος μπορεί να υπάρχει στα χαρτιά, αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς απόν. Το σπασμένο κανόνι νερού εκείνη την ημέρα των επεισοδίων είναι ένα σύμβολο αυτής της απουσίας.

Φυσικά, το κράτος δεν απουσιάζει μόνο όταν πρέπει να εφαρμόσει το νόμο. Έχει παραιτηθεί από τους κυριότερους και ζωτικότερης σημασίας τομείς της βουλγαρικής πραγματικότητας. Ή μήπως θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι απομακρύνθηκε δια της βίας; Κατά το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, μας έλεγαν συνεχώς ότι το κράτος είναι κάτι πάρα πολύ κακό και πως, αν θέλουμε να ζούμε καλά, θα πρέπει να έχουμε όσο γίνεται λιγότερα πάρε-δώσε με το κράτος. Μας διαβεβαίωναν επίσης, ότι οι λειτουργίες του κράτους θα εκτελούνταν στην εντέλεια από τις αγορές και εκείνο το φανταστικό τίποτε που ονομάζεται “κοινωνία των πολιτών”. Αυτά τα μαγικά ξόρκια μπορεί να ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτιά κάποιων, αλλά οι όποιες προσπάθειες για την εφαρμογή τους αποδείχθηκαν τελικά το απόλυτο φιάσκο.

Η αποτυχημένη βουλγαρική μετάβαση στο επιβεβλημένο όραμα της παγκοσμιοποίησης είναι η σαφέστερη απόδειξη για το γεγονός ότι ούτε οι αγορές, ούτε η “κοινωνία των πολιτών”, ήταν σε θέση να υποκαταστήσουν το παραγκωνισμένο κράτος. Η σκόπιμη δυσφήμηση όλων των θεσμικών οργάνων είχε ως αποτέλεσμα, οι πολίτες που απασχολούνται στις υπηρεσίες αυτές να γίνουν απαθείς και απρόθυμοι να αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Παρατηρήστε τα όργανα επιβολής του νόμου καθώς στέκονται μπροστά από ένα ορμητικό πλήθος. Πολλοί από αυτούς δεν εφαρμόζουν τον νόμο διότι φοβούνται, όχι αβάσιμα, ότι αύριο θα βρεθεί κάποιος που ονομάζεται “υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” να τους κατηγορήσει για ξενοφοβία, ρατσισμό, φασισμό, ενώ συγχρόνως διάφορα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζονται από τους ίδιους ξένους χορηγούς, μεταξύ των οποίων και η ΜΚΟ ‘Defendants of Law’ (“Κατηγορούμενοι του Νόμου”), θα επαναλάβουν εκστατικά την ίδια συκοφαντική διαδικασία.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς η βρώμικη αυτή συμβίωση των μέσων ενημέρωσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενεργοποιείται με τέτοιο πάθος, όταν επιβάλλεται η αθώωση μεταναστών για την βίαιη συμπεριφορά τους, αλλά οι ίδιοι αυτοί “συνέταιροι” σιωπούν όταν θα έπρεπε κανονικά να προστατεύσουν τους συνταξιούχους, τους φτωχούς, τους αρρώστους και όλους τους άλλους αδικημένους και πάσχοντες συμπατριώτες μας.

Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή ο κύριος στόχος είναι η υποκατάσταση των σημαντικότερων προβλημάτων που απασχολούν κάθε κοινωνία, όπως εκείνων της ανισότητας, της κοινωνικής αδικίας και της εκμετάλλευσης, με εντελώς τεχνητά προβλήματα, όπως η πολυπολιτισμικότητα, η σεξουαλική ταυτότητα και η “ρητορική του μίσους”;

Γενικά, η “ατζέντα” την οποία μας επιβάλλουν με το ζόρι οι κάθε λογής άνωθεν δυνάμεις δεν έχει καμία σχέση με τα ζωτικά προβλήματα των απλών πολιτών. Τους απλούς πολίτες τους απασχολεί το αν θα βρουν δουλειά και όχι τι είναι ή δεν είναι “πολιτικά ορθό”, στο άκουσμα μιας λέξης που χρησιμοποίησε ένας κάποιος. Οι απλοί πολίτες ανησυχούν μήπως τα παιδιά τους γίνουν θύματα επιθέσεων και δεν νοιάζονται για “προοδευτικές” σαχλαμάρες, του τύπου “σεβαστείτε τα ανθρώπινα δικαιώματα των διαφορετικών”.

Τα δικαιώματα των διαφορετικών, αγαπητοί “προοδευτικοί”, εκτείνονται μέχρι εκείνου του σημείου όπου δεν παραβιάζονται τα δικαιώματα του υπόλοιπου πληθυσμού. Την στιγμή που αρχίζεις να επιδίδεσαι σε βανδαλισμούς, συμμετέχεις σε εμπρησμoύς, χτυπάς την αστυνομία, θα πρέπει να είσαι και έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος. Η ταυτότητα της “διαφορετικότητας” δεν σε αθωώνει.

Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Αλέξης Τσίπρας: απόδραση από την κυβέρνηση ή από την ευρωζώνη;

Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος

«Ρεπορτάζ των Times και του BBC, το οποίο η κυβέρνηση Μέι δεν κατόρθωσε να αντικρούσει, αναφέρει ότι δεν υπήρχε και συνεχίζει να μην υπάρχει σχέδιο υλοποίησης του Brexit στη βρετανική κυβέρνηση. Η Ελλάδα δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια. Επειδή όλα είναι πιθανά κι επειδή αυτά που έγιναν φέτος φάνταζαν απίθανα πέρυσι, είναι καλό η χώρα να έχει στο συρτάρι λεπτομερές σχέδιο, σε περίπτωση π.χ. νομισματικής αναταραχής».

Αυτά -μεταξύ άλλων- έγραψε μέσα στη βδομάδα στην «Αυγή» ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Κυρίτσης. Δεκαπέντε μέρες νωρίτερα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου δήλωνε στον Αθήνα 9.84 ότι στην Ευρώπη έρχονται θύελλες και γι’ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται Plan B. Στο πλαίσιο αυτό, αποφαινόταν πως αν μια μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση ξεκινήσει από την Ιταλία, «θα πρέπει να κρυφτούμε πίσω από μια μεγάλη χώρα, όπως η Ιταλία, και να φύγουμε μαζί, διότι αν φύγουμε μόνοι μας, θα βρεθούμε και πάλι στο μάτι του κυκλώνα».

Θα μπορούσε ασφαλώς να υποθέσει κανείς πως αυτοί οι τόνοι δεν είναι παρά μια συνήθη επικοινωνιακή «ποζεριά» από εκπροσώπους του κυβερνώντος κόμματος και πως η «δραματοποίηση» είναι αναπόφευκτη, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Ωστόσο, έχει σημασία το γεγονός πως ο συνήθως «ψύχραιμος» υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος απεφάνθη στην ομιλία του στο Ελληνο-Αμερικανικό Επιμελητήριο πως «Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη, όσο ήταν και το καλοκαίρι του ‘15».

Τι τρέχει λοιπόν;

Από τον Σεπτέμβρη του 15 και μετά, το κυβερνητικό αφήγημα πέρασε από το «σκίσιμο των μνημονίων» στην «ελάφρυνση του χρέους». Παρά τη στήριξη του ελληνικού αιτήματος από τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ, οι Ευρωπαίοι «κάνουν τους Γερμανούς». Προφανώς δεν είναι λίγο το γεγονός πως ακόμη και ο αντιπαθής κ. Ντάισενμπλουμ έχει αποδεχθεί την ανάγκη να γίνει κάτι με το ελληνικό χρέος, παρ’ όλα αυτά στην Ευρώπη γίνεται αυτό που θέλει ο Σόιμπλε. Οπότε κάθε συζήτηση έχει μετατεθεί για μετά τον «εκλογικό κύκλο» σε Γαλλία και Γερμανία.

Κατά συνέπεια, η ελληνική κυβέρνηση καλείται να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος χωρίς να έχει πάρει το παραμικρό σε σχέση με το βασικό αφήγημά της. Καλείται δε, εξαιτίας των γνωστών διαφωνιών ΔΝΤ – Ε.Ε, να νομοθετήσει από τώρα νέα μέτρα ύψους 4,2 δισ. ευρώ για μετά το 2018 ή τουλάχιστον την πολιτική συμφωνία για ένα τέτοιο πακέτο παρεμβάσεων. Το ζήτημα μπαίνει στο τραπέζι από το ΔΝΤ, με την Αθήνα να αρνείται και να αφήνει ανοικτό ακόμα και το ενδεχόμενο και πολιτικών εξελίξεων, εάν οι δανειστές της χώρας επιμείνουν. «Καμία κυβέρνηση δεν θα δεχόταν τέτοιο πακέτο», σύμφωνα με κυβερνητικό παράγοντα, σύμφωνα με τον οποίο «θα ήταν αντιδημοκρατικό να συμφωνηθούν από τώρα νέα μέτρα για το 2019, δεδομένου ότι πρόκειται για έτος εκλογών και δεν μπορεί να δεσμεύσει η σημερινή κυβέρνηση την επόμενη.».

Μήπως, λοιπόν, γίνεται ρεαλιστικό το σενάριο της «μεγάλης απόδρασης» από την κυβερνητική εξουσία του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης;

Κάθε φορά που επανέρχεται αυτό το σενάριο, ως αιτία προβάλλεται ότι τα μέτρα ξεπερνούν τα όρια αντοχής της κυβέρνησης. Όμως το μέγεθος «όρια αντοχής» είναι σχετικό και μεταβαλλόμενο.

Το κυβερνών κόμμα έχει ήδη απωλέσει μεγάλο μέρος της επιρροής του και είναι σε διαδικασία ραγδαίας «πασοκοποίησης», δηλαδή ραγδαίας απώλειας δημοσκοπικών ποσοστών που θυμίζουν την πολιτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ από τα υψηλά του 44% του 2009 στα χαμηλά κάτω από 10% την τελευταία διετία. Το δεδομένο αυτό υπάρχει ανεξάρτητα από τη νέα αξιολόγηση. Ακόμη και αν αφαιρέσει όλους τους άλλους παράγοντες και κρίνει αποκλειστικά με το κριτήριο των δημοσκοπικών επιδόσεων, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι αν πάει τώρα σε εκλογές για να φορτώσει το 4ο μνημόνιο στον Κ. Μητσοτάκη, θα καταγράψει και εκλογική κατάρρευση και πολιτική φυγομαχία ταυτόχρονα. Ο ίδιος θα έχει τελειώσει πολιτικά, ο δε ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από το σκορ που θα κάνει στις εκλογές, θα έχει μεσοπρόθεσμα την τύχη όχι του ΠΑΣΟΚ αλλά ακόμη χειρότερα της ΔΗΜΑΡ.

Ο Αλέξης Τσίπρας διαχειρίζεται ένα και μόνο πολιτικό κεφάλαιο: την έξοδο από το τούνελ. Αφού η αριστερή κυβέρνησή του υποχρεώθηκε κατά τη δική της αφήγηση να υπογράψει μνημόνια και μέτρα που δεν πιστεύει για να αποφευχθούν τα χειρότερα, μόνο μία νομιμοποίηση μπορεί να διεκδικήσει: ότι «στο τέλος της μέρας» αυτό θα οδηγήσει τουλάχιστον σε κάποιου είδους έξοδο από το τούνελ. Παρόλο λοιπόν που, έχοντας εισέλθει σε ταραχώδεις καιρούς, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει οποιαδήποτε εξέλιξη, οι συντριπτικά μεγαλύτερες πιθανότητες είναι το «Ναι σε όλα» στις απαιτήσεις των δανειστών. Με την ελπίδα ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, η εκκίνηση της συζήτησης για τα μεσοπρόθεσμα, η είσοδος των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και η -έστω και ασθενική- έξοδος από τον κύκλο της ύφεσης από το 2017, θα αλλάξουν το κλίμα και θα «υποστηρίξουν» την αφήγηση ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο.

Εναλλακτικά, αν ενσκήψει μείζων ευρωπαϊκή αναταραχή, πιθανότατα θα ανέβει στη σκηνή ένα άλλο έργο: Η απόδραση όχι του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση αλλά της Ελλάδας από την Ευρωζώνη! Αλλά αυτό το σενάριο ισοδυναμεί με ένα γενναίο πολιτικό restart για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αν τέτοιες εξελίξεις προκληθούν με ευθύνη άλλων, τότε θα έχει πιθανότατα και ο Αλέξης Τσίπρας μια δεύτερη ευκαιρία: είτε να αποδειχτεί καλός μάνατζερ μιας τέτοιας «απόδρασης», είτε να κρυφτεί αξιοπρεπώς πίσω από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας…

Πηγή RizopoulosPost

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Το ΝΑΤΟ ως μηχανισμός απορρόφησης των ενδο-ευρωπαϊκών κρίσεων στην περίοδο της προσφυγικής κρίσης

Γράφει ο Ιωσήφ Παρούτογλου

Βρισκόμαστε στη δίνη μιας άνευ προηγουμένου μεταναστευτικής πλημμυρίδας, η οποία έχει επιφέρει τεράστια κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης είναι μία ιδιαιτέρως ευαίσθητη και επίπονη διαδικασία, η οποίο μπορεί να αλλάξει τις γεωπολιτικές ισορροπίες και τους στρατηγικούς προσανατολισμούς στην ευρύτερη Μεσόγειο αλλά και εντός της Ένωσης. Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό στρατηγικών εξελίξεων και ανταγωνισμό1 ισχύος με επίκεντρο την Ελλάδα, η ελληνική στρατηγική πρέπει να αναπτύξει μορφές ήπιας ισχύς2 προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι των ετέρων διεθνών δρώντων.

Η προσφυγική κρίση φανέρωσε ακόμα ένα ρήγμα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ανέδειξε τις χώρες του Βισεγκραντ, (Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχία) ως δορυφόρους αποδόμησης της Συνθήκης Σένγκεν. Μέσω έντεχνων κινήσεων στη διεθνοπολιτική σκακιέρα διαπόμπευσαν τη χώρα μας διεθνώς και έδειξαν με εμφατικό τρόπο την ανθελληνική στάση τους στο προσφυγικό ζήτημα, κατηγορώντας την Ελλάδα για ελλιπή έλεγχο των συνόρων της και κατά συνέπεια βαρύνουσα υπαιτιότητα στις προσφυγικές εκροές από τα την Ελλάδα προς τη Βόρεια Ευρώπη.

Η στρατηγική που σχεδίασαν οι ευρωπαϊκοί εταίροι μας για την αποκλιμάκωση της προσφυγικής κρίσης επέφερε πλήγμα στις διεθνείς σχέσεις της χώρας μας. Σε αυτό συνετέλεσε και η υλοποίηση μονομερών αποφάσεων κρατών, κατά μήκος της βαλκανικής οδού, για τροποποιήσεις στην αντι-μεταναστευτική τους πολιτική3 με επακόλουθο το οριστικό κλείσιμο των συνόρων τους και την εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών στη Χώρα μας.

Η συγκεκριμένη χάραξη πολιτικής εκ μέρους ευρωπαϊκών κρατικών δυνάμεων με εξέχουσα συμπαράσταση τη Γερμανική εθνική στρατηγική, δημιούργησε διεθνώς αρνητικό αντίκτυπο και γενικώς λοιδορήθηκε από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Κατά τον Λίτσα Σπ4 η ανάδειξη τέτοιων εγωιστικών συμπεριφορών και διεθνών πολιτικών «αποτελεί φυσικό επακόλουθο της άναρχης δομής του διεθνούς συστήματος, της άνισης ανάπτυξης ισχύος και της ετερογένειας ως προς το φάσμα των συμφερόντων που το κάθε κράτος προβάλλει στις διακρατικές σχέσεις και δομεί ως ζωτικό τμήμα της οντολογίας του, ώστε να εξυπηρετήσει τη θέση του στη διεθνή σκηνή», ενώ ο Βοσκόπουλος5 τονίζει ότι η «ασυμβατότητα στόχων των εθνικών κρατών αποτέλεσε επί μακρόν αιτία ενδο-ευρωπαίων συγκρούσεων».

Επιπλέον, το κλείσιμο των συνόρων στην Ευρώπη με στόχο την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών χαρακτηρίζεται ως αναποτελεσματική λύση με μειωμένα δείγματα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο, καθόσον οι προσπάθειες των κυβερνήσεων να περιορίσουν τις ροές των προσφύγων6 αποτρέπουν την κρίση μόνο προσωρινά. Το βέβαιο είναι ότι η ξενοφοβική και ρατσιστική εμπάθεια συγκεκριμένων κρατών προς την μεταναστευτική πλημμυρίδα σε συνδυασμό με την άρνηση συνεργασίας/εφαρμογής των ευρωπαϊκών αποφάσεων προκαλούν διχασμό στους ευρωπαϊκούς λαούς. Γενικότερα, εκτιμάται ότι οι εγωιστικές τάσεις και εμμονές ως προς το ξένο στοιχείο αντηχούν αρνητικά στον ευρωπαϊκό κόσμο της αλληλεγγύης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ συγχρόνως επιβραδύνουν την μελλοντική ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία, που είχαν οραματισθεί οι θεμελιωτές-θιασώτες της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης. Η επίλυση παρόμοιων καταστάσεων πραγματοποιείται στη βάση κοινών προβληματισμών και όχι προβλημάτων εθνικών συνόρων. Κατά συνέπεια, η αιφνίδια φραγή της συνοριακής οριογραμμής και οι επακόλουθες ενέργειες στις οποίες προέβησαν μονομερώς7 κράτη ήταν απάνθρωπες σε βάρος πολλών ευάλωτων ανθρώπων. Πρόκειται για ένα χαμηλής αποδοτικότητας μέτρο διότι δεν προσέφερε τα οφέλη και αποτελέσματα που προσδοκούσαν οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίοι αντέδρασαν με τρόπο που κάλλιστα παραπέμπει αυτομάτως σε ξενοφοβία ή ρατσισμό προς τις προσφυγικές ροές.

Οι αυξημένες προσφυγικές ροές8 από τη γειτονική Τουρκία, σε συνδυασμό με την ως άνω πολιτική των κλειστών συνόρων των βόρειων χωρών της Ε.Ε., μεγιστοποιούν καθημερινά τον αριθμό των εγκλωβισμένων μεταναστών και προσφύγων εντός της ελληνικής επικράτειας. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την ανεπαρκή υποδομή που διαθέτει η χώρα μας σε δομές φιλοξενίας και κέντρα υποδοχής τόσο της νησιωτικής όσο και της ηπειρωτικής χώρας δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα για την εκδήλωση επιθετικών συμπεριφορών εκ μέρους των μεταναστών. Η διαχείριση είναι ακόμα πιο δυσχερής καθόσον η ένταση του φαινομένου ήταν πρωτοφανής για τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Επιπλέον πριν την προσφυγική κρίση δεν είχαμε τέτοιο μεγάλο αριθμό εισροών, που να δώσει το έναυσμα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρα μας για έναρξη προεργασιών με σκοπό την ομαλή υποδοχή και διαχείριση των προσφύγων.

Στα προηγούμενα αν προστεθεί ότι οι ήδη υφιστάμενοι χώροι φιλοξενίας στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται από προχειρότητα, σημαντικές υλικοτεχνικές ελλείψεις και πραγματικά ασφυκτιούν από πληθυσμό τότε ο μέσος κοινωνικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι επικρατεί αβεβαιότητα, η κατάσταση είναι μη ελεγχόμενη και η ριζοσπαστικοποίηση των μεταναστών-προσφύγων, με ότι αυτό συνεπάγεται, φαίνεται να είναι θέμα χρόνου. Η αδυναμία δε κοινής πλεύσης των εθνικών στρατηγικών, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανάπτυξη εγωιστικών τάσεων εκ μέρους των ευρωπαϊκών κρατικών οντοτήτων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ενεργοποίηση δυνάμεων του ΝΑΤΟ, ως έσχατης λύσης και στην αναβάθμιση του επιχειρησιακού του ρόλου στα ύδατα της Μεσογείου και σαφέστατα του Αιγαίου. Σκοπός της ανάπτυξης δυνάμεων ΝΑΤΟ στα θαλάσσια σύνορα της χώρας με τη Τουρκία συνιστά αρχικά η αποτροπή εισόδου παράτυπων αλλοδαπών και εν συνεχεία η επαναπροώθηση στα τουρκικά παράλια όσων περισυλλέχθηκαν στα νερά του Αιγαίου. Ουσιαστικά θα λειτουργεί ως καταλύτης στρατηγικών και πολιτικών εξελίξεων και ως δύναμη αποτροπής και ως αξιόπιστος πολλαπλασιαστής ισχύος για την Ελλάδα9, καθόσον η συμμετοχή δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο αναβαθμίζει τη στρατηγική λειτουργία της Ελλάδας ως ακρογωνιαίου λίθου της νοτιοανατολικής πτέρυγας της Συμμαχίας απέναντι στην επανεμφάνιση της Ρωσίας στην ανατολική Μεσόγειο.

Ένας ουσιαστικός παράγοντας, για τη μείωση των θαλάσσιων μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών από την Τουρκία προς την Ελλάδα είναι η ανάπτυξη της ΝΑΤΟϊκής δύναμης “Standing NATO Maritime Group 2” (SNMG2) στο ανατολικό Αιγαίο10. Η κύρια αποστολή της εν λόγω δύναμης είναι η συλλογή και η παροχή κρίσιμων πληροφοριών προς την Ελλάδα, την Τουρκία και την FRONTEX, σχετικά με την παράνομη διακίνηση μεταναστών και προσφύγων. Δέον να αναφερθεί ότι, έχει αποφασισθεί ότι «όταν απαιτείται, η SNMG2 θα συμμετέχει σε επιχειρήσεις Έρευνας και Διάσωσης, καθότι η διάσωση ατόμων που κινδυνεύουν είναι γενική και καθολική υποχρέωση» και ότι «σε περίπτωση διάσωσης ατόμων που απέπλευσαν από τα τουρκικά παράλια, θα επιστρέφονται πίσω στην Τουρκία». Ωστόσο, ερωτηματικό παραμένει ακόμη και δεν έχει πλήρως διευκρινισθεί τι θα συμβεί στην περίπτωση που οι τουρκικές διωκτικές αρχές αρνούνται να παραλάβουν τους διασωθέντες.

Υπό το φως των ανωτέρω, συμπεραίνεται ότι υφίσταται αδήριτη και επείγουσα ανάγκη συλλογικής προσπάθειας τόσο σε περιφερειακό όσο και σε διεθνές επίπεδο για την αντιμετώπιση των ζητημάτων ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου. Η συμβολή της Βορειο - Ατλαντικής Συμμαχίας στον αγώνα εναντίον των διακινητών ανθρώπων συνιστά στους άμεσους στρατηγικούς στόχους του ΝΑΤΟ, το οποίο σε παρόντα χρόνο καλείται να διαδραματίσει έναν κομβικό ρόλο στην κεντρική Μεσόγειο11 και δη στο Αιγαίο, προκειμένου να συμβάλει από κοινού με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ναυτικές επιχειρήσεις εναντίον των διακινητών μεταναστών που δρουν με ορμητήριο τις τούρκικες και λιβυκές ακτές. Επιπλέον η οικοδόμηση δεσμών συνεργασίας με την Ε.Ε. στο Αιγαίο εκλαμβάνεται ως στρατηγική κορωνίδα για την αντιμετώπιση της αυξάνουσας παράτυπης μετανάστευσης. Διαθέτοντας έναν αξιόλογο στόλο ναυτικής ισχύος δύναται να αναπτυχθεί επιχειρησιακά στα ανοικτά των τουρκικών ακτογραμμών και να διαχέει πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο με τις ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, καθώς με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για τη Διαχείριση της Επιχειρησιακής Συνεργασίας στα Εξωτερικά Σύνορα των Κρατών Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (FRONTEX).

Η Ελλάδα έχει συμφέρον για έναν καλύτερο έλεγχο των θαλάσσιων οδών, που εκμεταλλεύονται οι διακινητές παράνομων μεταναστών ή οι τρομοκράτες, αλλά οφείλει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή και στα επιμέρους ζητήματα ιδιαίτερου εθνικού συμφέροντος. Ουσιαστικά πρέπει να καταστεί αντιληπτό διεθνώς ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ στα ελληνικά ύδατα πρεσβεύει την ενίσχυση της συνεργασίας και του συντονισμού των επιχειρήσεων. Η δράση του δεν αντιβαίνει τις αρχές του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας και δεν υπομονεύει την παρουσία των ελληνικών διωκτικών αρχών.

Η Ελλάδα αποτελεί μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας από το 1952 και από τη συμμετοχή της στον Οργανισμό πηγάζουν σημαντικά εργαλεία ισχύος για την εξωτερική πολιτική της χώρα μας12. Αποτελούσε και αποτελεί παγία εθνική τακτική η συνεχής πολιτική και οικονομική ένταξη της χώρα μας σε διεθνούς οργανισμούς και συμμαχίες, δείχνοντας έμπρακτα την πρόθεση της να ανήκει στο Δυτικό κόσμο13 και αναπτύσσοντας ικανότητα και οξυδέρκεια για να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τα ποικίλα στρατηγικοπολιτικά οφέλη, όπως βοήθεια, υποστήριξη και συμπαράταξη από τους συμμάχους σε κάποιο διεθνές ζήτημα.

Η παρουσία στο ΝΑΤΟ μας καθιστά συμμέτοχους και όχι απλά παρατηρητές των διεθνών εξελίξεων και αυτό γιατί η Συμμαχία, στην οποία είμαστε μέλη, θα λειτουργεί ως δύναμη αποτροπής και θα μεταφέρει πίσω στα τουρκικά παράλια παράτυπους μετανάστες που θα περισυλλέγονται στα νερά του Αιγαίου14. Χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση του πρώην υπουργού Άμυνας της Γερμανίας Ρόυντολφ Σάρπινγκ15, ο οποίος τοποθετήθηκε επί της σημασίας και συμμετοχής του ΝΑΤΟ στην ευρωπαϊκή αμυντική πρωτοβουλία και τονίζοντας ότι «το ΝΑΤΟ από απλό όργανο αμυντικής συνεργασίας μετεξελίχθηκε σήμερα σε εργαλείο συλλογικής διπλωματίας και ελέγχου των διεθνών συγκρούσεων».

Η δίνη της μεταναστευτικής – προσφυγικής κρίσης, η αβεβαιότητα της Μέσης Ανατολής, ο συριακός εμφύλιος, η εσωτερική αστάθεια της Τουρκίας, ο αναδυόμενος ηγεμονισμός της Ρωσίας στην ανατολική Μεσόγειο δημιουργούν ένα κυκεώνα εξελίξεων στη διεθνή σκηνή. Το ασταθές περιβάλλον που περιβάλλει τη χώρα μας την καθιστά συμμέτοχο, και όχι παρατηρητή των εξελίξεων. Η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να λάβει υπόψη τα νέα στρατηγικά δόγματα και τα νέα δεδομένα που ισχύουν στη διεθνή σφαίρα και σταθεί με αξιώσεις στο εσωτερικό της Ένωσης. Οι εξελίξεις αυτές αναδεικνύουν τη σημασία της Ελλάδας, τόσο ως ναυτική δύναμη, όσο και ως παράγοντα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου.

Συνεπώς, η απόφαση που λήφθηκε για ανάπτυξη δυνάμεων του ΝΑΤΟ εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, καθόσον αφενός μεν συμβάλει στη μείωση των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών16 αφετέρου δε λειτουργεί ως μηχανισμός ενημέρωσης της Ε.Ε. περί της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, λόγω των επισημάνσεων των παραβάσεων και παραβιάσεων από τη γείτονα χώρα, που υποπίπτουν στην αντίληψη των νατοϊκών δυνάμεων. Η Ελλάδα καλείται να παίξει το ρόλο του σταθεροποιητή στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και συνεπώς η παρουσία δυνάμεων ΝΑΤΟ αποτελεί το μέσο για την επίτευξη της περιφερειακής σταθεροποίησης κα την διαιώνιση της σταθερότητας και ασφάλειας στη μεστή από διεθνοπολιτικές εξελίξεις περιοχή της Μεσογείου.

* Ο Ιωσήφ Παρούτογλου είναι απόφοιτος Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και απόφοιτος του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και Διακυβέρνηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Υποσημειώσεις

1 Για μία επισκόπηση του ανταγωνισμού και για της ισορροπίας ισχύος βλ. Κουσκουβέλης Η., Εισαγωγή στις Διεθνείς Σχέσεις, Αθήνα, Εκδόσεις Ποιότητα, ΣΤ΄ έκδοση, 2010 σελ. 192, 255, 339

2 Για την ισχύ στις εύρω –ατλαντικές σχέσεις βλ. Βοσκόπουλος Γ., Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ – Εκφάνσεις Ισχύος, αλληλόδραση και το ζήτημα της παγκόσμιας ηγεμονίας, Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 2012 και βλ. Joseph S. Nye Jr, Ήπια Ισχύς: Το Μέσο Επιτυχίας στην Παγκόσμια Πολιτική, 2005.Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση, σελ.25-35. Η έννοια της ήπιας ισχύος, όπως αυτή ορίζεται από τον Joseph Nye, βρίσκεται στην ικανότητα να διαμορφώνεις τις προτιμήσεις των άλλων, να κάνεις τους άλλους να θέλουν τα αποτελέσματα που θέλεις μέσω έλξης και όχι καταναγκασμού

3 Βλ.Soeren Kern, Europe's Great Migration Crisis, https://www.gatestoneinstitute.org/6146/europe-migration, τελευταία προσβ.09-08-2016.17:00 όπου «Hungarian lawmakers on July 6 voted 151 to 41 in favor of building a 4-meter-high (13-foot) fence along the 175-kilometer (110-mile) border with Serbia. The measure aims to cut off the so-called Western Balkan Route, which constitutes the main land route through Eastern Europe for migrants who enter the EU from Turkey via Greece and Bulgaria.». Στο σημείο αυτό δέον να επισημανθεί παρόμοια τακτική ακολούθησαν και οι ελληνικές κυβέρνησες για να αναχαιτίσουν τα μαζικά κύματα παράτυπων μεταναστών που προσέγγιζαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα στην περιοχή του Έβρου και επιχειρούσαν την είσοδο τους στο ελληνικό έδαφος. Απόρροια αυτής της τακτικής ήταν η πρόταση για κατασκευή ενός πανύψηλου φράχτη, ύψους περίπου 206 χιλιομέτρων κατά μήκος της οριογραμμής με απώτερο σκοπό την επιτήρηση και ουσιαστικό έλεγχο της χερσαίας μετανάστευσης μέσω της Τουρκίας. Ωστόσο κατόπιν πολιτικών αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό της χώρας αποφασίσθηκε ο περιορισμός των χιλιομέτρων και η υλοποίηση του έργου μόνο για 12,5 χιλιόμετρα.

4 Λίτσας Σπ., Ιλιάδα και Διεθνής Πολιτική, ο.π. σελ.63-64

5 Βοσκόπουλος Γ., Η πολιτική υποδομή των ευρω-ατλαντικών σχέσεων από τον Ψυχρό Πόλεμο στη μετα – ψυχροπολεμική εποχή, στο Κωνσταντινίδης Γ., Η Ευρωπαϊκή Ένωση στο Διεθνές Σύστημα, Εκδόσεις Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 110

6 Βοσκόπουλος Γ., Οι πολιτικές της προσφυγικής κρίσης, Η ΕΕ, η Ελλάδα και ο τουρκικός παράγων, Foreign Affairs Hellenic Edition, 24 Μαρτίου 2016

7 Εφημερίδα Καθημερινή, 27-02-2016, όπου κάνει μνεία σε δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, που περιγράφει τη στάση των Ευρωπαίων εταίρων μας, ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος με τον περιγραφικό αλλά αυταρχικό και αποκρουστικό τίτλο «Ο καθένας για τον εαυτό του», http://www.kathimerini.gr/851107/article/epikairothta/politikh/der-spiegel-h-ellada-8a-dyskoleytei-na-e3yphrethsei-ta-xreh-ths, (τελευταία πρόσβαση 15-06-2016) ∙ βλ. Κυριαζή Τ., ο.π σελ. 51 όπου αναφέρει «..η μεμονωμένη δράση των κρατών εντός των εθνικών συνόρων τους δεν επαρκεί για να καταστείλει και να τιμωρήσει την εμπορία ανθρώπων, αλλά περιορίζεται στην αντιμετώπιση κάποιων ενδημικών στοιχείων».

8 Βοσκόπουλος Γ., Foreign Affairs, ο.π.

9 Εφημερίδα Δημοκρατία, της 21ης Φεβρουαρίου 2016, άρθρο του Λίτσας Σπ., Τι σημαίνει ο ερχομός του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο

10 Γιαννακόπουλος Βασίλης, ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Τι θα επηρεάσει την εξέλιξη της εθνικής πρόκλησης και απειλής, Μάρτιος, 2016,
http://www.militaire.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1/ τελευταία πρόσπ. 31-05-2016

11 Πολλά πλοία της Ατλαντικής Συμμαχίας συμμετέχουν στην αντιτρομοκρατική επιχείρηση Active Endeavour στη Μεσόγειο, και οι ηγέτες των χωρών μελών του Συμφώνου αναμένεται να τους επιτρέψουν να μοιράζονται σε πραγματικό χρόνο δεδομένα με τη διοίκηση της ναυτικής επιχείρησης Σοφία της ΕΕ.

12 Βλ. Κουσκουβέλης Η., Εισαγωγή στις Διεθνείς Σχέσεις, Εκδόσεις Ποιότητα, ΣΤ Έκδοση, Αθήνα, 2004. σελ.176-177

13 Βλ. Κουσκουβέλης Η., Λήψη αποφάσεων, Κρίση, Διαπραγμάτευση, Θεωρία και Πράξη, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα,1997σελ.24-25

14 Εφημερίδα Δημοκρατία, της 21ης Φεβρουαρίου 2016, άρθρο του Λίτσας Σπ., Τι σημαίνει ο ερχομός του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο

15 Στην Εισαγωγή του Νταλής Σ., Οι Διαταλαντικές Σχέσεις, Συνεργασία ή Ανταγωνισμός, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2004, σελ. 43

16 Βλ. Δηλώσεις Υπουργού Άμυνας Καμμένου Π. στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες όπου ανέφερε χαρακτηριστικά «...η δραστηριότητα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, μειώνοντας τις ροές από 5.000-8.000 μετανάστες και πρόσφυγες την ημέρα σε 0-25...», http://www.dimokratianews.gr/content/63592/kammenos-apolyta-epityhimeni-i-drasi-toy-nato-sto-aigaio, τελ.προσβ. 9-8-2016.17:05

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Το λιοντάρι βρυχάται όλο και πιο δυνατά... Γιατί άραγε;

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

Ο Ρ. Τ. Ερντογάν κλιμακώνει διαρκώς την ένταση με την Ελλάδα, με συνεχείς δηλώσεις αμφισβήτησης των συνόρων και διεκδίκησης ελληνικού εδάφους, υποστηριζόμενες από στρατιωτικές ενέργειες που δηλώνουν ανάλογη αμφισβήτηση. Μοιάζει σαν ένα λιοντάρι που βρυχάται όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο επικίνδυνα...

Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε για τον στόχο αυτού του όλο και πιο δυνατού βρυχηθμού της τουρκικής ηγεσίας, πλην βέβαια του εσωτερικού στόχου να συσπειρώσει τον τουρκικό λαό και να αποσπάσει την προσοχή του από τα πολλά και καυτά εσωτερικά μέτωπα, που όλα είναι και διασπαστικά της τουρκικής συνοχής, ταυτόχρονα με τον όποιον άλλο χαρακτήρα τους.
Μήπως, λοιπόν, στόχος των λεονταρισμών του Ερντογάν, (επειδή, αν πράγματι επιδιώκεις κατάληψη γειτονικών εδαφών δια του πολέμου, δεν το “διαλαλείς” και τόσο πολύ!) είναι να πάρει αυτό που πραγματικά επιδιώκει, χωρίς να πέσει ούτε μία ντουφεκιά;

Ο Τούρκος πρόεδρος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τον ενδοτισμό των Ελλήνων πολιτικών ηγετών, που δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και το λαό της από “διεκδικήσεις” στις οποίες δεν εμπλέκονταν στρατοί, ούτε κάποιο πιστόλι ακούμπησε στον κρόταφό τους. Απλά, δεν τους αρέσει να δίνουν μάχες για τα δίκια της πατρίδος τους και του λαού της. Προτιμούν, με ακραίο ενδοτισμό, να τα βρίσκουν με τους “επίδοξους εισβολείς” της, στρώνοντάς τους χαλί να περάσουν και μετατρέποντάς τους, κατόπιν παράδοσης, σε κατακτητές της, ώστε αυτοί να απολαμβάνουν την εξουσία υπό την υψηλή προστασία τους.

Οι πράξεις τους τα δηλώνουν και τα μαρτυρούν όλα αυτά, που τα γνωρίζει καλά και ο Ερντογάν. Γνωρίζει επίσης καλά την απόλυτη οικονομική αδυναμία της Ελλάδος και το γεγονός ότι η κουμανταδόρισσα της Ευρώπης Γερμανία (ως πότε, άραγε; ίσως Κυριακή βράδυ να έχουμε την απάντηση) τον φοβάται, γιατί ο λαός της έχει αντιδράσει στην πολιτική των ανοικτών θυρών για τους μετανάστες.
Συνεπώς ο Ερντογάν την “κρατάει” αρκετά γερά, με τα 3 εκ. μετανάστες που ζουν στο έδαφος της Τουρκίας και απειλεί να τους εξαπολύσει προς την Ευρώπη. Και πόσο να αντέξει το “τοιχείο”-Ελλάδα; Κάποια στιγμή η μεταναστευτική πλημμύρα θα το σπάσει (Τούτος είναι ο μέγας κίνδυνος, αλλά δεν αφορά το τωρινό θέμα μας).

Πρέπει με αυτά τα δεδομένα να θεωρήσουμε αρκετά σοβαρή την πιθανότητα ο Ερντογάν να βρυχάται για να σύρει την ελληνική ηγεσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να πάρει “αυτό που θέλει” χωρίς να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο. Διεκδικεί 18 νησιά μας, αλλά ο μίνιμουμ στόχος του είναι το εξής ένα: το Καστελόριζο. Ο δε μάξιμουμ δεν έχει όριο, όσα περισσότερα πετύχει.

Υπάρχουν και άλλες όψεις του προβλήματος που συνηγορούν σε αυτήν την άποψη. Ο Ερντογάν φαίνεται να αποτυγχάνει σε οποιαδήποτε επιδίωξή του, σχετικά με τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν στη γειτονιά του. Θα διακινδύνευε εν μέσω αυτών των αποτυχιών ή, έστω, της αβέβαιης κατάληξης των επιδιώξεών του, έναν πόλεμο με την Ελλάδα;

Γνωρίζει την ελληνική πολιτική ηγεσία, αλλά γνωρίζει πολύ καλά και τον ελληνικό λαό. Γνωρίζει ότι ο διαχρονικός χαρακτήρας του λαού αυτού είναι εντελώς αντίθετος αυτού των ηγετών του. Είναι γενναίος και φιλόπατρις και πολεμάει μέχρις εσχάτων όταν διακυβεύονται τα όσια και ιερά του : η ελευθερία του, η γη των προγόνων του, η ασφάλεια των παιδιών, γονιών και γυναικών του.

Με αυτόν τον “τρελό” λαό κι ας ήταν τότε (και τώρα) “ξυπόλυτος”, που δε λογάριασε τα φασιστικά και ναζιστικά τάνκς και αγωνίστηκε σαν αληθινό λιοντάρι (και όχι σαν ένα μαϊμουδο-λιοντάρι που απλώς βρυχάται) είναι άραγε η κατάλληλη ώρα για να τα βάλει; Μάλλον όχι, γιατί αν αποτύχει και σε αυτό το “μέτωπο”, σίγουρα το κεφάλι του δε θα παραμείνει για πολύ ακόμα στη θέση του.

Αν υπάρχει μία, έστω και μικρή, πιθανότητα η εκδοχή που αναπτύχθηκε εδώ να είναι σωστή, ο ελληνικός λαός και η στρατιωτική ηγεσία (καθ' όλα άξια) πρέπει “να τρίξουν τα δόντια” στην πολιτική ηγεσία να μη συρθεί σε τραπέζι διαλόγου και διαπραγματεύσεων, ούτε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπουμε το ρόλο του στο κομμάτι της Ελλάδος που λέγεται Κύπρος), ούτε κανενός άλλου.

Μία και ομόφωνη -λαού και στρατιωτικής ηγεσίας- πρέπει να είναι η απάντηση στον Ερντογάν και η πολιτική ηγεσία, θέλοντας και μη θέλοντας, να “υποχρεωθεί” να την εκστομίσει: “Θέλεις Ερντογάν ελληνικό έδαφος; ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!” Κόπιασε να το πάρεις, όπως το λέμε εμείς οι τωρινοί -και αιώνιοι- ΕΛΛΗΝΕΣ!

Υ.Γ. Έστω και να ισχύει η εκδοχή “της μπλόφας πολέμου” εκ μέρους του Ερντογάν αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει απόλυτη πολεμική ετοιμότητα και με όσα μέσα διαθέτει. Πρέπει όμως να αναζητήσει συμμάχους αυτούς που έχουν αντίθετα συμφέροντα με την Τουρκία (και ο νοών νοήτω) και όχι να επαφίεται, κατά λίαν επικίνδυνο τρόπο, στην “εικονική προστασία” συμμάχων ή εταίρων, των οποίων η Τουρκία αποτελεί βασικό άξονα των συμφερόντων τους. Και αυτό το βήμα μόνον η στρατιωτική ηγεσία πρέπει να το φέρει στο πολιτικό προσκήνιο και αν μπορεί και να το επιβάλει. Γιατί μία πολεμική ήττα (που δε θα συμβεί!) στους δικούς της ώμους θα πέσει και οι πολιτικοί ηγήτορες πρώτοι θα της ρίξουν το ανάθεμα, για να γλυτώσουν το δικό τους “τομάρι”.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Οι παλικαρισμοί και τα σόου του κ. Καμμένου…

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Το παιχνίδι των προκλήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι διαχρονικό. Επαναλαμβάνεται και αυτήν την περίοδο για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Η απάντηση της Ελλάδας είναι , επίσης διαχρονικά, ίδια: δεν «τσιμπάει» στις προκλήσεις και έχει ως σύμμαχό της  το Διεθνές Δίκαιο.

Στο πλαίσιο αυτό απάντησαν πολύ σωστά μέχρι στιγμής και όσες φορές χρειάστηκε  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το υπουργείο Εξωτερικών. Ωσπου ανέλαβε «δράση» και ο υπουργός Αμυνας, με αχρείαστους χαρακτηρισμούς και απόπειρα να στήσει ένα μικρό σόου, με στόχο την προσωπική του προβολή και την αποκόμιση πολιτικών κερδών.

Δουλειά του υπουργού Αμυνας είναι να διασφαλίζει την άρτια λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν είναι να ακολουθεί την τακτική των προκλήσεων των γειτόνων. Για παράδειγμα ποιο σκοπό εξυπηρετεί ο χαρακτηρισμός «ηλίθιες» που χρησιμοποίησε για τις δηλώσεις Ερντογάν; Επίσης, ποιο σκοπό εξυπηρετεί η φράση του «γονυπετής ο κ. Ερντογάν ζήτησε συγγνώμη από τον Πούτιν»; Και τι θα κάνει ο κ. Καμμένος τώρα που το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας χαρακτήρισε εκείνον «μη σοβαρό»; Θα ψάξει να βρει κάποιον πιο βαρύ χαρακτηρισμό για να απαντήσει;

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, ας συγκρατηθεί ο κ. Καμμένος. Η θέση που κατέχει δεν προσφέρεται για τέτοια. Πολύ περισσότερο δεν προσφέρεται για σόου και φιέστες, όπως αυτή που πήγε να στήσει με τη «συνεδρίαση» της Επιτροπής Αμυνας και Εξωτερικών της Βουλής στο Καστελλόριζο. Ευτυχώς, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατάλαβαν αμέσως πού το πήγαινε  και αντέδρασαν. Ευτυχώς, επίσης, που το κατάλαβαν ο πρόεδρος της Βουλής και κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και το «οικουμενικό» σόου, που πήγαινε να φτιάξει ο κ. Καμμένος, ματαιώθηκε.

Ο περί ου ο λόγος υπουργός δεν ενδιαφέρεται για τη σφυρηλάτηση–υποτίθεται– διακομματικής ομοψυχίας. Αλλιώς δεν θα απαντούσε σε ένα κόμμα ως πολιτικάντης, θυμίζοντας ότι ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο την είσοδο στο Μνημόνιο. Διότι είναι πολύ εύκολο να του υπενθυμίσει κάποιος τους δικούς του παλικαρισμούς, που έγιναν  «ναι σε όλα» και «στα τέσσερα», κατά τη δική του έκφραση.

Ο χειρισμός κρίσιμων εθνικών θεμάτων απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αυτοσυγκράτηση πολιτικά χαρακτηριστικά που δεν  διαθέτει ο κ. Καμμένος, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια. Ο χειρισμός τέτοιων θεμάτων (πρέπει να) αποκλείει  πολιτικάντικες συμπεριφορές.

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να παίξει το παιχνίδι της έντασης με την Τουρκία. Πρέπει να θωρακίζεται αμυντικά και να ενισχύει τα διεθνή στηρίγματά της. Το πρώτο είναι δουλειά του κ. Καμμένου, για τα άλλα υπάρχουν αρμοδιότεροι.

Σε κάθε περίπτωση, ας του εξηγήσουν ότι οι σχέσεις με την Τουρκία δεν είναι  συνέδριο των ΑΝΕΛ για να επιδίδεται σε παλικαρισμούς και προπαγανδιστικές πιρουέτες. Ας τα αφήσει στην άκρη αυτά, τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτή η επικίνδυνα λεπτή χρονική συγκυρία. Κι αν δεν το καταλαβαίνει εκείνος, έχει υποχρέωση ο κ. Τσίπρας να του τα κόψει.

Πηγή Protagon

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Οι Ρώσοι σκότωσαν τον εμίρη του ISIS στον Βόρειο Καύκασο

Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσίας ανακοίνωσε ότι σκότωσε τον «εμίρη» του Ισλαμικού Κράτους στον βόρειο Καύκασο.

«Μεταξύ των κακοποιών που εξουδετερώθηκαν αναγνωρίστηκαν ο αρχηγός του βραχίονα του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή του Καυκάσου, ο Ρουστάν Μαγκαβέντοβιτς Ασελντέροφ (Αμπού Μουχάμαντ αλ Καντάρι), και τέσσερις στενοί του συνεργάτες», ανέφερε η ανακοίνωση της FSB. Στην επιχείρηση στο Νταγκεστάν κατασχέθηκαν αυτόματα όπλα, πυρομαχικά και εκρηκτικές ύλες.

Ο 35χρονος Ασελντέροφ είχε ανάμειξη στην ενορχήστρωση των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Βόλγκογκραντ, στις 29 Δεκεμβρίου 2013, κατά τις οποίες έχασαν τη ζωή τους 34 άνθρωποι και δεκάδες τραυματίστηκαν. Ακόμη, σύμφωνα με την FSB, ευθυνόταν για δύο ταυτόχρονες επιθέσεις με αυτοκίνητα παγιδευμένα με εκρηκτικές ύλες στο Νταγκεστάν το 2012, με 14 νεκρούς και 120 τραυματίες.

Ο Ασελντέροφ έγινε ο ηγέτης της οργάνωσης «Εμιράτο του Καυκάσου» το 2012. Τον Δεκέμβριο του 2014 το «Εμιράτο του Καυκάσου» ορκίστηκε πίστη στο Ισλαμικό Κράτος και ο 35χρονος ορίστηκε επικεφαλής του «εμιράτου» του βόρειου Καυκάσου το 2015.

Το 2015 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επέβαλε κυρώσεις στον Ασελντέροφ, τον οποίο προσέθεσε στον κατάλογο των «ξένων τρομοκρατών».

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου