Stratfor: Εάν η Γερμανία δεν πληρώσει, τότε...

Το 1878, στο Συνέδριο του Βερολίνου, ο Πρώσος πρωθυπουργός Ότο φον Μπίσμαρκ είχε προειδοποιήσει τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ότι υπήρχε πιθανότητα ολόκληρη η Ευρωπαϊκή ήπειρος να καταστραφεί «από κάποια ανοησία στα Βαλκάνια». Αυτό που δεν είπε τότε ο Μπίσμαρκ, ήταν ότι η ειρήνη στην Ευρώπη απειλούνταν όχι από την προοπτική της διάλυσης της ετοιμοθάνατης, τότε, Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά από αυτή καθαυτή την ύπαρξη της Γερμανίας, ως μεγάλης δύναμης.

ΠΗΓΗ: STRATFOR, GEOPOLITICAL DIARY, «From Sarajevo in 1914 to an EU in Crisis», 26 Ιουνίου 2014
 
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Σε λίγες ημέρες θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου [σ.σ. συμπληρώθηκαν], αυτού που είχε δηλαδή προβλέψει ο Μπίσμαρκ, 36 χρόνια νωρίτερα, από μια ανοησία στα Βαλκάνια – τη δολοφονία του Αυστριακού αρχιδούκα από έναν Σέρβο εθνικιστή. Υπό το βάρος της συγκεκριμένης επετείου, θα ήταν σκόπιμο να εκτιμηθεί πως οι συνθήκες που προκάλεσαν εκείνη την ανθρωποσφαγή θα μπορούσαν να ισχύουν και σήμερα.

Η δολοφονία του Σαράγεβο, που αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενεργοποίησε, τότε, το περίπλοκο δίκτυο συμμαχιών μεταξύ των ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων. Το χρονικό διάστημα από την ενοποίηση της Γερμανίας, το 1871, μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, σημαδεύτηκε από το ίδιο ερώτημα: ποιος ο ρόλος της Γερμανίας στην Ευρώπη.


Η ταχεία ανάδυση μιας ευρωπαϊκής υπερδύναμης, εκείνη την εποχή, άλλαξε την ευρωπαϊκή ισορροπία σε επίπεδο στρατιωτικό και οικονομικό. Παρόλα αυτά, η γεωγραφική θέση της Γερμανίας, μεταξύ της Γαλλίας και της Ρωσίας, καθιστούσε τη χώρα ευάλωτη.

Η γεωγραφική ευαισθησία της Γερμανίας δεν ήταν όμως το μόνο ζήτημα που απασχολούσε την ηγεσία της. Στις αρχές του 20ου αιώνα η Γαλλία ανέκαμπτε οικονομικά και δημογραφικά. Ειδικά οικονομικά, η Γαλλία είχε σχεδόν φτάσει τη Γερμανία, η οποία ξόδευε τεράστια ποσά για να δημιουργήσει ένα, άχρηστο ουσιαστικά σε αυτήν, ισχυρό Ναυτικό, με τη φρούδα ελπίδα ότι μπορούσε να ανταγωνιστεί τη βρετανική ναυτική πρωτοκαθεδρία.

Ανατολικά και η Ρωσία είχε αρχίσει να ανακάμπτει από τον βαθύ μεσαίωνα όπου βρισκόταν, οικονομικά και τεχνολογικά. Έτσι για τη Γερμανία, ο πόλεμος κατέστη αναπόφευκτος. Γαλλία και Ρωσία θα έπρεπε να «αδρανοποιηθούν», αργά ή γρήγορα. Η Γερμανία ήθελε, παρόλα αυτά, να κρατήσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία εκτός πολέμου. Κάτι τέτοιο φυσικά θα ήταν αδύνατο αν η ίδια κήρυσσε τον πόλεμο στη Γαλλία, αναίτια.

Έτσι, η αναταραχή στα Βαλκάνια αποτέλεσαν μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για τον πόλεμο. Η δολοφονία του Αψβούργου αρχιδούκα Φερδινάνδου, αποτέλεσε την απαρχή μιας διαδικασίας, τα θεμέλια της οποίας είχαν τεθεί ήδη, εδώ και χρόνια, λόγω της φοβίας, σε βαθμό παράνοιας, της γερμανικής ηγεσίας για τους ενδεχόμενους κινδύνους που η Γερμανία αντιμετώπιζε.

Η Γερμανία παρείχε στην Αυστροουγγαρία κάθε δυνατή διαβεβαίωση ότι θα ενισχύσει στην σύγκρουση της με την Σερβία. Η σύγκρουση όμως αυτή έφερε αντιμέτωπες την Αυστροουγγαρία και με τη Ρωσία. Οι Γερμανοί υποστήριξαν τους συμμάχους τους και ο πόλεμος γενικεύτηκε. Ωστόσο, οι γερμανικοί σχεδιασμοί ανατράπηκαν από το γεγονός ότι τελικά η Βρετανία εισήλθε στον πόλεμο, στο αντίθετο με τη Γερμανία στρατόπεδο.

Υπήρχαν όμως και άλλοι παράγοντες που οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν. Πρώτον υπολόγιζαν σε μια γρήγορη νίκη κατά της Γαλλίας (σχέδιο Σλίφεν), η οποία δεν επετεύχθη, δεύτερο, θεωρούσαν την Αυστροουγγαρία πιο ισχυρή στρατιωτικά, από ότι ήταν στην πραγματικότητα και τρίτον, παραγνώρισαν εντελώς την πιθανότητα οι ΗΠΑ να στραφούν εναντίον τους.

Η ήττα στον πόλεμο φυσικά δεν είχε άλλο αποτέλεσμα από το να παραμείνει η γερμανική θέση επισφαλής, με τη χώρα πάντα στριμωγμένη μεταξύ της Γαλλίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, μετά από δύο δεκαετίας ανήσυχης ειρήνης ο πόλεμος ξέσπασε ξανά. Τα 50, σχεδόν, χρόνια που η Γερμανία βρισκόταν υπό συμμαχικό έλεγχο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η διάσπασή της σε Δυτική και Ανατολική, έντονο υπήρξε το ερώτημα τι πρέπει να γίνει με το γερμανικό έθνος, το οποίο ήταν πιο ισχυρό από κάθε μεμονωμένο του αντίπαλο, το οποίο όμως δεν μπορούσε να τους νικήσει όλους.

Η λύση που δόθηκε από τους Αμερικανούς και τους λοιπούς Ευρωπαίους ηγέτες ήταν η επιστροφή της Ευρώπης στην ευημερία, μέσω μιας κοινής αγοράς. Η ενότητα αυτή σε ένα περιβάλλον ευημερίας θα κρατούσε τη Γερμανία ήσυχη. Όσον αφορά την άμυνα της Ευρώπης, το μεγαλύτερο μέρος του βάρους αυτού ανέλαβαν οι ΗΠΑ.

Αυτή η πρακτική αποτέλεσε τον πυρήνα δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γερμανία θα ήταν πιο ευημερούσα και ασφαλής μετέχοντας σε αυτό το σχέδιο. Αυτό ίσχυσε μέχρι την οικονομική κρίση του 2008. Η κρίση αυτή αποτέλεσε το πρώτο σύννεφο στον ορίζοντα της φαινομενικά ατέρμονης ευημερίας και ειρήνης στην Ευρώπη.

Αντίθετα με τις ΗΠΑ, η ΕΕ δεν κατάφερε να αποτρέψει την οικονομική κρίση, από το να μετατραπεί σε κοινωνική κρίση, με τα ποσοστά ανεργίας στον ευρωπαϊκό Νότο να συναγωνίζονταν αυτά της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929. Η Γερμανία, μέχρι στιγμής, έχει γλιτώσει από την κρίση. Η αγορά όμως, επί της οποίας η ευημερία στης στηρίχτηκε καταρρέει. Η κρίση τώρα εξαπλώνεται και προς Βορά και η Γαλλία φαίνεται πως θα είναι το επόμενο θύμα της.

Σιγά – σιγά το Βερολίνο αντιλαμβάνεται ότι η Γερμανία, σταδιακά, θα πρέπει να διαθέσει και μέρος του δικού της πλούτου, αν θέλει να αποφύγει μια κοινωνική και οικονομική καταστροφή στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που να μπορεί να το πράξει. Γιατί αν δεν το πράξει όλα θα καταρρεύσουν και η Ευρώπη θα επιστρέψει στα προ του 1914 δεδομένα, αναδεικνύοντας ξανά το γερμανικό ζήτημα.

Υπάρχουν ελπίδες το κακό αυτό σενάριο να αποφευχθεί. Η ΕΕ μπορεί, ακόμα, να ξεπεράσει την ύφεση. Μπορεί ακόμα να επιτύχει πραγματική πολιτική και οικονομική ενοποίηση και να επιστρέψει στο προσκήνιο ως παγκόσμια υπερδύναμη. Τα τελευταία όμως χρόνια η συνεχής ένταση στην Ευρώπη και η ανάδειξη ακραίων πολιτικών φωνών περιορίζουν την ελπίδα αυτή.

Πηγή Defence-Point

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Συσσίτια μόνο για τουρκόφρονες στη Θράκη

Έρχεται και πάλι στην Ελληνική Θράκη το καραβάνι του εκτουρκισμού των Βαλκανίων!

Ο κ. Καμίνης θα ζητήσει από την Αστυνομία να διαλύσει τα ρατσιστικά συσσίτια; 

Bereket vatanseveri Anton

Συσσίτια μόνο για… τουρκόφρονες ετοιμάζει το μειονοτικό Κόμμα Ισότητας Ειρήνης Φιλίας (ΚΙΕΦ) στη Θράκη, ακολουθώντας το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής.Την ίδια ώρα, το λεγόμενο «Καραβάνι της αφθονίας», που χρηματοδοτεί το τουρκικό ΥΠΕΞ, θα περάσει και πάλι τα σύνορα, για να προσφέρει πιλάφι με κοκκινιστό κρέας στους μουσουλμάνους της Θράκης, υπενθυμίζοντας τους πως είναι… «εγγόνια Οθωμανών».

Μετά τα «συσσίτια μόνο για Έλληνες» της Χρυσής Αυγής, λοιπόν, το μειονοτικό ΚΙΕΦ ανακοίνωσε πως ξεκινάει «καμπάνια» για τη συγκέντρωση και τη διανομή τροφίμων σε άπορες οικογένειες στη Θράκη.

Με κεντρικό σύνθημα «Υardim elini uzat» («Δώσε χέρι βοήθειας»), το ΚΙΕΦ επιχειρεί να εκμεταλλευτεί την οικονομική κρίση, που έχει επηρεάσει και τη μουσουλμανική μειονότητα, ακολουθώντας το παράδειγμα της… Χρυσής Αυγής.

Σε σχετική ανακοίνωση του κόμματος, αναφέρονται μεταξύ άλλων: «Τα είδη πρώτης ανάγκης θα διανέμονται στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη με την βοήθεια των εκπροσώπων του ΚΙΕΦ από τα χωριά και της γειτονιές της Ξάνθης», ζητώντας απ’ όσους επιθυμούν να συνεισφέρουν στην καμπάνια «να φέρουν τρόφιμα μακράς διαρκείας στα γραφεία του κόμματός μας ή στους εκπροσώπους των χωριών και της γειτονιές του ΚΙΕΦ».

Ενισχυμένοι από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα σε Ροδόπη και Ξάνθη, όπου το ΚΙΕΦ προχώρησε σε επίδειξη ισχύος συγκεντρώνοντας ποσοστά 42% και 26% αντίστοιχα, οι τουρκόφρονες επιχειρούν να προκλητικά να εκμεταλλευτούν την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, που έχει πλήξει και τη μειονότητα, προκειμένου να αυξήσουν την εκλογική τους επιρροή εν όψει των σχεδιασμών που έχουν δρομολογηθεί από την Άγκυρα στο πλαίσιο της νεοθωμανικής πολιτικής Νταβούτογλου, που θεωρεί Τούρκο κάθε Μουσουλμάνο στα Βαλκάνια.

Την ίδια ώρα, το ΚΙΕΦ απειλεί με μηνύσεις αθηναϊκά ΜΜΕ, επειδή αναφέρονται στον φιλοτουρκικό του ρόλο και το αποκαλούν ευθέως «αυτονομιστικό» κόμμα. Με ανακοίνωση, το ΚΙΕΦ επισημαίνει πως είναι ένα καθόλα «νόμιμο πολιτικό κόμμα» -το ίδιο υποστηρίζει και η Χρυσή Αυγή-, που στόχο έχει να «προστατέψει τα δικαιώματα και να συμβάλει στην επίλυση των προβλημάτων της τουρκικής Μουσουλμανικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης».

Βέβαια, αποφεύγει επιμελώς το ΚΙΕΦ να αναφέρει, πως στο καταστατικό που έχει αναγνωριστεί από τον Άρειο Πάγο, δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά σε «τουρκική» μειονότητα, αλλά μόνο σε μουσουλμανική. Εκτός βέβαια αν διαθέτει και δεύτερο καταστατικό.

Έρχεται στη Θράκη το «Bereket konvoy»

Για άλλη μια χρονιά, θα βρεθεί στη Θράκη το λεγόμενο «Καραβάνι της αφθονίας», το οποίο χρηματοδοτείται από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών με στόχο έχει να συσφίξει τις σχέσεις των μουσουλμάνων των Βαλκανίων με την Τουρκία.

Το «καραβάνι», ένα κομβόι που αποτελείται από τρία φορτηγά TIR, δύο λεωφορεία, τρία mini bus και οχήματα τεχνικής υποστήριξης, επισκέπτεται βαλκανικές πόλεις που ζουν μουσουλμάνοι, για να τους παραθέσει το λεγόμενο Ιφτάρ, το δείπνο ουσιαστικά μετά τη δύση του ηλίου κατά τη διάρκεια της νηστείας του ραμαζανιού.

Το «καραβάνι» ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη και μετά από «περιοδεία» σε Κροατία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Σερβία, Μαυροβούνιο, Κόσοβο, Σκόπια, Αλβανία και Βουλγαρία, θα καταλήξει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή από τις 20 έως τις 23 Ιουλίου.

Φέτος είναι η 10η χρονιά που το «Καραβάνι του… (εκ)τουρκισμού, θα βρεθεί στα Βαλκάνια, αλλά και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα επισκεφθεί το πομακοχώρι Σμίνθη στο νομό Ξάνθης (22/7) και το Κοπτερό στο νομό Ροδόπης (24/7).

Η πρωτοβουλία του «Bereket konvoy» ανήκει στο Δήμο Μπαϊράμπασά της Κωνσταντινούπολης, αλλά χρηματοδοτείται από το τουρκικό ΥΠΕΞ, στο πλαίσιο της Pax Ottomanica που προωθεί μεθοδικά η Άγκυρα.

Οι δηλώσεις του δημάρχου Μπαϊράμπασά κ. Αττίλα Αϊντινέρ είναι ενδεικτικές: «Για αιώνες ζήσαμε δίπλα δίπλα με τα αδέρφια μας στα Βαλκάνια. Μαζί τους γίναμε, γείτονες, συγγενείς, αναμιχθήκαμε, γίναμε ένα. Το ότι άλλοτε ζήσαμε στα ίδια και άλλοτε σε διαφορετικά πολιτικά σύνορα, δεν άλλαξε ποτέ αυτή την πραγματικότητα».

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, το «καραβάνι», μέσα σε εννέα χρόνια παρέθεσε ιφτάρ, σε περίπου 1.000.000 άτομα στις χώρες που ταξίδεψε.

Η εκδήλωση εκτός από τα πιλάφια με το κοκκινιστό κρέας και τα αριάνια, τους πύρινους λόγους για το ενδιαφέρον της «μητέρας πατρίδας», προσφέρει στους συμμετέχοντες και άφθονο… θέαμα, όπως συναυλίες με γνωστούς Τούρκους καλλιτέχνες ή χορευτικά με περιστρεφόμενους δερβίσηδες.

Τόσο ο πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή κ. Ιλχάν Σενέρ, όσο και το «ανφαν γκατέ» των τουρκόφρονων της Θράκης, παρακάθονται κάθε χρόνο στα ιφτάρ που παραθέτει το «Κομβόι της αφθονίας» επί ελληνικού εδάφους. Να σημειωθεί πως οι εθελοντές, νεολαίοι της μειονότητας, φορούν λευκά μπλουζάκια που φέρουν επάνω τους το οθωμανικό οικόσημο με την επιγραφή «Εγγόνια Οθωμανών».

Στην περυσινή εκδήλωση στη Ροδόπη, παραβρέθηκε και ο Τούρκος υπουργός Υγείας κ. Μεχμέτ Μουεζίνογλου, που κατάγεται από την περιοχή, ο οποίος δήλωσε προκλητικά: «Αισθανόμαστε υπερήφανοι που είμαστε Τούρκοι και μουσουλμάνοι», ενώ χαρακτήρισε τη Θράκη «κομμένο χέρι της Τουρκίας».

Για την ιστορία, οι δηλώσεις Μουεζίνογλου, έγιναν παρουσία των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, κ.κ. Χατζηοσμάν, Καραγιουσούφ και Ζεϊμπέκ.

«Η τεράστια οργάνωση που ακούει στο όνομα «Καραβάνι της αφθονίας», αποτελεί όχημα του τουρκικού ΥΠΕΞ για τον εκτουρκισμό των Μουσουλμάνων των Βαλκανίων. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, είναι πολιτικά αγράμματος» επισημαίνει ο κ.Κοσμάς Καραϊσκος, υπεύθυνος του site tourkikanea.gr, που παρακολουθεί διεξοδικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μέσα από τα δημοσιεύματα τουρκικών και μειονοτικών ΜΜΕ.

Πηγή ProtoThema

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πως 5 χώρες στη Μέση Ανατολή μπορεί να γίνουν 14

Γράφει ο Μάριος Ευρυβιάδης

Πρίν ένα περίπου χρόνο στους κυριακατικους Ταΐμς της Νέας Υόρκης (28/9/13) η Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας με ειδίκευση στην Μέση Ανατολή, Robin Wright, δημοσίευσε ένα χάρτη συνοδευόμενο με ένα επεξηγηματικό και αναλυτικό κείμενο με τον εντυπωσιακό, αλλά και ταυτόχρονα προβοκατόρικο τίτλο, “Πώς 5 χώρες στη Μέση Ανατολή Μπορεί να Γίνουν 14″.

Ως κύριο αίτιο για τον πιθανό κατακερματισμό της Μέσης Ανατολής η Wright θεώρησε την λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο αυτή εκδηλώθηκε στη Συρία. Κατά την δημοσιογράφο η Συρία αποτελεί το στρατηγικό επίκεντρο της Αραβικής Μέσης Ανατολής και η κατάρρευσή της, από ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος σε σεχταριστικά και φυλετικά φεουδάτα, λειτουργεί ως καταλύτης για την βαλκανιοποίηση του λοιπού Αραβικού χώρου.

H Αμερικανίδα δημοσιογράφος χωρίζει την Λιβύη στα τρία με βάση ιστορικά και φυλετικά κριτήρια: την Τριπολιτανία, τη Κυρηναϊκή και την Φεζάν στα νοτιοδυτικά. Η Συρία κατακερματίζεται στα τρία με βάσει σεχταριστικά και εθνοφυλετικά κριτήρια: το Αλαουϊστάν (του Άσαντ), το Κουρδιστάν και το κεντρώο Σουνιστάν, ενώ το Ιράκ, αφού χάνει τις κουρδικές του περιοχές, χωρίζεται στο Σουννιστάν και το Σιιστάν, με βάση τον θρησκευτικό σεχταρισμό. Η Υεμένη επαναχωρίζεται σε βόρεια και νότια, ενώ η Σαουδική Αραβία κατακερματίζεται στα πέντε: στη βόρεια, νότια, ανατολική και δυτική Αραβία και το Ουαχαπιστάν στο κέντρο.

Το ενδιαφέρον του χάρτη της Wright είναι ότι αφήνει ακέραιες την Τυνισία, απ´όπου και άρχισε η Αραβική Άνοιξη , την Αίγυπτο, την Ιορδανία καθώς επίσης και τα μη αραβικά αλλά μεσανατολικά κράτη, Τουρκία και το Ιράν. Αυτό το αναφέρω διότι με εξαίρεση το Ιράν, όλα τα υπόλοιπα κράτη είναι φιλοδυτικά αλλά και διότι το 2006 κυκλοφόρησε ένας άλλος χάρτης με κατακερματισμένα κράτη της Μέση Ανατολή που συμπεριελάμβανε Ιράν και Τουρκία και προεκτείνονταν μέχρι και το Αφγανιστάν, με σημαντικές αλλαγές συνόρων. Και ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι αντίθετα με τον χάρτη της Wright, o χάρτης του 2006 είχε ημιεπίσημο χαρακτήρα. Δημοσιεύθηκε στο Armed Forces Journal, June 2006, σε κείμενο με τίτλο, “Blood Borders: How a better Middle East would look”, με συγγραφέα τον συνταγματάρχη Ralf Peters, ο οποίος είχε πρόσφατα αφυπηρετήσει από την US National War Academy. O χάρτης παρουσίαζε ένα μεγάλο Κουρδιστάν, αφαιρώντας εδάφη από τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράν, τριχοτομούσε το Ιράκ, κατακερμάτιζε σε πολλαπλά κρατίδια την Σαουδική Αραβία και είχε σημαντικές αναπροσαρμογές μεταξύ Ιράν, Αφγανιστάν και Πακιστάν, ενώ δημιουργούσε και το κράτος του Μπαλουχιστάν από το Πακιστάν με σύνορα στον Ινδικό Ωκεανό.

Ο χάρτης του Peters υπήρξε αιτία διπλωματικού επεισοδίου μεταξύ Αγκυρας και Ουάσιγκτον διότι παρουσιάσθηκε στο Νατοϊκό κολέγιο της Ρώμης όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 2006. Παρόμοιο επεισόδιο υπήρξε και μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας όταν ο χάρτης χρησιμοποιήθηκε και σε διάλεξη του καθηγητή Γιάννη Μάζη που έγινε στο Ελληνικό Υπουργείο Άμυνας και στο οποίο παρευρέθηκαν Τούρκοι αξιωματικοί.

Στην βιβλιογραφία για την Μέση Ανατολή υπάρχει πληθώρα μελετών που επιχειρηματολογούν υπέρ του κατακερματισμού του χώρου ώστε τα σύνορα να αντιστοιχούν σε πραγματικά εθνοφυλετικά και θρησκευτικά κριτήρια. Είναι στοιχειώδως γνωστό ότι με εξαίρεση την Αίγυπτο, τα κράτη της σύγχρονης αραβικής Μέσης Ανατολής προέκυψαν από τη κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τα σύνορα τους διαμορφώθηκαν από τις αποικιακές δυνάμεις Βρετανίας και Γαλλίας. Οι δυό αυτές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δημιούργησαν ζώνες επιρροής στη περιοχή στη βάση των οποίων δημιουργήθηκαν αυθαίρετες κρατικές οντότητες με αυθαίρετα σύνορα.

Τα πράγματα περιπλέχθηκαν με την δημιουργία και του κράτους του Ισραήλ το 1948. Στη βάση της σιωνιστικής ιδεολογίας του εβραϊκού κράτους αλλά και της στρατηγικής του για επιβίωση, το Ισραήλ υιοθέτησε ως μέρος τη υψηλής του στρατηγικής την αρχή του κατακερματισμού των αραβικών κρατών. Στην αραβική βιβλιογραφία η στρατηγική αυτή παρουσιάζεται ως “σιωνιστική συνομωσία”. Στην πραγματικότητα οι Ισραηλινοί ουδέποτε απέκρυψαν ότι ο κατακερματισμός των αραβικών κρατών υπήρξε αναπόσπαστο μέρος της υψηλής τους στρατηγικής. Οι Ισραηλινοί αναζητούσαν πάντοτε συμμαχίες με μή αραβικά και μή μουσουλμανικά κράτη, όπως και συμμαχίες με μή αραβικές και μή μουσουλμανικές εθνότητες και θρησκευτικές μειονότητες στην περιοχή. Πάντοτε αναζητούσαν και εκμεταλλεύονταν κάθε ευκαιρία αποδυνάμωσης των Αράβων. Και η βιβλιογραφία είναι προσβάσιμη σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Το πρόβλημα με τη σημερινή πολιτική κατάντια των Αράβων, που έχει ως τίμημα εκατόμβες νεκρών με τα πράγματα να χειροτερεύουν καθημερινά, είναι ότι μεταπολεμικά κυριάρχησαν αυταρχικά, δεσποτικά και πατριαρχικά καθεστώτα στον αραβικό κόσμο. Οι προσπάθειες για πολιτικό, κοινωνικό και δημοκρατικό εκσυγχρονισμό απέτυχαν παταγωδώς, ενώ ο φυσικός πλούτος τη περιοχής έγινε βορά των ξένων και της τοπικής διεφθαρμένης ελίτ. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η οπισθοδρομική φύση της θρησκείας. Με όλο τον σεβασμό που οφείλεται για τα θεία τα ιερά και τα πιστεύω, είναι δυνατό να ορθοποδήσουν, να αυτονομηθούν και να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους κοινωνίες που θεωρούν ότι ο μισός τους πληθυσμός, οι γυναίκες, είναι παρακατιανός και πρέπει να υπάρχει χωρίς να φαίνεται; Για την Αραβική Μέση Ανατολή στο τέλος του τούνελ δεν υπάρχει, δυστυχώς, φως. Υπάρχει ένα άλλο τούνελ.

Πηγή "Φιλελεύθερος"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου 

Τζιχαντιστές, Κούρδοι και... Ελληνικά πλοία, δουλεύουν για ΗΠΑ και Ισραήλ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης 
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος 

Γεγονός είναι πως η μεγάλη επέλαση των φανατικών ισλαμιστών Τζιχαντιστών στο Βόρειο Ιράκ, τους πρώτους που ωφέλησε είναι οι Κούρδοι. Αφού απηλλάγησαν από την «ενοχλητική» Βαγδάτη που δεν ήθελε με κανένα τρόπο να εκμεταλλεύονται μονομερώς τα πετρέλαια του βορείου Ιράκ, προχώρησαν σε συνεργασία με τον τουρκικό παράγοντα που ελέγχει τον ενεργειακό αγωγό προς το τουρκικό λιμάνι Τζευχάν στην Μεσόγειο, σε μαζικές εξαγωγές του πετρελαίου από τις πηγές που έχουν καταλάβει.
Η νόμιμη σιϊτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, που ουσιαστικά αποκόπηκε από το βόρειο Ιράκ εξαιτίας της προέλασης και των σφαγών των Τζιχαντιστών, το μόνο που μπορεί να κάνει στην δεδομένη συγκύρια είναι να παρακολουθεί και να διαμαρτύρεται για τις παράνομες, όπως τις έχει χαρακτηρίσει, κουρδικές εξαγωγές του πετρελαίου που εξάγεται μέσα από την επίσημη ιρακινή επικράτεια.

Που πάει όμως το πετρέλαιο αυτό που οι Τζιχαντιστές με την επέμβαση τους στο Ιράκ προσέφεραν την «χρυσή» ευκαιρία στου Κούρδους να το εκμεταλλευτούν ανενόχλητοι και να το προωθήσουν, φυσικά με το αζημίωτο, προς την ανατολική Μεσόγειο;
Η κατάληξή του είναι, σύμφωνα με άκρως αποκαλυπτικό δημοσίευμα τη τουρκικής εφημερίδας Aydınlık, στο Ισραήλ, ένα άλλο ένα μεγάλο μέρος απ’ ευθείας προς τις ΗΠΑ και προς το λιμάνι του Μαρόκου, Muhammediye, από όπου επίσης το παραλαμβάνουν οι Αμερικανοί για να το προωθήσουν στην επικράτεια τους.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον σε όλη αυτή την «άριστη συνεργασία» Τζιχαντιστών, (που στηρίζονται από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ), Κούρδων, Ισραηλινών και Αμερικανών, είναι ότι την μεταφορά του παράνομου αυτού πετρελαίου έχουν αναλάβει πλοία ελληνικών εταιριών που όπως φαίνεται συνεργάζονται άριστα με όλο αυτό το περίφημο και ετερόκλητο κύκλωμα.

Όπως αποκαλύπτει η τουρκική δημοσιογραφική επιθεώρηση, τα ελληνικά πλοία που μεταφέρουν το παράνομο πετρέλαιο του βορείου Ιράκ σε λιμάνια του Ισραήλ και του Μαρόκου για να προωθηθεί στους Αμερικανούς είναι τα εξής:
Ελληνικό τάνκερ με την ονομασία, MARINNER Α, εκτελεί συνεχώς δρομολόγια Μερσίνας – Χάιφας του Ισραήλ, μεταφέροντας πετρέλαιο του βορείου Ιράκ στους Ισραηλινούς.
Ένα άλλο ελληνικό τάνκερ με την ονομασία, JENRY 1, εκτελεί συνεχώς δρομολόγια από την Μερσίνα προς το Ισραηλινό λιμάνι του Ασκελόν μεταφέροντας επίσης πετρέλαιο του βορείου Ιράκ προς το Ισραήλ.
MAGESTİC. Τάνκερ ελληνικής εταιρείας 150 μεγάτονων. Στις 20 Ιουνίου φόρτωσε πετρέλαιο από το τουρκικό λιμάνι του Τζευχάν το με κατεύθυνση τις ΗΠΑ στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας.
UNITED EMBLEM. Πλοίο ελληνικής εταιρίας εκτελεί διπλές διαδρομές. Στις 21 Ιανουαρίου φόρτωσε από το Τζευχάν με κατεύθυνση την Μάλτα.
AGIOS NIKOLAOS. Τάνκερ ελληνικής εταιρείας. Φόρτωσε στις 22 Ιουνίου από το Τζευχάν με κατεύθυνση ελληνικό λιμάνι(;).
UNITED KLAVRVTA. Τάνκερ ελληνικής εταιρείας. Φόρτωσε στις 23 Ιουνίου με κατεύθυνση το ιταλικό λιμάνι του Augusto.
PANAGIA ARMATA. Τάνκερ ελληνικής εταιρείας. Φόρτωσε στις 24 Ιουνίου από το τουρκικό λιμάνι του Τζευχάν με κατεύθυνση την Τυνησία.
POLA. Τάνκερ ελληνικής εταιρείας. Αποχώρησε στις 29 Ιουνίου από το ιταλικό λιμάνι της Τεργέστης με κατεύθυνση το τουρκικό λιμάνι του Τζεϋχάν, με σκοπό να φορτώσει το παράνομο πετρέλαιο.

Σίγουρα οι αποκαλύψεις αυτές δίνουν μια άλλη τελείως ιδιαίτερη διάσταση στα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο βόρειο Ιράκ και την πολύ περίεργη παθητική στάση των δυτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανόμενης και της ελληνικής κυβέρνησης, στις αγριότητες και τις σφαγές των Τζιχαντιστών.

Ουσιαστικά μόνο η Ρωσία αντιδρά και διαμαρτύρεται στις σφαγές των χριστιανών της ευρύτερης περιοχής.

Το ενδιαφέρον βέβαια για μας είναι η αποκάλυψη της μαζικής συμμετοχής ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών στην ληστεία ουσιαστικά των πετρελαϊκών κοιτασμάτων του βορείου Ιράκ από την επίσημη κυβέρνηση της Βαγδάτης προς όφελος των συνηθισμένων «ενόχων», Ισραήλ και ΗΠΑ.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Υπεράσπιση της αξιοπρέπειας ενός λαού

Γράφει ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης

Αίφνης στα τέλη του 20ου αιώνα και στην αρχή του 21ου, επέρχεται μία δραματική αλλαγή πορείας στην πολιτιστική και ιστορική συνέχεια, στην κοινωνική διαστρωμάτωση και την πληθυσμιακή σύνθεση του κυπριακού λαού, του οποίου το ελληνικό στοιχείο αποτελούσε πάντοτε τη μέγιστη πλειονότητα.

Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στην ιστορία των Εθνών, και εν προκειμένω δεν αναφερόμαστε μόνο στην Κύπρο, αλλά πολύ περισσότερο στην Ελλάδα ως μητρόπολη του Ελληνισμού, που σηματοδοτούν μία δομική αλλαγή στην πορεία ενός έθνους, είτε αυτή είναι συρρίκνωση είτε ενδυνάμωση και ισχυρή πορεία προς τα εμπρός.

Η Κύπρος το ’74 επηρέασε τις αλλαγές που επήλθαν στην Ελλάδα, τόσο στο επίπεδο της πολιτικής κουλτούρας και του πολιτικού σκηνικού διακυβέρνησης της χώρας όσο και στο επίπεδο της αυτοπεποίθησης του πολιτικού συστήματος στην παρουσία και την πορεία του στον ταραγμένο 21ο αιώνα.

Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν η Ελλάδα και ο Ελληνισμός σε σχέση με το Κυπριακό, είναι ότι η Αθήνα αποδείχθηκε κούφια περιεχομένου πολιτικής, όχι μόνο ως χούντα και δικτατορία που εγκλημάτησε εις βάρος του έθνους από τη δεκαετία του ’50 και εντεύθεν, όπου ενώ είχε ο Ελληνισμός την κυριαρχία στο νησί σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, την οικονομία, τον πολιτισμό και την ίδια την κοινωνική διαστρωμάτωση, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει, να αξιοποιήσει ευκαιρίες η Αθήνα για να επιτύχει μία πραγματική ανεξαρτησία για την Κύπρο, την αυτοδιάθεση και την ενσωμάτωσή της με το μητροπολιτικό κορμό, που ήταν και ο προαιώνιος, ο ιστορικός στόχος των Κυπρίων.

Αφήσαμε την πρώτη μεταδιδακτορική περίοδο μέχρι το 1980, που η Τουρκία κατέρρεε και η Ελλάδα ήταν στα ύψη από πλευράς διεθνούς νομιμοποίησης, στρατιωτικής και οικονομικής ισχύος, χωρίς καμία πραγματικά έμπρακτη κίνηση προς την κατεύθυνση μιας συστηματικής διεθνούς κινητοποίησης για την απελευθέρωση της Κύπρου, για τη δημιουργία ενός πλαισίου λύσης, το οποίο να σεβόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία και τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο.

Αντ’ αυτού, μαζεύαμε αυτοϊκανοποιούμενοι ψηφίσματα από τον ΟΗΕ, εκδίδοντας ταυτόχρονα ανακοινώσεις εσωτερικής κατανάλωσης περί «συμπαράστασης» στον κυπριακό Ελληνισμό και «συμπαράταξης». Το χειρότερο απ’ όλα ήταν η υιοθέτηση ενός διχοτομικού πλαισίου ως «εθνικής στρατηγικής!», η προβολή και η προπαγάνδισή του διεθνώς ως της καλύτερης και επιθυμητότερης λύσης για την Κύπρο, που συνίσταται στη «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία». Αυτό δεν είναι απλά μία κακή λύση, είναι μία διχοτομική λύση που εφαρμόζει στην πράξη τις αρχές της κατάργησης ενός κράτους, όπως η Κυπριακή Δημοκρατία και της δημιουργίας δύο ξεχωριστών και εθνικά ομοιογενών κρατιδίων, ενός τουρκικού και ενός ελληνικού στην Κύπρο, υπό την επίβλεψη και την επιτήρηση της ισχυρότερης πλησιέστερης δύναμης που είναι η Τουρκία, έτσι ώστε ολόκληρη η Κύπρος να κινδυνεύει να μετατραπεί σήμερα, εάν δεν ξυπνήσουμε και δεν αντιδράσουμε, σε τουρκικό προτεκτοράτο.

Είναι απορίας άξιον και ταυτόχρονα εξοργιστικό πως τα κατάφερε ο Ελληνισμός να φτάσει σε αυτή την κατάσταση αθλιότητας, στην οποία δεν χωράνε ιδεολογικές ή κοσμοθεωρητικές προσεγγίσεις της Αριστεράς ή της Δεξιάς, αλλά στην κατάσταση της απόλυτης ανικανότητας των ηγεσιών δύο ελληνικών κρατών όλες αυτές τις δεκαετίες. Και αν μας πείτε σήμερα: Τι έπρεπε να κάνουμε για να αποφύγουμε αυτή την κατάσταση; Να κάναμε πόλεμο; Είναι πραγματικά αστεία ερωτήματα διότι τα έθνη υπάρχουν ως πολιτισμικές οντότητες που υπερασπίζονται το δημοκρατικό δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια και την ζωή ως ποιότητα πολιτισμού και όχι απλά ως κατανάλωση προϊόντων της αγοράς. Υπάρχουν δηλαδή ως ιστορική συνέχεια ενός συστήματος αξιών που βρίσκεται στα βάθη της ιστορίας, διέρχεται μέσα από τους αιώνες και τις χιλιετίες και φτάνει στην εποχή μας. Εμείς συνεχίζουμε γιατί προϋπήρξαν εκείνοι που φύλαξαν Θερμοπύλες και θυσιάστηκαν για να μπορούν οι επόμενοι να είναι αξιοπρεπείς, να στέκουν όρθιοι και να αισθάνονται υπερήφανοι γι αυτούς που προϋπήρξαν αλλά και γι αυτούς που έρχονται…

Πηγή εφημ. «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Γράφουν τις συστάσεις στα... παλιά τους τα παπούτσια!

Του Μπάμπη Μιχάλη 

H Γερμανία έχει εφαρμόσει πλήρως μόλις το 9% των οικονομικών συστάσεων της Κομισιόν για το 2011 και το 2012, η Γαλλία το 7%, ενώ το Βέλγιο μόλις το… 3%.

Στα παλιά τους τα παπούτσια έχουν γραμμένη την Κομισιόν και τις περιβόητες συστάσεις της για οικονομικές μεταρρυθμίσεις οι περισσότερες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυρίως αυτές των ισχυρών χωρών.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα μιας νέας μελέτης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (A «traffic-light approach» to the implementation of the 2011 and 2012 Country Specific Recommendations -CSRs) υπάρχει εκτεταμένη απροθυμία μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε. στην εφαρμογή όσων η Επιτροπή τους προτείνει σε οικονομικό επίπεδο και οι ίδιες έχουν συμφωνήσει στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών.

Η μελέτη διαπιστώνει ότι ούτε λίγο ούτε πολύ οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών έχουν εφαρμόσει ώς σήμερα μόλις το 18% των οικονομικών συστάσεων της Επιτροπής στη διετία 2011, 2012. Αντίθετα το 43% των συστάσεων της Κομισιόν παραμένουν ανέγγιχτες, ενώ σοβαρή πρόοδος υπάρχει στην υλοποίηση του υπόλοιπου 39% αυτών.

Οι απείθαρχοι

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι εκτός από τους «συνήθεις ύποπτους» (τις φτωχότερες δηλαδή χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και του Νότου) στους πιο απείθαρχους περιλαμβάνονται και χώρες οι οποίες διαδραματίζουν ρόλο-κλειδί στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής στην Ε.Ε., στη λήψη των αποφάσεων και πιέζουν σφόδρα για την εφαρμογή τους. Ετσι, η Γερμανία έχει εφαρμόσει πλήρως μόλις το 9% των οικονομικών συστάσεων της Κομισιόν για το 2011 και το 2012, η Γαλλία το 7%, ενώ το Βέλγιο το… 3%. Αντίθετα πιο πειθαρχημένη χώρα είναι ένα από τα λεγόμενα «μαύρα πρόβατα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Ισπανία, που υλοποίησε το 35% των συστάσεων της Κομισιόν στην εν λόγω διετία.

Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία δεν περιλαμβάνονται στην έκθεση γιατί στην περίοδο που εξετάζεται βρίσκονταν σε μνημόνιο. Αν υπήρχαν όμως συγκρίσιμα στοιχεία πιθανότατα θα ήταν και αυτές μεταξύ των πιο πιστών της Επιτροπής.

Από την άλλη πλευρά, η μη εφαρμογή των συστάσεων της Επιτροπής μπορεί να αποβεί θετική για μια χώρα. Για παράδειγμα, η άρνηση του Βελγίου να καταργήσει την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών έσωσε αρκετούς εργαζόμενους από τη φτώχεια και την οικονομία της χώρας από τα χειρότερα. Ο Ούγγρος οικονομολόγος Zsolt Darvas του βελγικού think tank Bruegel υπογραμμίζει πάντως ότι η απειθαρχία του Βελγίου, της Γερμανίας και των άλλων πλουσίων χωρών της Ε.Ε. σημειώνεται παρά τις ηπιότερες συγκριτικά συστάσεις και πιέσεις της Κομισιόν προς αυτές σε σχέση με αυτές προς τις αδύναμες χώρες.

Η μελέτη βασίστηκε σε ντοκουμέντα του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν και εξέτασε τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις σε 3 τομείς: τις δημοσιονομικές πολιτικές, τις μακροοικονομικές ανισορροπίες και άλλες πολιτικές που έχουν να κάνουν με ζητήματα όπως η αγορά εργασίας ή η χρηματοπιστωτική σταθερότητα.

* Ολόκληρη η μελέτη του Ε. Κ.

Πηγή EfSyn

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Έγκλημα και (σίγουρη) ατιμωρησία

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς 

Π​​άλι και πάλι: Κάποιοι πολίτες να συνεχίζουμε την αντίσταση στον παραλογισμό. Στον παραλογισμό που επιμένει να υποκαθιστά, εξουσιαστικά και θεσμικά, την πολιτική.

Δεν μας ενδιαφέρει, ούτε κατ’ ελάχιστο, αν η σημερινή, εκτρωματική από γεννησιμιού της κυβέρνηση εκλιπαρήσει ή όχι, πετύχει ή όχι, «εκπτώσεις» στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τα «Μνημόνια». Μας αφήνουν παγερά αδιάφορους οι επαγγελίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι, αν αυτή γίνει ποτέ κυβέρνηση, θα επαναδιαπραγματευθεί τα «Μνημόνια» και το χρέος. Δεν μας αγγίζουν (θα ήμασταν ηλίθιοι) οι καθημερινές και ακατάσχετες, πρόστυχες κενολογίες της κυβερνητικής προπαγάνδας για τους διεθνείς επαίνους που δεχόμαστε και βεβαιώνουν την «αρχή ανάκαμψης» της οικονομίας μας, την ετοιμότητα επενδυτών από όλο τον κόσμο να φέρουν τα χρήματά τους στο Ελλαδιστάν. Μας αηδιάζει, κυριολεκτικά, και το «νταηλίκι» κάποιων σπιθαμιαίων, που ενώ, όλα τα τελευταία χρόνια, υπέγραφαν πάντοτε αμαχητί «γην και ύδωρ», μόλις τους ξαναδόθηκε θώκος υπουργικός, ακκίζονται ότι διαφέρουν και παζαρεύουν μείωση απολύσεων.

Είμαστε λίγοι ίσως, αλλά θέλουμε να παραμείνουμε πολίτες, με σκέψη και κρίση, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Το παζάρι ανάμεσα στους δανειστές μας, που απαιτούν πλεονεκτήματα δουλοκτησίας, και στο φαυλεπίφαυλο πολιτικό μας σύστημα που προσπαθεί (ακόμα σήμερα) να περισώσει το πελατειακό του κράτος, δεν μας αφορά. Η στοιχειώδης λογική λέει ότι για να ξαναλειτουργήσουν το κράτος και η οικονομία, να ξαναζωντανέψει η χώρα, χρειάζεται χρήμα στο δημόσιο ταμείο, κοινωνικό χρήμα, όχι ψευτοδάνεια. Το χρήμα υπήρχε και το καταλήστεψαν λωποδύτες με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Οι καταγγελίες έχουν τεκμηριωθεί με μελέτες, έχουν εκπροσωπηθεί από τους εγκυρότερους των πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων, είναι δημοσιευμένο, προσιτό σε όλους το πληροφοριακό υλικό. Αλλά, αν έχουμε φτάσει στην τέλεια διάλυση κράτους και κοινωνίας, είναι γιατί πρώτη αλώθηκε και εξουδετερώθηκε, χρόνια τώρα, η Δικαστική Εξουσία, Δεν μπορεί πια στην Ελλάδα να λειτουργήσει νέμεση, μοιάζει λειτουργικά αδύνατο να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Γι’ αυτό και η προπαγανδιζόμενη «αισιοδοξία» για το οικονομικό μας μέλλον είναι μόνο απάτη, αδιάντροπη. Αν δεν δημευθούν περιουσίες, δεν επιστρέψουν τα κλοπιμαία στο δημόσιο ταμείο, αν δεν υπάρξει καινούργιο νομικό πλαίσιο προστασίας του κοινωνικού χρήματος και τιμωρίας της κλοπής του, είναι λογικά αδύνατο να επαναλειτουργήσει η οικονομία στην Ελλάδα.

Με ενδεικτικές αναφορές και παραδειγματικές εικόνες: Είναι λογικά και πρακτικά αδύνατο να λειτουργήσουν παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις σε μια συλλογικότητα που αρνείται να προστατεύσει το «δημόσιο αγαθό», τα «κοινά», από την κτηνώδη ατομοκεντρική απληστία. Αδύνατη η οργανωμένη (πολιτική) συνύπαρξη, όταν δεν έχει καταστεί σε όλους αδιανόητη (ως έννοια) και ασυγχώρητη εσαεί (ως πράξη) η καταπάτηση (ιδιοποίηση) δημόσιας γης, η «αυθαίρετη» δόμηση, ο σφετερισμός κοινωνικής περιουσίας για την απόκτηση ατομικού περιουσιακού κεκτημένου. Ενα κράτος που παζαρεύει συμβιβασμούς με την «αυθαιρεσία», νομιμοποιεί αυτονόητα κάθε λωποδυσία κοινωνικού χρήματος, σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου.

Είναι λογικά αδιανόητο και πρακτικά αδύνατο να λειτουργήσει κράτος, όταν οι διαχειριστές των «κοινών» ξέρουν (και η κοινή γνώμη το έχει αποδεχτεί) ότι κατεξοχήν οι δικές τους αυθαιρεσίες, οποιεσδήποτε, θα μείνουν οπωσδήποτε ατιμώρητες: Μπορούν να κλέβουν τα ασφαλιστικά ταμεία, όπου αποταμιεύεται ο μόχθος ζωής των πολιτών, για να ενισχύσουν το «πελατειακό» τους κράτος, ή να φορτώνουν στους φορολογούμενους πολίτες τη μισθοδοσία άπειρου πλήθους αργόσχολων υπαλλήλων του Δημοσίου ή να καταφεύγουν σε εξωφρενικό υπερδανεισμό του κράτους – μπορούν οτιδήποτε, οποιοδήποτε κοινωνικό έγκλημα, με την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ στους φυσικούς δικαστές κάθε πολίτη, δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.

Είναι αδύνατο να λειτουργήσει οργανωμένη συλλογικότητα, «κράτος» που διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά και νομοθετεί τη διάκριση του δίκαιου από το άδικο στις ιδιωτικές συναλλαγές, αδύνατο να υπάρξει τέτοιο «κράτος νόμου», όταν οι διαχειριστές της εξουσίας απαλλάσσουν αυθαίρετα κάποιους ιδιώτες ή κάποιες συντεχνίες από τα χρέη τους προς το δημόσιο ταμείο. Χρόνια τώρα οι πολιτικοί στην Ελλάδα, καταργώντας κάθε λογική και κάθε εντιμότητα, διαγράφουν τα χρέη προς το κράτος και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς του κράτους των ίδιων των κομμάτων τους, αλλά και των «υποστηρικτών» που διαθέτουν τα κόμματά τους στον κόσμο του χρήματος και στον υπόκοσμο. Χαρίζουν χρέη τεράστια, αμύθητα, τηλεοπτικών καναλιών, ποδοσφαιρικών εταιρειών, καταπατητών δημόσιας γης, τάχα και «εφημερίδων» (βραχύβιων εντύπων κρετινικής κομματικής προπαγάνδας), πολυποίκιλων «φορέων» δημιουργημένων με την ανοχή ή και την έμπνευση των κομμάτων, μόνο για να πετύχουν τη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.

Τα πρόσωπα που συγκροτούν ό,τι ακόμα αποκαλούμε κατ’ ευφημισμόν «πολιτικό σύστημα» στην Ελλάδα, είναι μάλλον αδύνατο να αντιληφθούν με ποια βαθύτατη απαξίωση τους αντιμετωπίζουμε οι πολίτες, πόσο ανυπόληπτοι είναι στα μάτια μας. Ολοι. Και δεν είναι άδικη η γενίκευση. Σίγουρα, δεν συνέργησαν όλοι στην κλοπή ή στην εξωφρενική διασπάθηση του κοινωνικού πλούτου, δεν διεπλάκησαν όλοι με τον υπόκοσμο. Ομως όλοι, όλοι χωρίς εξαίρεση, αποσιωπούν το συντελεσμένο έγκλημα της ασύδοτης λωποδυσίας, δεν λένε λέξη για δήμευση του κλοπιμαίου πλούτου, χειροκροτούν και μεγαλύνουν, ακόμα σήμερα, τους αυτουργούς της καταστροφής και του εφιάλτη μας, τους ανέχονται σε θέσεις ηγετικές, παραβλέπουν τα τεχνάσματα φυγοδικίας τους.

Και δεν φτάνει που αποσιωπούν τα καίρια και ουσιώδη, το έγκλημα και την ατιμωρησία του (τα άδεια δημόσια ταμεία και το απίστευτο πλήθος των νεότευκτων Κροίσων) οι επαγγελματίες της εξουσίας επιμένουν και να μας θεωρούν ηλίθιους: Πιστεύουν ότι μπορούμε να μιλάμε όλοι με εντελώς άδειες από περιεχόμενο λέξεις (:«κεντροαριστερά», «ριζοσπαστική αριστερά», «λαϊκή δεξιά», «προοδευτικό μέτωπο»), έτσι ώστε η ευθύνη μας ως πολιτών να βαυκαλίζεται και να φενακίζεται με το «πάθος» της ποδοσφαιρολαγνικής εκφραστικής.

Πηγή "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η Ελληνική εξωτερική πολιτική και η Ελληνική Ευρωπαϊκή Προεδρία

Γράφει ο Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.

Ολοκληρώνεται με «επιτυχία», όπως δηλώνεται με συγκρατημένη ικανοποίηση αλλά προφανή ανακούφιση από τους Έλληνες αρμοδίους, η Ελληνική Ευρωπαϊκή Προεδρία. Θα ήταν υπερβολικό να αναμένει κανείς πολλά πράγματα από την Ευρωπαϊκή Προεδρία.

Μολαταύτα, υποτίθεται ότι διαδραματίζει κάποιον ρόλο, έστω και αν το μέρος της πρωτοβουλίας του προεδρεύοντος κράτους έχει συρρικνωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Περιορίζεται, επίσης, σε ό,τι αφορά ειδικότερα τα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος, από την αρχή ότι η Προεδρεύουσα χώρα δεν προτάσσει τα εθνικού ενδιαφέροντος θέματα.

Μεταξύ των προτεραιοτήτων της Προεδρίας, η Ελλάδα, ορθώς, περιέλαβε δύο πολύ μεγάλα θέματα με ιδιαίτερο εθνικό ενδιαφέρον: Τη λαθρομετανάστευση, έστω και με πιο διπλωματική διατύπωση και τον καθορισμό από την Ευρώπη των θαλασσίων ζωνών της στη Μεσόγειο, θέμα που άπτεται και της Ελληνικής ΑΟΖ.
Περιέλαβε, επίσης, θέματα που αφορούν την ανάπτυξη στην Ευρώπη και τη διεύρυνση της ΕΕ στα Δυτικά Βαλκάνια.

Ποιος είναι ο απολογισμός της Ελληνικής Προεδρίας για τα παραπάνω θέματα, αλλά και για τα θέματα συγκυρίας που ανέκυψαν κατά το πρώτο εξάμηνο του 2014, όπως π.χ. η κρίση στην Ουκρανία;
Το θέμα του καθορισμού των θαλασσίων ζωνών της Ευρώπης στη Μεσόγειο παρεπέμφθη σιωπηρά στο μέλλον. Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να επηρεάσει από σχετικά προνομιακή θέση τον καθορισμό των ζωνών αυτών κατά τρόπο που να λαμβάνουν υπ’ όψιν και τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Ενδέχεται ο καθορισμός τους επί της Προεδρίας μίας άλλης χώρας να μην είναι τόσο ευνοϊκός για την Ελλάδα, όσο θα μπορούσε κανείς να ελπίζει, με βάση το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο.

Η αναβολή του θέματος έχει σχέση με απροθυμία άλλων ευρωπαϊκών χωρών ή μήπως η ίδια η Ελλάδα συμφώνησε στην αναβολή, υποχωρώντας σε τουρκικές πιέσεις και εκβιασμούς και επιλέγοντας για άλλη μία φορά την πολιτική του ενδοτισμού και του κατευνασμού απέναντι στην Άγκυρα;

Το θέμα είναι πολύ μεγάλο, συνδέεται με την υποτιθέμενη Ελληνική στρατηγική να υπερφαλαγγίσει τις αυθαίρετες τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Ελληνική ΑΟΖ μέσα από την ευρωπαϊκή διάσταση της Ελληνικής ΑΟΖ και τη δεδομένη θέση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως υπέρ της Διεθνούς Συμβάσεως για τα Θαλάσσιο Δίκαιο.
Εάν η ίδια η Ελληνική πλευρά υποκύπτει τόσο εύκολα σε τουρκικές απειλές και εκβιασμούς, διακυβεύεται τότε και το Ευρωπαϊκό χαρτί ως ελληνικό διπλωματικό πλεονέκτημα για την οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ.

Η κατάσταση στο θέμα της λαθρομεταναστεύσεως δεν είναι πολύ διαφορετική: Η προτεραιότητα εκφυλίσθηκε σε ανούσιες συζητήσεις και διακηρύξεις, που δεν αλλάζουν την ουσία του προβλήματος και τις παραμέτρους που το προσδιορίζουν. Οι παράμετροι, άλλωστε, για την Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής της θέσεως και λόγω του ρόλου που διαδραματίζει στη λαθρομετανάστευση η γειτονική Τουρκία, είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες που έχει το πρόβλημα σε άλλες χώρες.

Το πρόβλημα της λαθρομεταναστεύσεως στην Ελλάδα, όσο και αν ορισμένοι δεν θέλουν να το αντιληφθούν, έχει γεωπολιτικές διαστάσεις. Συνδέεται με την εθνική συνοχή της χώρας και την ίδια την εθνική της ύπαρξη.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο Δουβλίνο ΙΙ. Βρίσκεται επίσης και στην καταχρηστική Ευρωπαϊκή Οδηγία για το δήθεν άσυλο, που απαγορεύει σε μία χώρα-μέλος να απωθήσει στα σύνορα όλους όσους παρουσιάζονται σαν «πρόσφυγες». Η οδηγία αυτή καθιστά δυσχερέστατη έως ανέφικτη την ανάσχεση στα σύνορα, ιδιαίτερα στα ανοιχτά θαλάσσια σύνορα της χώρας.

Επετεύχθη οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή από την Ελληνική Προεδρία στον έλεγχο της λαθρομεταναστεύσεως;
Ασφαλώς όχι.
Πώς θα μπορούσε όμως, άλλωστε να επιτευχθεί, όταν ο αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως Βαγγέλης Βενιζέλος εξακολουθεί να υποστηρίζει την «πρωτοποριακή» πολιτική του ΠΑΣΟΚ στα θέματα της λαθρομεταναστεύσεως;

Στο θέμα της προωθήσεως εναλλακτικών πολιτικών για την ανάπτυξη στην Ευρώπη και την έξοδο από την κρίση, δεν ανέμενε κανείς από την αρχή ότι υπήρχαν ουσιαστικά περιθώρια για οποιαδήποτε αποτελεσματική δράση της Ελληνικής Προεδρίας. Η πρωτοβουλία τώρα για την άσκηση πιέσεων στην καγκελάριο Μέρκελ περιέχεται στον λεγόμενο Γαλλο-Ιταλικό άξονα.

Δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές για ουσιαστική αλλαγή. Οι έντονες όμως αντιδράσεις στην ακολουθούμενη πολιτική από τον ίδιο τον πυρήνα της Ευρώπης, δείχνουν σε ποιο βαθμό έχει φθάσει η κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη για μεγάλες αλλαγές αναπροσανατολισμού.

Στα θέματα της διευρύνσεως των Δυτικών Βαλκανίων, οι διευθύνοντες την εξωτερική πολιτική της χώρας ναρκισσεύονται ότι ασκούν δήθεν υψηλή πολιτική υπέρ του συμφέροντος της χώρας. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι κατά πρώτο λόγο, η πολιτική αυτή υπαγορεύεται από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της γνωστής πολιτικής της εντάξεως όλων των Βαλκανίων στους Ευρω-Ατλαντικούς θεσμούς.

Στην ίδια γραμμή με την πολιτική Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου, η σημερινή κυβέρνηση επανεκδίδει την υποστήριξη της εντάξεως των Δυτικών Βαλκανίων και ειδικότερα της Αλβανίας χωρίς προκαταρκτικούς όρους και προαπαιτούμενα. Δύο φορές υπέβαλε αίτηση η Αλβανία για να γίνει δεκτή ως υποψήφια χώρα. Η αίτησή της απερρίφθη. Ανέλαβε τη φορά αυτή η Ελλάδα, ως Προεδρία, να προωθήσει την αλβανική υποψηφιότητα, χωρίς να θέσει εύλογα προαπαιτούμενα, με πρώτο την επικύρωση της συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες.

Με την ίδια ζέση, ανέλαβε η Ελλάδα να προωθήσει, ως Προεδρία, την τουρκική ενταξιακή διαδικασία(!), ακόμα και όταν η Τουρκία εξακολουθεί να μην εφαρμόζει τις υποχρεώσεις της για την Κύπρο και να αποκαλεί, αντιθέτως, την Κυπριακή Δημοκρατία ως «νεκρή» Δημοκρατία, που δεν ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα. Αυτά, δηλαδή, της τουρκικής κατοχής και των δήθεν δύο «ίσων» κρατών. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τις αξιοθρήνητες δηλώσεις του Έλληνα ΥΠΕΞ για την Ουκρανία, αναλώμασι των Ελληνο-ρωσικών σχέσεων, ολοκληρώνεται η εικόνα μίας χαμένης ευκαιρίας για την Ελλάδα να προασπίσει και να προωθήσει στοιχειωδώς τα ελληνικά συμφέροντα με την Ελληνική Προεδρία και την ιδέα μίας άλλης Ευρώπης, που να ανταποκρίνεται στις ελπίδες και τις προσδοκίες των ευρωπαϊκών λαών.

Πηγή εφημ. «ΤοΠαρόν»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο ζωτικός χώρος (Lebensraum) της Γερμανίας

Η νέα στρατηγική του Βερολίνου

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης 

Η ηλεκτρονική έκδοση της 27.Οκτ.2013 του σε όλους πλέον γνωστού γερμανικού περιοδικού Der Spiegel Online με θέμα και πάλιν την Πατρίδα μας, ότι οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός κατέστρεψαν την Ελλάδα δεν αποτελεί για κανέναν μία νέα είδηση. Όπως και επίσης, όπως γράφει, ότι ο φόβος και η οργή του κόσμου πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση. Οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι Γερμανοί πολίτες θα επιθυμούσαμε να ακούσουμε από το DER SPIEGEL ποίος πράγματι προκάλεσε την κρίση εις την Ευρώπη και ποία είναι η ευθύνη του Βερολίνου το οποίο με την υστερόβουλη και αλαζονική πολιτική του, κυρίως απέναντι των χωρών του Νότου, φέρνει την Ευρώπη ένα βήμα πριν από την διάλυσή της.

Η «ελληνική τραγωδία» απέδειξε ότι η ίδια η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) πάσχει από σημαντικά θεσμικά και πολιτικά ελλείμματα. Παράλληλα ο πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας που επικυρώθηκε με την Συνθήκη του Μάαστριχ το 1989 με πρωτοβουλία του Μιτεράν, ο οποίος πίστευε ότι έτσι θα εξαφανίσει το μεταπολεμικό ισχυρότατο γερμανικό όπλο, δηλαδή το Μάρκο, μέσω της κυκλοφορίας του Ευρώ και της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), απεδείχθη ως ο Δούρειος Ίππος της Γερμανίας απέναντι της Ευρώπης και το μεγαλύτερο φιάσκο του Γάλλου Προέδρου.

Με το πρώην άρθρο 104 της Συνθήκης Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΣΕΚ) αφενός μεν απαγορεύτηκαν οι υπεραναλήψεις και πιστωτικές διευκολύνσεις από την ΕΚΤ προς τα κράτη μέλη της ΟΝΕ, αφετέρου απορρίφθηκε από το Βερολίνο και η σκέψη για την θεσμοθέτηση ενός «δημοσιονομικού ομοσπονδισμού» ο οποίος θα στηριζόταν σε ένα κεντρικά οργανωμένο προϋπολογισμό της Ε.Ε. σημαντικού μεγέθους που θα διασφάλιζε ένα μηχανισμό αναδιανομής εισοδήματος μέσω γενναίων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων προς τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Οι μονεταριστικές αντιλήψεις του Βερολίνου που επικράτησαν κατά τον σχεδιασμό της ΟΝΕ συνέβαλαν στη διατήρηση του καταμερισμού εργασίας που υπήρχε στο πλαίσιο της ΕΟΚ και ο άξονας του Βορρά (Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Αυστρία) κατάφερε να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση του, ενώ ο Νότος έγινε ακόμη πιο καταναλωτικός αλλά και πιο αντιπαραγωγικός, καθώς οι τράπεζες του λόγω των πολύ χαμηλών επιτοκίων του Ευρώ χορηγούσαν αφειδώς φθηνά καταναλωτικά δάνεια με τα οποία οι πληθυσμοί του Νότου αγόραζαν βιομηχανικά προϊόντα του Βορρά. Έτσι ο Βορράς αξιοποίησε υπέρ του τα οφέλη μιας ενιαίας αγοράς μεγέθους 13 τρις Ευρώ με χαμηλό κόστος δανεισμού. Μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία ο Βορράς κέρδισε τριπλά: αύξησε τις εξαγωγές του στο Νότο, εξαγόρασε τις κυριότερες τράπεζες και βιομηχανίες του Νότου, μετατράπηκε στο μεγαλύτερο πιστωτή των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Παράλληλα από την έναρξη της κρίσης χρέους απεκόμισε κέρδη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από τα τοκογλυφικά δάνεια προς τις χώρες του λιμοκτονούντος Νότου και την Ελλάδα!

Όμως οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο επέδειξαν ιδιαίτερη σπουδή να αποσιωπήσουν τα βασικά αίτια της κρίσης, που δεν είναι άλλα από το ίδιο το μοντέλο και τα δομικά προβλήματα της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ). Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραβλέψουμε τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας του Νότου, αλλά και της Πατρίδας μας, που εξέθρεψε την λειτουργία του πελατειακού Κράτους και του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα. Όμως σε μία Ένωση όπου το 65% τουλάχιστον της Νομοθεσίας που εφαρμόζεται προέρχεται από την ίδια την Ε.Ε., αντιλαμβάνεται κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος της παθογένειας του συστήματος οφείλεται στην ίδια τη λειτουργία της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Οι Γερμανοί βεβαίως, σε μία προσπάθεια να αποφύγουν την κριτική για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν για τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., προσπάθησαν, και μάλιστα με αήθη τρόπο, να χρεώσουν όχι μόνον τα ελληνικά προβλήματα, αλλά και τα προβλήματα του Ευρώ στους δήθεν κακομαθημένους και τεμπέληδες Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή δυστυχώς βρήκε συμμάχους και στο ελληνικό κυβερνητικό επίπεδο, όπου έγινε απόπειρα να καλλιεργηθούν στον Ελληνικό Λαό αισθήματα ενοχής και ευθύνης.

Στην περίπτωση όμως της Ελλάδος, το Βερολίνο γνώριζε πληρέστατα εδώ και δεκαετίες, και κυρίως μετά την καθιέρωση του Ευρώ, για την διαφθορά του πολιτικού συστήματος της χώρας μας και την τεράστια διασπάθιση δημόσιου χρήματος και κοινοτικών κονδυλίων. Αλλά σκόπιμα απέφευγε να το αποτρέψει, αν και μπορούσε ως πρωταγωνιστής των ευρωπαϊκών εξελίξεων, λόγω του τεράστιου οικονομικού οφέλους της Γερμανίας και του άξονά της, αλλά ταυτόχρονα και λόγω υστερόβουλων στόχων για την ηγεμονία αυτής εις την Ευρώπη.

Εδώ και πάλιν θα θέλαμε να ακούσουμε από το έμπειρο και διεισδυτικό εις τους υπόγειους μηχανισμούς της πολιτικής του Βερολίνου Περιοδικό DER SPIEGEL εάν γνωρίζει τα κάτωθι: Η προσπάθεια του Τρίτου Ράιχ (3ο Reich) για την εφαρμογή της Θεωρίας των Friedrich Ratzel und Karl Haushofer για την εξεύρεση και ενσωμάτωση Ζωτικού Χώρου (Lebensraum) για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Γερμανικού Έθνους που οδήγησε εις τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και εις την ήττα της Γερμανίας σημαίνει σήμερα για το Βερολίνο κάτι άλλο; Ότι τώρα χωρίς την χρήση όπλων, αλλά με την οικονομική της ισχύ, ενώπιον της οποίας υποκλίνονται οι Βρυξέλλες και οι ηγέτες της Ευρώπης, επιτυγχάνεται ένας νέος Ζωτικός Χώρος για την Γερμανία, οικονομικού τώρα περιεχομένου. Βέβαια εμείς οι Ευρωπαίοι σεβόμαστε την οικονομική ισχύ της Γερμανίας, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε σε καμία χώρα, όσο ισχυρή κι αν είναι, να μας ταπεινώνει.

Όμως ενώπιον αυτού του κινδύνου της οικονομικής υποταγής και ταπείνωσης της Ευρώπης οι παρακολουθήσεις των ηλεκτρονικών μηνυμάτων και τηλεπικοινωνιών μέσω Internet 159 χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος, από την γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (BND), ως στόχο των γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών δεν είναι συμπτωματικές. Διότι δεν περιορίζονται μόνον σε απλές παρακολουθήσεις, αλλά σε δράσεις που στοχεύουν την ισχύ της Γερμανικής Οικονομίας και την εκβιαστική πολιτική του Βερολίνου απέναντι των Ευρωπαίων. Μία άκρως επικίνδυνη πολιτική της Γερμανίας εις βάρος της Ευρώπης που κάνει να ανησυχούνε και οι ΗΠΑ!

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ο «μεγάλος ασθενής»

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο το Ιράκ, είναι ραγδαίες και οι μεγάλοι παίχτες διεθνώς αλλά και στην περιοχή μας λαμβάνουν θέσεις «μάχης» για την επόμενη ημέρα.

Ήδη ο Σιμόν Πέρεζ μιλώντας με τον πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, και ο υπουργός Εξωτερικών Αβιγκντόρ Λίμπερμαν στη συνάντησή του με τον αμερικανό ομόλογό του, Τζον Κέρι, προετοίμασαν τους αμερικανούς ότι το Ισραήλ θα αναγνωρίσει αμέσως το ανεξάρτητο Κουρδιστάν, δημοσιοποιώντας έτσι μία στενή σχέση του εβραϊκού κράτους με τους Κούρδους, που στα διπλωματικά σαλόνια ήταν ένα «κοινό μυστικό».

Η Τουρκία βρίσκεται σε δεινή θέση, διότι όλοι οι σχεδιασμοί της για την ευρύτερη περιοχή απέτυχαν στην ολότητά τους. Το γεγονός και μόνο ότι οι τρομοκράτες που σαρώνουν τους σιίτες σε πολλές περιοχές του Ιράκ είναι προστατευόμενοι του τούρκου πρωθυπουργού και του κόμματός του, αποδεικνύει πόσο λανθασμένη ήταν η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας για τη γειτονιά της.

Η απόλυτη αποτυχία μπορεί να αποβεί μοιραία για τη χώρα, η οποία διοικείται από έναν παρανοϊκό πρωθυπουργό που ανακαλύπτει συνεχώς κατά φαντασία εχθρούς.

Έγκριτοι αναλυτές στην Ουάσινγκτον, αλλά και αξιωματούχοι του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (NSC) αρθρώνουν κριτικό λόγο για τον Ερντογάν, ο οποίος βρίσκει κλειστές τις πόρτες, που ήταν ορθάνοιχτες γι αυτόν και τις «τρελές ιδέες» του, μέχρι την 16 Μαΐου 2013.

Η ευθύνη για την κατάσταση στη Συρία και το Ιράκ είναι ταυτισμένη με τον Ερντογάν, ο οποίος απαιτούσε από τον Ομπάμα την αποστολή δυνάμεων στη Συρία, στο πρότυπο της εισβολής στο Ιράκ. Ευτυχώς, ο αμερικανός πρόεδρος βρήκε το σθένος και απέρριψε το παράλογο αίτημά του,

Η Λευκωσία περισσότερο και η Αθήνα λιγότερο επηρεάζονται από τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή για δύο σημαντικούς λόγους.

Πρώτον: Η Τουρκία στα δύσκολα στρέφει τις απογοητευμένες τουρκικές μάζες προς την Κύπρο και την Ελλάδα, ως υπεύθυνες για τα προβλήματά τους. Αυτή τη φορά θα αποτύχει.

Δεύτερον: Το Ισραήλ είναι και πάλι ο μεγάλος παίχτης στον οποίο θα στηριχθεί η Αμερική για να εξέλθει από το χάος που δημιούργησε ο Ερντογάν.

Η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να σταματήσουν την πολιτικής της «στρογγυλοποίησης» και να αποφασίσουν να πολιτευθούν με βάση το συμφέρον τους.

Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία.

Πηγή εφημ. «Έθνος»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η Δύση «ονειρεύεται» πόλεμο σιιτών-σουνιτών, λέει το Ιράν

O ανώτατος πνευματικός ηγέτης του Ιράν Αλί Χαμενεΐ χαρακτήρισε την κρίση στο Ιράκ μια «αναμέτρηση ανάμεσα στην ανθρωπιά και την ωμότητα των βαρβάρων», ενώ επέκρινε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης επειδή την παρουσιάζουν ως έναν πόλεμο μεταξύ σιιτών και σουνιών.

Εξωτερικές δυνάμεις έχουν συχνά εκμεταλλευτεί τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές των μουσουλμανικών κρατών και «ονειρεύονται έναν πόλεμο μεταξύ σιιτών και σουνιτών» ο οποίος δεν θα συμβεί, είπε ο Χαμενεΐ.

Ο ίδιος προειδοποίησε κατά της δυτικής προπαγάνδας σχετικά «μια μια ομάδα ανόητων και υπολειμμάτων του Σαντάμ Χουσέιν», μια προφανής αναφορά στους αντάρτες του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε (ΙΚΙΛ) και τις σουνιτικές φυλές του Ιράκ που στο παρελθόν είχαν ταχθεί στο πλευρό του πρώην προέδρου της χώρας και τώρα μάχονται με το ΙΚΙΛ.

«Αυτό που συμβαίνει στο Ιράκ δεν είναι ένας πόλεμος μεταξύ των σιιτών και των σουνιτών», σημείωσε ο Χαμενεΐ σε μια συνάντηση που είχε με τις οικογένειες των θυμάτων της βομβιστικής επίθεσης του 1981 που κατέστρεψε την έδρα του κυβερνώντος Ισλαμικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

«Είναι μια μάχη μεταξύ υποστηρικτών και αντιπάλων της τρομοκρατίας, είναι ένας πόλεμος μεταξύ υποστηρικτών της Αμερικής και της Δύσης και όσων προτιμούν την ανεξαρτησία του κράτους τους», πρόσθεσε. «Είναι μια αναμέτρηση μεταξύ της ανθρωπιάς και της ωμότητας των βαρβάρων», υπογράμμισε.

Οι μαχητές του ΙΚΙΛ έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους μεγάλο μέρος του βόρειου και του δυτικού Ιράκ τις τελευταίες εβδομάδες στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα ισλαμικό κράτος που θα περιλαμβάνει περιοχές του Ιράκ και της Συρίας.

Δηλώσεις καταδίκης και από τη Σαουδική Αραβία
Ο βασιλιάς Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας δήλωσε ότι απορρίπτει τον θρησκευτικό εξτρεμισμό και δεσμεύθηκε να εμποδίσει «μια ομάδα τρομοκρατών (…) να τρομοκρατήσουν τους μουσουλμάνους», αναφερόμενος στους ισλαμιστές αντάρτες στη Συρία και το Ιράκ.

Σε ομιλία του με την ευκαιρία της έναρξης του ραμαζανιού που ξεκίνησε σήμερα στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες ο βασιλιάς δήλωσε ότι «το ισλάμ είναι η θρησκεία της ενότητας, της αλληλεγγύης και της συνεννόησης».

«Παρόλα αυτά βλέπουμε σήμερα ότι κάποιοι, εξαπατημένοι από ψευδείς εκκλήσεις (…), έχουν μπερδέψει τη μεταρρύθμιση με την τρομοκρατία», πρόσθεσε ο σαουδάραβας βασιλιάς.

«Στόχος τους είναι να σπείρουν τη διχόνοια στους μουσουλμάνους», υπογράμμισε ο βασιλιάς Αμπντάλα αναφερόμενος στους αντάρτες του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε (ΙΚΙΛ).

«Δεν θα επιτρέψουμε σε μια ομάδα τρομοκρατών που χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως προπέτασμα πίσω από το οποίο κρύβουν τα δικά τους προσωπικά συμφέροντα να τρομοκρατήσουν τους προστατευμένους μουσουλμάνους, να πλήξουν τη χώρα μας και οποιονδήποτε από τους γιους και τους προστατευμένους κατοίκους της», προειδοποίησε.

Η Σαουδική Αραβία, η μεγαλύτερη πετρελαιοεξαγωγός χώρα στον κόσμο, αντιμετωπίζει με ανησυχία την προέλαση των ισλαμιστών ανταρτών στο Ιράκ με το οποίο μοιράζεται σύνορα μήκους 814 χιλιομέτρων.

Εξάλλου ο βασιλιάς Αμπντάλα ευχήθηκε στους μουσουλμάνους «ασφάλεια, ευημερία και σταθερότητα» με την ευκαιρία της έναρξης του ραμαζανιού.

Πηγή ΑΜΠΕ

Η οικονομική διάσταση της ουκρανικής κρίσης

Tα σχέδια των ΗΠΑ, η αντίδραση της Ρωσίας και το ευρωπαϊκό θυσαυροφυλάκιο

Του Δημήτρη Α. Ζακοντίνου
Οικονομολόγου, αντιπροέδρου του ΕΛΙΣΜΕ 
(Eλληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών)

Ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Κίεβο κ. Geoffrey Pyatt σε ομιλία του χαρακτήρισε την Ουκρανία ως μια χώρα με τεράστια γεωστρατηγική σημασία, καθώς, έχοντας σύνορα με τέσσερις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) μπορεί να γίνει το ανατολικό σύνορο ενός μεγάλου ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, αλλά επίσης πύλη της Ευρώπης προς την ευρασιατική ενδοχώρα που θα εκτείνεται μέχρι τη Σαγκάη αλλά και το Βλαδιβοστόκ.

Η τοποθέτηση του κ. Pyatt για την Ουκρανία ταυτίζεται απόλυτα με αυτά που αναφέρονται στο βιβλίο του κ. Brzezinsky "Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ". Σύμφωνα με αυτόν, οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιδιώξουν ώστε να κυριαρχήσουν στο χώρο της Ευρασίας, η οποία χαρακτηρίζεται και από πλευράς πρώτων υλών αλλά και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού ως το "θησαυροφυλάκιο" της υδρογείου, αποκτώντας αρχικά επιρροή στην Ουκρανία αλλά και στις χώρες της κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου, που τις ονομάζει "Ευρασιατικά Βαλκάνια".

Το παραπάνω σχέδιο, αν και έχει σημειώσει αρκετές αποτυχίες, παρατηρούμε ότι στην Ευρώπη εξελίσσεται ικανοποιητικά, ενσωματώνοντας σιγά -σιγά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) και στο ΝΑΤΟ όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, πλησιάζοντας τον κύριο αντικειμενικό στόχο, που δεν είναι άλλος παρά η Ουκρανία, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για την ένταξή της στους παραπάνω οργανισμούς, και βέβαια λίγο αργότερα και της Λευκορωσίας, αφού και αυτή με διάφορες μεθοδεύσεις αποκτήσει φιλοδυτική κυβέρνηση.

Έτσι λοιπόν, σε μία χώρα όπως η Ουκρανία όπου η διαφθορά είναι σήμα κατατεθέν, η Δύση άνοιξε τις στρόφιγγες ροής χρήματος προς διάφορες οργανώσεις, εντάσσοντας αυτές στο φιλοδυτικό σχέδιο "οικοδόμησης δημοκρατικών πολιτών" (του οποίου η χρηματοδότηση μόνο από την πλευρά των ΗΠΑ σύμφωνα με την υφυπουργό κα V. Nouland ανήλθε στο ποσό των $ 5 δις) αποκτώντας τη δυνατότητα, να ασκεί σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων της χώρας αυτής.

Αυτό φάνηκε όταν τον Νοέμβριο 2013 ο τότε εκλεγμένος Ουκρανός πρόεδρος κ. Yanukovych αρνήθηκε να εντάξει την χώρα του στην "Ανατολική σχέση " της Ε.Ε. Δυσαρεστημένοι ολιγάρχες, φιλοδυτικοί βουλευτές αλλά και ναζιστικά τοιχεία συμμάχησαν για την ανατροπή του, την οποία πέτυχαν τον Φεβρουάριο 2014 επιβάλλοντας στην Προεδρία της Κυβέρνησης τον εκλεκτό του State Department κ. Arseniy Yatsenyuk, o οποίος και αποτελεί προφανώς την εγγύηση για την εξέλιξη του σχεδίου.

Ήδη, και με την σύμπραξη του νεοεκλεγέντος Πρόεδρου P. Poroshenko, προωθείται προς το παρόν η συμφωνία ένταξης της χώρας στην Ε.Ε. της οποίας, οικονομικά συμφέροντα πολύ θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν τον έλεγχο της βαριάς αλλά και της αεροπορικής της βιομηχανίας, που βρίσκεται κυρίως στις ανατολικές επαρχίες της χώρας. 


Ωστόσο η αντίδραση της Ρωσίας, που εκδηλώνεται με…

-την απόσπαση της Κριμαίας από την Ουκρανία και την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία 
-την άσκηση πολλαπλών πιέσεων στην ουκρανική κυβέρνηση, με αιχμή τη μη διάθεση φυσικού αερίου, χρησιμοποιώντας ως κύριο λόγο την μη τήρηση των συμβατικών υποχρεώσεών της προς την ρωσική εταιρεία GAZPROM. 
-την άμεση προώθηση των σχεδίων κατασκευής του αγωγού Νότιο Ρεύμα (SOUTH STREAM) 
- την εξέγερση ρωσόφωνων πληθυσμών στις ανατολικές επαρχίες της χώρας, πράγμα που μπορεί να σημάνει ακόμη και τον διαμελισμό της…

…δημιουργεί συνθήκες μη ομαλής περαιτέρω πορείας των σχεδιασμών.

Πέραν των παραπάνω και παρά την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί, στις 18.6.2014 ο πρωθυπουργός Yatsenyuk κατέθεσε πρόταση στο κοινοβούλιο που αφορούσε την πώληση της κρατικής εταιρίας διανομής, διαμετακόμισης και αποθήκευσης φυσικού αερίου NAFTOGAZ, δίνοντας μια νέα οικονομική διάσταση στην κρίση.

Η συγκεκριμένη εταιρεία θεωρείται εθνικός θησαυρός, καθόσον δημιουργεί ένα εγγυημένο εισόδημα σε ξένο νόμισμα ενώ οι πληρωμές από την GAZPROM είναι πάντα στην ώρα τους.

Στην πρόταση αυτή του πρωθυπουργού μεταξύ άλλων αναφερόταν ότι το 49% της εταιρείας έπρεπε να πωληθεί σε Αμερικανούς επενδυτές, πράγμα που θα εξασφάλιζε σύμφωνα με αυτόν, την ομαλή ροή του φυσικού αερίου στις Δυτικές αγορές, ενώ θα απέτρεπε την υλοποίηση του σχεδίου κατασκευής του ανταγωνιστικού αγωγού SOUTH STREAM, ο οποίος σε συνδυασμό με τον ήδη λειτουργούντα αγωγό NORTH STREAM θα καθιστούσε το ουκρανικό σύστημα αγωγών " άχρηστους σωλήνες".

Ανεξάρτητα από τις αντιδράσεις της κοινοβουλευτικής ομάδας και τις έντονες αντιρρήσεις του υπουργού ενέργειας που έθεσαν την πρόταση του πρωθυπουργού στις ελληνικές καλένδες, θα πρέπει να αξιολογηθεί επίσης, ότι με την ενσωμάτωση στην Ρωσία της Κριμαίας αλλά και την εξέγερση των ρωσόφωνων στις ανατολικές επαρχίες, στην ουσία ακυρώθηκε, πέραν των άλλων και η υλοποίηση των συμφωνιών που είχε υπογράψει ο εκδιωχθείς τ. πρόεδρος Yanukovych με τις ενεργειακές εταιρείες "CHEVRON"- "EXXON MOBIL"-" R. D. SHELL" για έρευνες και εξόρυξη υδρογονανθράκων στις περιοχές Οleska, Υusinka που βρίσκονται στην Α. Ουκρανία αλλά και στην θαλάσσια περιοχή της Κριμαίας.

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να επέφερε ζημίες σημαντικού ύψους στις παραπάνω εταιρείες, που ενώ είχαν ήδη προβεί σε επενδύσεις, αναγκάστηκαν να ακυρώσουν τα σχετικά προγράμματα.

Από τα παραπάνω, και με βάση τις μέχρι σήμερα εξελίξεις, πέραν των σχεδιασμών για την υλοποίηση του στρατηγικού σχεδίου των Δυτικών, που αποβλέπει μακροπρόθεσμα στον έλεγχο της Ευρασίας, παρατηρείται ότι το άμεσο ενδιαφέρον αμερικανικών αλλά άλλων δυτικών συμφερόντων μάλλον μετατοπίζεται στον έλεγχο και την συνέχεια της λειτουργίας του oυκρανικού συστήματος αγωγών φυσικού αερίου, πράγμα που αφ’ ενός θα διατηρήσει τον στρατηγικό χαρακτήρα της Ουκρανίας στον εφοδιασμό των ευρωπαϊκών αγορών, αφ’ ετέρου θα δημιουργήσει συνθήκες ελέγχου αυτών και προσπόρισης σημαντικών κερδών.

Έτσι λοιπόν ο σημερινός στόχος των Aμερικανών εστιάζεται:

α. στην ανάληψη από αμερικανικές εταιρείες του ουκρανικού συστήματος διαμετακόμισης φυσικού αερίου προς την Δ. Ευρώπη (η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ρωσικό φυσικό αέριο, στο 30% η Γερμανία ενώ άλλες χώρες στο 100% όπως Φιλανδία- Σλοβακία), που θα δώσει την δυνατότητα στις διαχειρίστριες εταιρείες να επηρεάζουν σημαντικά την διαμόρφωση των τιμών φυσικού αερίου, εκμεταλλευόμενες την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ουκρανία αλλά και το γεγονός ότι μέσα στην επόμενη διετία λήγουν παρά πολλά συμβόλαια μεταξύ της GAZPROM και πολλών ευρωπαϊκών εταιρειών.

β. στην άσκηση πιέσεων σε διάφορες κυβερνήσεις, (π.χ. Βουλγαρίας) να αναστείλουν την συμμετοχή τους στο πρόγραμμα Νότιο Ρεύμα (αγωγό SOUTH STREAM) ώστε να εμποδιστεί η υλοποίηση του προγράμματος, καθιστώντας απαραίτητο το ουκρανικό σύστημα αγωγών. Σημειώνεται ότι και η ελληνική κυβέρνηση έχει υπογράψει το 2007 σχετική συμφωνία ένταξης στο πρόγραμμα.

Τέλος, χωρίς να επιχειρήσουμε προβλέψεις για την εξέλιξη της ουκρανικής κρίσης, με βάση την επικρατούσα κατάσταση στην περιοχή, την επιρροή που ασκεί η Ρωσία στους πληθυσμούς της Ουκρανίας, τις μακρόχρονες σχέσεις των ρωσικών εταιρειών με τις ευρωπαϊκές, την δυνατότητα της GAZPROM να διαμορφώνει ανταγωνιστικές τιμές αλλά και την δυνατότητα υλοποίησης εναλλακτικών διαδρόμων, και παράλληλα μη παραβλέποντας ότι σημαντικό ποσοστό των εξαγωγών της Δ. Ευρώπης κατευθύνεται προς τις χώρες της υπό ανάπτυξη Ευρασιατικής Ένωσης, τεκμαίρεται ότι, παρά τις σχετικές εντάσεις και τους κλυδωνισμούς, οι υφιστάμενες εμπορικές σχέσεις Ρωσίας - Ε.Ε. ελάχιστα θα επηρεασθούν.

Πηγή: Banking News 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.