Ο θάνατος του Ελληνάκου

Το Ελλείπον Όραμα της Μεγάλης Ιδέας και τα τραγικά υποκατάστατα…

Του Βασίλη Φασούλα

«Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς». Γνωστό σύνθημα – «ευχή» των antifa γόνων βορείων προαστείων. Μήπως η «ευχή αυτή βαίνει προς εκπλήρωση;

Φυσικά τέτοιου είδους «ευχές» δεν αποτελούν «πρωτοπορία» αγράμματων «αναρχικών» θιασωτών του Στίρνερ, του Νετσάγιεφ και όχι του κοινωνιστή Κροπότκιν.

«Ζήτω ο Θάνατος» φώναζαν τα ανεστραμμένα ιστορικά τους είδωλά, οι φάλαγγες του Φράγκο. Η Λατρεία του Τίποτε με έμφαση στο θάνατο (των άλλων) στα σύγχρονα χρόνια μας επανεστέφθη ιδεολόγημα.

Ο σύγχρονος ελληνικός μηδενισμός, ο κοινωνικός αμοραλισμός και ο ατομοκεντρισμός στις πνευματικές «ελίτ» και στον απλό κόσμο ήλθε ως αργή και βασανιστική απόρροια όχι μόνον των προσφάτων ύποπτα εμμονικών ηλιθιοτήτων της αριστεράς και δη της μεταπολιτευτικής, όχι μόνον ως αποτέλεσμα των τοξικών ιδεολογημάτων της παγκοσμιοποιήσεως, όχι μόνον της τεχνολογικής νεοκοινωνίας μας, αλλά δυστυχώς κυριώτατα ως ιστορικά αναπόφευκτη βλάβη από κάτι πολύ βαθύτερο στα συλλογικά ορμέμφυτά μας.

Δυστυχώς λοιπόν, το Ελλείπον Όραμα της Μεγάλης Ιδέας δημιούργησε τραγικά υποκατάστατα στον ιστορικό μας ψυχισμό την τελευταία εκατονταετία.

Από τα τέλη του 17ου αιώνος μέχρι και το 1922 ο Ελληνισμός έφερε την οραματική του σύλληψη που διέτρεχε όλο το φάσμα των κοινωνικών του στρωμάτων: Την ίδρυση και Ένωση της Μεγάλης Ελλάδος. Τούτο εισέφερε την αναγκαία σφριγηλότητα και την απαιτούμενη νοηματοδότηση. Η πνευματική ελίτ έβριθε ζωντάνιας και ώρες ώρες συναλλάσσετο ηθοπνευματικά με τον αμόρφωτο κόσμο: υπήρχαν εκλεπτυσμένα και πρωτοοικουμενικά οραματιστές όπως ο Ρήγας, πρωτόγονα μα πραγματιστικά εθνιστές όπως ο Γέρος του Μωριά, ρομαντικά ελληνοκεντρικά ιδεαλιστές όπως ο Περικλής Γιαννόπουλος, δυτικότροπα εθνικιστές του διαφωτισμού όπως ο Κοραής, πολύγλωσσοι Οθωμανοί διπλωμάτες λάτρεις οθνείων συμφερόντων ως «ταυτιζόμενα με τα ιδικά μας» όπως ο Μαυροκορδάτος.


Όλοι αυτοί όμως είχαν Ιερό και Όσιο, ή θα όφειλαν να είχαν: την Ελληνική, Εδαφική αλλά και Κοινωνικοπνευματική Αναγέννηση. Και ως φέροντες την Μεγάλη Αυτή Ιδέα είχαν κάτι που δεν έχομε εμείς σήμερον: Αρχή, Μέση και Τέλος.

Δυστυχώς είναι στενά τα πλαίσια ενός άρθρου για να περιγραφεί η σταθερά χαίνουσα πορεία του «πνευματικού μας κόσμου» για να φθάσομε μέχρι την «εκσυγχρονιστική» ανιστορία, τον αντικοινωνισμό και τον ανεθνισμό του Λιάκου του Τσουκαλά κ.α .

Η σημερινή παρακμή και όχι κρίση του Ελληνισμού, έχει ιστορικό κοινωνικοπολιτικό και πνευματικό προηγούμενο θαρρώ μόνον τους Ελληνιστικούς χρόνους . Φυσικά η «παρακμή» ως όρος δεν αφορά Αριστερούς και ακραία Νεοφιλελεύθερους, γιατί προϋποθέτει την αλήθεια της Ιστορικής Εθνικής Μνήμης . Όχι οικονομικοκεντρικές θεωρίες ως εργαλεία εξηγήσεως του σύμπαντος κόσμου. Για τους ανωτέρω ιδεολήπτες υπάρχουν μόνον «κρίσεις» του συστήματος.

Ο Πολύβιος τον 2ο αιώνα πΧ στις «Ιστορίες» του περιγράφει χαρακτηριστικά μία γηράσκουσα υλοκεντρική κοινωνία της Αρχαίας Ελλάδος σχεδόν ίδια με την σύγχρονη παντοιοτρόπως θνήσκουσα Ελλάδα, λίγο πριν αυτή φθάσει στα μνημόνια:

«Οι άνθρωποι που δεν είχαν παιδιά, αντί να αφήσουν τα υπάρχοντά τους στους συγγενείς τους… τα ξόδευαν σε συμπόσια και οινοποσίες …Στις μέρες μας παρατηρούμε σε όλην την Ελλάδα μία τέτοια πτώση της γεννητικότητος, μία τέτοια πληθυσμιακή μείωση, ώστε οι πόλεις να ερημώνουν και η γη να μένει ακαλλιέργητη χωρίς να υπάρχουν συνεχείς πόλεμοι ούτε επιδημίες… Από ματαιότητα, φιλαργυρία ή δειλία, οι άνθρωποι δεν θέλουν μήτε να νυμφευθούν μηδέ να αποκτήσουν τέκνα, ούτε να αποκτήσουν έστω νόθα τέκνα. Μόλις κρατούν ένα ή δύο για τους αφήσουν περιουσία και να τους εξασφαλίσουν μία ζωή με πολυτέλεια…»

Το παρόν άρθρο όμως δεν θα αναλωθεί σε συγκριτική κοινωνιολογία των εποχών τότε και σήμερον . Άλλο είναι το ζητούμενο. Η διαφορά λοιπόν σε όλες τις πτώσεις και τις παρακμές μας ήτο μία: Υπήρχε ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ. Περιθώριο εννοούμε τον ιστορικό χρόνο και βάθος. Στην Ρωμαϊκή Κατάκτηση και την Ανατολικορωμαϊκή συνέχεία της, ο Ελληνισμός ζούσε έστω ως υπήκοος και ουχί πολίτης, υπό την στέγη όμως ενός Imperium, του οποίου ο πολιτισμός εξεθρέφετο από τον Ελληνισμό. Ακόμη και στην Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το πληθυσμιακό βάθος της Ρωμιοσύνης, η πολιτισμική της κατακλυσμιαία επίδραση στην Δύση , η θρησκοπνευματική της διείσδυση στον σλαυικό κόσμο, τα εμπορικά της δίκτυα, η οικονομική της επέκταση, η θρησκοκοινοτική της συνοχή ήσαν τέτοιας εντάσεως, ώστε ακόμη και στις πλέον μαύρες ώρες της, ουδείς της πνευματικής ελίτ της εκάστοτε εποχής της να πίστευε απολύτω τω τρόπω ότι υπάρχει κίνδυνος πλήρους αφανισμού του Γένους.

Σήμερα το Περιθώριο αυτό δεν υπάρχει. Απόδημος Ελληνισμός δεν υπάρχει ουσιαστικά και οι οικονομικοί μας μετανάστες είναι οι πρώτοι σε αλλοεθνή «απορροφησιμότητα» , όπως πάντοτε παραδοσιακά ο Έλλην προσηρμόζετο όπου και αν πήγαινε, ενώ ταυτοχρόνως στην χώρα μας αλλογενείς και πολιτισμικά μη απορροφήσιμοι έως επιθετικοί πληθυσμοί είναι «έτοιμοι» να μας υπερκεράσουν αριθμητικά τις επόμενες δεκαετίες. Ο πολιτισμός μας και η παιδεία μας, η αιώνια υπεραξία του Έθνους, έχουν αφεθεί στον δήθεν «κοσμοπολιτικό» εθνομηδενισμό μετρίων.

Η οικονομική μας ανάπτυξη μηδενική με παρασιτική ετερογενής αιμοδοσία ενώ εθνική συνείδηση των λίγων πλουτοκρατών μας απισχνασμένη . Η δημογραφική μας κατάρρευση εκκωφαντική: ούτε 90.000 γεννήσεις κατά έτος, εκ των οποίων άγνωστος αριθμός ελληνοπαίδων όταν η Τουρκία γεννά άνω του 1.350.000 τουρκόπουλα ετησίως! Η περίπτωση της Ορθοδοξίας όμως είναι ιδιαίτερη. Και κάποτε πρέπει να την αντιμετωπίσουμε με την σοβαρότητα που οι Ιταλοί αντιμετωπίζουν την πολιτική δύναμη του Καθολικισμού. Ιδίως σήμερα που η Ευαγγελική Αμερική ολοένα αναζητεί την Ορθοδοξία.

Στην άλλη πλευρά της ανθρώπινης ιστορίας κείται η Κίνα. Πάντοτε οι εθνικιστές και βαθύτατα αυτοαναφορικοί Κινέζοι απεδέχοντο ως ισότιμο πολιτισμό τους τον εξής έναν: τον Ελληνικό. Πλήν όμως οι μοίρες μας ήσαν αντίστροφες. Οι μεν Κινέζοι συνεχώς διηύρυναν την κοιτίδα τους, εμείς συνεχώς την συρρικνώναμε. Αν το καλοσκεφθούμε, η πορεία μας τη εξαιρέσει των περίπου 350 ετών από τα τέλη του 17ου αιώνος έως και το 1992 υπήρξε συστηματικά καθοδική με εξαιρέσεις διάφορες σποραδικές εξάρσεις μας.

Ελπίδα όμως υπάρχει ακόμη. Γιατί όταν ένας λαός καταγιγνώσκει την παρακμή του και όχι απλά την κρίση του τότε νοιώθει την ανάγκη να την αντιπαλεύσει. Και η ανάγκη αυτή γίνεται Επιθυμία και κατόπιν Ανάγκη και μετέπειτα Εξέγερση, όταν η παρακμή αυτή θα σηματοδοτήσει και το τέλος της κοινωνίας που έχει κτίσει ο λαός αυτός

Ξέρετε, οι επαναστάσεις ποτέ δεν ξεκίνησαν από τους εκάστοτε λούμπεν «συριζαίους» ή «χρυσαυγίτες», ξεκίνησαν πάντοτε από τους εκάστοτε πείσμονες πεπαιδευμένους αστούς. Πείσμονες όμως, όχι ενοχικούς ούτε ψοφοδεείς.

«Ο Θάνατος του Ελληνάκου» ας τεθεί λοιπόν υπό ένα ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ερωτηματικό.

Γιατί υπάρχουμε μερικοί Έλληνες που δεν γουστάρουμε να είμεθα Ελλέηνες ούτε Ελληνάκοι. Λίγοι μεν, υποστατοί ως μάζα δε. Στο χέρι μας είναι. Οι άλλοι θα ακολουθήσουν, είτε από ανάγκη, είτε από συγκίνηση, είτε από συμφέρον, είτε από όλα αυτά μαζύ αδιαίρετα.

Καλή μας Νίκη λοιπόν, αλλιώς ας μας ευχηθούμε, έστω, ένα Ελεήμον Ιστορικό μας Τέλος.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση