Το παρακράτος των Εξαρχείων και το... ΔΝΤ!

• Κανείς δεν γνωρίζει εάν η έρευνα θα ολοκληρωθεί, γιατί κάπου στη μέση το ΔΝΤ και η Ευρώπη θα αναλάβουν την εξουσία στη χώρα. Και οι προ­βλέψεις για το τι θα συμβεί από κεί και πέρα είναι απροσδιόριστες, ακρι­βώς γιατί προηγούμενο σαν της Ελ­λάδας δεν υφίσταται στη διεθνή ε­μπειρία

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Oι επόμενες ημέρες αναμένο­νται δραματικές ως προς τις εξελίξεις τους, για την Ελλά­δα, αλλά προπάντων για τους Έλλη­νες. Είναι φανερό ότι, προ του αδιε­ξόδου μιας θετικής δανειοδότησης α­πό τις αγορές, η χώρα μας θα προ­σφύγει στον διεθνή μηχανισμό (ΔΝΤ και Ε.Ε.), προκειμένου να δημιουργη­θούν συνθήκες σταθερότητας στην οικονομική, νομισματική και δημοσιο­νομική της παράμετρο. Ο μηχανι­σμός αυτός έρχεται να κλείσει έναν κύκλο απώλειας της εΘνικής και πολι­τικής της κυριαρχίας, που άνοιξε με την αναβάδμιση της επιτήρησης από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, προ ολίγων μηνών. Το ζήτημα της Ελλάδας εκτιμάται διεθνώς ως μονα­δικό εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων και για τον λόγο αυτό παρακολουθείται στενά, από αγορές, κυβερνήσεις και διεθνείς τράπεζες. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να προκαλεί ενδιαφέρον και αφού προσφύγει στον μηχανισμό σταθεροποίησης. Πρώτον, γιατί το ύ­φος του χρέους της και οι βραχυπρόθεσμες ανάγκες δανεισμού της μπο­ρεί να την οδηγήσουν την επόμενη τριετία σε ...
ολική χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη. Δεύτερον, γιατί, για πρώτη φορά, στην περίπτωση της θα συνεργαστούν τόσο στενά ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και ταυτόχρονα γιατί το ΔΝΤ, με εμπειρίες κατά βάση από τον Τρίτο Κόσμο και από αυταρ­χικά καθεστώτα διακυβέρνησης, πει­ραματίζεται, στην περίπτωση της Ελ­λάδας, εντός Ευρωζώνης και σε συνθήκες πλήρους κοινοβουλευτισμού. Τρίτον, γιατί από εδώ και πέρα θα δοκιμασθεί τόσο η συνοχή της Ευρώ­πης -όχι πλέον σε επίπεδο πολιτικών διακηρύξεων, αλλά πρακτικών χρη­ματοοικονομικών εφαρμογών- όσο και τα όρια της αντοχής της, αφού την Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσουν σε παρόμοια διαδικασία και άλ­λες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Αυτό που θα σηματοδοτήσει σε άλ­λο επίπεδο η ένταξη της Ελλάδας στην μηχανισμό σταθεροποίησης εί­ναι και το τέλος του πολιτικού κύκλου της Μεταπολίτευσης. Είναι ο ίδιος κύκλος που ξεκίνησε με την αποκα­τάσταση της Δημοκρατίας στα μέσα της δεκαετίας του '70 και την απώλεια των μέγιστων εδαφών της Κύπρου α­πό τους Τούρκους -Αττίλας 2- και έ­μεινε σε ισχύ, χωρίς εκτροπές, το με­γαλύτερο ιστορικά διάστημα. Οι πολι­τικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., που κυριάρχησαν, επέδειξαν μια διάθεση αβεβαιότητας και ελλείμμα­τος οραματικής στρατηγικής, που θα οδηγούσε τη χώρα σε ισχύ, θεσμική επάρκεια, ευημερία, κοινωνική ευεξί­α. Οι πολιτικές κυβερνήσεις της Μετα­πολίτευσης, με αφετηρία τον Καρα­μανλή τον πρεσβύτερο και κατάληξη το τέλος της θητείας του Καραμανλή του νεότερου, με δεσπόζουσα πα­ρουσία των σοσιαλιστών και των σοσιολδημοκρατικών των κ. Α.Παπανδρέου και Κ.Σημίτη στη διαδρομή και με μία παρένθεση του Κ.Μητσοτάκη στην πορεία, προτίμησαν τη μικροπολιτική, την αγωνία για τη διατήρηση στην εξουσία, την κομματικοκρατία,
τις πελατειακές σχέσεις και την εξωθεσμική ισχύ ως υποστηρικτική διαδι­κασία στην πολιτική ηγεμονία τους.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα, που ανέλαβε ευθύνες τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του προηγούμενου έτους, μπορεί να έχει την εμπιστοσύ­νη και τις προσδοκίες της πλειοψηφί­ας των πολιτών, δεν έχει όμως πλέον χρόνο για να δημιουργήσει συνθήκες ανοικοδόμησης του κράτους και ανά­καμψης της οικονομίας και της επιχει­ρηματικότητας. Ο χρόνος έχει ξοδευ­θεί από τους προηγούμενους και τις παρεμβάσεις της διαπλοκής, που δια­τηρούσαν σε ισχύ καταρρέουσες από πλευράς νομιμοποίησης κυβερνή­σεις, προκειμένου να πετύχουν τη σταθερή εξέλιξη των deal τους. Α­βουλοι και μοιραίοι στα χέρια τους οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί, εκ­ποιούσαν τις στρατηγικές τής ανά­πτυξης και τα ευρωπαϊκά κονδύλια στις "βαβέλ" επιχειρηματικών ομίλων και "μαύρων" επιστροφών χρήματος σε αυτούς, σφίγγοντας τη θηλιά της απαξίας για την Ελλάδα. Βεβαίως πολλοί θα πουν ότι τα χρόνια αυτά υ­πήρξε ευημερία, αναδιανομή πλού­του, υπέρβαση των συνδρόμων του εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος. Ο­λα αυτά ήταν και είναι πρόσκαιρα. Απέλειπεν η θεσμική επάρκεια και ο μό­νιμος χαρακτήρας που θα μπορούσε να συγκροτήσει το νέο Ελληνικό Κρά­τος, μετεξελίσσοντάς το σε ευρωμεσογειακή δύναμη. Ακόμη και τα όποια πλεονεκτήματα των προηγούμενων δεκαετιών, τώρα καταλήγουν να μοιά­ζουν με "φούσκα" που σκάει, μέσα α­πό συνδυασμό αρνητικών δεικτών και εκκαθαριστικών επιχειρήσεων των πι­στωτών και των διεθνών εταιρειών. Ά­ρα τα προνόμια και οι "κατακτήσεις" της μεταπολίτευσης και η συνδικαλι­στική αντίληψη για την πολιτική θα καταλήξουν "Βατερλώ" για την κοινω­νία των βλαχομπαρόκ, νεόπλουτων νεοελλήνων, που προτίμησαν την "ύ­βρη" από την "αρμονία". Τη χυδαιό­τητα από τον πολιτισμό. Τη μετριοκρατία από τις ελίτ, βάσει αξιολόγη­σης. Ακόμη και η παράδοση στην Ελ­λάδα της Μεταπολίτευσης έγινε βαρ­βαρισμός.
Σήμερα δεν έρχεται η ώρα του λο­γαριασμού, όπως πολλά "λογιστάκια" υπολογίζουν, αλλά της Νεμέσεως.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι τις παραμονές της προσφυγής στον διεθνή μηχανισμό, εξελίσσονται ουσια­στικές επιχειρήσεις, αστυνομικού χα­ρακτήρα, για την κατάλυση και του παρακράτους της Μεταπολίτευσης. Του περίφημου κράτους των Εξαρ­χείων, αυτού που δεκαετίες αποτέλε­σε κράτος εν κράτει εντός του πανε­πιστημιακού ασύλου. Τρομοκράτες, γκαζάκηδες, κουκουλοφόροι, αναρχοαριστεριστές, κατ' επάγγελμα υπε­ρασπιστές δικηγόροι τους, χειραγωγούμενοι δικαστές από το κατεστημέ­νο των ΜΚΟ, διαπλεκόμενοι -λούμπεν επιχειρηματίες, τάχα αντιεξουσιαστές-αργυρώνητοι απο το σύστημα δημοσιογράφοι, διανοούμενοι- θιασώτες μιας θολής υποκουλτούρας βίας και περιθωρίου, βρίσκονται ή θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα.
Κανείς δεν γνωρίζει εάν η έρευνα θα ολοκληρωθεί, γιατί κάπου στη μέση το ΔΝΤ και η Ευρώπη θα αναλάβουν την εξουσία στη χώρα. Και οι προ­βλέψεις για το τι θα συμβεί από κεί και πέρα είναι απροσδιόριστες, ακρι­βώς γιατί προηγούμενο σαν της Ελ­λάδας δεν υφίσταται στη διεθνή ε­μπειρία.
Μέσα από τις διαδικασίες αυτές και τις μη αναστρέψιμες τελικά εξελίξεις, το κράτος και το παρακράτος της Με­ταπολίτευσης χρεοκοπούν συμπαρα­σύροντας μαζί τους την Ελλάδα και τους Έλληνες, δημιουργώντας συν­θήκες ενός νέου Μεσαίωνα για τον μέσο πολίτη και τον εμπεδωμένο κοι­νοβουλευτισμό, που στερημένος της εκτελεστικής του εξουσίας αγνοούμε εάν τελικά λειτουργεί σε ευρωπαϊκά δεδομένα. Φυσικά προκύπτει ένα ε­ρώτημα. Τι θα κάνουν τα κόμματα ε­ξουσίας και οι πολιτικές τους ηγεσίες; Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου θα νομιμοποιήσει με την παρουσία του στο Μαξίμου τη διακυβέρνηση ΔΝΤ και Βρυξελλών-Φρανκφούρτης, ως επικεφαλής της εκτελεστικής επι­τροπής διαχείρισης των επιλογών του, ή θα γυρίσει στο Κοινοβούλιο, ως επικεφαλής της πλειοψηφίας, επι­τρέποντας στην πολιτική και διαχειρι­στική έκφραση της διαπλοκής να ε­κτελέσει τις κατοχικές νόρμες για τον Λαό των διεθνών και κυρίως των ευ­ρωπαϊκών εταιρειών, ιδιαίτερα με βά­ση το Βερολίνο; Στο επίπεδο αυτό δημιουργείται ένα σημαντικό ζήτημα. Ποιος θα ασκήσει εθνική εξωτερική πολιτική και άμυνα και θα διαχειριστεί τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφαλείας της χώρας στις συνθήκες αυτές. Είναι το ζήτημα που εξαρχής και δικαιολο­γημένα έθεσε ο Γ. Παπανδρέου και κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευ­ση γι' αυτό.
Από την άλλη πλευρά και στο πλαί­σιο του κοινοβουλευτισμού, με δεδο­μένο ότι η χώρα καταλήγει κατά κύριο λόγο στον μηχανισμό εξαιτίας της διακυβέρνησης Καραμανλή- Αλογοσκούφη-Σουφλιά-Παπαθανασίου, εί­ναι ερώτημα τι στάση θα κρατήσει η αξιωματική αντιπολίτευση και ο κ. Σα­μαράς. Θα νομιμοποιήσει τη διακυ­βέρνηση σε καθεστώς ΔΝΤ, θα στη­ρίξει λογική "μεγάλου συνασπισμού" υπό τον Παπανδρέου, θα ακολουθή­σει δεξιά πολιτική επιστροφής στην ε­θνική κυριαρχία και πώς θα αντιμετω­πίσει τους νεοφιλελεύθερους του κόμματος του, που με επικεφαλής την Ντόρα Μπακογιάννη θα προκρί­νουν και θα σπεύσουν να συμμετά­σχουν στην "κατοχικού" χαρακτήρα διακυβέρνηση που θα επιβληθεί, δια­σφαλίζοντας μάλιστα τα συμφέροντα του Βερολίνου έναντι του διεθνούς παράγοντα και του ΔΝΤ;
Δημοσιεύθηκε στην Κερκυραική Άποψη
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση