Ντάνιελ Γκρος: "Τα μέτρα δεν αρκούν για διάσωση"

• "...το αληθινό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα ρευστότητας αλλά αξιοπιστίας..."

Σε σχόλιο που υπογράφει ο διευθυντής της γνωστής δεξαμενής σκέψης των Βρυξελλών CEPS, Daniel Gros με τίτλο «Ποιος μπορεί να σώσει την Ελλάδα;» υποστηρίζει ότι μία πιο προσεκτική ματιά στο πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα, του οποίου οι βασικές λεπτομέρειες αποφασίστηκαν κατά το άτυπο Eurogroup της 11ης Απριλίου, δείχνει ότι στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να βοηθήσει τη χώρα προσωρινά αλλά, ότι το βαθύτερο πρόβλημα θα παραμείνει.
Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι η Αθήνα δεν έχει αποφασίσει ακόμα την ενεργοποίηση του μηχανισμού- και έχει αρκετούς λόγους γι’ αυτό. Η τυπική προϋπόθεση για την ενεργοποίηση του μηχανισμού αναφέρει «ότι πρόκειται για μηχανισμό ultima ratio, δηλαδή ότι πρέπει να διαπιστωθεί ότι η χρηματοδότηση από την αγορά είναι πλέον ανεπαρκής». Για την Ελλάδα, σχολιάζει ο Gros, η ενεργοποίηση του μηχανισμού θα ισοδυναμούσε με ομολογία προς τις αγορές ότι η χώρα είναι «αναξιόπιστη». Έτσι, ο μηχανισμός θα μπορούσε να αποτελέσει «παγίδα».
Επιπλέον, το πακέτο στήριξης, μολονότι σημαντικό, μπορεί να καλύψει τις δημοσιονομικές ανάγκες της Ελλάδας μόνο για το υπόλοιπο του παρόντος οικονομικού έτους. Τουλάχιστον ένα ανάλογο ποσό θα χρειαστεί για την επόμενη χρονιά. Επομένως, αναρωτιέται ο αναλυτής, γιατί γίνεται τόση φασαρία για ένα πακέτο βοήθειας που θα δώσει περιθώριο ανάσας στην Αθήνα για «κάποια τρίμηνα;» Το σύνηθες επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται χρηματοδότηση για να χαμηλώσει το ύψος των επιτοκίων που πληρώνει. Όμως, με το πακέτο στήριξης που συμφωνήθηκε «η Αθήνα θα εξοικονομήσει μόλις 900 περίπου εκατομμύρια το χρόνο», ποσό που αποτελεί ένα μικρό μόνο ποσοστό του ελλείμματος της Ελλάδας που ανήλθε σε 40 δις ευρώ πέρυσι.
Ένα άλλο ζήτημα που παραβλέπεται συχνά είναι ότι το ύψος του επιτοκίου, με το οποίο θα χορηγηθεί η βοήθεια στην Ελλάδα, είναι «δευτερεύουσας σημασίας». Ακόμα και αν οι Γερμανοί είχαν φανεί περισσότερο γενναιόδωροι και είχαν αποδεχθεί ένα επιτόκιο της τάξης του 4%, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξοικονομήσει επιπλέον ακόμα 450 εκατομμύρια ευρώ, που θα ισοδυναμούσαν με λιγότερο από 0,2% του ΑΕΠ της.
Εκείνο όμως που χρειάζεται η Ελλάδα προκειμένου να σταθεροποιηθεί η αναλογία χρέους – ΑΕΠ είναι «περίπου 10-12% του ΑΕΠ της», γεγονός που δείχνει ότι ανεξάρτητα από το επιτόκιο με το οποίο θα της χορηγηθεί η βοήθεια, «το κύριο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να το κάνει η ίδια η Ελλάδα».
Η Ελλάδα έχει χρηματοδοτήσει το χρέος της κυρίως με μακροπρόθεσμα εργαλεία. Εάν υποθέσουμε ότι το έλλειμμά της μπορεί να μειωθεί στο 8% του ΑΕΠ, αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα έχει ανάγκη περίπου 50 δις ευρώ το χρόνο. Επομένως «το αληθινό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα ρευστότητας αλλά αξιοπιστίας.»
Περαιτέρω πακέτα βοήθειας θα έκαναν πραγματικά τη διαφορά μόνο εάν επρόκειτο να καλύψουν «όλες τις δημοσιονομικές ανάγκες της Ελλάδας για μία εκτεταμένη περίοδο (και κάτω από τα επιτόκια της αγοράς)». Κάτι τέτοιο όμως δεν πρόκειται να συμβεί γιατί είναι αυτό ακριβώς που θέλει να αποτρέψει η ρήτρα «περί μη εξαγοράς χρέους».
Το «ζήτημα κλειδί», καταλήγει η ανάλυση του Gros, είναι «κατά πόσο η Ελλάδα είναι πρόθυμη να αναλάβει την τεράστια εσωτερική προσπάθεια που απαιτείται για τη δημοσιονομική της ανάκαμψη». Για όσο διάστημα υπάρχουν απορίες και αμφιβολίες για τη βούλησή της αυτή, τα spreads θα παραμένουν υψηλά «ανεξάρτητα» από τα πακέτα διάσωσης. "Η μοίρα της Ελλάδας θα αποφασιστεί στην Αθήνα και όχι στις Βρυξέλλες ή στην Ουάσιγκτον", καταλήγει.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση