Το «τυράκι» και η «μειονοτική φάκα»

Οι ευρωατλαντικοί σύμμαχοι της ελληνικής κυβέρνησης υποδαυλίζουν τις εθνικιστικές κραυγές στην ΠΓΔΜ οξύνοντας τις αντιθέσεις με την Ελλάδα

Η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να μη βλέπει πως η υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ είναι απλώς μια από τις πτυχές ενός πολύ σοβαρότερου και επικίνδυνου προβλήματος της περιοχής.
«Ξαφνικά» και τεχνηέντως, δημιουργήθηκε η αίσθηση πως οι ελληνικές θέσεις για την υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ αρχίζουν και πείθουν Ευρωπαίους και Αμερικανούς, οι οποίοι μεταφέρουν την πίεσή τους για την επίτευξη ενός συμβιβασμού από την Αθήνα στα Σκόπια.
Ψευδαισθήσεις
Η αίσθηση αυτή είναι ψευδής. Μια πιο προσεκτική ματιά στις εξελίξεις των τελευταίων μηνών υποχρεώνει την επιστροφή στην πραγματικότητα: Η «ονοματολογία» εξακολουθεί να καλύπτει σαν πέπλο τις υπόλοιπες σοβαρότατες παραμέτρους ενός προβλήματος, το οποίο αξιοποιείται στο άγριο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι που εξελίσσεται με αμείωτη ένταση στην περιοχή.
Από τον περασμένο Μάρτη, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει:
Η ελληνική θέση, που σήμερα πια δέχεται να αναγνωρίσει κράτος, στο όνομα του οποίου θα υπάρχει ο όρος «Μακεδονία» ως προσδιορισμός, αρκεί η νέα ονομασία να ισχύει έναντι όλων.
Το βέτο της Αθήνας τον περασμένο Μάρτη για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και η απειλή για βέτο στην ΕΕ, αν δε βρεθεί προηγουμένως λύση στο θέμα της ονομασίας, περιορίζει ασφυκτικά τα χρονοδιαγράμματα των διαβουλεύσεων.
Υπάρχουν, όμως, και πράγματα που παραμένουν αναλλοίωτα:
Η απόφαση της Ουάσιγκτον να ολοκληρώσει τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων με την ένταξη και της ΠΓΔΜ στη συμμαχία.
Η επιθυμία των Ευρωπαίων να εμφανιστούν στην ευαίσθητη περιοχή, έστω κι αν αυτό απαιτεί την «ενσωμάτωση» στην ΕΕ μιας σειράς από προβλήματα που «κουβαλά» μαζί του το κράτος της ΠΓΔΜ.Η προσπάθεια της Μόσχας να «παίξει» στην περιοχή, αμφισβητώντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για τους δρόμους (αγωγούς) του πετρελαίου από το σταυροδρόμι της ΠΓΔΜ.
Ωμό συμφέρον
Οπως η ελληνική κυβέρνηση, έτσι και η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ γνωρίζουν ότι το συμφέρον είναι αυτό που καθορίζει τη στάση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων έναντι της μεταξύ τους διαφοράς. Γνωρίζουν, επίσης, πως αυτό που ενδιαφέρει Αμερικανούς και Ευρωπαίους δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης σε μια διαφορά, αλλά η ενσωμάτωση της ΠΓΔΜ στις ευρωατλαντικές δομές (ΝΑΤΟ - ΕΕ).
Για το λόγο αυτό, η ηγεσία της ΠΓΔΜ είχε επενδύσει υπέρμετρα στην αμερικανική βοήθεια για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και τη βαθμιαία απομόνωση των ελληνικών θέσεων για το θέμα της ονομασίας. Ηταν, ωστόσο, ένας υπολογισμός, ο οποίος δεν αποδείχτηκε ακριβής.
Σήμερα είναι φανερό, τόσο από την απάντηση της Κομισιόν στην επιστολή που έστειλε ο Γκρούεφσκι στον Μπαρόζο, όσο και από τις δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου και του διαμεσολαβητή Νίμιτς, πως ο διεθνής παράγοντας ζητά από την ΠΓΔΜ «ρεαλιστική προσέγγιση» για να υπάρξει ένας συμβιβασμός στο θέμα της ονομασίας.
Μειονοτικό ζήτημα
Αυτή η στάση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων παρουσιάζεται από την ελληνική κυβέρνηση, ως απόδειξη της επιτυχίας της «σθεναρής πολιτικής» που έχει ακολουθήσει. Η θέση αυτή, όμως, της ελληνικής κυβέρνησης «αγνοεί» και κρύβει από τον κόσμο μια ουσιαστική νέα παράμετρο: Την ανακίνηση «μακεδονικού μειονοτικού ζητήματος».
Η δημοσιοποίηση των επιστολών Γκρούεφσκι σε Καραμανλή και Μπαρόζο, με τις οποίες τίθεται επίσημα μειονοτικό ζήτημα στην Ελλάδα, δεν ήταν μια κίνηση «πανικού» και «αδιαλλαξίας». Είναι ένα υπολογισμένο και καθοδηγούμενο ρίσκο, που είναι υποχρεωμένος να αναλάβει ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ.
Η κυβέρνηση της γείτονος δημιουργεί το δεύτερο και ουσιαστικότερο διαπραγματευτικό ανάχωμα, με το οποίο σκοπεύει να κρατήσει ανοιχτά τα ζητήματα που θέτει σε βάρος της Ελλάδας.Είναι ακατανόητη η «αισιοδοξία», με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση την κίνηση Γκρούεφσκι. Για την ακρίβεια, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει να εμφανίζεται ικανοποιημένη με την προοπτική πως θα εξασφαλίσει ένα πρόσκαιρο κέρδος, που είναι ο συμβιβασμός στην υπόθεση της ονομασίας και κλείνει τα μάτια στο γεγονός ότι ο Γκρούεφσκι, καθοδηγούμενος, σπεύδει να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας με τα μειονοτικά.
Δεν είναι κρυφός, ούτε μυστικός ο ρόλος των Αμερικανών σε αυτή την προσπάθεια. Γνωστές είναι οι προσπάθειες της αμερικανικής πρεσβείας και του αμερικανικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη, καθώς και υπηρεσιών (υπό την ευρεία έννοια) του αμερικανικού ΥΠΕΞ να αποτυπώσουν την ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα. Επίσης, μπορεί μέχρι σήμερα η ΕΕ να μην έχει ασχοληθεί επίσημα με τη διερεύνηση αυτής της υπόθεσης. Για την ώρα, σύμφωνα με την απάντηση Μπαρόζο στον Γκρούεφσκι, θέλει να εμφανίζεται αναρμόδια η ΕΕ γι' αυτό. Τίποτε όμως δεν εξασφαλίζει πως στο μέλλον δε θα υπάρξει μια ευρωπαϊκή έρευνα που θα «στοιχειοθετεί» την ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα.
Ποιο θα είναι, άραγε, το κέρδος της Ελλάδας, αν κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον επισήμως η Ουάσιγκτον και η ΕΕ αναγνωρίσουν πως το κράτος της «βόρειας Μακεδονίας», όπως μπορεί να είναι η συμβιβαστική ονομασία της ΠΓΔΜ, εγείρει «νόμιμα» ζήτημα προστασίας της εθνικής του μειονότητας που ζει στο έδαφος του ελληνικού κράτους;
Είναι φανερό πως όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις περιορίζουν το πρόβλημα με την ΠΓΔΜ στο θέμα της ονομασίας και όσο αναζητούν τη λύση του στο «χωνευτήρι» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, βυθίζουν τη χώρα βαθύτερα στο ναρκοπέδιο των επικίνδυνων παιχνιδιών που οι ισχυροί παίζουν στην περιοχή...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση