Ποιος θα σταματήσει τον Ερντογάν;

Ο Τραμπ «πήρε το καπέλο του του και έφυγε», ο Πούτιν αποφεύγει την άμεση εμπλοκή, οι Ευρωπαίοι επιδεικνύουν αδυναμία, ωστόσο ο κουρδικός λαός αξίζει την προσοχή της Δύσης

Η συνεχιζόμενη επίθεση των Τούρκων εναντίον των Κούρδων της Συρίας και των εδαφών τους αυτομάτως γεννά και το εύλογο αλλά μάλλον ρητορικό ερώτημα: για ποιον λόγο, ενώ καταγγέλλεται από όλους, ουδείς επιχειρεί να τη σταματήσει;

Ο Τραμπ εγκατέλειψε τους Κούρδους, ο Πούτιν δεν υπερβαίνει τη διπλωματία και η Ευρώπη είναι ασταθής – και αυτοί οι τρεις λόγοι είναι οι βασικότεροι από όσους δίνουν το «ελευθέρας» στους Τούρκους και στους συμπολεμιστές τους, δηλαδή στους σύρους αντικαθεστωτικούς, να επιχειρούν στρατιωτικά σε έδαφος ξένης χώρας.

Ο Ερντογάν χρειάζεται εθνικιστική μόχλευση της δημοτικότητάς του στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, γράφει ο έμπειρος δημοσιογράφος Μπερνάρντο Βάλι στην ιταλική Repubblica ανατέμνοντας το υπόβαθρο της εισβολής και μνημονεύοντας επί τη ευκαιρία και την αρμενική… παρακαταθήκη των Τούρκων.

Στέκεται στην προδοσία του Τραμπ: «Για τον Ερντογάν, οι κύριοι στόχοι της επίθεσης στη Συρία είναι πολιτικοί και στρατιωτικοί. Η αμερικανική απόσυρση και επομένως η εγκατάλειψη των κούρδων συμμάχων που αποφάσισε ο Τραμπ έδωσε στον Ερντογάν ελευθερία δράσης. Ο πρόεδρος της υπερδύναμης δεν τήρησε τις δεσμεύσεις του. Δεν έλαβε υπόψη του ότι οι Κούρδοι ήταν το πεζικό του στον αγώνα εναντίον του χαλιφάτου του ISIS».

Ο έλεγχος των πεπραγμένων του αμερικανού προέδρου είναι δριμύς: «Ο Tραμπ ξεπέρασε τους προκατόχους του, τον πατέρα Μπους και τον υιό Μπους, όσον αφορά την πρόκληση καταστροφών στη Μέση Ανατολή. Μίλησε για ρωσική σιωπηρή συναίνεση, χωρίς καμία επιβεβαίωση. Ούτε νομίζω ότι θα υπάρξει κάποια κίνηση».

Από την κριτική του δεν ξεφεύγει και ο Πούτιν: «Ο Πούτιν δεν θα δεσμευτεί άμεσα. Είναι βέβαια σύμμαχος του καθεστώτος της Δαμασκού, το οποίο τις τελευταίες ημέρες ενώθηκε με τους Κούρδους και έστειλε τον στρατό του στα σύνορα της Τουρκίας, αλλά ο ρώσος πρόεδρος περιορίστηκε στο να ευνοήσει τη συμφωνία μεταξύ των Κούρδων και του Ασαντ. Η δράση του είναι διπλωματική και έχει υπαινιχθεί ότι δεν θα προχωρήσει περισσότερο. Αυτό το πιστεύει και ο ίδιος ο Ερντογάν».

Ούτε όμως η Ευρώπη γλιτώνει: «Οσο για τους Ευρωπαίους, που κράτησαν για χρόνια την Τουρκία στον προθάλαμο της Ενωσης, με αυτή την ευκαιρία δείχνουν όλη την αδυναμία τους: η επαίσχυντη ασυνέπειά τους είναι εμφανής μπροστά σε μια σοβαρή κρίση η οποία κινδυνεύει να αποβεί ευρύτερη σύγκρουση».

Διχασμός στο ΝΑΤΟ

Η Δύση γενικότερα αλλά και το ΝΑΤΟ δέχονται τα πυρά του Βάλι: «Ηδη τα γεγονότα μάς επιτρέπουν να ομιλούμε για »πόλεμο του Ερντογάν»: επιστρέφει το χαστούκι της μη ένταξής του στην Ενωση. Η εισβολή του στη Συρία υπογραμμίζει την αδυναμία των Ευρωπαίων να συμφωνήσουν σε μια κοινή δράση. Δεδομένου ότι η Τουρκία είναι ένα από τα κύρια μέλη του ΝΑΤΟ, είναι θεμιτό να μιλάμε για έναν ισχυρό διαχωρισμό μεταξύ των συμμάχων στο πλαίσιο της Συμμαχίας. Συμπέρασμα: η αμερικανική απόσυρση και η ευρωπαϊκή ανικανότητα δεν αυξάνουν το κύρος των Δυτικών ως υπερασπιστών της δημοκρατίας».

Λαός 40 εκατομμυρίων χωρίς κράτος

Όσον αφορά το στρατιωτικό, το επιχειρησιακό σκέλος της υπόθεσης και τα τετελεσμένα που δημιουργεί, ο ιταλός δημοσιογράφος στέκεται στην επιστροφή των δυνάμεων του Ασαντ σε μία περιοχή από την οποία είχαν αποσυρθεί, ουσιαστικά παραδίδοντας τη διακυβέρνησή της στους Κούρδους.

Επίσης επικεντρώνει στη σημασία μιας πιθανής αναζωπύρωσης του τζιχαντισμού: «Η τουρκική επίθεση έχει έμμεσα ευνοήσει τη διαφυγή πολλών φυλακισμένων τζιχαντιστών από τους τόπους κράτησής τους. Αυτοί γυρεύουν εκδίκηση, και ο Ερντογάν τούς προσφέρει την ευκαιρία».

Ακόμη ένα σημείο ενδιαφέροντος του αρθρογράφου είναι η απόπειρα των Τούρκων να σπάσουν τις επαφές και τους δεσμούς των Κούρδων ένθεν κακείθεν των συνόρων: «Οι Τούρκοι καταγγέλλουν τη συνύπαρξη [των Κούρδων της Συρίας] με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) που δραστηριοποιείται στην τουρκική επικράτεια και το οποίο θεωρούν τρομοκρατική οργάνωση». Και έχουν –οι Τούρκοι, πάντα- τα σχέδιά τους: «Ο Ερντογάν θέλει να εγκαταστήσει στο συριακό Κουρδιστάν τη μάζα των σύρων προσφύγων που τώρα διαβιούν στην Τουρκία. Θα του χρησιμεύσουν σαν διαχωριστικό τοιχίο μεταξύ των δύο κουρδικών κοινοτήτων στη μεθόριο».

Η κατακλείδα του άρθρου δεν απαντά στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του –δηλαδή, ποιος θα σταματήσει τον Ερντογάν-, χτυπάει πάντως τον συναγερμό στους Δυτικούς: «Ο κουρδικός λαός αξίζει την προσοχή της Δύσης. Εχει 30 – 40 εκατομμύρια ανθρώπους κατανεμημένους σε τέσσερις χώρες: Ιράν, Ιράκ, Τουρκία, Συρία. Το πλούσιο σε πετρέλαιο ιρακινό Κουρδιστάν απέκτησε μεγάλη ανεξαρτησία από το ιρακινό κράτος και έχει δημιουργήσει πολύ πιο φιλελεύθερους θεσμούς σε σχέση με εκείνους των γειτόνων του. Είναι περίεργο το γεγονός ότι πριν από λίγον καιρό η Τουρκία είχε καλές σχέσεις με το ιρακινό Κουρδιστάν, ενώ την ίδια στιγμή καταδίωκε απηνώς τους Κούρδους της Τουρκίας. Τώρα ήρθε η σειρά των Κούρδων της Συρίας. Η εξήγηση ίσως είναι ότι οι Κούρδοι του Ιράκ έχουν πετρέλαια»…

Protagon

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση