Yankees, don’t go home

Όλη μου η συμπάθεια σε όσους έφαγαν τα νιάτα τους ζητώντας από τους Αμερικανούς να γυρίσουν σπίτια τους και τώρα φρικιούν με τον αλλόκοτο πρόεδρο που εγκαταλείπει τους Κούρδους στο έλεος του Ερντογάν. Ολη μου η συμπάθεια σε όσους συμπατριώτες μου, πριν από μόλις τέσσερα χρόνια, φασκέλωναν αγανακτισμένοι την Ευρώπη και τώρα αγανακτούν επειδή η ίδια αυτή Ευρώπη δεν «κάνει κάτι» για τη Συρία.

Όλη μου η συμπάθεια σε όσους επιθυμούσαν, και επιθυμούν ακόμη, μια Ελλάδα χωρίς ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, μόνη της και υπερήφανη, για να ολοκληρώσει τον προορισμό του «ανάδελφου έθνους».
Αλήθεια, πώς δεν έχει γίνει ακόμη καμιά διαδήλωση, κατά προτίμηση μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία, για να απαιτήσει την άμεση απόσυρση της αστερόεσσας από τη Συρία, ώστε οι λαοί να λύσουν μόνοι τους και ανενόχλητοι τις διαφορές τους;
Και πού είναι όλοι αυτοί που ενθουσιάζονταν όταν ο Καμμένος –τον θυμάστε, υποθέτω– απειλούσε ότι θα γεμίσει δύο αεροπλάνα με τζιχαντιστές και θα τα αδειάσει στο Βερολίνο;
Για φανταστείτε να ήταν ο Καμμένος υπουργός Αμυνας και να του έμπαινε καμιά ιδέα να γράψει Ιστορία, τώρα που οι Τούρκοι είναι απασχολημένοι στη Συρία.
Για φαντασθείτε να είχε πετύχει το μεγαλόπνοο σχέδιο του Τσίπρα να συμμαχήσει με τον Τραμπ για να παρακάμψει την Ευρώπη;

Δεν τα λέω όλα αυτά για να υποστηρίξω ότι η Ελλάδα σήμερα είναι μια χώρα προστατευμένη από το χαοτικό περιβάλλον της. Ούτε για να υποστηρίξω ότι η Ευρώπη στέκει στο ύψος των περιστάσεων. Η Ευρώπη εξακολουθεί να παραμένει δυσκίνητη και φοβική, ακόμη δεν έχει βρει τρόπους για να διαχειρισθεί τους κινδύνους του νέου μεταναστευτικού, η δε Ελλάδα εξακολουθεί να κινδυνεύει να μετατραπεί από χώρα σε χώρο φιλοξενίας μεταναστών.


Τα λέω για να θυμόμαστε το ναυάγιο της σοβαρότητας που ξέβρασε η κρίση στα ρηχά της ζωής μας. Μπορεί το «πέρυσι» να μας φαίνεται μακρινό, όμως είναι πέρυσι. Και δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί από αυτούς που τώρα χλευάζουν την «απέραντη σοφία» του Τραμπ, στις 17 Νοεμβρίου θα φωνάζουν για ακόμη μία φορά «Yankees, go home».

Το πρόσωπο του κόσμου έχει αρχίσει να θυμίζει πορτρέτο του Πικάσο – χωρίς την αισθητική μεγαλοφυΐα του, εννοείται. Η ισχύς της δημοκρατικής Δύσης χάνει την αξιοπιστία της.
Της λείπει η ηγεσία, της λείπουν οι στόχοι;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν απειλούνται από δικτατορίες. Απειλούνται από την αναρχία που δημιουργήθηκε για να τα υπερασπιστεί.
Η πολιτική των ανοικτών συνόρων, που το 2015 υιοθέτησε η Μέρκελ, το 2019 ακούγεται σαν ιστορικό ανέκδοτο.
Και εμείς διαφωνούμε για την επιστολική ψήφο των Ελλήνων πολιτών που δεν ζουν στη χώρα μας.
Θα μου πείτε, με την κατάσταση των Ελληνικών Ταχυδρομείων είναι και αυτό πρόβλημα.

Τάκης Θεοδωρόπουλος
Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση