Η καινούργια παράσταση του ΣΥΡΙΖΑ

Μετά τις μεγάλες επιτυχίες «Αντιμνημονιακός αγώνας», «Περήφανη διαπραγμάτευση» και μερικές ακόμα, ο Αλέκσης ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του βρήκαν καινούργιο έργο για τη σεζόν ’19/20
Ενώ όλα έδειχναν ότι ο θίασος τους Αλέκση οδηγείται σε αδιέξοδο βρέθηκε έργο το οποίο ανέβηκε πριν από λίγες μέρες και έχει τον τίτλο «Ήμασταν απροετοίμαστοι»

Κανένας θίασος δεν μπορεί να ανεβάζει την ίδια παράσταση για πάντα. Έρχεται κάποια στιγμή που οι θεατές κουράζονται, τα εισιτήρια που κόβονται λιγοστεύουν και πρέπει να βρεθεί ένα καινούργιο έργο που θα ξανανοίξει την όρεξη και τα πορτοφόλια του κοινού. Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να εξαιρείται ο μεγαλύτερος και πιο πετυχημένος θίασος των τελευταίων ετών για την Ελλάδα: ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις μεγάλες επιτυχίες «Αντιμνημονιακός αγώνας», «Περήφανη διαπραγμάτευση», «Δεν είναι τρίτο μνημόνιο, είναι συμφωνία» που έσπασαν τα ταμεία (κυριολεκτικά) και την όχι και τόσο πετυχημένη, αλλά όχι και εντελως αποτυχημένη παράσταση «Ο Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού θα σας φάει όλους», ο Αλέκσης ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του ήξεραν ότι έπρεπε να βρουν ένα καινούργιο έργο για τη σεζόν ’19/20. Μια αρχική ιδέα ήταν να ανεβάσουν το «Υπεύθυνη αντιπολίτευση» αλλά πρόκειται για έργο που όχι μονο ξεπερνά τις δυνατότητες του θιάσου, αλλά δεν είναι και το είδος θεάτρου που εκτιμά το, μαθημένο σε πιο λαϊκά και απλοϊκά θεάματα, κοινό τους. Στη συνέχεια ξεκίνησαν οι πρόβες για το «Στους δρόμους 2: η επιστροφή» αλλά ο σύντροφος Τσακαλώτος έφαγε πολύ κράξιμο, τόσο από το κοινό που παρακολουθούσε τις πρόβες, όσο και από μέλη άλλων θιάσων που ακόμα παίζουν το πρώτο «Στους δρόμους».


Κι ενώ όλα έδειχναν ότι ο θίασος τους Αλέκση οδηγείται σε αδιέξοδο βρέθηκε έργο το οποίο ανέβηκε πριν από λίγες μέρες και έχει τον τίτλο «Ήμασταν απροετοίμαστοι». Σ’ αυτό, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται σε εκδηλώσεις και εκπομπές και ισχυρίζονται ότι ο λόγος για τον οποίο τα έκαναν θάλασσα δεν ήταν η ανικανότητα, η βλακεία, οι ψυχολογικές παρορμήσεις και η απλή αδιαφορία για τη χώρα και τους κατοίκους της αλλά ή έλλειψη προετοιμασίας. Το μήνυμα του έργου είναι πως στις επόμενες εκλογές αυτό το μειονέκτημα της Πρώτης Φοράς Αριστεράς (η έλλειψη προετοιμασίας) θα απουσιάζει και ο Αλέκσης και η παρέα του θα είναι εντελώς έτοιμοι για την εξουσία που θα τους χαρίσουν οι αυτοκτονικοί συμπολ... ζητώ συγγνώμη... οι ψηφοφόροι τους.

Το κακό είναι πως, όπως κάθε παράσταση που ανεβάζει ο θίασος του Αλέκση, έτσι κι αυτή, έχει ένα μεγάλο λογικό κενό: αν όντως ήταν απροετοίμαστοι για την εξουσία τον Ιανουάριο του ’15 και παρόλα αυτά (με τη βοήθεια του πιστού Πάκη) έριξαν την κυβέρνηση Σαμαρά, τότε το βασικό πρόβλημα δεν είναι το πόσο απροετοίμαστοι ήταν, αλλά το πόσο αδίστακτοι είναι. Αυτό που στην πραγματικότητα αποκαλύπτει το νέο έργο του θιάσου είναι πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην εξουσία δεν υπολογίζουν τίποτα και (αντίθετα με την προετοιμασία) αυτό είναι ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να αλλάξει.

Ακόμα και αυτή η άνεση με την οποία εμμέσως παραδέχονται πως έσπρωξαν τη χώρα προς τον γκρεμό και παραλίγο να τη ρίξουν κιόλας, δείχνει έναν σοκαριστικό κυνισμό που μόνο στην αριστερά (ή σε κοινωνιοπαθείς όπως ο Τραμπ) μπορεί κανείς να συναντήσει. Είναι ο κυνισμός που έχουν οι άνθρωποι που έχουν παραμυθιάσει τους εαυτούς τους (και κυρίως τους πελάτες τους) ότι παλεύουν για κάτι ανώτερο. Και αυτή είναι μια πάλη που δικαιολογεί τα πάντα, ακόμα και τα πιο εγκληματικά λάθη. Είναι το παραμύθι των καλών προθέσεων και του καλού σκοπού που αγιάζει κάθε μέσο, το παραμύθι χάρη στο οποίο μερικές δικτατορίες και μερικά εκατομμύρια νεκρούς μετά, η κομμουνιστική ή κομμουνιστογενής αριστερά συνεχίζει σα να μην τρέχει τίποτα. Ναι, μπορεί να είχαμε κάποια τυραννικά καθεστώτα, μπορεί εκατομμύρια άνθρωποι να πλήρωσαν με τη ζωή τους το σφυροδρέπανο, αλλά ο σκοπός ήταν καλός οπότε δεν τρέχει μία.

Φυσικά τα παραπάνω καθόλου δεν απασχολούν τους συντελεστές της παράστασης. Στο κάτω-κάτω το έργο τους απευθύνεται σε κοινό που το μόνο που θέλει είναι να βρει ένα έργο που να ικανοποιεί την ψυχολογική του προδιάθεση προκειμένου να χειροκροτήσει χωρίς να υποχρεωθεί σε σύνθετους συλλογισμούς ή σε δυσάρεστες παραδοχές για το θεατρόφιλο παρελθόν του. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο είναι πια αυτό το κοινό, αλλά ξέρω πως προς το παρόν, όπως και στο κανονικό θέατρο, κανένας θίασος που επιλέγει να απευθυνθεί σ’ αυτό δεν θα πεινάσει. Και μπράβο του.

Μάνος Βουλαρίνος
AthensVoice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση