Οι πιέσεις προς Ζάεφ και τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών

Όσο πλησιάζει το τέλος της διαδρομής για την κύρωση από τα Σκόπια της συμφωνίας των Πρεσπών, τόσο το άγχος για τον Ζόραν Ζάεφ αυξάνεται. Η τελική ψηφοφορία για τις τροπολογίες του συντάγματος καλώς εχόντων των πραγμάτων θα γίνει κατά τα μέσα Ιανουαρίου, αλλά μέχρι τότε ο κίνδυνος ατυχήματος ελλοχεύει.

Οι οκτώ βουλευτές του VMRO DPMNE που συντάχθηκαν με τους δικούς του στην ψηφοφορία που άνοιξε τον δρόμο για τη συνταγματική τροποποίηση, έχουν θέσει όρους με πρώτον αυτόν της αμνήστευσής τους από τις κατηγορίες περί εμπλοκής τους στη βίαιη εισβολή στο Κοινοβούλιο τον Απρίλιο του 2017 προκειμένου να πάνε μαζί του μέχρι το τέλος, ενώ στην κοινή γνώμη κερδίζει έδαφος η εναντίον του μομφή της αντιπολίτευσης, ότι ξεπούλησε μεταξύ άλλων και τους «Μακεδόνες του Αιγαίου», τους, όπως υποστηρίζουν, δίγλωσσους Έλληνες πολίτες στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, μερίδα των οποίων έχει σλαβομακεδονική συνείδηση.

Και αν τους αγωνιούντες για την τύχη τους «γενναίους» βουλευτές θα μπορεί να τους απαλλάξει από το άγχος με μια ρύθμιση στη Βουλή, όπου το θέμα συζητείται τούτες τις μέρες, και να εξασφαλίσει εκ νέου την ψήφο τους, δεν θα είναι τόσο εύκολο να πείσει το εσωτερικό ακροατήριο –ούτε την πανίσχυρη οικονομικά και υψηλών πατριωτικών τόνων εμιγκράτσια στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία– ότι δεν εγκαταλείπει στη μοίρα τους τους «Αιγαιάτες» και εκείνους τους ομοεθνείς τους που ζουν στη Βουλγαρία και την Αλβανία.


Άδραξε, έτσι, την ευκαιρία στη συζήτηση στη Βουλή να εγείρει, όπως υποστηρίζει η ελληνική πλευρά, ζήτημα «μακεδονικής» μειονότητας και διδασκαλίας της «μακεδονικής γλώσσας» στην Ελλάδα.

Η υπογραφείσα και από τον ίδιο συμφωνία των Πρεσπών, ωστόσο, δεν αναγνωρίζει «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα και πουθενά εκτός συνόρων του σημερινού κράτους της ΠΓΔΜ και επομένως ζήτημα διδασκαλίας της «μακεδονικής γλώσσας» σε σχολεία της ελληνικής επικράτειας δεν τίθεται σε καμία περίπτωση.

Αναδίπλωση

Μετά τις οξύτατες αντιδράσεις στην Αθήνα και τον κίνδυνο να βάλει ο ίδιος ο Ζάεφ μπουρλότο στη συμφωνία, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μίλε Μποσνιακόφσκι έσπευσε να «μαζέψει» το θέμα δηλώνοντας πως στα Σκόπια «δεν αναμειγνύονται στις εσωτερικές υποθέσεις γειτονικών χωρών για οποιοδήποτε ζήτημα» και πρόσθεσε: «Από αυτήν την άποψη εννοείται ότι οι πολιτικές σε θέματα γλώσσας στις δύο χώρες δεν καθορίζονται από τη συμφωνία των Πρεσπών. Εκφράζουμε πλήρη κατανόηση και σεβασμό ότι το ζήτημα ποιες γλώσσες διδάσκονται στην Ελλάδα είναι ένα θέμα εσωτερικής πολιτικής και εσωτερική υπόθεση της Ελλάδας».

Δεν τα ήξερε όλα αυτά ο Ζάεφ όταν μιλούσε για «διδασκαλία της μακεδονικής γλώσσας» στην Ελλάδα; Προφανώς και τα γνώριζε, αλλά πιθανότατα είχε στο μυαλό του ένα σενάριο που πρώτοι εμείς οι Έλληνες «διδάξαμε» στους γείτονες. Διότι όπως στο πρόσφατο παρελθόν αυτοί διδάχθηκαν την ελληνική γλώσσα σε φροντιστήρια ιδιωτών, θεώρησαν ότι μπορεί να γίνει το ίδιο με τη γλώσσα τους στην Ελλάδα. Με την ένταξη της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε., ή και χωρίς αυτήν ακόμα, κανείς δεν θα μπορεί να εμποδίσει κάποιον ιδιώτη Έλληνα να ανοίξει ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών στη Θεσσαλονίκη, τη Φλώρινα ή οπουδήποτε αλλού και μεταξύ άλλων να διδάσκει και τη «μακεδονική ανήκουσα στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών σπουδών», την οποία θα είναι ελεύθερος να μάθει κάθε ενδιαφερόμενος.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ακόμα στην ΠΓΔΜ άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, ειδικά στον Νότο, φροντιστήρια εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Στην αρχή λειτουργούσαν με τη βοήθεια ελληνικών συλλόγων, αλλά στη συνέχεια πολλοί γείτονες το είδαν ως μια κερδοφόρο επιχείρηση και πήραν τα ηνία.

«Ξεκινήσαμε να λειτουργούμε από το 2002 φροντιστήρια στη Γευγελή, τη Δοϊράνη, το Βαλάντοβο και τη Στρουμνίτσα», είπε ο πρόεδρος του συλλόγου «Αέρωπος» (σ.σ.: παππούς του Μ. Αλεξάνδρου), καθηγητής της Οδοντιατρικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Σωτήρης Χρυσάφης. «Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον από ανθρώπους που αισθάνονταν ότι είχαν ελληνικές ρίζες, άλλους που ήθελαν να έρχονται στην Ελλάδα για εποχικές εργασίες, πολλούς που σκόπευαν να ζητήσουν δουλειά σε ελληνικές επιχειρήσεις ή στα καζίνο της Γευγελής. Βρίσκαμε ανθρώπους από εκεί, που ήξεραν κάποια ελληνικά και έκαναν μαθήματα σε σχολεία της ΠΓΔΜ, τα οποία μας τα έδινε δωρεάν το εκεί κράτος τα απογεύματα που δεν υπήρχε εκπαιδευτική διαδικασία».

Το φαινόμενο επεκτάθηκε γρήγορα και στη Μοναστήρι (Μπίτολα) αλλά και στα Σκόπια.

Σταύρος Τζίμας
Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση