Περί «κίτρινων γιλέκων» και Μακρόν

Η αλαζονεία του προέδρου και η ψυχολογική απόστασή του από τους απλούς Γάλλους βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τη Μαρία Αντουανέτα

Aπό τον Ραφήλ Καλυβιώτη

Ο Μακρόν εξελέγη από το σύστημα παριστάνοντας τον αντισυστημικό. Καμία αμφιβολία δεν έχει ο γράφων περί αυτού. Στο κοινό αυτοσυστήθηκε ως μεταρρυθμιστής. Οταν βέβαια οι «εκσυγχρονιστές» αυτού του κόσμου κάνουν περίλαμπρες διακηρύξεις για μεταρρυθμίσεις, αυτό που πραγματικά εννοούν είναι αυξήσεις στους φόρους.

Στην προκειμένη περίπτωση οι οικολογικές εμμονές Μακρόν (ενώ υπήρξε διεθνής άνοδος των τιμών του πετρελαίου), που πήρε την απόφαση να αυξήσει τους φόρους στα καύσιμα για περιβαλλοντικούς λόγους, οδήγησαν τη γαλλική κοινωνία σε αναβρασμό. Και αυτό διότι δεν αντισταθμίστηκε ο αντίκτυπος στα φτωχότερα νοικοκυριά.

Οι υψηλότερες τιμές των καυσίμων είναι ένα ουσιώδες ζήτημα σε μια χώρα στην οποία η πλειονότητα των μετακινουμένων χρησιμοποιεί το όχημά της για να προσέλθει στην εργασία της, ενώ το υπόλοιπο ποσοστό διανύει πολλά χιλιόμετρα καθημερινώς. Πολίτες σε μικρότερες κοινότητες έχουν εξαγριωθεί, παρατηρώντας ενδιαμέσως τη «συγκλονιστική» μεταρρύθμιση μείωσης του ορίου ταχύτητας στην ύπαιθρο και την προοπτική περικοπών στις τοπικές υπηρεσίες, καθώς η κυβέρνηση προχωρεί σε μια προσπάθεια «αποδοτικότητας» του δημόσιου τομέα.

Η αλαζονεία του προέδρου και η ψυχολογική απόστασή του από τους απλούς και καθημερινούς Γάλλους που βγήκαν στους δρόμους βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τη Μαρία Αντουανέτα. Αυτήν τη φορά, βέβαια, η στιχομυθία εκτυλίσσεται κάπως έτσι: «Κύριε πρόεδρε, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το πετρέλαιο ντίζελ». Και ο Μακρόν απάντησε: «Ας τους αγοράσουν Tesla», όπως εύστοχα ειρωνεύτηκε ο «Spectator».


Η αλαζονεία Μακρόν διαφάνηκε και στη Σύνοδο του G20, όπου με περισπούδαστο και δασκαλίστικο ύφος απευθύνθηκε στον Ντόναλντ Τραμπ για το περιβάλλον και στον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν για την υπόθεση Κασόγκι. Στη συνέντευξη Τύπου μίλησε απρόσκοπτα για περίπου μία ώρα, ασχολούμενος με τα γεγονότα στο Παρίσι μόνο τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα, απορρίπτοντάς τα ως απαράδεκτα, δίχως όμως να πει τίποτα για να εμπνεύσει, να παρηγορήσει ή να δείξει ενσυναίσθηση για το μπερδεμένο έθνος. Στη συνέχεια αρνήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με τις ταραχές.

Όμως τι είναι τα «κίτρινα γιλέκα»; Ποια είναι τα αιτήματά τους; Ενδέχεται να πρόκειται περί αυθόρμητης εξέγερσης, που αναδύθηκε στην επιφάνεια εξαιτίας ανάρτησης στα κοινωνικά δίκτυα, επέκεινα των αυξήσεων των φόρων στα καύσιμα; Ο Κριστόφ Καστανέρ, ο οποίος ήταν υπουργός Εσωτερικών για λίγες εβδομάδες και είναι ήδη ένας από τους πιο μισητούς άνδρες στη Γαλλία, έσπευσε να ταυτίσει τη βία με την Ακρα Δεξιά. Φυσικά δεν υπάρχει ουδεμία απόδειξη περί τούτου.

Οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης με αυτό το κίνημα που μοιάζει με τη Μέδουσα δεν πρόκειται να είναι απλές. Το κίνημα δεν έχει ηγέτη.

Τα αιτήματά του είναι ασήμαντα ή αφελή. Και, όπως συμβαίνει με κάθε κίνημα, η Αριστερά έτρεξε να το καπελώσει αναλύοντας τα αιτήματά του με τρόπο απλοϊκό. Ο Ζαν Λικ Μελανσόν, αρχηγός του αριστερού κόμματος που ονομάζεται La France Insoumise, έσπευσε να υποστηρίξει το κίνημα. Ακόμα και ο Φρανσουά Ολάντ, ο πρώην πρόεδρος, έχει τραβηχτεί στις πρώτες γραμμές, θεωρώντας ίσως ότι το όνειρό του για πολιτική επιστροφή μπορεί να ωφεληθεί.

Η πραγματικότητα, όπως πάντα, είναι πολύ πιο σύνθετη. Στη Γαλλία ολόκληρες κοινωνικές ομάδες έχουν τέτοιες αντιθέσεις μεταξύ τους που είναι πλέον αδύνατον να βρεθεί κοινή συνισταμένη: οι νέοι έναντι των γηραιών (σύγκρουση των γενεών), οι άνεργοι έναντι των απασχολουμένων (σύγκρουση διαστρωματική), οι αγρότες έναντι των αστών (σύγκρουση κέντρου - περιφέρειας), οι ανειδίκευτοι εναντίον των ειδικευμένων (σύγκρουση μορφωτική). Τέτοιες διαιρέσεις υφίστανται βέβαια σε πολλές χώρες, αλλά στη Γαλλία λαμβάνουν σχεδόν υπαρξιακή διάσταση εξαιτίας του ιδεώδους του Διαφωτισμού, που συνδέεται ιστορικά άρρηκτα με τη δημοκρατία.

Τοιουτοτρόπως, πλείστοι Γάλλοι πιστεύουν ότι η πραγματικότητα δεν αντικατοπτρίζει αυτό που δικαιούνται. Αυτό το οποίο δεν αναφέρεται από τα συστημικά ΜΜΕ είναι ότι υποβόσκει και ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι πολίτες είναι εξαγριωμένοι.
Και αυτός είναι η δίψα τους για ταυτότητα. Ταυτότητα η οποία έχει αλωθεί από την πολυπολιτισμικότητα των τρομοκρατικών επιθέσεων και την υποτέλεια στη Γερμανία.

Ο Μακρόν, λοιπόν, αντί να ενώσει τη χώρα, κατάφερε το ακατόρθωτο: να συνενώσει συντηρητικούς και σοσιαλιστές εναντίον του. Κατά τα άλλα, του φταίνε ο Τραμπ, ο Σαλβίνι, ο Ορμπαν και ο «εθνικισμός». Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση