Δημόσια Τάξη αλά Ελληνικά

"Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ"

Του Κωνσταντίνου Δούβλη

Κάθε φορά που αποφασίζω να γράψω για θέματα που άπτονται της ειδικότητάς μου με κυριεύει ένα αίσθημα ματαιότητας.

Πόσες φορές δεν έγραψα για το ανομικό συλλογικό μας υποσυνείδητο.

Για τον ιδιόμορφο αξιακό μας κώδικα.

Για το εφηβικό θυμικό μας που μας εξωθεί σε επιπόλαιες επιλογές και μας καθιστά "αιώνια παιδιά" που συνεχώς θυματοποιούνται...

Θεωρώ όμως χρέος μου να παλέψω και να ξεπεράσω το αίσθημα αυτό της ματαιότητας και του κυνισμού που αρχίζει να προκύπτει κάθε φορά που θέλω να ασχοληθώ με τον πολύπαθο τομέα της δημόσιας τάξης σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα.

Αν εγκαταλείψουμε και οι τελευταίοι, η επικράτηση του παραλογισμού θα είναι ολοκληρωτική.

Γράφω λίγες ώρες μετά τη -συνηθισμένη για εμάς, πρωτοφανή για κάθε πολιτισμένη χώρα- επίθεση 50 κουκουλοφόρων στο Α.Τ. Ομόνοιας. Χωρίς μια προσαγωγή, για σύλληψη ούτε λόγος να γίνεται.

Γράφω επίσης λίγα μόνο λεπτά της ώρας μετά την ομηρεία καθηγητών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από μια ομάδα κακοποιών που ενδύονται έναν ψευτο-ιδεολογικό μανδύα και προβάλλουν "κοινωνικά αιτήματα".

Είχα αναφερθεί στο παρελθόν σε έναν ιδιότυπο κοινωνικό μιθριδατισμό του οποίου είμαστε όλοι θύματα. Μικρές δόσεις κοινωνικού δηλητηρίου επί σειρά δεκαετιών μας έχουν προξενήσει μια στρεβλή ανοσία σε παραβατικά φαινόμενα.

Διαβάζουμε τις παραπάνω ειδήσεις και κουνώντας το κεφάλι, γυρίζουμε σελίδα...

Το παράλογο όταν παγιώνεται αποκτά χαρακτήρα "φυσιολογικού".

Τα σώματα ασφαλείας ως ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας δεν αποτελούν εξαίρεση. Έχουν αποδεχτεί τον ρόλο του σάκου του μποξ. Του μέσου εκτόνωσης του κάθε περιθωριακού. Βλέπεις στα πρόσωπα τους την απόγνωση, την παραίτηση, τον κυνισμό.


Η κοινωνία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Ο καθένας μας θέλει έναν αστυνομικό δίπλα του όταν έχει ανάγκη αλλά ταυτοχρόνως δυσανασχετεί όταν εφαρμόζεται ο Νόμος. Θέλουμε θεωρητικά την ευνομία, αλλά αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως η ευνομία δεν είναι μια έννοια αφηρημένη και απαιτεί συγκεκριμένες δράσεις που πολλές φορές δεν είναι ευχάριστες.

Θέλουμε το τελικό αποτέλεσμα (τάξη) αλλά όχι το μέσο επίτευξης (καταστολή).

Το στοιχείο που προκύπτει αβίαστα είναι η αφόρητη νέο-Ελληνική υποκρισία. Στις προηγμένες χώρες τη συμπεριφορά των κρατικών λειτουργών την καθορίζει ο Νόμος. Σε εμάς, η προσωπική ηθική του καθενός.

Στις προηγμένες χώρες της Δύσης, οι πρακτικές και η συμπεριφορά των αστυνομικών αξιολογούνται από υπηρεσιακές επιτροπές και κρίνονται με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Λαμβάνεται υπόψη η ψυχική πίεση της στιγμής και ο χρονικός περιορισμός στη λήψη αποφάσεων.

Δηλαδή αναρωτιούνται: Ήταν ορθή η απόφαση με βάση τις συνθήκες και το γεγονός ότι είχαν μόνο 3 δευτερόλεπτα για να λάβουν απόφαση;

Εδώ όλα κρίνονται από την άνεση του καναπέ και μετά από πολύωρες αναλύσεις... λες και υπάρχει αυτό το προνόμιο στην πραγματική ζωή...

Ρωτώ λοιπόν: Ξέρουμε τι κοινωνία θέλουμε; Ξέρουμε τι αστυνομία θέλουμε; Είμαστε άραγε πολίτες αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, όπου οι νόμοι εφαρμόζονται με συνθήκες αυτοματισμού;

Αν ναι, γιατί δεν συναινούμε στην αυτόματη καταστολή εγκληματικών πράξεων και τις αναλύουμε με μπλαζέ ύφος που αγγίζει τα όρια της γραφικότητας;

Οι αστυνομικοί του ΑΤ Ομονοίας δεν είναι παιδιά της χούντας, είναι αδέλφια μας, παιδιά της διπλανής πόρτας που υπηρετούν τον πιο στοιχειώδη κοινωνικό θεσμό που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια σε κάθε λογής καθεστώτα, πολιτεύματα και εποχές.

Οι αυτόκλητοι κοινωνικοί "σωτήρες" με κουκούλες δεν χτυπούν κανένα κατεστημένο.

Χτυπούν την καρδιά της δημοκρατίας, της ύπαρξής μας και του τρόπου ζωής μας. Φτύνουν κατά πρόσωπο το κράτος διατρανώνοντας την πρόθεσή τους να το υποκαταστήσουν.

Κι όμως, αν και είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι συμφωνείτε με τα παραπάνω, βάλτε το χέρι στην καρδιά και αναρωτηθείτε:

Πόσοι θα συναινούσατε στο αυτονόητο;
Στη βίαιη καταστολή μιας δολοφονικής επίθεσης;
Στο ξερίζωμα του καρκινώματος των Εξαρχείων;

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος. Διότι η πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί για να ανεχόμαστε τα βίτσια μιας φράξιας εδώ και δεκαετίες είναι πολύ ισχυρή.

Έχω κατ’ επανάληψη εκφράσει την άποψη, ότι η φρασεολογία που χρησιμοποιούμε είναι ενδεικτική των πεποιθήσεων μας που είναι ενίοτε κρυμμένες βαθιά στο υποσυνείδητο μας, ατομικό και κοινωνικό.

Όταν μιλάμε για "αντιεξουσιαστές", εξωραΐζουμε παραβατικές πράξεις.

Κι αυτό διότι η έννοια της εξουσίας που σε προηγμένες χώρες είναι μια φυσιολογική κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα, σε μας είναι ενοχοποιημένη!

Όποιος κατέχει εξουσία είναι αποδεκτός (συχνά από φόβο και συμπλέγματα κατωτερότητας) αλλά φθονείται τόσο πολύ σε αξιακό επίπεδο που όλες οι μορφές αντίστασης εναντίον του είναι κοινωνικά αποδεκτές.

Αν υπάρχει "εξουσία" λοιπόν, γιατί να μην υπάρχουν και κάποιοι ρομαντικοί αντιεξουσιαστές που την πολεμάνε;

Προσοχή σε όσους διαφωνούν! Σε τυχόν επισήμανση ότι στις αστικές δημοκρατίες δεν πολεμάμε με μολότοφ, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χαρακτηριστείτε φασίστας. Το αντέχετε;

Όχι λοιπόν. Δεν υπάρχουν αντιεξουσιαστές.

Υπάρχουν κακοποιοί. Εγκληματίες!

Διότι μόνο εγκληματίας μπορεί να χαρακτηριστεί όποιος ρίχνει 8 μολότοφ στον σκοπό του Α.Τ. Ομονοίας. Τίποτα ρομαντικό, τίποτα πολιτικό δεν έχει η πράξη του. Είναι ανθρωποκτόνος ενέργεια.

Ο Ντε Γκωλ μιλώντας για τις ιδιαιτερότητες της πατρίδας του έλεγε "πώς να κυβερνήσεις μια χώρα που βγάζει 246 είδη τυριού".

Δεν ξέρω πώς θα κυβερνήσεις μια χώρα που βγάζει 246 αντίθετες απόψεις για το αυτονόητο... Ξέρω μόνο πως η ζωή νομοτελειακά σε αναγκάζει να επιλέξεις στρατόπεδο.

Και τότε δε μπορείς – όπως λέγανε οι παλιοί– να είσαι "και με τον Χωροφύλαξ και με τον Αστυφύλαξ"...

* Ο κ. Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ Κοινωνιολογίας της Αστυνόμευσης.
Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση