Φωτιά στο Ευρωπαϊκό «Ράιχσταγκ» ετοιμάζεται να βάλει η Γερμανία
Τι απέγιναν οι ευρωπαϊκές ιδέες της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης;
Το σημερινό αντίστοιχο του τότε κομμουνιστικού κινήματος, για τους Γερμανούς, μετά από τη νέα κατάσταση που διαμόρφωσαν οι διεθνής οικονομικές εξελίξεις, φαίνεται να είναι η Ενωμένη Ευρώπη. Η «ένωση» αυτή έχει πάψει να αποτελεί πλέον για την Γερμανία την πλατφόρμα εξόρμησης και έχει αρχίσει να γίνεται μάλλον ο «Τιτανικός» που θα την συμπαρασύρει στον βυθό.
Ας μη ξεχνάμε, πως και ο Χίτλερ από την εργατική –άρα καταπιεζόμενη- μάζα είχε ξεκινήσει την «καριέρα» του, που σημαίνει πως είχε ταχθεί υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ισότητας. Είχε αναπτύξει μια ιδεολογία συγγενή του κομμουνισμού, γι’ αυτό και το αρχικό κόμμα που ίδρυσε εξάλλου ονομάστηκε Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (Deutschen Arbeiter Partei – DAP) για να μετεξελιχθεί αργότερα σε Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (Nationalsozialistischen Deutschen Arbeiterpartei - NSDAP). Η διαφορά βρίσκεται, στο ότι έκλεισε αργότερα τα σύνορα και περιόρισε τα ιδανικά της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ισότητας μέσα σε αμιγώς εθνικά και φυλετικά πλαίσια.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο υπήρχε οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή "ούριος άνεμος" μεταφορικά, παρουσίαζε ένα πρόσωπο πολυπολιτισμικότητας. Ο κύκλος των 12 αστεριών στην σημαία της, συμβολίζει τα ιδανικά της τελειότητας, της πληρότητας και της ενότητας. Ο δε ύμνος που επιλέχτηκε, προέρχεται από την «Ενάτη Συμφωνία» του Μπετόβεν. Για το τελευταίο μέρος της συμφωνίας αυτής, ο Μπετόβεν μελοποίησε την "ωδή στη χαρά" που έγραψε το 1785 ο Φρίντριχ Φον Σίλερ. Το ποίημα αυτό εκφράζει το ιδεαλιστικό όραμα του Σίλερ για τη συναδέλφωση των ανθρώπων - όραμα που συμμεριζόταν και ο Μπετόβεν. Το 1972, το Συμβούλιο της Ευρώπης (που επινόησε και την ευρωπαϊκή σημαία) υιοθέτησε την «ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν σαν δικό του ύμνο και ζητήθηκε από τον γνωστό (ελληνικής καταγωγής) διευθυντή ορχήστρας Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, να γράψει τρεις μουσικές διασκευές - για σόλο πιάνο, για πνευστά και για συμφωνική ορχήστρα. Χωρίς λόγια, στην παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, ο ύμνος αυτός εκφράζει τις ιδέες της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης που ενσαρκώνει η Ευρώπη.
Αυτή όμως ήταν η Ευρώπη πριν ξεσπάσει ο «τυφώνας» της οικονομικής κρίσης. Ήταν η Ευρώπη της ευημερίας και της ανάπτυξης. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και αυτοί που εγκαταλείπουν πάντα πρώτοι το πλοίο, ως γνωστό, είναι τα …τρωκτικά, και οι Λατίνοι έλεγαν, «mus uni non fidit antro», δηλαδή: «το ποντίκι δεν βασίζεται σε μια τρύπα μόνο». Τα «τρωκτικά», στην προκειμένη περίπτωση, αποδεικνύεται ότι είναι για μια ακόμη φορά: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ.
Οι Γερμανοί του SPIEGEL, του FOCUS και της BILD…
Επειδή όμως ενεργούν πάντα μεθοδικά, ακόμα και στην διάπραξη ακραίων εγκλημάτων -όπως για παράδειγμα στο Άουσβιτς- έτσι και σήμερα, φαίνεται να επιδιώκουν την αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρουσιάζοντας όμως ως υπαίτιους γι αυτό, τα ποιο αδύναμα κράτη μέλη, τα επονομαζόμενα PIIGS - κάτι δηλαδή σαν τους Χριστιανούς του Νέρωνα και τους Κομμουνιστές του Χίτλερ. Και όλο αυτό το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται από τον ποιο αδύναμο κρίκο της Ευρώπης, την Ελλάδα. Την Ελλάδα, που την είχαν δεμένη χειροπόδαρα, μέσω της διαφθοράς που είχαν καταφέρει να επιφέρουν στους πολιτικούς της τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια.
Οι Γερμανοί ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΗΔΗ από την Ε.Ε., βάζοντας πλώρη προς ανατολάς, και το μόνο που κάνουν αυτή τη στιγμή, είναι να ροκανίζουν αργά αλλά σταθερά τα θεμέλια του «παλαιού ευρωπαϊκού οικοδομήματος», καθώς και την «παλιά» αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική κυριαρχία.
Αυτό που μένει να δούμε σε λίγο, είναι η αντίδραση της συμμαχίας, που ίσως αυτό να σημάνει όμως και την ανατροπή του χρηματοοικονομικού συστήματος όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα.
Προσωπικά πιστεύω πως θα ακούσουμε σύντομα -αλλά και θα δούμε να εφαρμόζεται εκ νέου- το παλιό γνωστό μας ρητό: ΟΤΙ ΔΕΝ ΛΥΕΤΑΙ ΚΟΠΤΕΤΑΙ!
Αναρτήσεις
Το μέλλον της Ευρώπης
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το πολιτικό περιβάλλον συνεχίσει να εξελίσσεται όπως σήμερα, η Ευρώπη που σπαράσσεται από διαφορές με ρίζες στο παρελθόν, θα αναγκαστεί να παίξει ρόλο κομπάρσου στη παγκόσμια σκηνή.
Η Ρωσία και η ΕΕ θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους συνεργαζόμενες. Έτσι, η Ευρώπη ίσως να μπορέσει να αναλάβει ηγετικό ρόλο στα διεθνή ζητήματα. Αν γίνει κάτι τέτοιο, τότε τα προβλήματα των γειτονικών χωρών θα αντιμετωπιστούν από κοινού, στα πλαίσια της ευθύνης και όχι της ανταγωνιστικότητας. Η προσέγγιση με την ΕΕ μοιάζει να είναι πολύ σημαντική υπόθεση για την οικονομική πρόοδο της Ρωσίας.
Το μοντέλο όμως της ενσωμάτωσης που ακολουθήθηκε από το 1990 έως το 2005, κάθε άλλο παρά επιτυχές ήταν. Μερικά από τα εμπόδια στη επιτυχία του ήταν η ανικανότητα ή η άρνηση της Ρωσίας να μεταμορφωθεί σύμφωνα με το ευρωπαϊκό μοντέλο, καθώς και η αδυναμία της Ευρώπης να διαμορφώσει φιλοδοξίες και να χρησιμοποιήσει φαντασία έτσι ώστε να προχωρήσει στην ένωση ολόκληρης της ηπείρου.
Αν δεν ενωθούν, τα τρία μέρη, Ευρώπη, Ρωσία, ΕΕ, που αποτελούν τη μείζονα Ευρώπη θα περάσουν στο περιθώριο. Η αποτροπή αυτού του ενδεχόμενου απαιτεί πολιτική θέληση, κυρίως εντός της ΕΕ, η οποία συνήθως περιορίζεται σε ουδέτερο ρόλο. Η όποια ένωση θα πρέπει να είναι ισότιμη και ισορροπημένη, με τη Ρωσία και τη ΕΕ να υιοθετούν η μια τις ιδέες της άλλης.
Αυτή διαδικασία θα ξεκινήσει με προτεραιότητα τη συνεργασία στους τομείς του πετρελαίου και του αερίου, καθώς και σε αυτούς της στρατιωτικής, τεχνικής, και αεροδιαστημικής ανάπτυξης. Αν δεν συμβεί αυτό, η Ευρώπη θα παραμείνει διαιρεμένη, και χωρίς ηγετικό ρόλο στον 21ο αιώνα.
ΦΟΙΒΟΣ