O Ερντογάν έγινε υπηρέτρια του Πούτιν
Θα κάνει πλέον τα πάντα με έγκριση του Τσάρου
Του Στέφανου Κωνσταντινίδη
Η απόφαση το Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να δώσει το πράσινο φως στον Ταγίπ Ερντογάν για εισβολή στη Συρία και επίθεση στους Κούρδους, τους «συμμάχους» των ΗΠΑ, αυτούς που σήκωσαν το βάρος του πολέμου εναντίον του Ισλαμικού Κράτους χαρακτηρίστηκε ακόμη και από φίλους του ως προδοσία.
Στην καλύτερη περίπτωση δείχνει την ανευθυνότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Και κυρίως την ανευθυνότητα ενός Προέδρου που δίνει το πράσινο φως στον Ερντογάν για τη διάπραξη ακόμη μιας γενοκτονίας από την Τουρκία. Καθότι ο Ερντογάν δηλώνει ανοιχτά ότι θα εγκαταστήσει στα κουρδικά εδάφη ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, δηλαδή ισλαμιστές.
Αλλά και για τις ΗΠΑ η απόφαση Τραμπ είναι ακατανόητη.
Θυσιάζει τους Κούρδους μέσω των οποίων η χώρα του είχε μια παρουσία στη Συρία και στο εξής δεν θα έχει καμιά επιρροή. Αφήνει ελεύθερο το έδαφος στη Ρωσία και το Ιράν και ανοίγει στην Τουρκία τη δυνατότητα να βοηθήσει στην επανεγκατάσταση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Κάτι που φοβούνται όσοι στην Ουάσινγκτον θεωρούν αδιανόητη και καταστροφική την απόφαση Τραμπ. Στην πραγματικότητα αφήνει στη Μόσχα όλες τις αποφάσεις για τη Συρία. Και είναι φανερό ότι ο Ερντογάν στο εξής θα κάνει ό,τι κάνει μόνο με την έγκριση της Μόσχας που μένει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην περιοχή.
Είναι και αυτοί που διερωτώνται για την ψυχική υγεία ενός Προέδρου που μιλά σ’ ένα tweet του για «… τη μεγάλη και απαράμιλλη σοφία του…». Και φυσικά δεν είναι το μόνο. Και είναι πολλοί που θεωρούν ότι με τις ενέργειές του αυτές ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει κατακρημνίσει την αξιοπιστία της χώρας του. Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τους Αμερικανούς μετά την προδοσία των Κούρδων; Των πιστών συμμάχων τους που σήκωσαν το βάρος στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους;
Στο σημείο αυτό είναι η ώρα να διερωτηθούν κάποιοι στην Αθήνα και στη Λευκωσία τι αξίζουν οι υποτιθέμενες αμερικανικές εγγυήσεις ασφάλειας και τα άλλα φραστικά πυροτεχνήματα των Αμερικανών που εκλαμβάνονται ως στήριξή τους σε Ελλάδα και Κύπρο. Κάποιοι μάλιστα τον πήραν ψηλά τον αμανέ και πίστεψαν ότι γίναμε και «στρατηγικοί» τους σύμμαχοι! Τίποτε δεν έμαθαν από τη στήριξή τους στο πραξικόπημα και την εισβολή το 1974, τίποτε δεν έμαθαν από τα δώρα που πρόσφεραν στην Τουρκία με το σχέδιο Ανάν. Τίποτε δεν έμαθαν από τη διαχρονική συμπόρευσή τους με το Λονδίνο και την ύπουλη βρετανική πολιτική.
Και φυσικά όλοι οι ανά τον πλανήτη σύμμαχοι των Αμερικανών θα θέσουν το ερώτημα για την αξιοπιστία τους. Θα σκεφτούν ότι με την ίδια ευκολία που πρόδωσαν τους Κούρδους, με τον ίδιο κυνισμό, μια μέρα, αν χρειαστεί, θα το κάνουν και για τους ίδιους.
Πάντως το αμερικάνικο κατεστημένο, βαθιά διχασμένο, παρακολουθεί την τρελή πορεία ενός Προέδρου και προσπαθεί να την ανακόψει ή τουλάχιστον να περιορίσει τις ζημιές. Πολλοί στην Ουάσινγκτον θέτουν μάλιστα το ερώτημα αν εκβιάζεται από τη Μόσχα ή αν τα προσωπικά του συμφέροντα καθοδηγούν τις αποφάσεις του. Και δυσκολεύονται να εξηγήσουν τον μεγάλο έρωτά του με τον Ερντογάν.
Από αυτήν εδώ τη στήλη θεωρούσαμε αναμενόμενη τη στάση του, όταν άλλοι μιλούσαν για ρήξη ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσινγκτον. Τόσες ψευδαισθήσεις, μέχρι και «πανηγυρισμοί», διερωτάται κανείς πώς χώρεσαν στις αναλύσεις κάποιων και ακόμη χειρότερα πώς έγιναν και «επίσημη» πολιτική.
Είναι πολύ πιθανόν ότι και χωρίς τον Τραμπ η αμερικανική πολιτική απέναντι στην Τουρκία και τους Κούρδους δεν θα ήταν και πολύ διαφορετική. Μόνο που ίσως δεν θα εκδηλωνόταν με τόσο βίαιο τρόπο και με τόσο κυνισμό. Πάντως η Αυτοκρατορία θυμίζει Ρώμη της παρακμής. Ή Αθήνα με το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Αλλά αμφιβάλλω αν ο Τραμπ άκουσε ποτέ ακόμη το όνομα του Θουκυδίδη!
* Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι Πανεπιστημιακός, διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Ερευνών Καναδά-ΚΕΕΚ και μέχρι πρόσφατα επιστημονικός συνεργάτης του ΕΔΙΑΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
HellasJournal
Αναρτήσεις
τον συμφέρει για να αποκομίσει οφέλη
ΑπάντησηΔιαγραφή