Αλλάζει τα σύνορα ο Ταγίπ

Η Συνθήκη της Λωζάνης και το πιθανό κόστος της Τουρκίας

Του Κώστα Βενιζέλου

Η κατοχική Τουρκία παρουσιάζεται να προελαύνει στην περιοχή. Κι αυτό γιατί φαίνεται πως διαφορετικά συμφέροντα στο διεθνές τοπίο, στην περιοχή, επιδεικνύουν ανοχή, ενδεχομένως και άτυπη στήριξη στον εισβολέα.

Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα κάτι ψελλίζει, που εκλαμβάνεται ως καταδίκη, αλλά επί της ουσίας θέλει να τα έχει καλά με την κατοχική Τουρκία. Οι τακτικισμοί των διαφόρων κυβερνήσεων έχουν ως παράπλευρη, πλην αιματηρή, απώλεια τους Κούρδους. Συντελείται εθνοκάθαρση. Συντελείται σφαγή ανθρώπων. Γίνονται εν ψυχρώ εκτελέσεις, που σε κάποιες περιπτώσεις είναι και Live!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνται στα ρηχά μεταξύ ενός Προέδρου που παραμιλά και παραπαίει και μιας γραφειοκρατίας που έχει μεν τα χέρια της δεμένα αλλά είναι κολλημένη με την ανάγκη να διατηρήσουν τη στρατηγική σχέση με την Τουρκία. Η θεώρηση είναι πως χάνοντας την Τουρκία, χάνουν την περιοχή.

Οι αντιδράσεις Αμερικανών αξιωματούχων στη νέα τουρκική εισβολή, αυτή τη φορά στη Συρία, είναι επιεικώς κωμική. Η εισβολή δεν είναι «καλή ιδέα», όπως είπε ο Τραμπ, που έσπευσε να πει πως οι Κούρδοι «είναι καλοί», αλλά δεν βοήθησαν στη Νορμανδία!!! Ο Αμερικανός ΥΠΑΜ λέγει πως η συμπεριφορά της Τουρκίας «δεν είναι καλή». Με λίγα λόγια παιδική χαρά.


Στην αντίπερα όχθη, η Ρωσία θέλει προφανώς να συμβάλει περισσότερο στο ρήγμα στις σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας.

Η Μόσχα εκμεταλλεύεται στο έπακρον και τις καλές σχέσεις που εσχάτως έχει αναπτύξει με την Άγκυρα. Το ερώτημα είναι τι θα προκύψει από τη στρατιωτική εμπλοκή του Άσαντ στο θέατρο των επιχειρήσεων; Θα υπάρξει σύγκρουση του συριακού στρατού με τον τουρκικό ή αυτό είναι ένα παιχνίδι με εμπνευστές τους Ρώσους για να εξουδετερώσουν τον αμερικανικό ρόλο στην περιοχή;

Η Ε.Ε. επιβεβαιώνει κάθε φορά που υπάρχει κρίση και πόλεμος πως έχει περιορισμένες δυνατότητες και παρά τις μικρές συνήθως εκλάμψεις, επί της ουσίας παρακολουθεί τα γεγονότα, τρέχει πίσω από τις εξελίξεις. Είναι ένας θεατής που κάνει βαρύγδουπες αναλύσεις.

Είναι προφανές πως κανείς δεν θέλει να χάσει την Τουρκία κι ας πολεμά έχοντας δίπλα της τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους.

Ο Ερντογάν κινείται σε μια λογική επιβολής διά της ισχύος. Δεν είναι, όμως, ο μόνος που η χώρα του έχει στρατιωτική ισχύ. Η διαφορά είναι πως ο Ερντογάν προωθεί και επιβάλλει αποφασιστικά μια επεκτατική πολιτική. Όταν προ διετίας περίπου είχε κάνει λόγο για αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης, έσπευσαν οι διάφοροι θαυμαστές του ( υπάρχουν σε Ελλάδα και Κύπρο), να δώσουν εξηγήσεις και ερμηνείες για να μην… κακοχαρακτηριστεί ο Ταγίπ (τους).

Το θέμα είναι πως ο Ερντογάν αλλάζει τα σύνορα προελαύνοντας, εφαρμόζοντας στη θεωρία του πρώην συνεργάτη του, Νταβούτογλου. Είναι επίσης σαφές πως έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, το οποίο θεωρεί πως η στρατηγική του για να καταστεί η Τουρκία περιφερειακή δύναμη, θα γίνει πραγματικότητα διά πυρός και σιδήρου. Το ίδιο θα γίνει πραγματικότητα και η επέκταση εδαφικά της Τουρκίας το 2023. Όπως το έχει προαναγγείλει.

Την ίδια ώρα, όμως, οι εξελίξεις και τα διαφορετικά συμφέροντα μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Πόσο θα κρατήσει η στρατιωτική επιχείρηση; Πόσο η αντίσταση των Κούρδων θα παρατείνει τις συγκρούσεις; Μια τέτοια εξέλιξη προφανώς και εγκλωβίζει τις τουρκικές δυνάμεις στη Συρία με ό,τι αυτό σημαίνει.

Η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία προφανώς και βοηθά να περιληφθεί στην ατζέντα των συζητήσεων και εκείνη που έγινε και συνεχίζει στην κυπριακή ΑΟΖ. Η προτεραιότητα τώρα είναι να αναζητηθούν τρόποι απόκρουσης και αποτροπής της τουρκικής προέλασης και όχι να γίνονται κινήσεις που ως να μην γίνεται εισβολή στη θάλασσά μας. Δεν χρειάζεται να προσφέρεται άλλοθι και ανάσες στην Άγκυρα με ξανασερβιρισμένο φαγητό.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση