Αν η πατρίδα μας είχε ικανούς ηγέτες

Στη νεότερη Ιστορία ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί που προστάτευσαν και μεγάλωσαν την Ελλάδα

Από τον Δημήτρη Ριζούλη

Τις μεγάλες νίκες, τα ιστορικά «όχι» αλλά και τους χρήσιμους συμβιβασμούς τα καθορίζουν ηγετικές φυσιογνωμίες, που ναι μεν ακολουθούν τη βούληση των λαών, αλλά έχουν την τόλμη να σηκώσουν το βάρος σοβαρών αποφάσεων. Σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας κάθε χώρας ξεχωρίζουν οι ηγέτες από τους περαστικούς πολιτικούς και από τους προδότες (λόγω ανικανότητας, βλακείας ή ιδιοτέλειας κατά περίπτωση).

Πολλές φορές όμως οι ηγέτες καθορίζουν τα γεγονότα σε τέτοιον βαθμό, που απλά δεν τα αφήνουν να εξελιχθούν με δυσμενή τρόπο. Προλαμβάνουν, σχεδιάζουν, βλέπουν μακριά. Η απόφαση της στιγμής έχει ασφαλώς τεράστια σημασία, αλλά προηγείται η προετοιμασία, που μπορεί να είναι εξίσου σημαντική. Η Ελλάδα στη μακραίωνη ιστορία της ευτύχησε να έχει πληθώρα ηγετών. Κυρίως την περίοδο της μεγάλης ακμής της, κατά την αρχαιότητα, πρωταγωνίστησαν σπουδαίες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες που με τις αποφάσεις τους την οδήγησαν στο μεγαλείο.

Στη νεότερη Ιστορία συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ελάχιστοι ηγέτες εμφανίστηκαν με την ευθύνη να ανήκει στον ίδιο τον λαό, που απέτυχε να αναδείξει τους κατάλληλους. Μετρημένοι στα δάχτυλα τους ενός χεριού ήταν αυτοί που προστάτευσαν και μεγάλωσαν την Ελλάδα. Οσοι ενέπνευσαν τον λαό και έφεραν καλύτερες ημέρες. Ηγέτες πραγματικοί, με δυνατότητα να τρομάξουν τον εχθρό, και όχι άβουλα πιόνια μεγάλων δυνάμεων ή φοβισμένα ανθρωπάκια, που απλώς έτυχε να καταλάβουν τα ανώτατα κλιμάκια του κράτους.


Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα οδηγήθηκε σε μια σειρά από υποχωρήσεις και αχρείαστους συμβιβασμούς εξαιτίας τέτοιων πολιτικών πολύ χαμηλού αναστήματος με εξαιρετικά ύποπτο ρόλο. Από το γκριζάρισμα του Αιγαίου έως την παράδοση της χώρας στους δανειστές διανύθηκε μεγάλη απόσταση, που σταδιακά κατέστησε την Ελλάδα εξαιρετικά ευάλωτη και ανίσχυρη. Μη νομίσει κανείς ότι οι εθνικές υποχωρήσεις είναι άσχετες με την οικονομική υποδούλωση. Συνδέονται και μάλιστα άρρηκτα.

Η Ελλάδα σύρθηκε τα τελευταία 30 χρόνια σε σειρά παραχωρήσεων λόγω έλλειψης τόλμης, πολιτικής βούλησης και διορατικότητας. Από τα τελευταία χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου έως σήμερα χάσαμε σχεδόν όλες τις μάχες που κληθήκαμε να δώσουμε. Αρχής γενομένης από τα Ιμια που γκρίζαραν το Αιγαίο και δημιούργησαν τετελεσμένα εις βάρος μας, έως την απαράδεκτη Συμφωνία των Πρεσπών, που καθημερινά αποδεικνύεται έωλη και επιζήμια.

Οι μόνες μάχες που υποτίθεται ότι κερδίσαμε είχαν να κάνουν με την ένταξή μας στον στενό πυρήνα της Ευρώπης και στα όποια πλεονεκτήματα μπορούσε να μας αποφέρει. Ακόμα κι αυτή η στρατηγική όμως αποδείχθηκε αδιέξοδη, με βάση την αναιμική στήριξη των «εταίρων» μας στα κρίσιμα εθνικά θέματα αλλά και την προσπάθειά τους να μας «πνίξουν» οικονομικά επειδή δεν ήμασταν... καλά παιδιά. Τέτοια Ευρώπη να τη βράσουμε! Μοιάζει περισσότερο με φυλακή παρά με δίχτυ ασφάλειας και αλληλεγγύης. Επομένως αποδείχτηκε ότι ποντάραμε (μάλλον) στο λάθος άλογο!

Οσο εμείς βυθιζόμασταν στην κρίση, οι γείτονές μας (που ποτέ δεν έπαψαν να μας αντιμετωπίζουν εχθρικά) μεγάλωναν. Ο Ερντογάν έχτιζε οικονομική και στρατιωτική αυτοκρατορία ενώ εμείς χορεύαμε ζεϊμπέκικα. Οι Αλβανοί στέκονταν και πάλι στα πόδια τους και αποκτούσαν συμμάχους και «οντότητα», ενώ οι Βούλγαροι εκμεταλλεύονταν τη γεωγραφική τους θέση και έμπαιναν ξανά στον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής. Ακόμα και στα τερτίπια των μικρών και ανίσχυρων Σκοπίων υποκύψαμε, επειδή έτσι διέταξε ο ξένος παράγοντας.

Αν υπήρχε ηγέτης τα προηγούμενα χρόνια ίσως τα είχε αποτρέψει όλα αυτά. Μετά βεβαιότητας θα «έβλεπε» πού πάνε τα πράγματα. Θα τολμούσε να πει μεγάλα «όχι» και θα έκοβε τον τσαμπουκά με το «καλημέρα» σε όποιον τολμούσε να απειλήσει τα συμφέροντά μας. Τελευταίος που το έπραξε ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του '80 στις καλές του μέρες. Από τότε... το χάος.

Σήμερα αναρωτιέμαι, αν χρειαστεί (ο μη γένοιτο), ποιος θα ορθώσει ηγετικό ανάστημα για να μας προστατεύσει. Ο γίγαντας Κατρούγκαλος; Ή μήπως ο Τσίπρας, που απέδειξε ότι δεν αντέχει τις ρήξεις και από στρίγκλος γίνεται αρνάκι εν ριπή οφθαλμού;

Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί ούτε τώρα ούτε μετά. Γιατί και με την επόμενη κυβέρνηση, όπως φαίνεται, θα έχουμε μια από τα ίδια.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση