Ανάγκη συναίνεσης

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Εάν αναζητήσουμε όλοι εμείς οι Έλληνες τις κατάλληλες, ρεαλιστικές λύσεις εξόδου από την κρίση, από κοινού και χωρίς συγκρούσεις, ασφαλώς θα τις βρούμε – ενώ οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε ομαδικά, να συνεννοούμαστε με γνώμονα την κοινή λογική και να σεβόμαστε τη συλλογική βούληση των Πολιτών που σπάνια κάνει λάθη, σε κάθε περίπτωση λιγότερα από την ατομική μας.

"Το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε ότι την περασμένη Παρασκευή καταβλήθηκε το κοινωνικό μέρισμα σε 1.463.524 νοικοκυριά, με τη σχετική δαπάνη να ανέρχεται στα 676.199.675 €. Αυτές οι εγκρίσεις είχαν δοθεί μέχρι την περασμένη Τετάρτη και από τότε μέχρι χθες πήραν έγκριση για να εισπράξουν το έκτακτο μέρισμα επιπλέον 200 χιλιάδες νοικοκυριά. Ο συνολικός αριθμός ανέρχεται αυτή τη στιγμή σε 1,67 εκ. και θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι την Παρασκευή, οπότε και εκπνέει η σχετική προθεσμία υποβολής των αιτήσεων.
Μια απλή σύγκριση με τον αριθμό των νοικοκυριών που εξασφάλισαν πέρυσι το κοινωνικό μέρισμα οδηγεί στη διαπίστωση ότι, υπάρχει αύξηση κατά περίπου 300.000 νοικοκυριά. Αν αυτή η αύξηση ήταν αποτέλεσμα της διεύρυνσης των εισοδηματικών κριτηρίων, κανένας δεν θα έψαχνε να βρει την αιτία. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Καμία αλλαγή δεν επήλθε στα όρια εισοδήματος, ενώ η μικρή αύξηση κατά 5.000 ευρώ στο περιουσιακό κριτήριο, δεν μπορεί από μόνη της να δικαιολογήσει την κατακόρυφη αύξηση στον αριθμό των δικαιούχων του κοινωνικού μερίσματος.
Το 2017 δεν είχαμε ύφεση. Η ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε ανάπτυξη 1,4%. Εάν λοιπόν η αύξηση των δικαιούχων του κοινωνικού μερίσματος είναι αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης μείωσης των πραγματικών εισοδημάτων, ακόμη και σε ένα έτος ανάπτυξης, αυτό συνιστά στοιχείο έντονης ανησυχίας".

Η ελληνική οικονομία δεν πάει καθόλου καλά ενώ, ακόμη χειρότερα, οι Έλληνες γίνονται όλο και πιο φτωχοί – όπως συμπεραίνεται από τα 300.000 νέα νοικοκυριά που δικαιούνται το μέρισμα της ντροπής, ενώ μοιράσθηκαν σχεδόν τα ίδια χρήματα σε πολύ περισσότερους. Όπως έχουμε αναφέρει, η Ελλάδα δεν έχει βιώσιμο χρέος, ούτε βιώσιμα πρωτογενή πλεονάσματα (αφού είναι το αποτέλεσμα της υπερφορολόγησες και της εξαΰλωσης των δημοσίων επενδύσεων), δεν έχει βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο δημόσιο τομέα, δεν έχει βιώσιμο φορολογικό σύστημα, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα, δεν διαθέτει βιώσιμες τράπεζες και, το κυριότερο, δεν έχει πια βιώσιμους Πολίτες – ως αποτέλεσμα του αθέατου πολέμου των μνημονίων, με τους τίτλους τέλους να έχουν ήδη πέσει.

Όσον αφορά την ανάπτυξη που προβλέπεται για το 2018, δεν είναι μόνο αμελητέα μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, αλλά στηρίζεται επί πλέον κυρίως στην κατανάλωση – η οποία ήταν η βασική αιτία που οδήγησε στην υπερχρέωση της χώρας. Επίσης στις εξαγωγές που όμως έχουν εξουδετερωθεί από τη μεγαλύτερη άνοδο των εισαγωγών, με αποτέλεσμα να διευρυνθεί ξανά το εμπορικό έλλειμμα της χώρας – γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί βιώσιμα με το αποτυχημένο οικονομικό μοντέλο και με τα μνημόνια, αφού αμέσως μετά αυξάνεται το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της. Με δεδομένο πάντως το ύψος των εξαγωγών μας συγκριτικά με άλλες χώρες (γράφημα), καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως η απόσταση της Ελλάδας από τα κράτη της Ευρωζώνης είναι τρομακτική.

Όλοι οι υπόλοιποι δείκτες, όπως ο ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου, οι επενδύσεις χωρίς φυσικά τις ιδιωτικοποιήσεις, η βιομηχανική παραγωγή, ο δείκτης του χρηματιστηρίου κοκ. είναι αρνητικοί – ενώ προβλέπονται σημαντικά προβλήματα τόσο στον τουρισμό, όσο και στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων το 2019, λόγω της υποτίμησης των νομισμάτων ανταγωνιστριών χωρών όπως η Τουρκία και τουριστικών πελατών όπως των Ρώσων ή των Βρετανών.

Εκτός αυτού, το 2019 θα είναι ενδεχομένως το έτος που θα σπάσουν οι φούσκες που έχουν δημιουργηθεί παγκοσμίως στα πάγια περιουσιακά στοιχεία (μετοχές, ακίνητα που ήδη η πτώση ξεκίνησε από τον Καναδά, πηγή κλπ.), λόγω της αντιστροφής της νομισματικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών – αφού θα σταματήσει το QE και η ΕΚΤ, ενώ η Fed έχει ήδη δρομολογήσει τις συνεχείς αυξήσεις των βασικών επιτοκίων της.  Εμφανίζεται επί πλέον πρόβλημα στις διεθνείς αγορές παροχής δανείων, με αιτία τα παραπάνω – οπότε, εάν η Ελλάδα αργήσει να προσφύγει σε αναγκαστικό δανεισμό, οι συνθήκες θα είναι πολύ χειρότερες (αν και ούτε οι σημερινές, με τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων στο 4,32% όταν της Ιταλίας έχουν υποχωρήσει στο 2,93%, είναι βιώσιμες).

Ειδικά όσον αφορά τον προϋπολογισμό του 2019, όταν δεν βλέπει κανείς να αυξάνεται το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων (ΠΔΕ), ενώ όλοι γνωρίζουν πως χωρίς δημόσιες επενδύσεις που πρέπει να προηγηθούν για να αυξηθεί ή ζήτηση και να ακολουθήσει ο ιδιωτικός τομέας δεν αντιμετωπίζεται η κατάρρευση του ΑΕΠ, τότε απογοητεύεται – αφού δεν πιστεύει πως η κυβέρνηση ανακάλυψε το μαγικό ραβδί με το οποίο τετραγωνίζεται ο κύκλος, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία. Σε σχέση με το δημόσιο χρέος, παρά τα πλεονάσματα και τις ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζει την ανοδική του πορεία – στα 357,25 δις € το 2018 (γράφημα, πηγή), ενώ το 2019 θα το δούμε στην πράξη.

Η λύση της συναίνεσης   

Περαιτέρω, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει να τρομοκρατηθούμε ή να σκύψουμε ακόμη πιο πολύ το κεφάλι – αλλά να συνειδητοποιήσουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε και τι μας περιμένει, με απόλυτο ρεαλισμό, για να ενεργήσουμε κατάλληλα.

Εν πρώτοις πρέπει να καταλάβουμε πως χωρίς συναίνεση, Πολιτών και πολιτικών, η Ελλάδα δεν πρόκειται να βρει λύση στα προβλήματα της – τα οποία δεν είναι λιγότερα, παρά τις θυσίες των προηγουμένων ετών. Αντίθετα είναι πολύ περισσότερα, αφού δεν έχει πλέον χρεοκοπήσει μόνο το δημόσιο, όπως το 2011, αλλά και ο ιδιωτικός τομέας – επιχειρήσεις, τράπεζες και νοικοκυριά, με κόκκινα χρέη στη στρατόσφαιρα και με μηδενική σχεδόν φοροδοτική ικανότητα.

Εκτός από συναίνεση και συνεργασία όλων μαζί των Ελλήνων, θα πρέπει να καταλάβουμε πως δεν περισσεύει κανένας – πως είναι ανόητες οι συγκρούσεις μεταξύ μας, αφού έτσι μόνο να χάσουμε μπορούμε. Φυσικά υπάρχουν ευθύνες για το κατάντημα μας, κυρίως των κομμάτων που μας οδήγησαν έως εδώ, από την υπερχρέωση του 2009 έως τη χρεοκοπία του 2012 και την επικύρωση της καταστροφής το 2015, αλλά δεν είναι η σωστή χρονική στιγμή για να αποδοθούν – αφού θα πυροδοτούνταν νέες αντιπαλότητες και συγκρούσεις μεταξύ μας που μόνο τους επίδοξους νέους ιδιοκτήτες της πατρίδας μας θα ωφελούσαν.

Συνεχίζοντας, αφού συνειδητοποιήσουμε την οδυνηρή κατάσταση της οικονομίας μας χωρίς ανόητες ωραιοποιήσεις, την ανάγκη καθολικής συναίνεσης, καθώς επίσης το ότι δεν περισσεύει κανείς, θα πρέπει να σταματήσουμε όλες τις διαπραγματεύσεις – επειδή μία χώρα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες είναι καταδικασμένη στην αποτυχία, όπως άλλωστε φάνηκε στο θέμα της Μακεδονίας. Με απλά λόγια, οφείλουμε να παγώσουμε τη συμφωνία των Σκοπίων, τις ιδιωτικοποιήσεις κοκ. – έως ότου να είμαστε σε θέση να παίρνουμε τις δικές μας αποφάσεις.

Αμέσως μετά πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να ανακτήσουμε όλα αυτά που χάσαμε από την αποτυχημένη (για εμάς) πολιτική των μνημονίων: τα 600 δις € από την πτώση των τιμών της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, τα 250 δις € από την αντίστοιχη του δημοσίου, τα 40 δις € από τις τράπεζες, τα 150 δις € από το χρηματιστήριο κοκ. Παράλληλα να διεκδικήσουμε αποζημίωση για τις απαράδεκτες ζημίες που μας προκάλεσαν η Κομισιόν και η ΕΚΤ, όπως επιτρέπει το άρθρο 340 του Μάαστριχτ – πριν ακόμη οδηγηθούμε στη Χρεοκοπία 2.0 και στην καταναγκαστική έξοδο από την Ευρωζώνη, η οποία είναι ασφαλώς στα σχέδια της Γερμανίας.

Όσον αφορά τα κόκκινα δάνεια, τα ενυπόθηκα πρώτης κατοικίας ύψους 12 δις € πρέπει να αναληφθούν αμέσως από έναν οργανισμό του δημοσίου, στην τιμή των προβλέψεων που έχουν σχηματίσει οι τράπεζες (48%), να ενυπόθηκα γενικότερα να προσφερθούν στους δανειολήπτες με την ίδια έκπτωση για εφάπαξ πληρωμή, ενώ σε αυτούς που δεν θα μπορούν να προσφερθεί η δυνατότητα αποπληρωμής με τη μισή δόση για το διπλάσιο χρονικό διάστημα – ή η επιστροφή των σπιτιών τους στις τράπεζες χωρίς να παραμένουν χρεωμένοι. Όλα όσα δεν «διακανονίζονται» δε με τον παραπάνω τρόπο, πρέπει να πλειστηριασθούν αμέσως – έτσι ώστε να καθαρίσουν οι Ισολογισμοί των τραπεζών και να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε.

Επίλογος

Σε κάθε περίπτωση, εάν αναζητήσουμε όλοι μαζί τις κατάλληλες, ρεαλιστικές λύσεις, συναινετικά και χωρίς συγκρούσεις, ασφαλώς θα τις βρούμε – ενώ οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι να εργαστούμε ομαδικά, να συνεννοούμαστε με γνώμονα την κοινή λογική και να σεβόμαστε τη συλλογική βούληση των Πολιτών (όπως στο θέμα των Σκοπίων που είναι κάθετα εναντίον της συμφωνίας).

Εάν δεν το κάνουμε, όπως είναι το πιθανότερο, τότε ο κίνδυνος να χαθούμε εντελώς ως Έθνος είναι πολύ μεγάλος – παρά το ότι πιστεύουμε πως πρόκειται για μία απαισιόδοξη υπερβολή. Αν μη τι άλλο, στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν μεν οι πόλεις-κράτη που πολεμούσαν μεταξύ τους, αλλά ενώνονταν πάντοτε απέναντι σε οποιονδήποτε εξωτερικό εχθρό – κάτι που φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει εντελώς σήμερα.

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση