Η Γερμανία είναι μία αμαρτωλή χώρα: Η Ευρώπη του Βερολίνου μοιραία θα οδηγηθεί σε διάλυση

Του Γιώργου Σκαφίδα

Υπάρχει μια χώρα μεγάλη και τρανή εκεί στην καρδιά της Ευρώπης. Μια χώρα που λειτουργεί μεν σήμερα ως άτυπο διευθυντήριο της ΕΕ, χωρίς όμως να έχει η ίδια ποτέ στην ιστορία της, από το 1871 και μετά, πραγματικά ηγηθεί κάποιου διεθνούς συστήματος διακυβέρνησης.

➥ Μια χώρα που ονομαζόταν άλλοτε αυτοκρατορία χωρίς όμως ακριβώς να είναι.
➥ Που μας οδήγησε σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους, τους οποίους όμως έχασε.
➥ Που διατηρούσε παλαιόθεν στενότατους δεσμούς με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τους απογόνους της οποίας επιμένει σήμερα να καλοπιάνει.
➥ Που ανοικοδομήθηκε μεταπολεμικά χάρη στους Αμερικανούς (στο Σχέδιο Μάρσαλ) και πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση της ΕΕ παρασυρμένη από τους Γάλλους (τον Ρομπέρ Σουμάν)… για να έρθει εν συνεχεία να διεκδικήσει διεθνή ρόλο μακριά όμως από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών του οποίου δεν είναι μόνιμο μέλος.

Εντός των συνόρων της συγκεκριμένης χώρας, ζουν σήμερα περί τα πέντε εκατομμύρια μουσουλμάνοι. Τα περίπου τέσσερα εκατομμύρια εξ αυτών είναι τουρκικής καταγωγής, και τα περίπου δύο εκατομμύρια διατηρούν την τουρκική υπηκοότητα. Εάν ήταν εκλογική περιφέρεια της Τουρκίας, θα ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη έπειτα από εκείνες σε Άγκυρα, Κων/πολη και Σμύρνη.

Η συγκεκριμένη χώρα ξεχωρίζει όμως σήμερα και ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας του Ερντογάν. Ενώ παράλληλα, εν έτει 2018, ενισχύει σημαντικά τους δεσμούς της με το τουρκόφιλο Κατάρ. Όπως άλλωστε και την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία (Nord Stream I και ΙΙ). Την ώρα που πουλάει όπλα ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στη Σαουδική Αραβία, προφανώς αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική κρίση στην Υεμένη.

Η συγκεκριμένη χώρα ονομάζεται Γερμανία. Εδώ και χρόνια, ορίζει τις τύχες της ΕΕ. Όχι ως η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης που δεν είναι (στο στρατιωτικό μέτωπο την ξεπερνούν Γάλλοι και Βρετανοί) αλλά ως η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ που είναι (όπως άλλωστε και η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο).


Το εάν η Γερμανία χειρίστηκε με επιτυχία την ευρωπαϊκή κρίση χρέους ή την πρόκληση του προσφυγικού, μπορεί κανείς να το κρίνει εκ του αποτελέσματος… Εκ των χρεών που παραμένουν στα ύψη και της τραπεζικής ένωσης που παραμένει ημιτελής. Εκ των τειχών που υψώνονται στα εσωτερικά ευρωπαϊκά σύνορα και της Συνθήκης του Σένγκεν που τίθεται υπό αίρεση. Εκ των ευρωσκεπτικιστών που ανεβαίνουν από την Ιταλία έως την άλλοτε σοσιαλδημοκρατική Σουηδία… αλλάζοντας στην πορεία τους συσχετισμούς ακόμη και εντός της ίδιας της Γερμανίας. Μερίδιο ευθύνης έχουν προφανώς όλοι, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Την γραμμή, όμως, άλλοτε ατύπως και άλλοτε τυπικώς, στην Ευρώπη εξακολουθεί να την επιβάλλει η Γερμανία.

➥ Μια Γερμανία η οποία, ωστόσο, διανύει πλέον περίοδο πρωτοφανούς κυβερνητικής αστάθειας στο εσωτερικό, εμφανίζοντας τάσεις ιταλικού τύπου εσωστρέφειας, με τον άλλοτε κραταιό δικομματισμό των μεγάλων συνασπισμών να καταρρέει και τα άκρα εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος να ενισχύονται.
➥ Μια Γερμανία που πλέον κοντράρει ολοένα εντονότερα τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ στη διεθνή σκηνή, ενώ την ίδια ώρα φλερτάρει με την Τουρκία του Ερντογάν.
➥ Που καταγγέλλει τον κινεζικό «ιμπεριαλισμό» αλλά ενισχύει τους δεσμούς της με τη ρωσική ενέργεια -«το Βερολίνο δίνει στον Ερντογάν αλλά χωρίς όρους, χωρίς να παίρνει», σημείωναν Γερμανοί σχολιαστές στον απόηχο της πρόσφατης επίσκεψης του Τούρκου προέδρου σε Βερολίνο και Κολωνία.

Στη σκιά όλων των παραπάνω, διερωτάται κανείς εάν μπορεί αυτή η Γερμανία να ηγηθεί της Ευρώπης σε μια δύσκολη συγκυρία όπως είναι η τρέχουσα; Και αν ναι, προς ποια κατεύθυνση; Προς την κατεύθυνση της περαιτέρω ολοκλήρωσης ή της επαπειλούμενης διάλυσης; Μια γερμανική Ευρώπη, πλασμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, δεν πρόκειται να πραγματωθεί.

Αυτό (θα έπρεπε να) είναι πια σαφές. Ίσως θα έπρεπε να αρχίσουν να αναζητούνται άλλες, εναλλακτικές προοπτικές ολοκλήρωσης στην ευρύτερη ευρωπαϊκή γειτονιά, ξεκινώντας από περιφερειακές συνεργασίες αποδεσμευμένες από γερμανικούς παράγοντες και γερμανικές αγκυλώσεις.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση