Γιατί η Ευρώπη στηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος

Θήτευσε στα υψηλότερα ευρωπαϊκά πόστα και έφθασε σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή. Μιλάει άπταιστα πέντε γλώσσες, γνωρίζει πολύ καλά την Ελλάδα και, από πολιτικής πλευράς, δεν βρίσκεται στον χώρο της κεντοαριστεράς. Πιστεύει βαθύτατα στην υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης και σήμερα ανησυχεί σοβαρά για το μέλλον της Ευρώπης. «Αρκεί ένα μικρό λάθος και εξήντα χρόνια κοινής πορείας θα μπορούσαν να γίνουν σκόνη», μάς λέει.

«Η Ευρώπη οφείλει αρκετά στον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σε κρίσιμες στιγμές έδειξε ωριμότητα και σύνεση. Παράλληλα, με την συμπεριφορά του αυτή σε μία κρίσιμη εποχή, βοήθησε την Ευρώπη να ξεπεράσει πολλούς κινδύνους. Η στάση του Τσίπρα υπήρξε αποθαρρυντική για την ευρωπαϊκή ακροαριστερά, η οποία το 2015 τραβούσε πολύ κόσμο κοντά της. Αν τότε, το 2015, ο Τσίπρας έπαιζε το παιχνίδι των Podemos και εμμέσως αυτό του Εθνικού Μετώπου της Λε Πεν στην Γαλλία, ίσως η Ένωση σήμερα να ήταν ένα ερείπιο…

Βέβαια, θα είχε χρεωθεί την ολική καταστροφή της χώρας του, αλλά το γεγονός αυτό σε μία διαλυμένη Ευρώπη κάποιοι θα έβρισκαν τρόπους να το δικαιολογήσουν. Δεν έπεσε όμως στην παγίδα που πήγαινε να τού στήσει ο Βαρουφάκης και κάποιοι ανεγκέφαλοι που πίστευαν σε χίμαιρες.

»Αποδεχόμενος το τρίτο μνημόνιο, ο Τσίπρας επέδειξε μεγάλο αίσθημα ευθύνης. Σίγουρα δε τελικά θα βγει και ο ίδιος κερδισμένος από αυτήν την ιστορία. Πέραν τού ότι θα είναι πρωταγωνιστής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα για πολλά χρόνια, απέκτησε πλέον και καλά στηρίγματα στην Ευρώπη που μπορεί να αξιοποιήσει. Δεν είναι μικρό πράγμα για ένα νέο πολιτικό, άγνωστο πριν τέσσερα χρόνια αλλά με πολύ καλή φήμη σήμερα.

»Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, εξάλλου, κάποιοι στην ευρωπαϊκή κεντροαριστερά ποντάρουν στον Τσίπρα για τις ευρωεκλογές και πιστεύουν ότι το νεαρόν της ηλικίας του μπορεί να γίνει κράχτης σήμερα για κάποιους νέους στην Ευρώπη. Νέοι οι οποίοι, σύμφωνα με αρκετές δημοσκοπήσεις, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στα γνωστά παραδοσιακά μεγάλα κόμματα, γι’ αυτό φλερτάρουν με ακραία πολιτικά μορφώματα αριστεράς και κυρίως δεξιάς ιδεολογίας. Εξάλλου, πρέπει να πω ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο άκρων είναι ανεπαίσθητες. Η γλώσσα που ομιλούν ελάχιστα διαφέρει και μόνον έμπειροι ακροατές μπορούν να πιάσουν τις όποιες μικροδιαφορές».


Ο συνομιλητής μας επισημαίνει επίσης την ανησυχία της καγκελαρίου Α. Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου Εμμ. Μακρόν για τις εξελίξεις στην Ιταλία, την Πολωνία και την Ουγγαρία και τονίζει ότι επικίνδυνα παιχνίδια με την Ένωση παίζει και η Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ. Το γεγονός δε ότι στις Βρυξέλλες εγκαθίσταται επικοινωνιακό κέντρο διάδοσης ευρωπαϊκών θέσεων και απόψεων, λέει πολλά.

Αυτός είναι και ο λόγος που για τους περισσότερους Ευρωπαίους πολιτικούς οι ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 είναι ένα κρίσιμο τεστ για την Ευρώπη και την περαιτέρω πορεία της. Διότι, αν τα πολιτικά κόμματα του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού βγουν ενισχυμένα, τότε θα αλλάξουν και οι παραδοσιακές πολιτικές ισορροπίες στο Ευρωκοινοβούλιο, με μάλλον αρνητικές επιπτώσεις στις λήψεις αποφάσεών του.

Υποστηρίζουμε ότι, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, το Ευρωκοινοβούλιο συναποφασίζει για τα τεκταινόμενα στην Ένωση και ο ρόλος του συνεχώς αναβαθμίζεται από το 1979 και μετά, όταν για πρώτη φορά οι ευρωβουλευτές εκλέχτηκαν δια καθολικής ψηφοφορίας.

Υπό παρόμοιες συνθήκες, έτσι, είναι σαφές ότι οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα ένα ανανεωτικό πολιτικό στοιχείο, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θεωρούσαν π.χ. τον Αντώνη Σαμαρά. Όσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως έχουμε διαπιστώσει Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Φιλελεύθεροι διατηρούν μία καχύποπτη στάση απέναντί του, καθ’ όσον δεν έχουν συγκεκριμένα δείγματα γραφής από την πλευρά του.

Σημειώνουμε ακόμα ότι μέσα στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα η ΝΔ, ιδιαίτερα μετά το «κάζο» Όρμπαν, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε όλα τα μέλη του. Η ύπαρξη ακροδεξιών θυλάκων στους κόλπους της θεωρείται επικίνδυνη και είναι αρκετοί αυτοί που δεν έχουν ξεχάσει τα «παθήματα» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993, όταν η κυβέρνησή του οδηγήθηκε στην πρόωρη παραίτησή της.

Προσοχή λοιπόν. Το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα παραμένει ανοικτό μετά την διάλυση του ΠΑΣΟΚ το 2012 και η κατάσταση θα είναι ρευστή για αρκετό καιρό ακόμα. Ίσως δε αυτός να είναι ο λόγος της μακράς σιωπής του Κώστα Καραμανλή…

Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση