Το μεγάλο αδιέξοδο

Η πρόθεση της Γερμανίας που μας επιβάλλει την πολιτική των μνημονίων δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ληστεία της Ελλάδας – από την εξυπηρέτηση δηλαδή των χρεών της με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με τις κατασχέσεις/ πλειστηριασμούς/δημεύσεις της ιδιωτικής, ενώ παρόλα αυτά η χώρα μας θα παραμένει χρεωμένη στο διηνεκές.

Υπάρχουν πολλές οικονομικές μελέτες (πηγή), οι οποίες τεκμηριώνουν επιστημονικά πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να τα καταφέρει η Ελλάδα χωρίς μία σημαντική μείωση του χρέους της – γεγονός που σημαίνει ότι, εκείνοι οι Έλληνες που ισχυρίζονται αυθαίρετα το αντίθετο, χωρίς να έχουν τουλάχιστον κάποιο συμφέρον όπως η Γερμανία, είναι κάτι περισσότερο από ανόητοι.

Στην ίδια μελέτη, οι οικονομολόγοι ισχυρίζονται πως τα πρωτογενή πλεονάσματα που μας επιβάλλονται δεν πρόκειται να επιτευχθούν για τόσα πολλά χρόνια, αφού δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο – οπότε η όποια ελληνική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να κάνει κάτι που δεν έχει πετύχει κανένα άλλο κράτος στο παρελθόν, πόσο μάλλον όταν η οικονομία της χώρας μας είναι υπό κατάρρευση.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται επίσης από μία άλλη μελέτη (πηγή), σύμφωνα με την οποία τα διαρκή πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού που προϋποθέτει το δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά σπάνια και επομένως απίθανα. Η μελέτη αυτή στηρίχθηκε σε μία έρευνα του ΔΝΤ (πηγή), η οποία αφορούσε 48 χώρες μεταξύ των ετών 1955 και 2015 – όχι στα κενά και αυθαίρετα συμπεράσματα δηλαδή εκείνων των πολιτικών που υποστηρίζουν το αντίθετο.

Τέλος, πάντοτε κατά τη μελέτη, ακόμη και αν η Ελλάδα καταφέρει να έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018, οι πιθανότητες διατήρησης του είναι στην πραγματικότητα μηδενικές – ενώ οι οικονομολόγοι εξέτασαν το θέμα από πολλές οπτικές γωνίες που δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε, καταλήγοντας στο ίδιο συμπέρασμα.

Επομένως, η πρόθεση της Γερμανίας που μας επιβάλλει αυτήν την πολιτική δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ληστεία της Ελλάδας – από την εξυπηρέτηση δηλαδή των χρεών της με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με τις κατασχέσεις/ πλειστηριασμούς/δημεύσεις της ιδιωτικής, όπου όμως η Ελλάδα θα παραμένει χρεωμένη στο διηνεκές (έτσι ώστε οι Πολίτες της να είναι χαμηλά αμειβόμενοι σκλάβοι χρέους του τέταρτου Ράιχ που θέλει να δρομολογήσει στην Ευρώπη).

Σε κάθε περίπτωση σε σχέση με το 2009, όπου αποφασίσθηκε η επιβολή των μνημονίων δήθεν για να εξυγιανθεί η ελληνική οικονομία, τα οικονομικά μας μεγέθη είναι τρισχειρότερα – όπως διαπιστώνεται από το γράφημα που ακολουθεί. Σύμφωνα με αυτό, δεν υπήρχε λόγος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα με συνολικό χρέος στο 237% του ΑΕΠ της και όχι η Ισπανία με 274%, η Πορτογαλία με 312% κοκ. – πόσο μάλλον όταν τα περιουσιακά της στοιχεία ήταν πολύ υψηλότερα, ειδικά αυτά του δημοσίου, επειδή είχαν διενεργηθεί ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις, ενώ έκτοτε έχουν απαξιωθεί τα πάντα και ξεπουλήθηκαν πολλά περιουσιακά μας στοιχεία (ΟΠΑΠ, ΟΛΠ, αεροδρόμια κοκ.).

Επεξήγηση γραφήματος: Συνολικό χρέος ανά χώρα το 2009. Δημόσιο (μπλε στήλες), Επιχειρήσεις (πράσινη), Νοικοκυριά (καφέ). Γερμανία (201% του ΑΕΠ), Γαλλία (216% του ΑΕΠ), Ιταλία (235% του ΑΕΠ), Ελλάδα (237% του ΑΕΠ), Ισπανία (274% του ΑΕΠ), Πορτογαλία (312% του ΑΕΠ), Ιρλανδία (394% του ΑΕΠ), Μέσος Ευρωζώνης (248% του ΑΕΠ), Μ. Βρετανία (256% του ΑΕΠ), Η.Π.Α. (257% του ΑΕΠ)

Υπάρχουν βέβαια ορισμένοι «βασιλικότεροι του βασιλιά» Έλληνες, οι οποίοι κατηγορούν «εκ πεποιθήσεως και επί παντός επιστητού» τη χώρα, καθώς επίσης τις κυβερνήσεις της, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων τα δόλια επιχειρήματα των δανειστών – σύμφωνα με τα οποία δεν δρομολογούμε τις μεταρρυθμίσεις που έχουμε υποσχεθεί, οπότε σωστά μας συμπεριφέρονται άθλια.

Εκτός του ότι όμως οι μεταρρυθμίσεις δεν δρομολογούνται ποτέ σε εποχές κρίσης, επειδή αφενός μεν προκαλούν ύφεση βραχυπρόθεσμα, αφετέρου δεν είναι πρόθυμοι οι Πολίτες να τις εφαρμόσουν, προφανώς οι «Έλληνες» αυτοί δεν κατανοούν ότι, οι πιστωτές δεν τηρούν επίσης τις δεσμεύσεις τους – όπως στο παράδειγμα της υπόσχεσης από το 2012 για αναδιάρθρωση του χρέους, όταν το δημόσιο θα είχε πρωτογενή πλεονάσματα (κάτι που πέτυχε πρώτη η κυβέρνηση του 2014, χωρίς όμως οι δανειστές να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν, όπως και η σημερινή). Επαναλαμβάνουμε δε ότι, είμαστε δυστυχώς οι μοναδικοί Πολίτες που κατηγορούν συνεχώς και δημόσια τη χώρα τους, σε ολόκληρο τον πλανήτη – με αποτέλεσμα να γινόμαστε εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πάντες.

Όπως και να είναι όμως, είτε ευθυνόμαστε, είτε όχι, το πρόβλημα επικεντρώνεται στο ότι έχουμε φτάσει σε ένα μεγάλο αδιέξοδο – από το οποίο δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαφυγής, εάν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικό. Στα πλαίσια αυτά και χωρίς καμία διάθεση απαισιοδοξίας, η επόμενη παγκόσμια κρίση, η οποία συμβαίνει νομοτελειακά ανά δέκα περίπου χρόνια, θα μας βρει εντελώς ανοχύρωτους – κάτι που ασφαλώς δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο.

Ακολουθεί η πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία του κ. Ουίλς με τον κ. Βιλιάρδο.

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση