Η τελευταία κίνηση στο σκάκι

Του Χρήστου Χωμενίδη

Ακόμα και αν απορρίψουμε διαρρήδην τις κατηγορίες περί χρηματισμού... Ακόμα και αν δεχθούμε ότι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης στα Σκόπια ψήφισαν εντελώς ανεπηρέαστοι, με γνώμονα αποκλειστικό το συμφέρον της πατρίδας τους... Και πάλι η ψήφος τους την Παρασκευή το βράδυ έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με τη λαϊκή βούληση, όπως εκείνη εκφράστηκε πριν από ελάχιστες εβδομάδες στις κάλπες. Το δημοψήφισμα, σύμφωνοι, χαρακτηρίστηκε ως μη δεσμευτικό. Ως συμβουλευτικό. Ε και λοιπόν; Δεν θα έπρεπε οι εθνοπατέρες να λάβουν σοβαρότερα υπ'όψιν το αποτέλεσμά του;

Πρώτη φορά είναι -θα μού πείτε- στις βαλκανικές Δημοκρατίες μας που η ψήφος των πολιτών, εφόσον δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιθυμία των ηγεσιών, ημεδαπών και ξένων, πετιέται στα σκουπίδια; Τι έπραξε ο Αλέξης Τσίπρας ευθύς μετά το βροντερό ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου του 2015; Διαπραγματεύθηκε επί δεκαοχτώ ολόκληρες ώρες και τελικά έφερε ένα μνημόνιο πολύ βαρύτερο από την πρόταση των "Θεσμών", την οποίαν είχαν απορρίψει οι Έλληνες. Έκανε γαργάρα τη "φωνή λαού" που είχε ο ίδιος προκαλέσει. Και κανένας θεός δεν οργίστηκε...

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, προτιμότερο είναι μάλλον για κρίσιμα εθνικά ζητήματα να μην στήνονται κάλπες εν θερμώ. Συλλογιστείτε τι θα είχε συμβεί εάν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε απευθυνθεί το 1980 τους Έλληνες -με το αντιευρωπαϊκό Πασόκ να καλπάζει, με τον αντιδυτικισμό στο ζενίθ του- εάν τους είχε ζητήσει να αποφανθούν υπέρ ή κατά της ένταξης μας στην ΕΟΚ. Θα περιμέναμε πιθανότατα μια δεκαετία τουλάχιστον ακόμα πριν ενταχθούμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια...


Ας επανέλθουμε στο ζόρικο σήμερα.

Το όνειρο του Πάνου Καμμένου (και οι εκτιμήσεις πολλών εξ'ημών) ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα κατέληγε στο βεστιάριο με τα αφόρετα της Ιστορίας, αποδείχθηκε απατηλό. Οι δυτικές δυνάμεις έχουν προφανώς τρομερή πρεμούρα να κρατήσουν τη Ρωσία μακριά από τα Βαλκάνια, να χρησιμοποιήσουν την ΠΓΔΜ ως ανάχωμα εντάσσοντάς την κατ'αρχάς στο ΝΑΤΟ.

Και τώρα; Τα συμφέροντα των δύο εταίρων της ελληνικής κυβέρνησης εμφανίζονται αντικρουόμενα.

Ο μεν Σύριζα -που έχει έτσι κι αλλιώς χρεωθεί τη "λύση" του Σκοπιανού- επιδιώκει να απομακρύνει όσο γίνεται τις βουλευτικές εκλογές. Ευελπιστεί ότι οι διανομές επιδομάτων, οι διορισμοί στο δημόσιο, η διαφαινόμενη κατανόηση των δανειστών στο ακανθώδες ζήτημα των συντάξεων θα τού εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή -αν μη τι άλλο- ήττα. Εκτιμά ότι στη δεδομένη συγκυρία ο χρόνος κυλάει υπέρ του.

Οι δε Ανεξάρτητοι Έλληνες θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να μην κληθούν να ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή. Τα "ναι μεν αλλά" -το γνωρίζει ο έμπειρος Πάνος Καμμένος- έχουν τα όριά τους. Έτσι και συναινέσει στο "ξεπούλημα", όπως το έχει ο ίδιος χαρακτηρίσει, της Μακεδονίας προκειμένου να παραμείνει Υπουργός Εθνικής Άμυνας, θα έχει πολιτικά αυτοκτονήσει. Παρά τις δυσμενείς για το κόμμα του δημοσκοπήσεις, προτιμά χίλιες φορές να διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο παριστάνοντας τον Μακεδονομάχο.

Ο Πάνος Καμμένος, με τους μετρημένους βουλευτές του, κρατάει τον Αλέξη Τσίπρα από τον λαιμό. Ο χαρακτήρας του, η ήπια κοινωνιοπάθεια που τον χαρακτηρίζει, αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχό του. Δεν ορρωδεί ο Πάνος Καμμένος μπροστά σε κανέναν και σε τίποτα προκειμένου να περάσει το δικό του. (Ο ίδιος θα έλεγε το δίκιο του.) Με την ίδια αποστομωτική έλλειψη δισταγμών που είχε -σύμφωνα με φήμες- απαιτήσει το 2007 από τον Κώστα Καραμανλή χαρτοφυλάκιο για να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή του, με την ίδια ελαφρότητα που έβγαλε τα μυστικά κονδύλια στα φόρα για να χτυπήσει κάτω από τη ζώνη τον Νίκο Κοτζιά, θα μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε. Μην εκπλαγείτε εάν τον δείτε να φέρνει τα πάνω-κάτω. Σαν τον Ταρζάν ή σαν την Τσίτα να σαλτάρει από κλαρί σε κλαρί και να πετάει κατακέφαλα καρύδες στους σημερινούς φίλους του-μελλοντικούς του αντιπάλους.

Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη, έχει αποδειχθεί μετρ στους τακτικισμούς. Ικανότατος στην εξουδετέρωση των εκάστοτε πολιτικών του πατεράδων, καθώς και των στενών συνεργατών του, οι οποίοι παρασήκωσαν κεφάλι ή έγιναν σαβούρα. Αλέκος Αλαβάνος, Μιχάλης Παπαγιαννάκης (τον εξετόπισε από τη διεκδίκηση του Δήμου Αθηναίων), Φώτης Κουβέλης, Γιάνης Βαρουφάκης, Παναγιώτης Λαφαζάνης. Τον Νίκο Φίλη απλώς τον τσαλάκωσε, τον Μανώλη Γλέζο τον αποστράτευσε, τον Γιάννη Δραγασάκη τον κόντυνε, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης απεχώρησε αηδιασμένος -ίσως και εκβιαζόμενος- από την ενεργό πολιτική, η δε Ζωή Κωνσταντοπούλου επέλεξε τον δρόμο του Φεντερίκο Φελίνι. Γιατί ο επόμενος να μην είναι ο Πάνος Καμμένος;

Θα ενδώσει στον πειρασμό ο Αλέξης Τσίπρας να αντιδράσει στο κεφαλοκλείδωμα που τού κάνει ο Πάνος Καμμένος με μιά γερή κλωτσιά στα αχαμνά; Να δώσει τα ρέστα του σε φιλολαϊκά μέτρα μέχρι να εισαχθεί η Συμφωνία των Πρεσπών προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή και τότε -εφόσον δεν πετύχει πλειοψηφία- να επιχειρήσει ηρωική έξοδο, προσφυγή στις κάλπες; Γιατί όχι; Οι κινήσεις υψηλού ρίσκου τού έχουν βγει μέχρι σήμερα σε ανέλπιστο καλό. Ψυχαναλυτικά μιλώντας, ίσως και να προσβλέπει σε μιαν επιτέλους ήττα. Δεν αποκλείεται και να τον έλκει -όπως γράφει ο Φρόυντ- το κενό...

Στο κέντρο του πολιτικού μας σκηνικού, έχουν εγκατασταθεί οι δυό πιό απρόβλεπτοι παίκτες των τελευταίων δεκαετιών. Ετοιμαστείτε για πλούσιο θέαμα. Απομακρύνετε τα μικρά παιδιά και όσους δεν αντέχουν στις ισχυρές συγκινήσεις.

Μη λησμονείτε το εξής: Αμφότεροι οι πρωταγωνιστές γνωρίζουν ότι η τελευταία κίνηση στην παρτίδα δεν είναι το "ματ". Αλλά η ανατροπή της σκακιέρας.

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση