Ο «καλός» και ο «κακός» Ερντογάν

Του Κώστα Βενιζέλου

Οι εξελίξεις στην Τουρκία αντιμετωπίζονται γενικώς με μια προσέγγιση αφέλειας και επιδερμικής αντιμετώπισής τους. Βαθυστόχαστοι αναλυτές επιχειρούν να αναδείξουν τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον» υποδεικνύοντας πως εάν φύγει ο Ερντογάν θα είναι χειρότερα για τον ελληνισμό.

Πέραν του γεγονότος ότι από της ανάληψης της εξουσίας από τον Ερντογάν στην Τουρκία, η μόνη παρηγοριά για Ελλάδα και Κύπρο ήταν, σε κάποιες φάσεις η αλλαγή της ρητορικής και οι κουμπαριές, επί της ουσίας τίποτε δεν διαφοροποιήθηκε στην ακολουθούμενη πολιτική της Άγκυρας. Αντίθετα, υπήρξε μια βαθμηδόν αναβάθμιση της επιθετικότητας της Τουρκίας και έξαρση των απειλών.

Ο Ερντογάν μέχρι σήμερα βόλευε πολλούς. Και τους Αμερικανούς και τους ισχυρούς Ευρωπαίους εταίρους μας. Η Τουρκία είναι μια ισχυρή οικονομία αλλά και μια στρατηγική σύμμαχος στην περιοχή. Όλοι αυτοί, που φλέρταραν με την Άγκυρα, κρύφτηκαν πίσω από το «νέο πρόσωπο» της Τουρκίας και το δήθεν μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Και τα δυο αυτά κατέρρευσαν με την πρώτη αμφισβήτηση που δέχθηκε ο Ερντογάν. Παράλληλα, έφερε στην επιφάνεια το άλλο πρόσωπο της χώρας. Το γνωστό, αντιδημοκρατικό πρόσωπο, το οποίο στηρίζεται εσωτερικά σε καταπιεστικούς όρους και εξωτερικά εφαρμόζει επεκτατική πολιτική.

Η στρατηγική των τρίτων και εν δυνάμει μεσολαβητών στο Κυπριακό στήθηκε προ πολλού στη λογική της «καλής» Τουρκίας που εξέφραζε ο Ερντογάν και το κόμμα του. Ο Ερντογάν παρουσιαζόταν να επιδιώκει λύση του Κυπριακού, εκδημοκρατισμό της χώρας και ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τίποτε από όλα αυτά δεν προχώρησε καθώς η τουρκική κυβέρνηση, με την αλαζονεία που χαρακτηρίζει την πολιτική που ασκεί, κινήθηκε και κινείται σε μια λογική, η οποία παραπέμπει σε όρους… ένταξης της Ε.Ε. στην Τουρκία και όχι το αντίθετο!

Κοντολογίς, όσοι ακόμη πιστεύουν στην Τουρκία στο εφικτό της ένταξης, επιδιώκουν όπως η ενταξιακή τους πορεία είναι αλά καρτ. Η πολιτική της Τουρκίας δεν διαφοροποιείται επί της ουσίας. Όσοι παραπέμπουν στο 2004, θα πρέπει να θυμηθούν μόνο το έγγραφο Ζιγιάλ, που υιοθετήθηκε πλήρως και περιλήφθηκε στο αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν.

Η Άγκυρα δέχθηκε το σχέδιο επειδή εξυπηρετούσε τα στρατηγικά της συμφέροντα για έλεγχο του νησιού και μέσω αυτού θα εφάρμοζε σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Τα συμφέροντα της συνέπεσαν και τότε με αυτά των Αγγλοαμερικανών. Θα ήταν λάθος να ξεκινήσει μια συζήτηση για τον «καλό» και τον «κακό» Ερντογάν.

Είναι οι πολιτικές που αξιολογούνται και στην Τουρκία η πολιτική είναι κρατική και διαχρονική. Αλλάζει μόνο η τακτική και η ρητορική. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως οι εξελίξεις πρέπει να παρακολουθούνται γιατί μας επηρεάζουν. Και παράλληλα πρέπει να παρακολουθείται και η αντίδραση της Άγκυρας, καθώς όταν υπάρχει πίεση στο εσωτερικό, εξάγουν την αντίδρασή τους. Και ο ελληνισμός είναι ο πρώτος υποψήφιος για να δεχθεί τον… θυμό τους.

Πηγή "Φιλελεύθερος"

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση