Ξημέρωσε η μέρα που θα σφραγίσει τη χώρα

• Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
  

Μοιραία μέρα για την Ελλάδα η σημερινή. Δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να μην ψηφίσει η Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Αυτή η δραματοποίηση περί την έκβαση της ψηφοφορίας είναι κωμωδία σκηνοθετημένη.

Πρώτον, δεν υπάρχουν έξι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που να έχουν το πολιτικό σθένος να καταψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο και να διακινδυνεύσουν έτσι να τελειώσει η προσωπική πολιτική τους καριέρα, αφού θα διαγραφούν από τον πρωθυπουργό.

Δεύτερον, στην απραγματοποίητη υποθετική περίπτωση που υπήρχαν, υπάρχουν παράλληλα όχι απλώς έξι, αλλά και δεκαέξι και είκοσι έξι βουλευτές του ΛΑΟΣ, της Ντόρας, της "μνημονιακής πέμπτης φάλαγγας" της ΝΔ, σε έσχατη ανάγκη και του Φώτη Κουβέλη, οι οποίοι παρά τις σημερινές θέσεις που έχουν δηλώσει θα ήταν πρόθυμοι να στηρίξουν την κυβερνητική πλειοψηφία υπέρ του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος.

Κανένας κίνδυνος λοιπόν δεν υπήρξε ποτέ για την κοινοβουλευτική υπερψήφιση του νέου Μνημονίου. Οι ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις κάποιων "διαφωνούντων" βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που παρακολουθήσαμε αποτελούν το αλατοπίπερο του κοινοβουλευτισμού. Προσέφεραν δημοσιότητα σε βουλευτές που συνήθως τη στερούνται και την οποία δεν πρόκειται να ξαναδούν στη ζωή τους, όπως αναμένεται να αποδείξει και η σημερινή ψηφοφορία.

Η κυβέρνηση άρχισε από χθες μια επιχείρηση εκφοβισμού του λαού με τη χρήση τόνων χημικών αερίων και τη δράση προβοκατόρων, με στόχο να περιορίσει την αναμενόμενη παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών σήμερα στο κέντρο της Αθήνας και γύρω από τη Βουλή την ώρα που θα ψηφίζεται το νέο Μνημόνιο.

Ενα Μνημόνιο που είναι πολύ χειρότερο από το πρώτο τόσο στο περιεχόμενό του όσο και κυρίως επειδή η ισχύς του επεκτείνεται πολύ πέρα από τη θητεία της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα αποσκοπεί στο να δεσμεύσει και την επόμενη κυβέρνηση της χώρας, αυτήν που θα αντικαταστήσει με βεβαιότητα πλέον την κυβέρνηση Παπανδρέου, όποτε και αν γίνουν εκλογές - ακόμη δηλαδή και στην υποθετική περίπτωση που εξαντλήσει ολόκληρη την τετραετία, η οποία λήγει στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2013, ενώ το Μεσοπρόθεσμο ισχύει μέχρι και το 2015.

Δεν νομίζουμε ότι η κυβέρνηση θα κατορθώσει να αποτρέψει τη συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων λαού σήμερα. Αυτό φυσικά θα το δείξει η πράξη. Το βέβαιο είναι πως έχει επέλθει -με αποκορύφωμα τα τελευταία μέτρα του φορολογικού ολοκαυτώματος των ασθενέστερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων- μια βαθύτατη ρήξη μεταξύ της κυβέρνησης Παπανδρέου και της ελληνικής κοινωνίας.

Το χάσμα αυτό θα διευρύνεται ραγδαία όσο η στρατηγική της κυβερνητικής πολιτικής παραμένει η λεηλασία των εισοδημάτων όλων των Ελλήνων με στόχο να φτωχύνει δραματικά η χώρα, να πέσουν μισθοί, συντάξεις και τιμές στα επίπεδα πολλών δεκαετιών πίσω, ώστε κατά την άποψη του Μεγάρου Μαξίμου να γίνει με αυτό τον τρόπο η χώρα "ανταγωνιστική".

Αν μάλιστα συνεχίσει η κυβέρνηση Παπανδρέου να μην παίρνει κανένα αναπτυξιακό μέτρο ώστε κάποιοι άνθρωποι να έχουν τουλάχιστον δουλειά, τότε το μείγμα βίαιης υποβάθμισης των εισοδημάτων και καλπάζουσας ανεργίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κοινωνικές εκρήξεις απροσδιόριστων διαστάσεων και συνεπειών.

Ακόμη και αν αποφευχθούν κατά κάποιον τρόπο δραματικές κορυφώσεις καταλυτικού χαρακτήρα, το βέβαιο είναι ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολο να σταθεροποιηθεί. Ολοι οι Ευρωπαίοι ομολογούν ότι η κατάσταση της Ελλάδας σήμερα είναι πολύ χειρότερη ύστερα από έναν χρόνο καθεστώτος Μνημονίου από ό,τι ήταν πέρυσι, πριν η χώρα ενταχθεί στο καθεστώς αυτό.

Το νέο Μνημόνιο επιδεινώνει πολύ περισσότερο την κατάσταση όλων των Ελλήνων, και τα μέχρι τώρα μέτρα με τα οποία άρχισε ήδη να υλοποιείται δεν προσφέρουν κάποια προοπτική εξόδου ή ελπίδα βελτίωσης. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ηγηθεί ενός λαού στον οποίο δεν δίνει όραμα και ελπίδα.

ΜΕΤΡΑ - Αλλο η ψήφιση, άλλο η υλοποίηση

ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ είναι πάντα για μια κυβέρνηση που έχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία να ψηφίζει όποιον νόμο θέλει, αδιαφορώντας για τις λαϊκές αντιδράσεις. Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν πρέπει να υλοποιήσει τις αποφάσεις που με άνεση πήρε στη Βουλή και να τις επιβάλει στην κοινωνία. Οταν δεν υπάρχει κοινωνική συναίνεση στα μέτρα -πόσω μάλλον όταν υπάρχει κοινωνική αντίσταση- οι ρεαλιστικές δυνατότητες εφαρμογής των μέτρων περιορίζονται δραστικά. Σε αντίθεση με τους βουλευτές, όπου ο προσωπικός εκβιασμός και η πολιτική εξαγορά λειτουργούν πάντα άψογα, στα δημοκρατικά πολιτεύματα ο εξαναγκασμός και οι απειλές κατά των πολιτών δεν αποδίδουν επί μακρό διάστημα ως μόνιμη πολιτική γραμμή.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση