Το ανέσπερο φως…

Αναπόφευκτα υστερόχρονο:
Γιατί αναφέρεται στην τελευταία μέρα του «Χριστός Ανέστη». Στην Απόδοση, δηλαδή, του Πάσχα.
Ο παπάς εύχεται στο εκκλησίασμα, ν’ αξιωθούν ν’ ακούσουν και πάλι, ύστερα από ένα χρόνο, το «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός…».
Ποιο είναι το ανέσπερο φως; ρώτησε. Και απάντησε ο ίδιος:
Εμείς οι κοινοί θνητοί δεν θ’ αναφερθούμε στο άκτιστο φως, για το οποίο μας μιλούν οι θεόπτες και οι άγιοι. Εμείς θα περιοριστούμε στο φως, που μας προσφέρουν οι αισθήσεις μας και η προσωπική μας εμπειρία.
Ξεκινώντας απ’ το φως, που αποκαλύπτει μπροστά μας την ομορφιά του κόσμου. Που, όπως λέει ο ψαλμωδός, διηγείται τη δόξα του Θεού. Και, όπως λέει ο Αριστοτέλης, προκαλεί το θαυμασμό και αποτελεί το έναυσμα του φιλοσοφικού στοχασμού…
Κι ακόμη να θυμηθούμε το φως της υγείας. Γιατί όλοι μας-λιγότερο ή περισσότερο- έχουμε δοκιμάσει το σκοτάδι της αρρώστιας και του πόνου.
Και βέβαια και το φως της ζωής. Που για άλλους μπορεί να είναι καλοκαιριάτικο και για άλλους χειμωνιάτικο. Και μπορεί και για κάποιους να είναι ακόμη και πολικό: Σύντομο, δηλαδή, και παγερό.
Βέβαια εσείς θα μου πείτε-είπε ο παπάς- ότι, απέναντι στο φως της ζωής, υπάρχει η ατέλειωτη νύχτα του θανάτου. Όμως…
Στην τελευταία αυτή περίπτωση το Ευαγγέλιο έχει να μας προσφέρει, ως αντίδοτο, το φως της Ανάστασης. Παρότι και εδώ κάποιοι θα μας θυμίσουν ότι, εκτός απ’ την «ανάσταση ζωής», που αφορά τους καλούς και τους δίκαιους, υπάρχει και η «ανάσταση κρίσεως», που αφορά τους αμαρτωλούς.
Αλλά και πάλι το ανέσπερο φως ούτε και στην περίπτωση αυτή, δεν λέει να δύσει και να μας εγκαταλείψει. Γιατί ακόμη και τότε μας προσφέρει το φως της μακροθυμίας και της συγγνώμης.
Και θυμάμαι τώρα-είπε- την περίπτωση εκείνης της αμαρτωλής γυναίκας, που πήγε στο σπίτι του φαρισαίου και έλουσε με μύρο όχι μόνο το κεφάλι, αλλά και τα πόδια του Χριστού. Για να τα σκουπίσει στη συνέχεια με τα μαλλιά της και να τα φιλάει ασταμάτητα….
Γεγονός, που σκανδάλισε τους συνδαιτυμόνες. Και προπαντός τον ίδιο το φαρισαίο. Που σκεπτόταν πως, αν ήταν προφήτης ο Χριστός, θα καταλάβαινε το ποιον της πασίγνωστης αυτής αμαρτωλής και δεν θα δεχόταν τη λατρευτική της προσφορά.
Και ο Χριστός, που διάβασε τη σκέψη του φαρισαίου, του είπε:
«Κάποτε, Σίμωνα, ήταν δυο χρεοφειλέτες, που χρωστούσαν στον ίδιο δανειστή ο ένας 500 και ο άλλος πεντακόσιες χιλιάδες δηνάρια. Και δεν είχαν να τα επιστρέψουν. Αλλά ο δανειστής αυτός, που δεν ήταν σαν τους τραπεζίτες και τους τόσους άλλους άσπλαχνους δανειστές, τους συμπόνεσε. Και χάρισε και στους δυο τους το δάνειο. Σε ρωτάω, λοιπόν, είπε ο Χριστός στο φαρισαίο: Ποιος από τους δυο χρεοφειλέτες θα χρωστάει περισσότερη ευγνωμοσύνη στο δανειστή τους;
- Φυσικά, αποκρίθηκε ο φαρισαίος, εκείνος, που του χαρίστηκαν τα περισσότερα.
- Ε, λοιπόν, αυτό ισχύει και στην περίπτωση αυτής της γυναίκας: Με προσκάλεσες στο σπίτι σου. Αλλά δεν μου άλειψες το κεφάλι με λάδι κι ούτε έπλυνες με νερό τα πόδια μου ούτε μου έδωσες ασπασμό, όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Γιατί προφανώς πιστεύεις ότι είσαι δίκαιος και ότι δεν έχεις κάποιον ιδιαίτερο λόγο να μου χρωστάς ευγνωμοσύνη. Ενώ εκείνη εκδήλωσε με τον τρόπο, που εκδήλωσε τη μεγάλη της αγάπη, γιατί της συχωρέθηκαν πολλές αμαρτίες…
Αυτό ισχύει για όλους μας, είπε ο παπάς. Μπορεί η φαρισαϊκή κοινωνία, που χειροκροτεί τους μεγαλοαπατεώνες, να εξουθενώνει και να εξαποστέλλει τους αμαρτωλούς στο σκότος το εξώτερο. Αλλά το ανέσπερο φως της θεϊκής συγνώμης ακολουθεί τον καθένα μας παντού. Και το μόνο, που περιμένει από μας, είναι ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας, για να το δούμε. Και να το ακολουθήσουμε…
Για να μη συμβεί αυτό, που ο Χριστός είπε για τους φαρισαίους και άλλους ανθρώπους της εποχής του: Ότι, δηλαδή, το φως ήρθε στον κόσμο, αλλά πολλοί άνθρωποι προτιμούν το σκοτάδι!
Κι αυτό, γιατί τα σκοτεινά έργα τους, τους κάνουν να εχθρεύονται το φως…
Παπα-Ηλίας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση