Οι Ευρωπαίοι γράφουν ιστορία - Παγκοσμιοποίηση!

Γράφει ο Πολίτης Βάιος Φασούλας

Αν η «Globalisierung», «Παγκοσμιοποίηση», όπως την παρουσιάζει η Δύση, προπαρασκευάστηκε στα πλαίσια της ανθρώπινης νοημοσύνης και τώρα με το άλμα της ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τους σκοπούς της για το καλό της ανθρωπότητας, τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα προσεγγίζει προς την ισοτιμία και τη δικαιοσύνη. Ως εκ τούτου, όσοι αντιπολιτεύονται και πολεμούν αυτόν το σκοπό ή την πίστη που φέρνει μια καλλίτερη εποχή με όλα τα ευεργετικά πλεονεκτήματά της, γίνονται εμπόδια και εχθροί αυτής της παγκόσμιας εξέλιξης.
Ωστόσο «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι κάτι καινούριο για την Ευρώπη, όπως την αντιλαμβάνονται χώρες σαν την Ελλάδα. Έχει κάνει και στο παρελθόν την εμφάνισή της, η οποία, με μεγάλους αγώνες, αίμα, πένθος και πόνο των λαών, γύριζε στην εστία της. Και κάθε φορά στις επιδρομές της, διαδοχικά συμμάχησαν οι μόνιμοι «ταγοί» των θρησκευτικών δογμάτων, των ιδεολογικοπολιτικών συστημάτων και το κεφάλαιο ενάντια στην ανθρώπινη δίνη.
Μετά την παραμονή της, -ετών πρόσφατα, αιώνων παλιότερα-, για τις αναμενόμενες αποτυχίες που ακολούθησαν, οι αιτίες των «κακών» υπήρξαν τα σηκωμένα λάβαρα και σύμβολα, τα οποία μετατρέπονταν σε ύλη-εξουσία = κεφάλαιο. (Όταν αναφερόμαστε σ' αυτό εννοούμε τις ασύδοτες πολυεθνικές και τα μεγάλα τραστ που συγκεντρώνουν το χρήμα και σκιάζουν την τύχη του κόσμου). Εύκολα, λοιπόν, για τον 21ο αιώνα, θα μπορούσαμε να πούμε, αυτοκρατορία, αντί παγκοσμιοποίηση. Μια νέα αυτοκρατορία της Αμερικανικής Ηπείρου για την οποία συνηγορούν θεοί και δαίμονες. Και μια... παγκοσμιοποίηση, όπως περιγράψαμε στις πρώτες αράδες, δε θα 'ταν η χειρότερη στις σημερινές ατέρμονες και ανήθικες καταστάσεις που αφορούν τη ζωή του πλανήτη. Είναι όμως έτσι; Ιστορικοί αναλυτές του παρελθόντος και του παρόντος και άλλοι πολλοί από το φάσμα της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, θυμίζουν, επισημαίνουν, προειδοποιούν Όμως κανείς δεν τους ακούει ή ακούνε ελάχιστοι. Προσπαθώντας να αναλύσουμε στο ελάχιστο τα δρώμενα, θα τολμήσουμε με τη λιτή επιχειρηματολογία μας όχι να πείσουμε, αλλά να επισημάνουμε τις ανησυχίες μας και, αν θέλετε, να σας μεταφέρουμε και τα προγνωστικά μας.
Λοιπόν. Αν δεν υπήρχε η ανεργία και η ανισότητα, αν δεν είχε δημιουργηθεί ο «πόλεμος» στη Γιουγκοσλαβία και δεν υπήρχαν οι ποταπές προθέσεις των Αμερικάνων να μεταβάλλουν την Ε.Ε. σε προτεκτοράτο τους και τους μικρούς λαούς των Βαλκανίων σε καντόνια... Αν το κεφάλαιο ή όπως το λένε τώρα, «οικονομία», (απαραίτητο για τη συνύπαρξη, αποτελεί το ένα απ' τα δυο χέρια του κορμιού εάν και εφόσον λειτουργεί ανθρώπινα) δε μετεξελίσσονταν σε απρόσωπη και στυγνή ασυδοσία...Αν δεν δημιουργούνταν πολιτικοθρησκευτικές αντιπαραθέσεις, όπως τώρα στην Ελλάδα, αν, αν και αν η προβολή της «παγκοσμιοποίησης» μας έδειχνε τον πραγματικό της χαρακτήρα και τις ανθρώπινες προθέσεις της, δε θα είχαμε λόγο να σπάμε το κεφάλι μας με αναφορές, επισημάνσεις και καταγγελίες τη στιγμή που άλλοι τη βλέπουν σαν «όραμα» και «σωτηρία» που θα δώσει πνοή σ' ολόκληρο τον κόσμο.
Μ' όλα ταύτα δε θα' ναι υπερβολή αν πούμε ότι η σημερινή εποχή μάς γυρίζει πίσω και μας θυμίζει τις εποχές των δεκαετιών του 1920 και του 1930. Μας θυμίζει πράγματα και καταστάσεις καθόλου ευχάριστες για ολόκληρη την ανθρωπότητα, που ωστόσο καλά θα είναι να τις θυμούμαστε κάποιες φορές και όχι να τις επικαλούμαστε και να τις προβάλλουμε ως αντιπαραθέσεις και παραδειγματισμούς για προπαγανδιστικούς λόγους, τάχα να φυλαγόμαστε απ' το φασισμό. Τα χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής δεν είναι αλλιώτικα απ' τα σημερινά. (Μόνο πείνα δεν έχουμε ακόμα στην Ευρώπη...όμως άστεγοι κοιμούνται στα πάρκα και μερικοί ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες) Στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα ξεχώριζε η τότε μεταπολεμική εποχή με όλα τα άσχημά της, όπως ξεχώριζε και η ανασυγκρότηση του κεφαλαίου. Σήμερα, στα πλαίσια των αντιπαραθέσεων των αντιξοοτήτων και της ανεξέλεγκτης δυσαρέσκειας των Πολιτών απ' τη μια και του κεφαλαίου απ' την άλλη, όπως τα πράγματα δείχνουν, ανενόχλητο ολοκληρώνει τον κύκλο του διεθνώς, ενώ το προβάδισμα το έχει αναλάβει ο... εκδημοκρατισμός και η...ειρήνη. Τα μίση και τα πάθη, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ανεργία και η κοινωνική διαφθορά, οι αρρώστιες και η φτώχεια και άλλα πολλά, έχουν μεταφερθεί στο σήμερα, παρόλο του... συντελεσθέντος θαύματος της τεχνολογίας και τις... ανθρώπινης εξέλιξης.
«Στις 21 Μαρτίου 1871 ο Μπίσμαρκ είχε κηρύξει την έναρξη των εργασιών της πρώτης βουλής του Δευτέρου Ράιχ στην αίθουσα των καθρεπτών στις Βερσαλλίες. Στις 21 Μαρτίου 1933 ο Χίτλερ κήρυξε στην εκκλησία της φρουράς στο Πότσνταμ την έναρξη των εργασιών της πρώτης βουλής του Γ` Ράιχ, κοντά στον τάφο του Φρειδερίκου του Μεγάλου. Μέσα στην εκκλησία καθόντουσαν οι αντιπρόσωποι της Ράϊχσβερ, το σύμβολο της συνέχειας της Γερμανικής ισχύος... Στις 24 Μαρτίου η πλειοψηφία του Ράϊχσταγκ επικύρωσε με 441 ψήφους έναντι 94 την παροχή απολύτου εξουσίας δι' επείγουσες ανάγκες στον Καγκελάριο Χίτλερ για τέσσερα χρόνια, συντρίβοντας ή εκφοβίζοντας κάθε αντίθετη γνώμη. Μόλις ανηγγέλθησαν τα αποτελέσματα ο Χίτλερ στράφηκε στα εδώλια των Σοσιαλιστών και εφώναξε: «Και τώρα δε σας χρειάζομαι άλλο πια». (Απ' τις αναλύσεις του Ουίνστων Τσόρτσιλ στο βιβλίο του Χίτλερ: Ο Αγών μου.)
Ποια να 'ναι τάχατες η επόμενη αυτοκρατορία ή κράτος; Όσο την ανθρωπότητα την οδηγούν προς την «Παγκοσμιοποίηση»(ακόμα δεν ολοκληρώθηκε η Ε.Ε.!) τόσο και περισσότερο τα πράγματα σφίγγουν. Και η... Παγκοσμιοποίηση, όπως την χαρακτηρίζει και την προβάλλει, προσέξτε, μόνο το κεφάλαιο, οι μεγιστάνες και οι δούλοι του, αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των μεγαλυτέρων αντικοινωνικών κινδύνων.
Όπως πάντα έτσι και τώρα, στην προσπάθειά του, το κεφάλαιο, να επιτύχει τους σκοπούς του, έχει εξαγοράσει και θέσει σε λειτουργία ολόκληρους πολιτικοκοινωνικούς μηχανισμούς, ακόμα και την ίδια τη δημοκρατία. Και οι μηχανισμοί του, που απαρτίζονται από τα Μ.Μ.Ε., από τον εκφυλισμό της τεχνολογίας ή την χαλιναγώγησή της στον «άνθρωπο», από κυβερνήσεις εξανδραποδισμένες που βρίσκονται στην εξουσία, από κόμματα που διεκπεραιώνουν αντιπολιτευτική πολιτική υπέρ της ίδιας κατεύθυνσης, από διεθνείς οικονομικούς, στρατιωτικούς και ακόμα από ειρηνικούς οργανισμούς και θρησκευτικά δόγματα (καθολικισμός). Επίσης μηχανισμοί αποτελούν και οι πόλεμοι που... εξασφαλίζουν την ειρήνη, από μεθοδευμένες αποσταθεροποιήσεις και ποικίλες τάσεις αναμοχλεύσεων, μισών και παθών σε βάρος μικρών λαών, (Βαλκάνια, Καύκασος, Μέση Ανατολή, ελληνοτουρκικές εντάσεις κ. α.), είναι μηχανισμοί που συγκροτούν το κράμα της δομής της «νέας εποχής, κοινώς «Παγκοσμιοποίηση» και υπόσχονται...πρόοδο.
Με όλα αυτά βεβαίως και εκ του ασφαλούς έχει τεθεί στο παιχνίδι και η Ε.Ε. έτσι που να ξαναγράψει πάλι ιστορία, την οποία κατά ιδιαίτερο τρόπο και ως καλλίτερο και δυναμικότερο χαρτί, την χρησιμοποιούν οι Αμερικάνοι προκειμένου να εμποδίσουν, με μια λέξη, την ανάπτυξή της. Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια Ευρώπη του 21ου αιώνα δυναμική με ανθρώπινο πρόσωπο να διαδραματίζει το ρόλο της διεθνώς, ακόμα και στην ελεύθερη αγορά, σε τι θέση θα βρεθούν οι Αμερικάνοι και το κεφάλαιο γενικότερα. Μόνο αφελείς ή αλλήθωροι, παγιδευμένοι ή υπηρέτες, βολεμένοι ή εξωμότες, που εσκεμμένα ή μη αναπαράγουν μια ξεπερασμένη πανσπερμία και δημιουργούν προϋποθέσεις εκφαυλισμού και μερκαντιλισμού, δε θέλουν να δουν την σκεπασμένη με τους πέπλους της «ευημερίας» και της «προόδου» πραγματικότητα.
Η δημιουργημένη έντεχνα παράμετρος, που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει ανεξέλεγκτες αρνητικές διαστάσεις, αποτελεί ένα πρόσθετο «όργανο»: της καταστολής και της περιθωριοποίησης των κοινωνιών με σκοπό τη μεταλλαγή των κοινωνιών-λαών σε αγελαίες στρατιές φτωχών και ανέργων. Και λέμε «αγελαίες» για τον εξής λόγο: Αν ακόμα η ανθρώπινη ύπαρξη στέκεται στα πόδια της και διατηρεί τα χαρακτηριστικά του κόσμου μας, είναι γιατί μέσα απ' τους πολιτισμούς τους κατάφεραν να κρατήσουν αυτή την υπόσταση. Κι αυτή η υπόσταση, κατά την άποψή μας, που πλέον κρατείται στα δόντια, αποτελεί το μεγάλο εμπόδιο για την πραγματοποίηση της «ελεύθερης οικονομίας», δηλαδή μιας ντε φάκτο αμερικανοποίησης στον πλανήτη μας.
Χωρίς να υποτιμάμε τα υπόλοιπα διαμερίσματα του πλανήτη μας, μένουμε στην Ήπειρο Ευρώπη ή Ε.Ε. μια και ανήκουμε σ' αυτή και μας ενδιαφέρει περισσότερο, γνωρίζουμε καλλίτερα τη δομή της και που σε τελευταία ανάλυση αυτή, η Ευρώπη, είναι το σκήπτρο και το στέμμα, το οποίο ο Αμερικάνικος «θεός» «Δίας» μεταμορφωμένος σε χρυσοκένταυρος εραστής, τη μεταμορφώνει σε θήραμα και την διεκδικεί.
Το Μάιο του 1999 με εκτεταμένη αναφορά στο υπό τον τίτλο σχόλιό μας «Η Ευρώπη και οι πληγές της» λέγαμε: «Μόνο που οι σημερινοί έχουν μεταμορφωθεί σε άγριους και ανήθικους καρεκλοκένταυρους, σε παράφρονες και πολεμοκάπηλους που τη δολοφονούν με χίλιους τρόπους, που δεν επιδιώκουν την «αποπλάνησή» της αλλά τη διαφθορά της -την πέτυχαν- τον τεμαχισμό και τον διαμελισμό της, -«αργά»- τον πετυχαίνουν. Κι όλοι πέσανε με τα μούτρα, άλλοι να την ξεσκίσουν και άλλοι, σαν όρνεα αρπαχτικά να τραβούν τα κρέατά της».
Πάνω της πραγματοποιούνται όλα τα τεχνάσματα των εποχών καθιστώντας την σε πραγματικό πειραματόζωο έτσι που να αποκτά τα χαρακτηριστικά της ατολμίας, της υποταγής και της συνθηκολόγησης, σε θέματα που αφορούν την ίδια. Και το χειρότερο, όλοι οι «εκσυγχρονιστικοί» μέθοδοι που με εντυπωσιακούς τρόπους ασκούν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της, απορροφούν τις διαστάσεις της πραγματικότητας και τις παρουσιάζουν... θετικές. Τα χρηματιστήρια έχουν περάσει στην πρώτη γραμμή «μαγνητίζοντας» ακόμα και τον πιο φτωχό άνθρωπο θέλοντας να τον κάνουν... πλούσιο. Το μόνο ενδιαφέρον του αποτελεί το χρηματιστήριο.
Η πληθώρα των αρνητικών παραμέτρων στο χώρο της Ε.Ε. αλλά και πέρα απ' αυτή, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς με όλα αυτά που ως τώρα αναφέραμε. Άλλα γνωστά και βασικά χαρακτηριστικά της είναι η ανεργία...δηλαδή πότε θα τη λύσουν...!!!και ο κοινωνικός ρατσισμός. Αλυσιδωτός πλέον ο ρατσισμός που προκύπτει απ' τις νόμιμες και άνομες μεταναστεύσεις, συγκροτεί το δικό του κράτος μέσα στα κράτη, ενώ παράλληλα μεταμφιέζεται σε διώκτης ιδεών, δημοκρατικών και πολιτισμικών αξιών. Οι εντάσεις που υφίστανται οι λαοί προκειμένου να αντιμετωπίσουν το ρατσισμό, απορροφά όλα τα ανθρώπινα στοιχεία τους, πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες εξάπλωσής του δίνοντας, στο ρατσισμό, μένος και ζωή.
Η υπό δημιουργία και συγκρότηση μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, που θα αντικατοπτρίζει τον πολιτισμό με όλα τα παράγωγα (δημοκρατία, ειρήνη, ευημερία, πρόοδο και θα πατάξει την αντικοινωνική ανισότητα και άλλα καλά και ωραία) της Ενιαίας Ευρώπης ψηλότερα απ' τους χιλιετιών πολιτισμούς των λαών της... και ακούγεται, για άλλους ευχάριστα, για άλλους δυσάρεστα..., αν πούμε ότι δεχόμαστε την πρώτη εκδοχή, βάση των σημερινών δεδομένων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όνειρο θερινής νυκτός ή μια μεγάλη ουτοπία ή, εν πάση περιπτώσει, υπό αυτές τις συνθήκες καθίσταται αν όχι ακατόρθωτη τρομερά δύσκολη.
Σ' ότι αφορά τη δεύτερη εκδοχή, την δυσάρεστη, ο συνωστισμός των οξύτατων κάθε μορφής προβλημάτων δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την πραγματικότητα τόσο στο πρόσωπο της Ευρώπης όσο και στο πρόσωπο των λαών της, που αγωνίζονται για την πραγματική της ολοκλήρωση και παράλληλα δεν παύουν να αγωνίζονται και για την προστασία και διατήρηση της κληρονομιάς των ιδιαιτεροτήτων τους, που χάρη σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και πολύ περισσότερο στο όνομα της «Παγκοσμιοποίησης», δε διατίθενται να χάσουν.
Ανοίγοντας μια παρένθεση θα λέγαμε: Ο Ελληνικός Πολιτισμός ανέκαθεν και μέσω της διασποράς επιτέλεσε το έργο και τους σκοπούς του. Υμνήθηκε, δοξάστηκε, πρυτάνευε και διδάχτηκε στα πανεπιστήμια σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, των Βαλκανίων αλλά και σε άλλες ηπείρους επί σειρά χιλιετιών και αιώνων, πριν και κατά το διάστημα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ,αλλά και επί των αιώνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας σε ακόμα χειρότερες συνθήκες. Η ιστορία μας είναι γραμμένη σε χιλιάδες βιβλία και η κάθε σελίδα αποτελεί μια ιστορία. Ακόμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα είχαν συμπεριληφθεί μέσα στα οράματα του Ρήγα του Βελεστινλή και του Ι. Καποδίστρια...«ασύγκριτα ορθότερα αυτής των σύγχρονων διεθνών οργανισμών και προ πάντων πολλών επαγγελματιών «μειονοτητολόγων», όπως μας πληροφορεί ο Λαζάρου Αχιλλέας, δόκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών- Ιστορικός -Βαλκανολόγος. Οι μόνοι που πάντα και ποτέ δεν έδωναν δεκάρα ήταν οι ντόπιοι Έλληνες, που δυστυχώς, φτάνουν και στις μέρες μας σαν αγοραίοι και πραματευτάδες της... Παγκοσμιοποίησης.
Παρεμπιπτόντως πιστεύουμε ότι, η Ευρώπη για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αποτελέσει φάρο πολιτισμού, δημοκρατίας και προόδου και για τον εαυτό της και για τον κόσμο γενικότερα, δεν μπορεί να το επιτύχει με την εξαφάνιση ή περιθωριοποίηση των λαών της, όπως γίνεται τώρα. Εδώ θα προσθέσουμε μια ακόμα παράμετρο, τη θεωρούμε θετική και αναγκαία και την τοποθετούμε στις πρώτες προτεραιότητες. Αυτή των αδελφοποιήσεων. Η Ε.Ε. οφείλει να συντονίσει ακόμα περισσότερο αυτή την προσπάθεια (έχουμε την ανάλογη εμπειρία πάνω σ' αυτό) να παραμεριστεί η γραφειοκρατία και τα «ωχ» μερικών και να εξαπλωθεί η καμπάνια από τη μια άκρη στην άλλη. Κοστίζει ρεαλισμό και ουμανισμό, κόπο και χρήμα, αλλά αποτελεί υποχρέωση και οι καρποί της είναι εκείνοι που μετρούν. Οι δυνατότητες γνωριμιών μεταξύ των λαών θα δημιουργήσουν αφάνταστες δυνατότητες, ιδιαίτερα στη γνωριμία των πολιτισμών, θα αυξήσουν το τουριστικό κύμα, θα δώσουν πνοή ιδιαίτερα στην επαρχία και πολύ περισσότερο θα δυναμώσουν και θα σταθεροποιήσουν τη φιλία, την συνύπαρξη και ειρήνη των λαών τους που είναι και το πρόβλημα ουσίας. Για την πραγματοποίηση μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, οι παραπάνω προϋποθέσεις αποτελούν το άλφα και το ωμέγα. Τότε μόνο θα μπορέσουν να αποφασίσουν οι λαοί της Ευρώπης για το μέλλον και την έφοδό τους στην παγκόσμια κοινωνία, αφού προηγουμένως φτιάξουν τις δικές τους.
Μένουμε στην «Παγκοσμιοποίηση» και στα «ιδανικά» της. Στην περίπτωση που συζητάμε, το επικρατέστερο χαρακτηριστικό της αποτελεί η εισροή και ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου που με τις μεθοδεύσεις του πραγματοποιεί και εκπληρώνει τον κύκλο των ασφυκτικών του επιθέσεων, διαγράφοντας αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις που αναγκαστικά θα προκύψουν απ' τις ήδη υπαρκτές «αγελαίες» στρατιές των ανέργων και φτωχών, που με μαθηματική ακρίβεια γεννά η περιβόητη η «νέα εποχή».
Επί πλέον δεν είναι τυχαίο το γεγονός που αφορά τη μοίρα και πορεία της νέας γενιάς. Όταν ένας νέος και υγιέστατος κοινωνικός όγκος προσανατολίζεται προς τις ατραπούς των αντικοινωνικών αδιεξόδων που η «ελευθερία» τούς προσφέρει και η δημοκρατία συνηγορεί, όταν οι εξάρσεις βρίσκουν κατακούτελα τους νέους, -έστω κι αν είναι μειοψηφία- μεταβάλλοντάς τους σε χρήστες ναρκωτικών και θύματα του λευκού θανάτου, σε εμπόρους και δολοφόνους, σε πόρνους, παιδεραστές, σε φιλάθλους που φανατίζονται και σκοτώνονται στα γήπεδα και ό, τι άχρηστο προσφέρει η κοινωνία μας, ποιος έχει την ευθύνη; Σίγουρο είναι ότι δεν την έχουν οι νέοι, αλλά ας μη παίζουμε με τις λέξεις, ο αμερικάνικος τρόπος ζωής που έχει μπει στη ζωή μας εδώ και πολλά χρόνια. Και δεν είναι μόνο ο τρόπος ζωής ο οποίος σερβιρίστηκε σαν προπαρασκευαστικό στάδιο για την παρούσα εξέλιξη. Είναι η συνέχεια, η έμφαση και η έντονη διάσταση που δίνεται στη «μοντέρνα» εποχή και με όλα αυτά τα «εφόδια» θέλουν να μας εντάξουν στη «διεθνή κοινωνία».
Έτσι, λοιπόν, η διαμόρφωση των νέων πραγμάτων, όπως αυτή παρουσιάζεται, με την καθαρή επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου, με την άμεση ή έμμεση περιθωριοποίηση των λαών, ιδιαίτερα των μικρών, με την κατάργηση αξιών και πολιτισμών, ως ένα βαθμό έχει ήδη επιτύχει. Ο κατευθυνόμενος προσανατολισμός των ανθρώπων προς την «νέα εποχή», η πλύση που δέχεται κάθε μέρα από τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες (μετράμε μόνο τις «θετικές») από όλα τα Μ.Μ.Ε. και από τα κόμματα που τον εκπροσωπούν, δείχνουν περιτράνως πώς και με ποιους τρόπους οδηγούν τους λαούς στην «πρόοδο» και στην «ευημερία».
Πριν δούμε την ελληνική πραγματικότητα, όπως σήμερα παρουσιάζεται, εν κατακλείδι θα λέγαμε ότι, ούτε ο... ξεπερασμένος κομμουνισμός ή σοσιαλισμός, αλλά ούτε και ο φασισμός στην εποχή του δεν κατάφεραν να διαγράψουν τέτοια πορεία. Σήμερα ο κόσμος δεν καίγεται σε κρεματόρια. Όμως σιγοβράζεται και σιγοψήνεται στους μοντέρνους φούρνους της διαφθοράς με όλα τα παράγωγα της αβεβαιότητας, της ανεργίας, της φτώχειας.
Η δημοκρατία, καμουφλαρισμένη με τα πιο όμορφα χρώματα, όσο κι αν φαίνεται ότι λειτουργεί και δεν είναι φιμωμένη, όπως τα Μ.Μ.Ε. εξουσιάζουν, δένουν και λύνουν, ανεβάζουν, κατεβάζουν και σταθεροποιούν κυβερνήσεις και κράτη, έτσι και η «οικονομία» καμουφλαρισμένη με τα χρώματα του κεφαλαίου θα περάσει στην ανώτατη θέση παίρνοντας κι αυτό το θεσμό στα χέρια της για να τον χρησιμοποιήσει κατασταλτικά προς κάθε μεμονωμένο ή συλλογικό αντιδραστικό στοιχείο. Το προοίμιο αυτής της μεταλλαγής σ' ό, τι αφορά την Ε.Ε. είναι το ηλεκτρονικό φακέλωμα των Πολιτών. Το επόμενο βήμα είναι το φίμωμα, η δίωξη και, ενδεχομένως με όσα συμβαίνουν, ίσως και κάτι χειρότερο.
Ο «Θεός» χρυσός δεν γνωρίζει σύνορα, δεν γνωρίζει ανθρώπινες αξίες, δε γνωρίζει δημοκρατία. Γνωρίζει μόνο το δικό του δρόμο και οδεύει αδιάφορος για ό, τι συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί γύρα του. Και αυτός ο δρόμος, πάντα κατά τις απόψεις μας, είναι η «Παγκοσμιοποίηση». Επίσης χαρακτηριστικό αποτελεί, κι ούτε θα πρέπει να ξεχνούμε, τη μακρά παραμονή ίδιων κομμάτων στην εξουσία. Μολονότι η λαϊκή ετυμηγορία είναι αυτή που αποφασίζει για τους εκλεκτούς της, έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε, όχι για την ετυμηγορία ως προς την απόφασή του, αλλά για τα κίνητρα των επιλογών του. Εξού και η προβολή των παραδόξων φαινομένων, που ενώ γνωρίζουν τι ψηφίζουν, στην ουσία διαπιστώνουν το αντίθετο.
Άλλωστε με κυβερνήσεις κάτω των δέκα ετών θητεία δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αυτό που πάει να γίνει τώρα. Και αρκετές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, μεταξύ και της Ελλάδας, το έχουν επιτύχει. Μια πολιτική, δηλαδή, πακέτο κι ας είναι στην εξουσία οποιοδήποτε κόμμα. Ο σημερινός Γερμανός Καγκελάριος π.χ. μόλις είχε εκλεγεί είχε δηλώσει πως θα συνεχίσει την πολιτική τού προκατόχου του. Κι όμως είναι δυο διαφορετικά κόμματα!!! Ιδιαίτερα για κόμματα σοσιαλιστικά ή σοσιαλδημοκρατικά, απ' όσο γνωρίζουμε, είναι κόμματα που υποστηρίζουν τις αδύνατες λαϊκές τάξεις και ασκούν, έστω κάποιο έλεγχο στο κεφάλαιο. Σήμερα αυτά τα κόμματα έχουν μεταβληθεί σε δυναμικοί μηχανισμοί στήριξης του κεφαλαίου και όχι μόνον.
Η Ευρώπη γράφει ιστορία και μαζί με την Ευρώπη γράφει και η Ελλάδα τη δική της. Σ' ότι αφορά την ελληνική πραγματικότητα, δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στο άλλοτε «ατίθασο» και «άναρχο» παιδί και άλλοτε χαϊδεμένο. Την Ελλάδα των Ελλήνων, εντός και εκτός της μητρόπολις. Και δε θα μπορούσαμε να μη συμπεριλάβουμε όσα αναφέραμε ως τώρα και στη δική μας Χώρα. Απεναντίας θεωρούμε ότι η πατρίδα μας παρουσιάζει ακόμα πιο δυναμικά προβλήματα πολιτικοκοινωνικών εγκλωβισμών και αποπροσανατολισμών, ιδιαιτεροτήτων και πολιτιστικών απωλειών, και για λύσεις δεν έχει τα ανάλογα πολιτικά κόμματα και πρόσωπα. Η συμμετοχή της στους παραπάνω οργανισμούς την καθιστούν έρμαιο, όχι στη μοίρα ή στην τύχης της, αλλά στα νύχια του μεγάλου κεφαλαίου. Ανήκουμε στους παραπάνω οργανισμούς, αλλά δεν αφήνουμε την Ελλάδα απ' το χέρι. Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει κανείς. Οι διάφοροι μπαμπούλες παραμονεύουν. Για να μαζεύουμε σιγά-σιγά τον οίστρο μας θα επισημάνουμε και τούτο: το μόνο δημοκρατικό στοιχείο που ακόμα υφίσταται στο δημοκρατικό μας πολίτευμα, είναι η ελευθερία του λόγου. Όμως και ο λόγος, όπως αυτός κυλά μέσα απ' τα κανάλια των Μ.Μ.Ε. και τους κομματικούς μηχανισμούς, στην προσπάθειά του να στραγγαλίσει τον αντίλογο έχει δεχτεί τη φθορά του. Πασίγνωστος και άριστα... εκσυγχρονισμένος, ντυμένος επίσης με τα γιορτινά της «νέας εποχής» (άλλα χαρακτηριστικά κι αυτά) και εξοπλισμένος με κεφαλαιοκρατικές συμβουλές, έχει εξανδραποδισθεί στο ακέραιο και έχει μεταβληθεί σε σύγχρονος υπηρέτης.
Στην υπηρεσία αυτού του...απόρθητου λόγου έχουν τεθεί ως σύμμαχοι ή συνδρομητές αυτού του... απόρθητου λόγου και ο αλαζόνος πολιτικός κόσμος. Κόμματα και αρχηγοί. Τον χρησιμοποιούν σαν μέτρο πειθώς που όμως δεν είναι. Τον επιστρατεύουν και τον ντύνουν με «οράματα» αλλά είναι φτωχός σε κάλλη. Τον ακούμε παντού, σε όλες τις πτυχές της εφήμερης ζωής μας. Και μια εφήμερη ζωή, όσο «κακομοιριασμένη» κι αν είναι, τη φτιάχνουμε. Δεν την πουλάμε. Και αυτόν τον πολιτικό λόγο τον βλέπουμε να «πρυτανεύει» στη σκυταλοδρομία των ιδιωτικοποιήσεων. Ξεχνώντας ότι η Ελλάδα, εκτός από άυλα αγαθά δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Κι όμως την κομματιάζουνε και την πουλάνε. Πού; Στον άμορφο «θεό», στο κεφάλαιο.
Όσο και αν το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε ως κράτος, την ευθύνη την έχουν τα κόμματα που το ένα διαδέχτηκε το άλλο κατακερματίζοντάς το. Όφειλαν αυτοί οι κύριοι της Ν.Δ. και του Πα.Σο.Κ. ιδιαίτερα να το ξαναφτιάξουν πετώντας τις κομματικές σαβούρες στα σκουπίδια και όχι να πουλήσουν την εθνική περιουσία για το καλό, τάχα, του τόπου. Δε θεωρούμε το κεφάλαιο απαραίτητο συντονιστή για μια εθνική οικονομία. Το κεφάλαιο ήταν αυτό που δημιούργησε, όλα όσα αναφέραμε ως τώρα Πείτε και σ' εμάς, γιατί πρέπει να το προτιμάμε;
Το σημερινό κυβερνών κόμμα ως ...σοσιαλιστικό όφειλε να γνωρίσει στο λαό την πραγματική κατάσταση και όχι να τον κοροϊδέψει. Και προς αυτά τα «οικοδομήματα», ΝΑΤΟ, «Παγκοσμιοποίηση» ιδιωτικοποιήσεις, το κόκαλο της «Κεντροαριστεράς» κλπ., συνεργάστηκε και ένα μέρος της «σύγχρονης» Αριστεράς. Τα επιχειρήματα των πρώτων ταχυτήτων, μη μείνουμε έξω απ' το χορό και έξω απ' την Νομισματική Ένωση, δεν ανέτρεψαν την πορεία ένταξή της. Μπήκαμε, στις 19.06.2000 και πραγματοποιήθηκε και η δική μας ευχή. Όμως τη γύμνωσαν. Και η εμμονή των εμπόρων να ξεπουλήσουν ότι έχει απομείνει, μας οδηγεί σε περιπέτειες που δε θέλουμε αυτή τη στιγμή να ονοματίσουμε. Λέμε μόνο ότι γράφεται μια ιστορία.
Κλείνοντας θα λέγαμε ότι, επισημάνσεις και προβληματισμούς δίνει και ο Γάλλος Φίλιπ Ενγκελάρ, καθηγητής ειδικευμένος στη φιλοσοφία των μαθηματικών και της οικονομίας με το βιβλίο του «Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει». Προς οποιαδήποτε κατεύθυνση αν κοιτάξουμε θα δούμε: Πολιτική, κοινωνία, πολιτισμό, θρησκεία, οικολογία, άνθρωποι, υφίστανται τον πόλεμο εδώ και κάποια χρόνια. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις καλούνται να αντιπαρατεθούν στον αγώνα για την ανατροπή του ή τουλάχιστον για την καθυστέρησή του. Τα σημάδια του, θερμά, τα βλέπουμε στις γωνιές του Πλανήτη μας. Πιο έντονα και πιο καθαρά τα βλέπουμε στο πρόσωπο της «νέας εποχής» και της... πολυδιάστατης «Παγκοσμιοποίησης»!
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση