Τα απολιθώματα του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ο νέος διπολικός κόσμος

Γράφει ο Κωνσταντίνος Γιανναδάκης
Mέλος του ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.

Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου είχαν σχηματιστεί δύο στρατιωτικοί οργανισμοί, οι οποίοι είχαν λόγο ύπαρξης και ήταν προσανατολισμένοι να αντιπαρατεθούν στην γραμμή αντιπαράταξης, η οποία γραμμή ήταν το Σιδηρούν Παραπέτασμα, μια νοητή γραμμή ιδεολογικού και φυσικού διαχωρισμού, από την Βαλτική μέχρι την Αδριατική, των δύο αντιπάλων παρατάξεων, της Νατοϊκής Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και της κομμουνιστικής Ανατολής υπό την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Η δεύτερη γραμμή αντιπαράθεσης ήταν τα βόρεια σύνορα της Ελλάδος και τα βόρεια και ανατολικά σύνορα της Τουρκίας.

Ακόμη και σήμερα στο μυαλό κάποιων αξιωματούχων, ειδικά των ΗΠΑ, το σύμπλοκο Ελλάδος – Τουρκίας αντιμετωπίζεται ως ενιαίος χώρος αντιμετώπισης της διαδόχου καταστάσεως της Σοβιετικής ένωσης, δηλαδή της Ρωσίας. Όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, γι’ αυτό και ο πρόεδρος Μακρόν μίλησε για εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ. Ο νέος διπολικός κόσμος που ήδη διαμορφώνεται θα αποτελείται από τις δυτικές ναυτικές δυνάμεις με επικεφαλής τις ΗΠΑ και από τις χερσαίες ευρασιατικές δυνάμεις με επικεφαλής την Κίνα. Οι ΗΠΑ ήξεραν εξαρχής ότι όποια από τις δύο δυνάμεις πάρει με το μέρος της την Ρωσία, αυτή και θα επικρατήσει. Όμως οι ΗΠΑ έκαναν το λάθος να επιχειρήσουν να πάρουν με το μέρος τους την Ρωσία ταπεινώνοντάς την και εξουθενώνοντάς την οικονομικά και στρατιωτικά. Πήγε να τους βγει με τον Γιέλτσιν, όμως δυστυχώς γι’ αυτούς τα ηνία της Ρωσίας ανέλαβε ένας στιβαρός ηγέτης, ο Πούτιν, ο οποίος αναμόρφωσε την Ρωσία και πλέον διεκδικεί ισότιμο ηγετικό ρόλο, μαζί με τον Κινέζο πρόεδρο, στην ηγεσία των ευρασιατικών δυνάμεων. Δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η κατάσταση στον κόσμο σήμερα αν οι ΗΠΑ πρότειναν στην Ρωσία ισότιμο ηγετικό ρόλο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μαζί την ανερχόμενη Κίνα. Αυτό ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Αυτός ο νέος, υπό διαμόρφωση, διπολικός κόσμος δημιουργεί κενά ισχύος τα οποία σπεύδουν να καλύψουν ανερχόμενες δυνάμεις. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Ρωσία και η Τουρκία. Σύμφωνα με τα απολιθώματα του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας αυτοί οι δύο είναι εχθροί και ο ένας υποτίθεται εμποδίζει τον άλλον να επεκταθεί. Όμως αυτό που βλέπουμε είναι ότι συνεργάζονται άψογα, έχοντας πατήσει πόδι και οι δύο στη Συρία και στη Λιβύη, μοιράζοντας τα κατακτημένα εδάφη σε σφαίρες επιρροής. Παράλληλα η Ρωσία δημιουργεί πρόβλημα στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, συνεργαζόμενη με την Τουρκία. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι ΗΠΑ, οι οποίες ακόμη πιστεύουν ότι μπορούν να επαναφέρουν την Τουρκία στο δυτικό μαντρί. Και δυστυχώς για εμάς είναι τόσο μεγάλο το δέλεαρ για τις ΗΠΑ που θα έδιναν ακόμη και το μισό Αιγαίο στους Τούρκους προκειμένου να τους επαναφέρουν. Αυτό δυστυχώς μπορεί να συμβεί διότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμη απεγκλωβιστεί από την λογική του δεδομένου και της πλήρους υποταγής στις νατοϊκές (βλέπε αμερικανικές) αποφάσεις.


Η Ελλάδα θα πρέπει να σχεδιάσει μια νέα στρατηγική ως αυτόνομος πόλος ισχύος, ο οποίος θα διαμορφώνει τοπικές και υπερτοπικές συμμαχίες στη βάση της σύγκλισης των συμφερόντων των συμμετεχουσών χωρών τη δεδομένη χρονική περίοδο. Τα συμφέροντα των κρατών δεν είναι εσαεί τα ίδια, σήμερα όμως είναι ευδιάκριτα τα συμμαχικά σχήματα που διαμορφώνονται στην περιοχή μας και παγκοσμίως. Σε τοπικό επίπεδο ο εχθρός είναι η αναθεωρητική Τουρκία και τα συμμαχικά σχήματα στα οποία πρέπει η Ελλάδα να επικεντρώσει είναι δύο: Το πρώτο είναι η τριμερής Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ με την συμμετοχή των ΗΠΑ και το δεύτερο είναι η τριμερής Ελλάδος – Κύπρου – Αιγύπτου με την συμμετοχή της Γαλλίας. Επικουρικά συμμετέχουν οι χώρες της ευρύτερης περιοχής με κοινά συμφέροντα, ήτοι: Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Ιορδανία, ανατολική Λιβύη, Κούρδοι και δευτερευόντως κάποια κράτη του Κόλπου ( Ομάν, Μπαχρέιν).

Σε υπερτοπικό επίπεδο η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει την δημιουργία ενός νέου δυτικού αμυντικού στρατιωτικού οργανισμού, ο οποίος θα αποτελείται από δύο ισοβαρείς πυλώνες, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, οι οποίες θα συμπληρώνονται από το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Ιαπωνία, την Αυστραλία και κάποια μικρότερα κράτη. Ο σκοπός αυτού του νέου οργανισμού θα πρέπει να είναι η διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη, την βόρειο Αμερική, την μεσόγειο, την βόρειο Αφρική, την Μέση Ανατολή και τον ειρηνικό (Ιαπωνία, Αυστραλία κτλ).

Ποιοί θα είναι όμως οι εχθροί αυτού του νέου αμυντικού στρατιωτικού οργανισμού; Σίγουρα δεν θα είναι ο κομμουνισμός και η ΕΣΣΔ. Θα είναι όμως οποιοσδήποτε επιβουλεύεται τη δημοκρατία, τα κεκτημένα του δυτικού τρόπου ζωής, την ανεξιθρησκία, τα υφιστάμενα σύνορα, το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, την ελεύθερη αγορά, τον υγιή ανταγωνισμό, το δικαίωμα του κάθε κράτους να προστατεύει τα σύνορά του και να επιτρέπει την είσοδο μόνο σε όποιον αυτό επιθυμεί. Θα πείτε αυτά είναι αυτονόητα, όμως δυστυχώς στην εποχή μας έπαψαν να είναι. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση παραβιάζει την κυριαρχία των κρατών, θρησκευτικές ομάδες οραματίζονται την κατάληψη ξένων εδαφών με όπλα την δημογραφία και τη βία και με σκοπό να επιβάλουν τον δικό τους τρόπο ζωής. Κάποια κράτη με χρήση της στρατιωτικής ισχύος τους αλλοιώνουν τους κανόνες του δικαίου της θάλασσας και καταπατούν κυριαρχικά δικαιώματα άλλων κρατών (Κίνα, Τουρκία). Άλλα κράτη με όπλο τους αγωγούς προσπαθούν να ελέγξουν ενεργειακά την Ευρώπη (Ρωσία, Τουρκία) και άλλα με όπλο την ισοτιμία των νομισμάτων τους, την καταπίεση των εργαζομένων τους και την έλλειψη κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος, κυριαρχούν ανταγωνιστικά έναντι των υπολοίπων κρατών δημιουργώντας υπερπλεονάσματα και εξαγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές τις επιχειρήσεις τους (Κίνα). Εν μέρει ισχύει και για την Γερμανία όσον αφορά την δημιουργία υπερπλεονασμάτων, σε βάρος των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης, μέσω της πολιτικής του μερκαντιλισμού.

Ένας σύγχρονος αμυντικός οργανισμός που θα προστάτευε αυτά τα αυτονόητα κεκτημένα θα ήταν αποδεκτός από τα έθνη του δυτικού κόσμου, δεν θα ήταν ιμπεριαλιστικός, θα ανάγκαζε τα αντίπαλα κράτη να ακολουθήσουν τους κανόνες αν ήθελαν να συμμετέχουν δίκαια στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και θα έθετε απαράβατους όρους προκειμένου κάποιο κράτος να συμμετέχει στους κόλπους του, αφαιρώντας τις αναθεωρητικές βλέψεις και τα αυτοκρατορικά μεγαλεία από οποιονδήποτε επίδοξο σουλτάνο.

Militaire


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση