Οι Στρατηγοί του Ερντογάν - Από πολιτικοί πατρόνοι σε αχηράνθρωποι του "Σουλτάνου"

Του Gareth Jenkins

Στις 9 Ιουλίου 2018, ο Τούρκος Πρόεδρος Τάγιϊπ Ερντογάν διόρισε τον τότε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγό Χουλουσί Ακάρ ως το νέο υπουργό Άμυνας της χώρας. Πριν από μια δεκαετία, η τοποθέτηση ενός υψηλόβαθμου ανώτατου αξιωματικού στο υπουργικό συμβούλιο θα είχε θεωρηθεί ως άμεση επέκταση της επιρροής που είχαν οι στρατιωτικές δυνάμεις κάποτε στην τουρκική πολιτική. Σήμερα, θεωρείται μάλλον ως ένδειξη του βαθμού στον οποίο ο Ερντογάν έχει διαβρώσει τα θεσμικά όργανα της Τουρκίας και έχει μετατρέψει το τότε σχεδόν αυτόνομο Τουρκικό Γενικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΔ) σε όργανο της προσωπικής του εξουσίας.

Κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του ΑΚΡ, ο Ερντογάν προχώρησε με προσοχή, πεπεισμένος ότι κινδύνευε να ανατραπεί από στρατιωτικό πραξικόπημα. Μόνο το 2007, αφού ο τότε Αρχηγός του Τουρκικού ΓΕΕΔ Γκεόρ Γιασάρ Μπουγιουκανίτ, δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει την απειλή του ότι θα πραγματοποιούσε στρατιωτικό πραξικόπημα, αν το AKP διόριζε τον ισλαμιστή πολιτικό Αμπντουλάχ Γκιούλ στην προεδρία, τότε ο Ερντογάν τελικά συνειδητοποίησε αυτό που γνώριζαν οι περισσότεροι στρατηγοί εδώ και χρόνια - ότι η εποχή της στρατιωτικής κηδεμονίας είχε τελειώσει.

Βέβαιος ότι δεν χρειάζεται πλέον να φοβάται το ΓΕΕΔ, ο Ερντογάν υποστήριξε την ομοβροντία δικαστικών υποθέσεων – μεταξύ των οποίων οι διαβόητες υποθέσεις Ergenekon και Βαριοπούλα - που προωθήθηκαν από τους πρώην συμμάχους του στο κίνημα Gulen, που στόχευαν τους σκληροπυρηνικά κοσμικούς στις τάξεις των αξιωματικών. Οι περιπτώσεις είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στο ηθικό των αξιωματικών, εν μέρη επειδή ήταν ευρέως γνωστό στον Τουρκικό Στρατό ότι οι κατηγορίες ήταν στημένες και κυρίως γιατί οι Αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων δεν έκαναν το παραμικρό για να προστατεύσουν τους στοχοποιημένους αξιωματικούς και τις οικογένειες τους.

Ακόμη και όταν το σύστημα της στρατιωτικής κηδεμονίας ήταν στο αποκορύφωμα της ισχύος του, η πολιτική επιρροή που ασκούσε το ΓΕΕΔ διέφερε σε εύρος και σε βάθος ανάλογα με τον κάθε τομέα πολιτικής. Καθώς οι Γκιουλενιστές συνέχιζαν το διακστικό κυνήγι κατά του Στρατού, η έκταση της στρατιωτικής επιρροής άρχισε να συρρικνώνεται και περιοριζόταν όλο και περισσότερο σε θέματα αυστηρά στρατιωτικά, όπως ο πόλεμος με το PKK.

Μέχρι το 2015, το Τουρκικό ΓΕΕΔ δεν ήταν πλέον σε θέση να προβάλλει επιρροή σε μη στρατιωτικά ζητήματα και είχε ακόμη υποχωρήσει υπέρ του Ερντογάν σε ζητήματα που κάποτε θεωρούσε ως φυσικό προνόμιο του, όπως οι αποφάσεις για τις προμήθειες στον τομέα της άμυνας.

Ωστόσο, αν και οι δικαστικές υποθέσεις είχαν στοχεύσει μεμονωμένα μέλη του σώματος αξιωματικών - συμπεριλαμβανομένου του πρώην Αρχηγού Γενικού Επιτελείου Στρατηγού Ilker Basbug, ο οποίος φυλακίστηκε για δύο χρόνια κατά τη διάρκεια των ερευνών Ergenekon - ο Ερντογάν είχε κάνει λίγες προσπάθειες να παρεμβαίνει στην εσωτερική λειτουργία του στρατού ως θεσμικό όργανο.

Παρόλο που δεν μπορούσε πλέον να υπαγορεύει την πολιτική της κυβέρνηση, η Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση θα μπορούσε να αψηφά περιστασιακά τον Ερντογάν, όταν αυτός προσπαθούσε να τους υπαγορεύσει τις ενέργειες τους - όπως τον Ιούνιο του 2015, όταν το ΓΕΕδ αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή του Ερντογάν για να ξεκινήσει στρατιωτική εισβολή Συρία.

Αυτό άλλαξε μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στις 15-16 Ιουλίου 2016, καθώς τα τελευταία απομεινάρια της ικανότητας του στρατού να αψηφούν τον Ερντογάν διαλύθηκαν.

Δύο χρόνια αργότερα, η επίσημη αφήγηση για το τι συνέβη τη νύχτα του αποτυχημένου πραξικοπήματος εξακολουθεί να αφήνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Είναι σαφές ότι, όπως ο ίδιος δήλωσε δημοσίως στις 17 Ιουλίου 2016, ο Ερντογάν είδε το πραξικόπημα ως μια ευκαιρία όχι μόνο να επιβάλει τον προσωπικό του έλεγχο επί του στρατού, αλλά και να προσπαθήσει να αναμορφώσει το σώμα αξιωματικών καθ’ εικόνα και ομοίωση. Ενώ το ΓΕΕΔ κάποτε πρόβαλλε τις αξίες του προς τα έξω στην πολιτική σφαίρα, τώρα ο Ερντογάν προβάλλει τις αξίες του στο Στρατό.

Το πρώτο σημάδι της αλλαγής ήρθε τον Αύγουστο του 2016 με την έναρξη της επιχείρησης Ασπίδα του Ευφράτη στη βόρεια Συρία. Όχι μόνο ο στρατός δεν επιχείρησε να μπλοκάρει την επιχείρηση, αλλά ο Ερντογάν μπόρεσε να επιλέξει τον διοικητή του, τον αξιωματικό των Ειδικών Δυνάμεων, τον αντιστράτηγο Zekai Aksakalli, ο οποίος είχε επαινεθεί από τα μέσα για την στάση του υπέρ του ΑΚΡ ως ένας από τους ήρωες της αντίστασης στο αποτυχημένο πραξικόπημα τον προηγούμενο μήνα. Το αποτέλεσμα ήταν μια στρατιωτική καταστροφή, καθώς ο Aksakalli βρήκε να ηγείται δυνάμεις, όπως άρματα μάχης και πυροβολικό, με τις οποίες είχε ελάχιστη εμπειρία.

Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε επίσης το αποτυχημένο πραξικόπημα για να ξεκινήσει μια ριζική μεταρρύθμιση τόσο της δομής του στρατού όσο και των μεθόδων με τις οποίες εκπαιδεύονται στρατιωτικά, αλλά και πολιτικά οι νέες γενιές αξιωματικών. Προηγουμένως, οι στρατιωτικοί λειτουργούσαν αποτελεσματικά το δικό τους εκπαιδευτικό σύστημα, ξεκινώντας από στρατιωτικά γυμνάσια και συνεχίζοντας με στρατιωτικές ακαδημίες.

Θεωρητικά, τα στρατιωτικά γυμνάσια ακολούθησαν το εθνικό πρόγραμμα σπουδών. Στην πράξη, η τελευταία προσαρμόστηκε και συμπληρώθηκε για να ενσαρκώσει τις αρχές του Κεμαλισμού. Οι σπουδαστές που εισήλθαν στις ακαδημίες μετά την αποφοίτησή τους από τα πολιτικά γυμνάσια ελέγχθηκαν - όχι πάντα με επιτυχία - προκειμένου να αποκλείσουν εκείνους που υποπτεύονται ότι είναι εχθρικοί απέναντι στον Κεμαλισμό.

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016, τα στρατιωτικά γυμνάσια καταργήθηκαν και η ευθύνη για τη διοίκηση των στρατιωτικών ακαδημιών μεταφέρθηκε από το ΓΕΕΔ στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. Στην πράξη αυτό θα οδηγήσει στη θεσμική και ιδεολογική ενσωμάτωση του στρατιωτικού προσωπικού στην τουρκική εκπαίδευση, όπου ο Ερντογάν, όχι μόνο έχει μετασχηματίσει το πρόγραμμα σπουδών, αλλά έχει προσπαθήσει να ελέγξει αυστηρά τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται προκειμένου να ενσταλάξει τις μελλοντικές γενιές με το δικό του συντηρητικό σουνιτικό μουσουλμανικό αξιακό πρότυπο.

Επιπλέον, μετά τη μετάβαση σε εκτελεστική προεδρία στις 9 Ιουλίου 2018, ο Ερντογάν -και όχι τα ανώτερα στελέχη του στρατού- είναι πλέον υπεύθυνος για τις προαγωγές ακόμη και σε σχετικά χαμηλές τάξεις στο στρατό, με την αφοσίωση του αξιωματικού στον πρόεδρο -και όχι την ικανότητά του- να είναι το κλειδί για την εξέλιξη της σταδιοδρομίας.

Αυτό θα έχει ως ένα πιθανό αποτέλεσμα μια περαιτέρω διάβρωση της ικανότητας και των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του τουρκικού στρατού. Όμως, παρόλο που ο Ερντογάν προωθεί τους δικούς του μέσα από την στρατιωτική ιεραρχία, θα πάρει τουλάχιστον 20 χρόνια μέχρι οι νέοι αξιωματικοί που αρχίζουν τώρα τη σταδιοδρομία τους, να ανέβουν σε ανώτερες θέσεις. Μέχρι εκείνη την εποχή ο Ερντογάν πιθανόν να αποχωρήσει προ πολλού, αφήνοντας πίσω του ένα πολύ πολιτικοποιημένο σώμα αξιωματικών και όχι ένα αξιοκρατικό.

*O Gareth Jenkins είναι ερευνητής του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής.

Middle East Institute, κεντρική φωτογραφία αρχείου Reuters
OnAlert



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση