Ο γόρδιος δεσμός

• Είναι ελάχιστοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι έχουν την άποψη ότι, είναι υγιές το πολιτικό τους σύστημα - το οποίο θεωρείται πριν από κάθε τι άλλο υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης πατρίδας τους, χωρίς ουσιαστική αιτία

Από το ξεκίνημα της (σκόπιμης) ελληνικής κρίσης είμαστε της άποψης πως αυτά που χρειαζόταν η πατρίδα μας εκ μέρους της ΕΕ (άρθρο μας) ήταν, μεταξύ άλλων, τα εξής:

(α) η επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης των δανείων της, έτσι ώστε η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων να είναι εφικτή,

(β) χαμηλά επιτόκια δανεισμού, αντίστοιχα με το εκάστοτε βασικό της ΕΚΤ, με το οποίο άλλωστε δανείζονται οι εμπορικές τράπεζες,

(γ) παραγωγικές επενδύσεις εκ μέρους των «εταίρων» της και όχι «εμπορικά υποκαταστήματα» πώλησης των προϊόντων παραγωγής τους, καθώς επίσης άνοιγμα των αγορών τους στα ελληνικά προϊόντα,

(δ) συμμετοχή της ΕΕ στα εξοπλιστικά προγράμματα προστασίας των συνόρων, όπως επίσης στην επίλυση του σοβαρού προβλήματος της λαθρομετανάστευσης και

(ε) εξόφληση των γερμανικών επανορθώσεων, αφού δεν είναι δυνατόν να μας οφείλονται χρήματα, τα οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί επιβεβαιώνουν (άρθρο μας).  

Έτσι θα μπορούσε παράλληλα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών στην Πολιτεία, οπότε θα επέστρεφαν οι καταθέσεις στις τράπεζες (με αποτέλεσμα να μην είναι απαραίτητη η ανακεφαλαιοποίηση τους), θα μπορούσαν να εκδοθούν εθνικά ομόλογα, με στόχο την εσωτερική χρηματοδότηση της πατρίδας μας κλπ. – δυνατότητες οι οποίες δυστυχώς έπαψαν να υπάρχουν, μετά την απίστευτα ανόητη επιλογή της διαγραφής χρεών ((PSI). Επομένως, η Ελλάδα θα οδηγούταν στη  ανάπτυξη – χωρίς την οποία είναι αδύνατον να αποφευχθεί η χρεοκοπία, όσα δάνεια και αν εγκριθούν.      

Σε καμία περίπτωση λοιπόν διαγραφή του υφιστάμενου δημοσίου χρέους της, είτε από τους ιδιώτες (PSI), είτε από τους εταίρους της (OSI), με εξαίρεση μόνο εκείνα τα ομόλογα, τα οποία είχε αγοράσει με έκπτωση τουλάχιστον 30-40% η ΕΚΤ – η οποία φυσικά είναι απαράδεκτο να κερδοσκοπεί εις βάρος μας. Επίσης κανένα νέο δανεισμό, καμία χρηματοδότηση δηλαδή του πρωτογενούς ελλείμματος μας, το οποίο θα έπρεπε άμεσα να μηδενισθεί - κυρίως με τον περιορισμό της απίστευτης σπατάλης του δημοσίου.

Τέλος, το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μας όφειλε αμέσως να υποχωρήσει αισθητά – μέσω της μείωσης των εισαγωγών, καθώς επίσης της αύξησης των εξαγωγών, συμπεριλαμβανομένων της μεγέθυνσης των εσόδων από τον τουρισμό και τη ναυτιλία. Παράλληλα, θα έπρεπε να εκδιωχθεί αμέσως το ΔΝΤ από την Ελλάδα, την Ευρωζώνη και την Ευρώπη.  

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν αποφασίζονταν άμεσα τα παραπάνω, η Ελλάδα θα έπρεπε επίσης να πάψει να δανείζεται, αναβάλλοντας αμέσως τις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων – κάτι που έμμεσα σημαίνει χρεοκοπία εντός του ευρώ.

Επιτέλους σήμερα, αν και σχετικά αργά, η Ευρώπη φαίνεται να συζητεί σοβαρά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των οφειλών μας – μέσω του δανεισμού μας από το EFSF, με μηδενικά επιτόκια. Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι, για την εξόφληση των παλαιοτέρων δανείων μας, των ομολόγων του δημοσίου δηλαδή, θα δανειζόμαστε άτοκα από το EFSF.

Το γεγονός αυτό θα έλυνε πράγματι το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων μας, αφού σε μακροπρόθεσμη βάση, η αντικατάσταση των εντόκων δανείων μας με άτοκα, σημαίνει μία εξοικονόμηση τόκων της τάξης των 15 δις € ετησίως – κάτι που θα μηδένιζε ολόκληρο το έλλειμμα του προϋπολογισμού μας, όχι μόνο το πρωτογενές δηλαδή, το οποίο υπολογίζεται στα 13,5 δις € για το 2012.

Εν τούτοις, υπάρχει ένα σημαντικότατο εμπόδιο στην όλη διαδικασία: το τεράστιο έλλειμμα διακυβέρνησης της πατρίδας μας, το οποίο πολύ σωστά επισημαίνουν οι «εταίροι» μας (εξαιρώντας τις «επεκτατικές βλέψεις» της πρωσικής Γερμανίας).

Ειδικότερα το ότι, δεν μπορούν να εμπιστευθούν τη διαχείριση των χρημάτων τους στα (υπερχρεωμένα δυστυχώς) ελληνικά κόμματα – είτε στην κυβέρνηση δηλαδή, είτε στην όποια αντιπολίτευση, η οποία θα μπορούσε να τη διαδεχθεί.

Στα πλαίσια αυτά προτείνουν την υπαγωγή μας στον έλεγχό τους (προτεκτοράτο), καθώς επίσης έναν δικό τους λογαριασμό (εντός ή εκτός Ελλάδας δεν είναι τόσο σημαντικό – πόσο μάλλον όταν δυστυχώς η ΤτΕ είναι ιδιωτική), από τον οποίο θα διαχειρίζονται οι ίδιοι τα έσοδα και τις πληρωμές μας – με αποτέλεσμα να εξεγείρονται πολύ σωστά οι Έλληνες, οι οποίοι δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να μετατραπεί η πατρίδα τους σε αποικία της ΕΕ ή/και της Γερμανίας.

Έχει δημιουργηθεί λοιπόν ένας «γόρδιος δεσμός», πολύ δύσκολος να λυθεί, αφού στην προκειμένη περίπτωση έχουν δίκιο τόσο οι Ευρωπαίοι, όσο και οι Έλληνες - με την ευρύτερη σημασία των λέξεων και ανεξάρτητα από το πώς ο καθένας μας αντιμετωπίζει το θέμα «Ευρωζώνη».

Άλλωστε είναι ελάχιστοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι έχουν την άποψη ότι, είναι υγιές το πολιτικό (κομματικό) τους σύστημα - το οποίο ουσιαστικά θεωρείται υπεύθυνο για τις όποιες δυσλειτουργίες τόσο του δημοσίου, όσο και ολόκληρης της χώρας τους, καθώς επίσης για τη χρεοκοπία της πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης πατρίδας μας (στην κυριολεξία χωρίς ουσιαστική οικονομική αιτία).    

Παράλληλα φυσικά «εγκυμονεί» το θέμα της (πολεμικής) αντιπαράθεσης του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) με τη Γερμανία – η οποία, αφού το έβαλλε να κάνει τη βρώμικη δουλειά, επιθυμεί πλέον να το «αποβάλλει» από την Ευρώπη, έτσι ώστε να διευκολύνει τις μελλοντικές επιδιώξεις της.    

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τα παραπάνω τεκμηριώνουν με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο ότι, το πρόβλημα της πατρίδας μας, ο γόρδιος δεσμός δηλαδή, είναι πριν από κάθε τι άλλο πολιτικό – πολύ λιγότερο λοιπόν οικονομικό, αλλά παράλληλα πολιτισμικό και κοινωνικό (παιδεία).

Ολοκληρώνοντας θεωρούμε πως εάν η πρωσική Γερμανία δεν εγκαταλείψει το ευρώ, υιοθετώντας ξανά το μάρκο, με όλες τις υπόλοιπες χώρες να παραμένουν στο κοινό νόμισμα, δεν πρόκειται να υπάρξει μακροπρόθεσμη λύση ούτε για την Ελλάδα, ούτε για το Νότο, αλλά ούτε και για την Ευρωζώνη στο σύνολο της - η οποία θα μπορούσε στη συνέχεια να λειτουργήσει σωστά, απαγορεύοντας τα πλεονάσματα στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών μεταξύ των μελών της, υποτιμώντας το ευρώ, «επιτρέποντας» τη χρεοκοπία τραπεζών, ενισχύοντας τον ελεγχόμενο πληθωρισμό για να καταπολεμηθεί η υπερχρέωση («εκτύπωση» νέων χρημάτων, ευρωομόλογα)  και καταργώντας τα εξαντλητικά προγράμματα λιτότητας χωρίς αναπτυξιακά μέτρα.

Υστερόγραφο: Σύμφωνα με τους γερμανικούς FT, η Ισπανία και η Ιταλία έχουν σταματήσει να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα – με αποτέλεσμα να καταρρέουν οι εξαγωγές της Γερμανίας, σε αυτές τις δύο χώρες.

Η απάντηση λοιπόν στις ηγεμονικές βλέψεις της καγκελαρίου είναι «πρακτικές» και μετρήσιμες – γεγονός που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, γιατί εμείς δεν βλέπουμε με ποιόν τρόπο θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε, ενισχύοντας παράλληλα την πατρίδα μας.

Προφανώς, η πολιτική των υποκλίσεων, οι δόσεις της ντροπής, η δουλικότητα και η «μαζοχιστική» αποδοχή των μέτρων εξαθλίωσης και λεηλασίας, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος διαμαρτυρίας.

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 15. Νοεμβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com  

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση