Ευκαιρία τώρα για την Αθήνα
Κάθε οικονομικό μοντέλο, για να δείξει κατά πόσο είναι
επιτυχημένο ή όχι, χρειάζεται χρόνο, πέντε μέχρι 10 έτη. Το ευρώ, που
δεν είναι απλώς οικονομικό μοντέλο αλλά κοινό νόμισμα για μια ευρεία
γκάμα χωρών της Ευρώπης, έδειξε ήδη στην πρώτη πενταετία της κυκλοφορίας
του ότι είναι ένα απολύτως αποτυχημένο μοντέλο. Ομοίως και η οικονομική
θεώρηση για την ευρωπαϊκή συσσωμάτωση που κρύβεται πίσω από το νόμισμα.
Η αντίληψη αυτή, αν και σε πρώτη ανάγνωση δείχνει κυνική, είναι η πιο έκδηλη πραγματικότητα για την ευρωζώνη, ένα σχεδόν από την αρχή θνησιγενές πείραμα της παγκόσμιας και ειδικά της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Μια τέτοια αντίληψη αποτελεί βάση για την επιστροφή σε εθνική στρατηγική, λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη σε μια σειρά χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά ή αναγνωρίζεται ως «στοίχημα» σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά συνεχίζει και σήμερα να είναι μια μισητή θεώρηση πραγμάτων στην Ελλάδα.
Οι κυβερνήσεις στη χώρα μας, ειδικά μετά το «μπαμ» που έγινε, μάλλον με τεχνητό τρόπο το φθινόπωρο του 2009, αντιμετωπίζουν την «παγίδα χρέους» που προέκυψε μέσα από τα διαδοχικά Μνημόνια, επιμένουν με φανατική προσήλωση σε εθνομηδενισμό και ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, που για κάθε ψύχραιμο παρατηρητή, πόσο μάλλον εθνικό παίκτη, μοιάζει με χίμαιρα ή δογματισμό ανεπίτρεπτο.
Ετσι, όταν όλοι οι παίκτες της ευρωζώνης προσπαθούν να οργανώσουν τις οικονομίες τους, ισχυρές ή προβληματικές, για τη μετά ευρώ εποχή και για την καλύτερη προσαρμογή στην αφετηρία του τέλους της ευρωζώνης, στην Ελλάδα η κυρίαρχη θεώρηση πραγμάτων, μέσα από τον πανικό της δοσολογίας του δανεισμού, καταλήγει στην πεποίθηση ότι η χώρα θα μετεξελιχθεί στο μέλλον σε αποικία της Γερμανίας στον Νότο. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποτελέσει επιλογή, στην περίπτωση που μια τέτοιου τύπου ένταξη στη μετά ευρώ εποχή θα συνοδευόταν από κριτήρια ευημερίας, εθνικής κυριαρχίας, νέας στρατηγικής για την Ελλάδα.
Ο εκβιασμός του τύπου «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Αν δεν είμαστε τα «υπάκουα παιδιά» του Βερολίνου, δεν θα έχουμε φαγητό, φάρμακα και βενζίνη» αρχίζει να μη λειτουργεί. Γιατί η ιδία η πραγματικότητα που δημιουργείται μέσα από τη γερμανικής φιλοσοφίας μετεξέλιξη της Ελλάδας φέρνει από μόνη της λίγο φαγητό, φτηνές αντιγραφές φαρμάκων, ελάχιστη βενζίνη.
Στην παρούσα φάση, είναι η πλέον κατάλληλη συγκυρία για τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που κινούν τη χώρα στο πλαίσιο των Μνημονίων, να διαπραγματευθούν για να υπάρξει και για τους Ελληνες μια προοπτική, είτε το ευρώ συνεχίζει να υπάρχει είτε πάψει να υπάρχει. Εξαιτίας της νέας σύγκρουσης των διεθνών θεσμών και δυνάμεων επί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, και ειδικά της αντίθετης προσέγγισης του ΔΝΤ και των τραπεζών της Γουόλ Στριτ με το Βερολίνο, δημιουργείται πράγματι μια πολύ σημαντική ευκαιρία για την Αθήνα. Να λειτουργήσει υπέρ της χώρας και όχι μόνο ως νομιμοποιητική δύναμη στο «imperium» του Βερολίνου επί του ευρωπαϊκού εδάφους. Η Ελλάδα είναι εμφανές ότι πρέπει να συνταχθεί με τις απόψεις του ΔΝΤ, της διεθνούς των τραπεζών, όπως εκφράζεται από τον Τσ. Νταλάρα και την προσέγγιση της τελευταίας έκθεσης της Γκόλντμαν Σακς για το ζήτημα χρέους της. Να διαπραγματευθεί για τους πολίτες τη διαγραφή του κέρδους της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης, σε σχέση με τα ελληνικά ομόλογα, μείωση επιτοκίων και διαχωρισμό των μη κρατικοποιημένων, ενταγμένων αντίθετα στο ευρωπαϊκό δίκτυο ελληνικών εμπορικών τραπεζών, ως προς τα κεφάλαια δανεισμού τους σε σχέση με τον επίσημο δημόσιο, κρατικό δανεισμό.
Κάτι τέτοιο δεν είναι εξτρεμισμός ή επανάσταση, αλλά ρεαλισμός και έμπρακτος πατριωτισμός...
Η αντίληψη αυτή, αν και σε πρώτη ανάγνωση δείχνει κυνική, είναι η πιο έκδηλη πραγματικότητα για την ευρωζώνη, ένα σχεδόν από την αρχή θνησιγενές πείραμα της παγκόσμιας και ειδικά της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Μια τέτοια αντίληψη αποτελεί βάση για την επιστροφή σε εθνική στρατηγική, λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη σε μια σειρά χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά ή αναγνωρίζεται ως «στοίχημα» σε χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά συνεχίζει και σήμερα να είναι μια μισητή θεώρηση πραγμάτων στην Ελλάδα.
Οι κυβερνήσεις στη χώρα μας, ειδικά μετά το «μπαμ» που έγινε, μάλλον με τεχνητό τρόπο το φθινόπωρο του 2009, αντιμετωπίζουν την «παγίδα χρέους» που προέκυψε μέσα από τα διαδοχικά Μνημόνια, επιμένουν με φανατική προσήλωση σε εθνομηδενισμό και ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, που για κάθε ψύχραιμο παρατηρητή, πόσο μάλλον εθνικό παίκτη, μοιάζει με χίμαιρα ή δογματισμό ανεπίτρεπτο.
Ετσι, όταν όλοι οι παίκτες της ευρωζώνης προσπαθούν να οργανώσουν τις οικονομίες τους, ισχυρές ή προβληματικές, για τη μετά ευρώ εποχή και για την καλύτερη προσαρμογή στην αφετηρία του τέλους της ευρωζώνης, στην Ελλάδα η κυρίαρχη θεώρηση πραγμάτων, μέσα από τον πανικό της δοσολογίας του δανεισμού, καταλήγει στην πεποίθηση ότι η χώρα θα μετεξελιχθεί στο μέλλον σε αποικία της Γερμανίας στον Νότο. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποτελέσει επιλογή, στην περίπτωση που μια τέτοιου τύπου ένταξη στη μετά ευρώ εποχή θα συνοδευόταν από κριτήρια ευημερίας, εθνικής κυριαρχίας, νέας στρατηγικής για την Ελλάδα.
Ο εκβιασμός του τύπου «τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Αν δεν είμαστε τα «υπάκουα παιδιά» του Βερολίνου, δεν θα έχουμε φαγητό, φάρμακα και βενζίνη» αρχίζει να μη λειτουργεί. Γιατί η ιδία η πραγματικότητα που δημιουργείται μέσα από τη γερμανικής φιλοσοφίας μετεξέλιξη της Ελλάδας φέρνει από μόνη της λίγο φαγητό, φτηνές αντιγραφές φαρμάκων, ελάχιστη βενζίνη.
Στην παρούσα φάση, είναι η πλέον κατάλληλη συγκυρία για τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που κινούν τη χώρα στο πλαίσιο των Μνημονίων, να διαπραγματευθούν για να υπάρξει και για τους Ελληνες μια προοπτική, είτε το ευρώ συνεχίζει να υπάρχει είτε πάψει να υπάρχει. Εξαιτίας της νέας σύγκρουσης των διεθνών θεσμών και δυνάμεων επί της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, και ειδικά της αντίθετης προσέγγισης του ΔΝΤ και των τραπεζών της Γουόλ Στριτ με το Βερολίνο, δημιουργείται πράγματι μια πολύ σημαντική ευκαιρία για την Αθήνα. Να λειτουργήσει υπέρ της χώρας και όχι μόνο ως νομιμοποιητική δύναμη στο «imperium» του Βερολίνου επί του ευρωπαϊκού εδάφους. Η Ελλάδα είναι εμφανές ότι πρέπει να συνταχθεί με τις απόψεις του ΔΝΤ, της διεθνούς των τραπεζών, όπως εκφράζεται από τον Τσ. Νταλάρα και την προσέγγιση της τελευταίας έκθεσης της Γκόλντμαν Σακς για το ζήτημα χρέους της. Να διαπραγματευθεί για τους πολίτες τη διαγραφή του κέρδους της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης, σε σχέση με τα ελληνικά ομόλογα, μείωση επιτοκίων και διαχωρισμό των μη κρατικοποιημένων, ενταγμένων αντίθετα στο ευρωπαϊκό δίκτυο ελληνικών εμπορικών τραπεζών, ως προς τα κεφάλαια δανεισμού τους σε σχέση με τον επίσημο δημόσιο, κρατικό δανεισμό.
Κάτι τέτοιο δεν είναι εξτρεμισμός ή επανάσταση, αλλά ρεαλισμός και έμπρακτος πατριωτισμός...
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...