Η χαμένη περιουσία του Έλληνα αποταμιευτή
Το να βάζεις τα λεφτά σου, όπως και εάν έχουν αυτά αποκτηθεί, σε κινητές αξίες, δηλαδή σε μετοχές ή ομόλογα ή άλλους τίτλους, συνιστά μια επένδυση.
Κάθε επένδυση, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, εμπεριέχει «ρίσκο».
Ο βαθμός του κινδύνου που συνοδεύει την κάθε επένδυση, προφανώς, διαφέρει ανάλογα με το είδος και τη διάρκεια της κάθε τοποθέτησής και βάσει αυτού του κινδύνου, αλλά και της προσδοκώμενης απόδοσης της, καλείται ο επενδυτής να κρίνει πού ακριβώς θα εμπιστευτεί ή θα τοποθετήσει τα κεφάλαιά του.
Υπάρχουν λογής – λογής επενδυτές.
Υπάρχουν για παράδειγμα άνθρωποι πρόθυμοι να αναλάβουν έναν ιδιαίτερα υψηλό βαθμό κινδύνου, αλλά και πιθανής απόδοσης, και υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι προτιμούν να τοποθετούνται σε χρηματοοικονομικά προϊόντα με έμφαση κυρίως στην ασφάλεια του κεφαλαίου τους και δευτερευόντως στην απόδοση που αυτά θα έχουν.
Στην δεύτερη κατηγορία εντοπίζονται οι λεγόμενοι αποταμιευτές.
Όσοι, δηλαδή, έχουν συγκεντρώσει ένα περίσσευμα κεφαλαίου, ως απότοκο είτε εργασιακής δραστηριότητας, είτε κληρονομιάς, είτε από οποιαδήποτε άλλη πηγή, και μόνη τους έγνοια είναι η διασφάλιση του κεφαλαίου αυτού, για τους ίδιους ή την οικογένειά τους, ώστε, αφενός να το λάβουν ακέραιο στην ωρίμανσή του και αφετέρου να το διαφυλάξουν, κατά το δυνατόν, από τις εκάστοτε πληθωριστικές πιέσεις.
Προσδοκούν, δηλαδή, οι περισσότεροι εκ των ανθρώπων αυτών, να «βρουν» τα χρήματα αυτά και να τα χρησιμοποιήσουν είτε ως «μαξιλάρι» για τη σύνταξή τους, είτε για να τα κληροδοτήσουν στους απογόνους τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, από κοινού με το καταθετικό κοινό, απαρτίζουν την αποταμιευτική βάση της κάθε χώρας.
Στη χώρα μας, τα φυσικά πρόσωπα τα οποία είχαν εμπιστευτεί το ελληνικό δημόσιο και είχαν ανταποκριθεί στις κατά καιρούς εκκλήσεις του να αγοράσουν έντοκους τίτλους και δη ομόλογα, αριθμούν περί τους 11.000 συμπολίτες μας.
Στη συντριπτική τους πλειονότητα, περίπου 9.500 άτομα, είχαν επενδύσει ποσά χαμηλότερα των 100.000 ευρώ ο καθένας, επίπεδο που ορίζει ο νόμος ως «πλαφόν» της εγγύησης καταθέσεων.
«Έβλεπαν», δηλαδή, το ελληνικό δημόσιο ως μια ασφαλή τοποθέτηση και μάλιστα με σταθερή απόδοση, σχετικώς καλύτερη εκείνης ενός λογαριασμού ταμιευτηρίου, που θα μπορούσαν εναλλακτικά να είχαν επιλέξει.
Προφανώς, έσφαλαν.
Όχι μόνον έσφαλαν, εμπιστευόμενοι το ελληνικό δημόσιο, κάτι για το οποίο πλήρωσαν όταν οι τοποθετήσεις τους υποβλήθηκαν στο «κούρεμα» του PSI τον προηγούμενο Μάρτιο, αλλά ζημιώθηκαν και με κάθε άλλο τρόπο που ήταν δυνατόν να ζημιωθεί ένα φυσικό πρόσωπο ως αποτέλεσμα του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων.
Ζημιώθηκαν, πρώτα από όλα, ως αποτέλεσμα του κουρέματος στο οποίο υποβλήθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία υποχρεωτικά είχαν τοποθετήσει τα αποθεματικά τους σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, θέτοντας εν αμφιβόλω τη δυνατότητα των ταμείων αυτών να καταβάλουν ομαλά συντάξεις και εφάπαξ.
Ζημιώθηκαν, δευτερευόντως, από τις αναγκαστικά μειωμένες συντάξεις και επικουρήσεις που θα λάβουν, ως αποτέλεσμα της δημοσιονομικής δυσπραγίας της χώρας, αλλά και του κουρέματος στο οποίο υποβλήθηκαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.
Ζημιώθηκαν, τέλος, από τη αδυναμία του τραπεζικού συστήματος να επιτελέσει έναν εκ των κυριότερων λόγων ύπαρξής του, ήτοι τη χορήγηση δανείων, με προφανείς επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας και στην αξία των κάθε λογής περιουσιακών στοιχείων της, (ακινήτων, επιχειρήσεων, κ.λπ.) ενώ ζημιώθηκαν επιπρόσθετα και ως φορολογούμενοι καθώς τελικά το λογαριασμό ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών θα τον πληρώσουν και αυτοί.
Με λίγα λόγια, ζημιώθηκαν περισσότερο από ό,τι οποιοδήποτε άλλο φυσικό πρόσωπο στη χώρα, το οποίο είχε χρήματα και επέλεξε να μην τα «παρκάρει» σε κάποια τράπεζα, της Ελλάδας ή πολύ περισσότερο του εξωτερικού.
Αν, όμως, είναι έτσι τα πράγματα, είχαν άδικο όσοι φυγάδευσαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό; Γιατί κάποιος, ο οποίος έχει ως πρώτιστη προτεραιότητα την ασφάλεια των κεφαλαίων του, να εμπιστευτεί ξανά το ελληνικό δημόσιο;
Ο χθεσινός αποκλεισμός του φίλτατου κ. Ευ. Βενιζέλου από μικρο-ομολογιούχους και η αποτροπή της συνάντησής του με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλο, αποτελεί μια βίαιη και ακραία ενέργεια, η οποία, προφανώς πρέπει να καταδικαστεί.
Αποτελεί, όμως, και μια ένδειξη απόγνωσης εκ μέρους ανθρώπων οι οποίοι, πρώτον, εμπιστεύτηκαν τα χρήματα τους στο ελληνικό δημόσιο, συμβάλλοντας έτσι στην κάλυψη των ελλειμμάτων που αυτό δημιουργούσε και δεύτερον, έλαβαν σαφείς δεσμεύσεις, τόσο παλαιότερα από τον ίδιο τον κ. Βενιζέλο, όσο και από τον υφυπουργό Οικονομικών, Γ. Μαυραγάνη, πρόσφατα, ότι οι ζημίες τους θα «αντιμετωπιστούν», είτε μέσω φοροαπαλλαγών, είτε με οποιονδήποτε άλλο πρόσφορο τρόπο.
Τα νομικά και δημοσιονομικά εμπόδια σε αυτή την «αποκατάσταση» είναι προφανή.
Όμως, αντίστοιχα, προφανής είναι και η ηθική υποχρέωση του ελληνικού κράτους να αποζημιώσει όσους το εμπιστεύτηκαν.
Όπως και να έχει το πράγμα, η εμπιστοσύνη που χάθηκε, δύσκολα ανακτάται, και η παρούσα ευκαιρία αποζημίωσης των ανθρώπων αυτών, είναι, ενδεχομένως, η πλέον πρόσφορη προς την κατεύθυνση αυτή.
Τώρα, πόσο είχε ανάγκη ο τόπος μας το διαβόητο και μάλλον «τραβεστί» κούρεμα που ονομάστηκε «PSI», έτσι όπως αυτό έγινε, είναι μια άλλη κουβέντα, την οποία αφήνουμε για μια άλλη ημέρα.
Πηγή: Euro2day
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...