Γιατί είναι κακή η συναίνεση για την διακυβέρνηση ενός Κράτους

Αν και η διακυβέρνηση ενός Κράτους, δεν είναι χαρούμενη παιδική τραλαλά παρέα, που πρέπει να ταξιδέψει από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, εν τούτοις θα παρομοιάσω το Κράτος ως ένα λεωφορείο, που θα πρέπει να κάνει την διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη.

Ας φανταστούμε λοιπών ότι το Κράτος είναι ένα λεωφορείο, για το οποίο όλοι συμφωνούν ότι θα πρέπει να πάει από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, δηλαδή υπάρχει απόλυτη συμφωνία, συναίνεση, για τον προορισμό.

Όμως ο οδηγός του λεωφορείου, ο Παπανδρέου εν προκειμένου, πριν καλά καλά φτάσει στην Λαμία, έχει τέσσερεις φορές τρακάρει, δύο φορές έχει κοιμηθεί στο τιμόνι, και ο εισπράκτορας του λεωφορείου, ο Παπακωνσταντίνου εν προκειμένου, έχει ξεχάσει να εισπράξει εισιτήρια από στους μισούς επιβάτες, αλλά και αυτά που είχε εισπράξει δεν του φτάνουν να βάλει πετρέλαιο, αλλά και ούτε μπορεί να πληρώσει το βουλκανιζατέρ για να πάρει το σπασμένο λάστιχο.

Έτσι το λεωφορείο, η Ελλάδα εν προκειμένου, βρίσκεται σταματημένη στην Λαμία, πολλά χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό της, την Θεσσαλονίκη, που όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να φτάσει.

Λοιπόν. Εδώ μπαίνει το δίλημμα, συναινούμε να συνεχιστεί το ταξίδι ναι η όχι;

Και πως μπορεί να οδηγηθεί το λεωφορείο με συναίνεση;

Θα κάθεται δίπλα στον οδηγό, ένας παραοδηγός ο οποίος θα έχει τα μάτια του ανοικτά μην τυχόν και ξανατρακάρει ο οδηγός;

Μήπως να βάλουμε στο δεξιό μέρος του λεωφορείου ένα εφεδρικό φρένο, το οποίο θα το χειρίζεται ένα τρίτο άτομο, με τον οποίο θα πρέπει να συναινεί ο οδηγός, στο κάθε φρενάρισμα;

Μήπως στα πλαίσια της συναίνεσης, θα πρέπει κάθε φορά που χρειάζεται το λεωφορείο πετρέλαιο, να κατεβαίνει μια επιτροπή επιβατών να διαπραγματεύεται με το βενζινάδικο την τιμή, και κατόπιν ανοικτής ψηφοφορίας να αποφασίζουμε την πληρωμή, η όχι;

Η μήπως πάνω σε ένα χάρτη να χαράξουμε την πορεία του δρόμου, κατόπιν συναίνεσης η δημοψηφίσματος, τις στροφές, την ταχύτητα ανά σημείο, ανά στροφή, ανά ευθεία, το πόσα μέτρα πριν την κάθε στροφή χρειάζεται φρενάρισμα, που πρέπει να γίνει προσπέραση, με πόσα χιλιόμετρα, που να κοιτάζει ο οδηγός δεξιά, που αριστερά, Κτλ Κτλ, θα απλώσουμε τον χάρτη μπροστά στον οδηγό, στο Παπανδρέου, και συνεχίζουμε το ταξίδι προς Θεσσαλονίκη;

Εμένα η συναίνεση με παραπέμπει σε τσίρκο. Δεν μπορεί το λεωφορείο να φτάσει στην Θεσσαλονίκη με την συναίνεση, το λεωφορείο θέλει οδηγό, ραλίστα οδηγό. Ο οποίος από μόνος του χωρίς την συναίνεση των επιβατών, θα κάνει προσπεράσματα, φρεναρίσματα, κανονικά, η και αντικανονικά, αρκεί να φτάσει γρήγορα στην Θεσσαλονίκη, με τους επιβάτες εν ζωή.

Σήμερα στο ελληνικό Κράτος δεν λείπει η συναίνεση, δεν λείπει η συμπόνια η τα ωραία λόγια.

Αυτό που λείπει είναι ο ηγέτης. Ηγέτης που πραγματικά δεν θα ενδιαφέρεται για την κοινή γνώμη, η τον μέσο νου.

Χρειάζεται ένας ηγέτης που να μην είναι κατανοητές οι απόψεις του από την γιαγιά μου.

Χρειάζεται ένας ηγέτης που δεν θα λέει πρώτα ο πολίτης, όπως έλεγε ο Παπανδρέου, αλλά θα λέει πρώτα το έθνος, πρώτα το Κράτος.

Χρειάζεται ένας ηγέτης που δεν θα ενδιαφέρεται για την καθημερινότητα του πολίτη, όπως έλεγαν ο Σιμήτης και Καραμανλής, αλλά που θα ενδιαφέρεται για τις επόμενες γενεές.

Γιατί αυτό που χάσαμε τα τελευταία χρόνια είναι η διορατικότητα για το μέλλον.

Αν βρεθεί τρελός οδηγός, έχουμε ελπίδες να πάμε στην Θεσσαλονίκη, εγώ οδήγηση με συναίνεση, δεν μπορώ να φανταστώ!

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση