Πολιτική Από τον “Τιτανικό” στο… δημοψήφισμα

• Γράφει ο Γιώργος Σαρειδάκις

Και αν ακόμη αυτή η ιστορία περί δημοψηφίσματος, για τη δήθεν έγκριση από το λαό της παραμονής μας στην ΟΝΕ (με ότι προφανώς αυτό συνεπάγεται, κατά Παπανδρέου) δεν είναι στην πραγματικότητα μια ακόμη χονδροειδής επικοινωνιακή επιχείρηση της Κυβέρνησης, μοιάζει τόσο πολύ με κάτι τέτοιο, που δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι πρόκειται για κάτι άλλο.

Άλλωστε, η συντονισμένη μεταξύ προέδρου του ΣΕΒ και κυρίας Δαμανάκη ταυτόχρονη σχεδόν δραματική αναφορά στο ίδιο ζήτημα, με την ίδια περίπου απειλητική φρασεολογία, δεν παραπέμπει ακριβώς σε μια συμπτωματική συνάντηση… «μεγάλων πνευμάτων».

Όμως, και αν πρόκειται απλώς για μιαν ακόμη φαεινή επινόηση κάποιου «φωστήρα» από το επιτελείο του πρωθυπουργού, η ιδέα του δημοψηφίσματος είναι εξόχως επικίνδυνη. Και μόνο η αναφορά σ’ αυτό, ανοίγει από μας τους ίδιους ένα θέμα που δεν έχουμε το παραμικρό συμφέρον να ανοίξει. Κάτι παρόμοιο δηλαδή μ’ εκείνον τον αυτοκτονικό ιδεασμό του κ. Παπακωνσταντίνου περί Τιτανικού, του οποίου το μέγα κόστος δεν θα υπολογισθεί ποτέ με ακρίβεια!

Το δημοψήφισμα, γενικώς, έχει νόημα μόνο αν το διλημματικό ερώτημα είναι απλό, καθαρό, εύκολα αντιληπτό από το μέσο πολίτη και έντιμα διατυπωμένο. Όχι δε μόνο το ερώτημα πρέπει να είναι απολύτως καταληπτό, αλλά κυρίως οι συνέπειες που προκύπτουν από τη μια ή την άλλη απάντηση.

Είναι μάλλον απίθανο να αναμένει κανείς εντίμως, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών μπορεί να συλλάβει και να αναλύσει ένα τόσο σύνθετο θέμα όπως η ΟΝΕ. Πολύ περισσότερο να εκτιμήσει τις συνέπειές της στην παρούσα ελληνική Κρίση και το τι θα σήμαινε για τον καθ’ ένα σε θυσίες και πόνο, ο τυχόν εξαναγκασμός μας σε αποχώρηση απ’ αυτήν.

Στο πολίτευμά μας, ο λαός εξουσιοδοτεί την εκλεγμένη από αυτόν Κυβέρνηση να κάνει εκείνη τους συλλογισμούς και τις εκτιμήσεις που πρέπει. Να συμβουλευτεί τα Βραβεία Νομπέλ και τους άλλους «σοφούς» συμβούλους της, αναλυτές και άλλους «νέο-φιλέλληνες» (τύπου Σόρος, Ρουμπινί κτλ). Να πάρει τέλος, με αίσθημα ηγετικής και ιστορικής ευθύνης τις αναγκαίες και χρήσιμες για το λαό αποφάσεις.

Γιατί θέλουν λοιπόν να πετάξουν πίσω το μπαλάκι το λαό; Να ζητήσουν την εξουσιοδότησή του εν λευκώ, για τις «θυσίες» που θα του ζητηθούν από τους δανειστές και από την Κυβέρνηση; Αλλά ο κ. Μήτσος από το ηρωικό Σούλι, ούτε τον κ. Στίγκλιτς, ούτε τον κ. Κρούγκμαν ούτε καν το γείτονα κ. Ντερβίς συμβουλεύτηκε, ούτε τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ή το Σπίγκελ διάβασε, άκουσε, ή γνωρίζει καν την ύπαρξή τους. Τον κ. Πεταλωτή ξέρει μόνο και αυτόν μετά βίας τον καταλαβαίνει.

Που να ξέρει «ο Έλληνας πολίτης» αν οι νέες θυσίες που θα του ζητήσει ο κ. Παπανδρέου εξ ονόματος των… «αλληλέγγυων εταίρων μας» θα πιάσουν τώρα τόπο; Αυτές πάντως οι μεγάλες θυσίες που του επέβαλε ήδη, όχι απλώς δεν έπιασαν τόπο, αλλά έκαναν τα πράγματα απείρως χειρότερα!

Αν λοιπόν η Κυβέρνηση δε μπορεί να πάρει η ίδια την απόφαση, είναι πολύ πιο έντιμο και φυσικό να παραιτηθεί, χωρίς κουτοπονηριές και χωρίς απειλές και να ξεχάσει τα δημοψηφίσματα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση