Με την Ευρώπη ή Κατά της Ελλάδας;

Του Τάκη Μαχαίρα
Πολιτικού Επιστήμονα
Συμβούλου Πολιτικής και Επικοινωνιακής Στρατηγικής

Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, εμπνευστής και πρωτεργάτης της κορυφαίας εθνικής στρατηγικής επιλογής της οργανικής και ισότιμης συμμετοχής της Ελλάδας στις διαδικασίες προώθησης του Ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος, μιλώντας στις 12/6/1991 προς τους πρέσβεις των χωρών-μελών της (τότε) ΕΟΚ στην Αθήνα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 10 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην Κοινότητα, προέβαινε μεταξύ των άλλων στις ακόλουθες βαρυσήμαντες επισημάνσεις:

«Κυρίες και Κύριοι,
Επίστευα και πιστεύω ότι η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και δι’ αυτού στην Ενωμένη Ευρώπη, αποτελεί το σημαντικότερο σταθμό στη μακρά πορεία του Έθνους μας. Γιατί θα επηρεάσει βαθύτατα το μέλλον του τόπου μας και την μοίρα του λαού μας. Και είναι ανάγκη να καταλάβουμε την βαθύτερη σημασία του γεγονότος αυτού για ν’ αξιοποιήσουμε τα τεράστια πλεονεκτήματα, πολιτικά και οικονομικά, που μας προσφέρει η ισότιμη συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη.
Πάντως για να εκτιμηθούν σωστά οι διαστάσεις της εντάξεώς μας στην Ενωμένη Ευρώπη, θα πρέπει να κριθούν στα πλαίσια της μακραίωνης εθνικής μας ιστορίας.
Μετά το 1922 και το δραματικό τέλος της Μεγάλης Ιδέας ο λαός μας βρέθηκε χωρίς μακροπρόθεσμες επιδιώξεις και χωρίς εθνικούς οραματισμούς. Απομονωμένος φυλετικά και πολιτικά σ’ αυτή τη γωνιά της Βαλκανικής δεν είχε άλλη φροντίδα από την προστασία της μόνιμα απειλούμενης ασφάλειάς του.
Με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα η Ελλάς βγήκε από την αιώνια μοναξιά της, που ήταν και η βασική αιτία για τις δοκιμασίες που υπέστη διά μέσου των αιώνων.
Και απέκτησε, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα να θέτει μακράς πνοής σκοπούς, που θα προσδιορίζουν κατά τρόπο σταθερό τη μελλοντική της πορεία.
Αλλά τίθεται ήδη το ερώτημα: Αξιοποιήσαμε, στη δεκαετία που πέρασε, τις πολιτικές και οικονομικές δυνατότητες που μας προσέφερε η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Λυπούμαι να πω ότι τις δυνατότητες αυτές, όχι μόνο δεν τις αξιοποιήσαμε αλλά με τη συμπεριφορά μας αποδυναμώσαμε και τη θέση μας μέσα στην Κοινότητα. Και κινδυνεύουμε ήδη να βρεθούμε στο περιθώριο της Ενωμένης Ευρώπης με οδυνηρές πολιτικές και οικονομικές συνέπειες για τη χώρα μας.
Τον κίνδυνο αυτόν είναι εθνική ανάγκη να τον αποτρέψουμε. Και είναι ανάγκη, όχι μόνο για να μην χάσουμε τα πλεονεκτήματα που προηγουμένως ανέφερα, αλλά και για να μην υποστούμε την ταπείνωση να γίνουμε οι έσχατοι της Ευρώπης, της οποίας εν τούτοις ο πολιτισμός είχε πηγή του την Ελλάδα.
Ένας κίνδυνος που θα πρέπει να ξυπνήσει επιτέλους το περίφημο ελληνικό φιλότιμο και να βγάλει την κοινωνία μας από την επικίνδυνη σημερινή της νάρκη.
Βέβαια, για ν’ αποτρέψουμε τους κινδύνους αυτούς, χρειάζεται να βγούμε όσο γίνεται ταχύτερα, από τη βαθειά και πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος μας. Και κυρίως την οικονομική που εκτός των άλλων, θα προσδιορίσει και τη μελλοντική μας θέση στην Ενωμένη Ευρώπη. Είναι γνωστό ότι, για να την σώσουμε θα χρειαστούν χρόνος, μόχθος και καθολικές και κοινωνικά δίκαιες θυσίες. Αλλά θα χρειασθεί, προπαντός έξαρση εθνική. Έξαρση που δεν ευδοκιμεί βέβαια μέσα σε κλίμα φορτισμένο με πολιτικές οξύτητες και κοινωνικές αντιπαραθέσεις, που ενδημούν δυστυχώς στον τόπο μας και που μας οδήγησαν στο παρελθόν στις γνωστές εθνικές περιπέτειες».

Όταν πρωτοδιατυπώθηκαν οι βαρυσήμαντες αυτές επισημάνσεις, κατά την εγκαθιδρυμένη στη χώρα μας αρνητική παράδοση, του να απωθούνται τα σημαντικά και δυσάρεστα και να προτάσσονται τα ασήμαντα και ευχάριστα, προσπεράστηκαν αψήφιστα και παραθεωρήθηκαν ανεύθυνα. Στα χρόνια μάλιστα που ακολούθησαν, μέσα στο κλίμα του κυρίαρχου αριστερόστροφου λαϊκισμού, του τυχοδιωκτικού καιροσκοπισμού και της μικροπολιτικής μικρονοϊκότητας, που επιπόλαζε στην πολιτική ζωή της χώρας, απεργαζόμενο τον όλεθρο της Ελληνικής πατρίδας εν μέσω αυτάρεσκων πλην έωλων διαβεβαιώσεων περί «εθνικής ισχύος», «οικονομικής ευημερίας» και «κοινωνικής ευμάρειας», ξεχάστηκαν, ως ενοχλητικές αλήθειες, μέσα σε μια τεχνηέντως καλλιεργούμενη ατμόσφαιρα «νομοκατεστημένης ευτυχίας».

Έτσι, σήμερα, είκοσι ακριβώς χρόνια μετά τη διατύπωσή τους, και με τη χώρα να έχει πια εισέλθει στη μεγαλύτερη και βαθύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της, οι καίριες αυτές διαπιστώσεις ακούγονται δραματικά προφητικές. Και για όσους, έστω και την ύστατη εθνικά ώρα, θέλουν να τις εισακούσουν, μπορεί να αποδειχθούν πολύτροπα πολύτιμες και εποικοδομητικές. Γιατί περιγράφουν αδρά μια στρατηγική εξόδου από την κρίση και δαχτυλοδείχνουν, κατά τρόπο σαφή, τις «εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις» που πρέπει να εκπληρωθούν για την υπέρβασή της. Όλα τα άλλα εδώ που έφτασαν τα πράγματα είναι εκ του πονηρού. Όπως τα διαρρέοντα ανεδαφικά σενάρια περί «συγκυβέρνησης». Ή όπως, ακόμη χειρότερα, εκείνες οι υποδορίως διακινούμενες από διάφορους άφρονες (ή μήπως κάτι άλλο;) κύκλους «προτάσεις» για «έξοδο» από την ΟΝΕ και «επιστροφή» στη δραχμή. Που υιοθετούμενες, θα οδηγούσαν τη χώρα στη μεγαλύτερη μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, περιπέτεια. Με απροσμέτρητες συνέπειες για την Ελληνική κοινωνία και άδηλες επιπτώσεις για την προοπτική του Ελληνισμού.

Ας το συνειδητοποιήσουμε, το δίλημμα που έχουμε μπροστά μας ως έθνος και ως λαός είναι σαφές: Με την Ευρώπη ή κατά της Ελλάδας; Από την απάντηση σε αυτό, θα κριθούν όλοι και όλα. Και απ’ ό,τι φαίνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Γιατί οι «καιροί ου μενετοί».

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση