Το τέλος της Ελλάδας που ξέραμε θα είναι οδυνηρό…

Το τέλος του Οττο για την Εθνική σηματοδοτεί με έναν άλλο τρόπο το τέλος μιας περιόδου που μας επεφύλασσε για φινάλε πολλά καλά και άσχημα. Μια επεφύλασσε μια Ολυμπιάδα, πολλά χρυσά μετάλλια στο στίβο, ένα πρωτάθλημα Ευρώπης και κυρίως την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη...

Πρόκειται για το τέλος της μεταπολίτευσης από μια άλλη οπτική γωνία. Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους είναι η κορυφή του παγόβουνου, το βυθισμένο κομμάτι του παγόβουνου είναι η πολιτισμική μας κρίση.
Το τέλος της μεταπολίτευσης το ορίζει πλέον η επί της ουσίας χρεοκοπία του ελληνικού κράτους. Η επίλυση του προβλήματος όμως απαιτεί πολιτισμικό μετασχηματισμό...
Οι τελευταίοι που έχουν καταλάβει αυτή την ανάγκη είναι το σύμπλεγμα πολιτικών με τους πελατειακούς τους στρατούς.
Η μεταπολίτευση είχε δυο πτυχές για την Ελλάδα.
Η μία είναι η Ελλάδα που ανέπτυξε τα φοβικά και ενοχικά σύνδρομα για το επιχειρείν, την νοοτροπία της δημοσιοϋπαλληλίας, της αρπαχτής, της κοινωνικής αποδοχής της διαφθοράς, των διάφορων εκτάκτων που απεργούν αιτώντας τακτοποίηση κλπ.
Η άλλη είναι η Ελλάδα της προσπάθειας που κατέληξε στην είσοδο στην ευρωζώνη, της Ολυμπιάδας του 2004, της ομάδας που σκηνοθέτησε την ασύλληπτη έναρξη της Ολυμπιάδας, του πανευρωπαϊκού στο ποδόσφαιρο, η Ελλάδα των πολυεθνικών που έχουν κατακλύσει με την παρουσία του τις βαλκανικές αγορές, των μεγάλων έργων που αποτελούν τα πάγια αυτής της χώρας αν τη δούμε σαν επιχείρηση...
Η Ελλάδα των Μαντέληδων, των Τσουκάτων, των Παυλίδιδων, των βατοπεδινών, των δομημένων και της Siemens αλλά και η Ελλάδα της Apivita, του Κορρέ, της Follli-Follie, των τσιμέντων (που όχι άντεξαν τον πόλεμο του καρτέλ αλλά επεκτάθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...), της μεγαλύτερης εξαγωγικής δύναμης ψαριών στη Μεσόγειο, της παρέας από την Κοζάνη που έχει γεμίσει τα σούπερ μάρκετ με φακές, των χιλιάδων οικοτουριστικών μονάδων και πάει λέγοντας...
Οι Έλληνες είμαστε κυκλοθυμικός λαός...
Μετά τον αγώνα της εθνικής ομάδας με τη Νότια Κορέα άπαντες είχαν στείλει στον πυρ το εξώτερον και την ομάδα και κυρίως τον προπονητή. Λίγοι απ’ όσους άκουσα δεν είχαν μια άποψη για τι ακριβώς έπρεπε να κάνει ο Οττο Ρεχάγκελ για να μη χάσει.
Στον επόμενο αγώνα το 75% των Ελλήνων πόνταρε στην ήττα της εθνικής ομάδας και πάλι έχασε...
Μια μεγάλη μερίδα των συμπατριωτών μας πιστεύει στα χειρότερα για το μέλλον. Αυτό δεν είναι έκπληξη καθώς είμαστε κυκλοθυμικός λαός, αλλά είναι χρησιμότερο αντί να κλαίμε τη μοίρα μας περιμένοντας το μοιραίο να κάνουμε το ελάχιστο από αυτό που αναλογεί στον καθένα για να το αποφύγουμε.
Δεν περιμένω από τους πελάτες που βρήκαν μια πλεονασματική θέση στο Μετρό Αθηνών, τον χρεοκοπημένο ΟΣΕ, την ΕΡΤ ή τα μέλη του ΠΑΜΕ που συνεχίζουν να κλείνουν λιμάνια, να αλλάξουν συμπεριφορά. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι δεμένοι σε ένα πελατειακό σύμπαν που βυθίζεται πλέον και παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Απλά επειδή ο παλιός κόσμος βυθίζεται στα επόμενα 2-3 χρόνια οι περισσότεροι θα βρεθούμε κάτω από την επιφάνεια του νερού. Τότε δεν θάχουμε άλλη επιλογή από το κουνήσουμε τα χέρια για να βγούμε στην επιφάνεια...

Πηγή