Η Ευρωπαϊκή Τουρκία πολεμάει τον συνδικαλισμό!
Συνδικανιβαλισμός στα ΜΜΕ
Μία γνώριμη, για την Τουρκία πριν από το 1980, εικόνα συναντά κανείς περνώντας από το κτίριο όπου στεγάζεται ο όμιλος ΜΜΕ «Σαμπάχ» στην Κωνσταντινούπολη.
Ενα μεγάλο πανό που δείχνει στον περαστικό την απεργία που συνεχίζεται από τις 13 Φεβρουαρίου. Κατ' αρχάς η εικόνα είναι γνώριμη ως ανάμνηση για ό,τι ίσχυε στην Τουρκία πριν από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980. Μιλάμε για μια περίοδο που τα πολιτικά κόμματα είχαν οργανώσεις γυναικών και νεολαίας, υπήρχαν φοιτητικές οργανώσεις, συνδικάτα οργανωμένα, σχεδόν σε όλο το φάσμα της παραγωγής. Σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει μετά το 1980.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ, υπάρχει και αυτό που ισχύει αποκλειστικά στον χώρο των τουρκικών ΜΜΕ. Συνδικάτα -και συνεπώς διαπραγματεύσεις για συλλογικές συμβάσεις- υπάρχουν στη χώρα αυτή μόνο στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, στην κρατική ραδιοτηλεόραση και σε δύο εφημερίδες, στην κεμαλιστική «Τζουμχουριέτ» και στην ισλαμική «Μιλί Γκαζέτε». Σε όλα τα υπόλοιπα κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά κ.λπ. δεν υπάρχει συνδικαλισμός. Το Συνδικάτο Δημοσιογράφων Τουρκίας δεν έχει μέλη στα μέσα αυτά. Και δεν έχει διότι στη συντριπτική τους πλειονότητα τα μέσα αυτά προσλαμβάνουν δημοσιογράφους με τον όρο να μην είναι μέλη συνδικάτου. Υπήρξαν μάλιστα στο παρελθόν αρκετές περιπτώσεις εκβιασμού προς τους δημοσιογράφους που εργάζονται στα μέσα αυτά. Τους ζητήθηκε να παραιτηθούν από μέλη του συνδικάτου, αλλιώς θα απολύονταν. Ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις αντίστασης, διότι δεν υπάρχει σύστημα προστασίας.
ΥΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ, η απεργία στη «Σαμπάχ», αν και δεν πολυαναφέρεται στα τουρκικά ΜΜΕ, είναι περίπτωση ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για δέκα απεργούς εργαζόμενους στα έντυπα του ομίλου «Σαμπάχ» που είναι μέλη του Συνδικάτου. Το τελευταίο, με αφορμή την άρνηση της διοίκησης του ομίλου να δεχθεί τις διαπραγματεύσεις για συλλογική σύμβαση, ξεκίνησε την απεργία. Στον βαθμό που το όλο σύστημα των ΜΜΕ είναι υποθηκευμένο και φυλακισμένο σε ένα αδιέξοδο όπου οι εργοδότες κάνουν ό,τι θέλουν, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία μέριμνα από την Πολιτεία, η απεργία, προς το παρόν τουλάχιστον δεν φαίνεται να καρποφορεί.
ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ κανείς ότι αρθρογράφος της «Μιλιέτ», έγραφε πριν από μερικές μέρες ότι το 1980, στην Τουρκία των 42 εκατομμυρίων, υπήρχαν 3,5 εκατομμύρια συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι. Εν έτει 2009, στην ίδια χώρα των 72 εκατομμυρίων, υπάρχουν μόνον 750 χιλιάδες συνδικαλισμένοι. Τη στιγμή μάλιστα που ο τομέας της βιομηχανίας αναπτύχθηκε σε βάρος του αγροτικού τομέα σε σχέση με το 1980. Για παράδειγμα, ενώ οι εξαγωγές της Τουρκίας το 1980 ήταν κατά βάση αγροτικές, σήμερα η χώρα εξάγει κυρίως βιομηχανικά προϊόντα.
Μία γνώριμη, για την Τουρκία πριν από το 1980, εικόνα συναντά κανείς περνώντας από το κτίριο όπου στεγάζεται ο όμιλος ΜΜΕ «Σαμπάχ» στην Κωνσταντινούπολη.
Ενα μεγάλο πανό που δείχνει στον περαστικό την απεργία που συνεχίζεται από τις 13 Φεβρουαρίου. Κατ' αρχάς η εικόνα είναι γνώριμη ως ανάμνηση για ό,τι ίσχυε στην Τουρκία πριν από το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980. Μιλάμε για μια περίοδο που τα πολιτικά κόμματα είχαν οργανώσεις γυναικών και νεολαίας, υπήρχαν φοιτητικές οργανώσεις, συνδικάτα οργανωμένα, σχεδόν σε όλο το φάσμα της παραγωγής. Σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει μετά το 1980.
ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΑ, υπάρχει και αυτό που ισχύει αποκλειστικά στον χώρο των τουρκικών ΜΜΕ. Συνδικάτα -και συνεπώς διαπραγματεύσεις για συλλογικές συμβάσεις- υπάρχουν στη χώρα αυτή μόνο στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων, στην κρατική ραδιοτηλεόραση και σε δύο εφημερίδες, στην κεμαλιστική «Τζουμχουριέτ» και στην ισλαμική «Μιλί Γκαζέτε». Σε όλα τα υπόλοιπα κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά κ.λπ. δεν υπάρχει συνδικαλισμός. Το Συνδικάτο Δημοσιογράφων Τουρκίας δεν έχει μέλη στα μέσα αυτά. Και δεν έχει διότι στη συντριπτική τους πλειονότητα τα μέσα αυτά προσλαμβάνουν δημοσιογράφους με τον όρο να μην είναι μέλη συνδικάτου. Υπήρξαν μάλιστα στο παρελθόν αρκετές περιπτώσεις εκβιασμού προς τους δημοσιογράφους που εργάζονται στα μέσα αυτά. Τους ζητήθηκε να παραιτηθούν από μέλη του συνδικάτου, αλλιώς θα απολύονταν. Ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις αντίστασης, διότι δεν υπάρχει σύστημα προστασίας.
ΥΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ, η απεργία στη «Σαμπάχ», αν και δεν πολυαναφέρεται στα τουρκικά ΜΜΕ, είναι περίπτωση ενδιαφέρουσα. Πρόκειται για δέκα απεργούς εργαζόμενους στα έντυπα του ομίλου «Σαμπάχ» που είναι μέλη του Συνδικάτου. Το τελευταίο, με αφορμή την άρνηση της διοίκησης του ομίλου να δεχθεί τις διαπραγματεύσεις για συλλογική σύμβαση, ξεκίνησε την απεργία. Στον βαθμό που το όλο σύστημα των ΜΜΕ είναι υποθηκευμένο και φυλακισμένο σε ένα αδιέξοδο όπου οι εργοδότες κάνουν ό,τι θέλουν, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία μέριμνα από την Πολιτεία, η απεργία, προς το παρόν τουλάχιστον δεν φαίνεται να καρποφορεί.
ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ κανείς ότι αρθρογράφος της «Μιλιέτ», έγραφε πριν από μερικές μέρες ότι το 1980, στην Τουρκία των 42 εκατομμυρίων, υπήρχαν 3,5 εκατομμύρια συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι. Εν έτει 2009, στην ίδια χώρα των 72 εκατομμυρίων, υπάρχουν μόνον 750 χιλιάδες συνδικαλισμένοι. Τη στιγμή μάλιστα που ο τομέας της βιομηχανίας αναπτύχθηκε σε βάρος του αγροτικού τομέα σε σχέση με το 1980. Για παράδειγμα, ενώ οι εξαγωγές της Τουρκίας το 1980 ήταν κατά βάση αγροτικές, σήμερα η χώρα εξάγει κυρίως βιομηχανικά προϊόντα.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...