Τραγικές συγκρίσεις πολιτικών
Ο Νιχάτ Ερίμ, ο Νταβούτογλου
και ο δικός μας ο Χριστόφιας
Οι σοβαρέςκυβερνήσεις και οι υπεύθυνοι αρχηγοί κρατών έχουν γνώθι σαυτόν. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν τα πάντα. Ο κόσμος έχει γίνει τόσο περίπλοκος και τα προβλήματα τόσο μπλεγμένα με πολλές και πολυδιάστατες παραμέτρους, ώστε απαιτείται εμπειρογνωμοσύνη, επιστημονική ανάλυση και εξήγηση γεγονότων, προσώπων και φαινομένων.
Και αυτά, ώστε να μπορούν να εξαχθούν όσο γίνεται ασφαλή συμπεράσματα, που θα επισύρουν τις ανάλογες αποφάσεις πολιτικής, οι οποίες, με τη σειρά τους, ενδέχεται να έχουν επιπτώσεις, κέρδη ή ζημίες για τα εθνικά συμφέροντα. Οι υπεύθυνοι ηγέτες καταφεύγουν έτσι σε ειδικούς, σε ακαδημαϊκούς, σε αναλυτές και δεξαμενές σκέψεως, για να αντλήσουν ιδέες, ν’ ακούσουν προτάσεις και να θεμελιώσουν πολιτική. Δεν διεκδικούν πανσοφία ή παντογνωσία ούτε θύουν στο παπικό αλάθητο. Αυτό κάνει και η Τουρκία, όχι όμως η Κύπρος.
Θα αναφέρουμε δύο γεγονότα, για να καταδείξουμε ποια πολιτική ερημία κυριαρχεί γύρω από τον Πρόεδρο Χριστόφια και γιατί επείγει, έστω και τώρα, να αναζητήσει στηρίγματα για παραγωγή πολιτικής εκτός της κομματικής, ΑΚΕΛικής στενομυαλιάς και της ιδεολογικής του αγκύλωσης.Το 1956 ο αγώνας της ΕΟΚΑ μετρούσε ήδη έναν και πλέον χρόνο πάλης κατά του Βρετανού αποικιοκράτη. Η Τουρκία, του πρωθυπουργού Ατνάν Μεντερές, απλώς παρακολουθούσε και θεωρούσε τα γεγονότα ως υπόθεση μεταξύ Ελλήνων και Βρετανών. Καθ’ υπόδειξιν και παρακίνηση, όμως, των Εγγλέζων, ο Μεντερές αρχίζει να ενδιαφέρεται για την τ/κ μειοψηφία της Κύπρου.
Αναθέτει στον γνωστό Τούρκο καθηγητή και συνταγματολόγο, Νιχάτ Ερίμ, μετέπειτα Υπουργό Εξωτερικών και Πρωθυπουργό της χώρας, να κωδικοποιήσει την τουρκική εθνική πολιτική και στρατηγική έναντι της Κύπρου και του αρξάμενου κυπριακού ζητήματος. Ο Ερίμ, σε δύο εκθέσεις του, το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 1956, καταγράφει ποιαν πολιτική η Τουρκία πρέπει να ακολουθήσει, ανεξάρτητα από την έκβαση του αγώνα τής ΕΟΚΑ. Όποιος μελετήσει τις δύο εκθέσεις Ερίμ (θα τις βρει στο τρίτομο έργο του Νεοκλή Σαρρή: «Η άλλη πλευρά»), θα μείνει έκπληκτος από τη διαχρονική ισχύ των εισηγήσεών του.
Ας κάνουμε ένα άλμα 46 χρόνων και να έρθουμε στο 2002, σημαδιακή ημερομηνία: Πρώτον, κατατίθεται το τερατούργημα Ανάν (11.11.2002) και, δεύτερον, αρχίζει σημαντική μεταστροφή στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Ιθύνων νους και αρχιτέκτονας της αλλαγής είναι ένας χαμηλών τόνων και άγνωστος, μέχρι τότε, καθηγητής διεθνών σχέσεων, ισλαμιστής και μέλος του κόμματος Ερντογάν, ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Η κυβέρνηση Ερντογάν και το Υπουργείο Εξωτερικών τον επισημαίνουν μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του περί «Στρατηγικού βάθους - η διεθνής θέση της Τουρκίας», που, αίφνης, γίνεται η βίβλος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Από το 2002, αναδιαμορφώνει την εξωτερική πολιτική της χώρας και οι Ερντογάν και Γκιουλ δεν κάνουν τίποτε χωρίς να τον συμβουλευθούν.
Ο Νταβούτογλου κατευθύνει και συντονίζει τη διπλωματική υπηρεσία, την κοινωνία των πολιτών, τις οργανώσεις επιχειρηματιών, τις τουρκικές δεξαμενές σκέψης, πανεπιστήμια και ακαδημαϊκούς και στρατεύει τους πάντες για την αναβίωση του νεο-Οθωμανικού οράματός του, που θα έχει ως τελική κατάληξη την ανάδειξη της Τουρκίας σε παγκόσμια δύναμη.
Να έρθουμε και στον Πρόεδρο Χριστόφια: Σε ποιους στηρίζεται για το χειρισμό των διαφόρων κρίσιμων πτυχών του Κυπριακού και στην άσκηση της δήθεν πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής του; Ποιους συμβουλεύεται και σε ποιους ακαδημαϊκούς και άλλους ειδικούς στηρίζεται; Ποιες δεξαμενές σκέψης, έστω ελληνικές, αξιοποιεί; Δεν υπάρχει προφανώς τίποτε παρά μόνο ένα φοβερό κενό.
και ο δικός μας ο Χριστόφιας
του Σάββα Ιακωβίδη
Οι σοβαρέςκυβερνήσεις και οι υπεύθυνοι αρχηγοί κρατών έχουν γνώθι σαυτόν. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν τα πάντα. Ο κόσμος έχει γίνει τόσο περίπλοκος και τα προβλήματα τόσο μπλεγμένα με πολλές και πολυδιάστατες παραμέτρους, ώστε απαιτείται εμπειρογνωμοσύνη, επιστημονική ανάλυση και εξήγηση γεγονότων, προσώπων και φαινομένων.Και αυτά, ώστε να μπορούν να εξαχθούν όσο γίνεται ασφαλή συμπεράσματα, που θα επισύρουν τις ανάλογες αποφάσεις πολιτικής, οι οποίες, με τη σειρά τους, ενδέχεται να έχουν επιπτώσεις, κέρδη ή ζημίες για τα εθνικά συμφέροντα. Οι υπεύθυνοι ηγέτες καταφεύγουν έτσι σε ειδικούς, σε ακαδημαϊκούς, σε αναλυτές και δεξαμενές σκέψεως, για να αντλήσουν ιδέες, ν’ ακούσουν προτάσεις και να θεμελιώσουν πολιτική. Δεν διεκδικούν πανσοφία ή παντογνωσία ούτε θύουν στο παπικό αλάθητο. Αυτό κάνει και η Τουρκία, όχι όμως η Κύπρος.
Θα αναφέρουμε δύο γεγονότα, για να καταδείξουμε ποια πολιτική ερημία κυριαρχεί γύρω από τον Πρόεδρο Χριστόφια και γιατί επείγει, έστω και τώρα, να αναζητήσει στηρίγματα για παραγωγή πολιτικής εκτός της κομματικής, ΑΚΕΛικής στενομυαλιάς και της ιδεολογικής του αγκύλωσης.Το 1956 ο αγώνας της ΕΟΚΑ μετρούσε ήδη έναν και πλέον χρόνο πάλης κατά του Βρετανού αποικιοκράτη. Η Τουρκία, του πρωθυπουργού Ατνάν Μεντερές, απλώς παρακολουθούσε και θεωρούσε τα γεγονότα ως υπόθεση μεταξύ Ελλήνων και Βρετανών. Καθ’ υπόδειξιν και παρακίνηση, όμως, των Εγγλέζων, ο Μεντερές αρχίζει να ενδιαφέρεται για την τ/κ μειοψηφία της Κύπρου.
Αναθέτει στον γνωστό Τούρκο καθηγητή και συνταγματολόγο, Νιχάτ Ερίμ, μετέπειτα Υπουργό Εξωτερικών και Πρωθυπουργό της χώρας, να κωδικοποιήσει την τουρκική εθνική πολιτική και στρατηγική έναντι της Κύπρου και του αρξάμενου κυπριακού ζητήματος. Ο Ερίμ, σε δύο εκθέσεις του, το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 1956, καταγράφει ποιαν πολιτική η Τουρκία πρέπει να ακολουθήσει, ανεξάρτητα από την έκβαση του αγώνα τής ΕΟΚΑ. Όποιος μελετήσει τις δύο εκθέσεις Ερίμ (θα τις βρει στο τρίτομο έργο του Νεοκλή Σαρρή: «Η άλλη πλευρά»), θα μείνει έκπληκτος από τη διαχρονική ισχύ των εισηγήσεών του.
Ας κάνουμε ένα άλμα 46 χρόνων και να έρθουμε στο 2002, σημαδιακή ημερομηνία: Πρώτον, κατατίθεται το τερατούργημα Ανάν (11.11.2002) και, δεύτερον, αρχίζει σημαντική μεταστροφή στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Ιθύνων νους και αρχιτέκτονας της αλλαγής είναι ένας χαμηλών τόνων και άγνωστος, μέχρι τότε, καθηγητής διεθνών σχέσεων, ισλαμιστής και μέλος του κόμματος Ερντογάν, ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Η κυβέρνηση Ερντογάν και το Υπουργείο Εξωτερικών τον επισημαίνουν μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του περί «Στρατηγικού βάθους - η διεθνής θέση της Τουρκίας», που, αίφνης, γίνεται η βίβλος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Από το 2002, αναδιαμορφώνει την εξωτερική πολιτική της χώρας και οι Ερντογάν και Γκιουλ δεν κάνουν τίποτε χωρίς να τον συμβουλευθούν.
Ο Νταβούτογλου κατευθύνει και συντονίζει τη διπλωματική υπηρεσία, την κοινωνία των πολιτών, τις οργανώσεις επιχειρηματιών, τις τουρκικές δεξαμενές σκέψης, πανεπιστήμια και ακαδημαϊκούς και στρατεύει τους πάντες για την αναβίωση του νεο-Οθωμανικού οράματός του, που θα έχει ως τελική κατάληξη την ανάδειξη της Τουρκίας σε παγκόσμια δύναμη.
Να έρθουμε και στον Πρόεδρο Χριστόφια: Σε ποιους στηρίζεται για το χειρισμό των διαφόρων κρίσιμων πτυχών του Κυπριακού και στην άσκηση της δήθεν πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής του; Ποιους συμβουλεύεται και σε ποιους ακαδημαϊκούς και άλλους ειδικούς στηρίζεται; Ποιες δεξαμενές σκέψης, έστω ελληνικές, αξιοποιεί; Δεν υπάρχει προφανώς τίποτε παρά μόνο ένα φοβερό κενό.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...