Η γερμανική υποκρισία

Το να κατηγορεί η Γερμανία τον Ούγγρο πρόεδρο, όταν την ίδια στιγμή συνεργάζεται στενά με τον Τούρκο δικτάτορα που έχει καταλύσει κάθε δημοκρατικό θεσμό στη χώρα του, αρνούμενη να επιβάλει κυρώσεις παρά την επιθετικότητα του στην Ελλάδα και στην Κύπρο, σε δύο μέλη της ΕΕ, είναι κάτι περισσότερο από υποκριτικό – τεκμηριώνοντας πως η χώρα που δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο, ενώ αιματοκύλισε την Ευρώπη δύο φορές, δεν έχει διδαχθεί απολύτως τίποτα από τα εγκλήματα της. Στην Ελλάδα τώρα φαίνεται πως η ανοησία δεν έχει όρια – αφού φιλοξενούνται άρθρα στενών συνεργατών του G. Soros, όπως του Βούλγαρου J. Krastev που διευθύνει το δήθεν «Κέντρο φιλελεύθερων στρατηγικών». Εν προκειμένω, κατηγορούνται ως λαϊκιστικές οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, με τον ισχυρισμό πως έχουν δυσανεξία στους θεσμούς και στις λειτουργίες της Δημοκρατίας – ενώ η γερμανική πλέον ΕΕ, έχει ως καρδιά της το Κράτος Δικαίου!

Η αλήθεια είναι πως όταν ακούει κανείς την καγκελάριο να μιλάει για Κράτος Δικαίου, για Δημοκρατία και για αλληλεγγύη, μόνο να εξοργισθεί μπορεί – αφού αρκεί να σκεφθεί τι έχει κοστίσει στην Ελλάδα η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μετά το 2010, όπου κυριολεκτικά καταστράφηκε η οικονομία της, χρεοκόπησε, υποθήκευσε τα πάντα, έχασε την εθνική της κυριαρχία καταλήγοντας υπό την οικονομική κατοχή των Γερμανών και σήμερα είναι περισσότερο χρεοκοπημένη από ποτέ.

Με το δημόσιο χρέος της στο 208% του ΑΕΠ της από 127% τότε, παρά το ότι ξεπουλάει τα πάντα, με το ιδιωτικό σε μοναδικό την παγκόσμια ιστορία ύψος από αμελητέο στο παρελθόν, με την παροχή ανταλλαγμάτων όπως στην περίπτωση του ονόματος της Μακεδονίας για να μη χρεοκοπήσει ξανά και σήμερα με το επόμενο αντάλλαγμα προ των πυλών: με τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία «υπό την αιγίδα της Γερμανίας», εάν όχι την απώλεια κάποιων νησιών.

Η αναφορά της καγκελαρίου έχει σχέση με την Ουγγαρία – όπου σύμφωνα με το Reuters (πηγή), η υπουργός δικαιοσύνης της χαρακτήρισε απαράδεκτη τη νέα πρόταση της γερμανικής προεδρίας της ΕΕ να συνδέσει τη μελλοντική βοήθεια με όρους κράτους δικαίου, όπως τους καταλαβαίνει βέβαια η Γερμανία. Πολύ σωστά δήλωσε πως κάτι τέτοιο θα παραβίαζε το ίδιο το Κράτος Δικαίου και θα ισοδυναμούσε με εκβιασμό – σημειώνοντας πως ήταν ασφαλώς ανεπίτρεπτος ο χαρακτηρισμός του Ούγγρου πρωθυπουργού ως «ασθένεια της Δημοκρατίας».

Η χώρα λοιπόν που απομυζεί δεκαετίες τώρα αχόρταγα τους εταίρους της με την ύπουλη πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που υιοθέτησε (ανάλυση), ενώ κατέστρεψε και υποδούλωσε την Ελλάδα με το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων (ανάλυση), ελέγχοντας τις εθνοκτόνες κυβερνήσεις μας της Τρόικα Εσωτερικού, επέβαλε όρους για το Ταμείο Ανασυγκρότησης της ΕΕ – αυτούς που η ίδια θέλει, σαν να της ανήκει η ένωση.

Δεν έχουμε αμφιβολία βέβαια πως η Ελλάδα είπε «ναι σε όλα», όπως συνήθως συμβαίνει – κάτι που όμως δεν συνέβη με την Ουγγαρία, όπου ότι και να πει κανείς για την πράγματι απαράδεκτη αυταρχικότητα της κυβέρνησης της, δεν μπορεί να μην αναφέρει πως διέσωσε την οικονομία της (ανάλυση), ενώ δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι στην καγκελάριο.

Το να κατηγορεί βέβαια η Γερμανία τον Ούγγρο πρόεδρο, όταν την ίδια στιγμή συνεργάζεται στενά με τον Τούρκο δικτάτορα που έχει καταλύσει κάθε δημοκρατικό θεσμό στη χώρα του, αρνούμενη να επιβάλει κυρώσεις παρά την επιθετικότητα του στην Ελλάδα και στην Κύπρο, σε δύο μέλη της ΕΕ, είναι κάτι περισσότερο από υποκριτικό – τεκμηριώνοντας πως η χώρα που δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο, ενώ αιματοκύλισε την Ευρώπη δύο φορές, δεν έχει διδαχθεί απολύτως τίποτα από τα εγκλήματα της.

Στην Ελλάδα τώρα φαίνεται πως η ανοησία δεν έχει όρια – αφού φιλοξενούνται άρθρα στενών συνεργατών του G. Soros, όπως του Βούλγαρου J. Krastev που διευθύνει το δήθεν «Κέντρο φιλελεύθερων στρατηγικών» (πηγή). Εν προκειμένω, κατηγορούνται ως λαϊκιστικές οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, με τον ισχυρισμό πως έχουν δυσανεξία στους θεσμούς και στις λειτουργίες της Δημοκρατίας – ενώ η γερμανική πλέον ΕΕ έχει ως καρδιά της το Κράτος Δικαίου!

Σύμφωνα λοιπόν με το συνεργάτη του G. Soros, η περίπτωση του λαϊκισμού της Ανατολικής Ευρώπης είναι ιδιαίτερη – ενώ οφείλεται σε συνδυασμό γεγονότων και καταστάσεων, όπως είναι η κληρονομιά των επαναστάσεων του 1989 και των δύο πρόσφατων σοκ: δηλαδή, της προηγούμενης κρίσης της ΕΕ, όπως και της αλλαγής της γεωπολιτικής κατάστασης από τη σταδιακή ατονία της αμερικανικής ισχύος. 

Ειδικότερα τα εξής:

“Μετά τα γεγονότα του 1989 η πληθυσμιακή παρακμή επιταχύνθηκε στις απελευθερωμένες, όχι πια κομμουνιστικές, χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Πολλοί κάτοικοι έφυγαν στη Δύση αναζητώντας καλύτερες προοπτικές. Μέσα σε μόλις μια δεκαετία η Ουγγαρία των 10 εκ. κατοίκων έχασε το 3% του πληθυσμού της. To 2016, μόνο οι Πολωνοί που ζούσαν στην Βρετανία έφτασαν το 1 εκ.

Η μετανάστευση των ανατολικοευρωπαίων προκάλεσε δημογραφικό πανικό σε όσους έμειναν πίσω. Κι αυτός ο πανικός εκδηλώθηκε σε όλη του την έκταση, κατά την διάρκεια της μεταναστευτικής κρίσης του 2015-16 στην ΕΕ. Αν και ο λαϊκισμός είχε αποκτήσει ήδη δυναμική, το μεταναστευτικό τον ανέδειξε σε κυρίαρχη πολιτική τάση στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

Στο νέο στρεβλό σκηνικό που διαμορφώθηκε, οι αυταρχικές κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας επιτίθενται στους θεσμούς της ΕΕ – αλλά παράλληλα επωφελούνται από τις γενναιόδωρες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις. Χωρίς αυτή η διφορούμενη στάση να προκαλεί ισχυρή αντίδραση από τις Βρυξέλλες. Ο Orban μάχεται την ΕΕ Δευτέρα με Παρασκευή, αλλά τα Σαββατοκύριακα τσεπώνει τις επιδοτήσεις, ζητώντας διαρκώς και άλλες.

Η οικονομία της Ουγγαρίας αναπτύχθηκε κατά 4,6% μεταξύ 2006-2015. Εκτιμάται ότι χωρίς τα κεφάλαια της ΕΕ θα είχε συρρικνωθεί κατά 1,8%. Οι επιδοτήσεις που λαμβάνει από την ΕΕ η Βουδαπέστη φτάνουν, στις καλές χρονιές, στο 6% του ΑΕΠ της. Η Πολωνία είχε την ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στην Ευρώπη το διάστημα 2007-2017.

…. Εκμεταλλευόμενη τις συγκυρίες η Ρωσία του Πούτιν άρχισε να αποτελεί σταδιακά το πολιτικό και στρατηγικό αποκούμπι για κυβερνήσεις τύπου Ουγγαρίας και Πολωνίας – ένας συνδυασμός αντιδυτικής ιδεολογίας και αυταρχικής διακυβέρνησης. Ο φόβος οδήγησε τους ψηφοφόρους πίσω. Σε επιλογές κυβερνήσεων που προστατεύουν τους πολίτες, αλλά και που τις φοβούνται (πηγή)”.

Όπως συνάγεται από τα παραπάνω, παρά τις κατηγορίες εναντίον του Orban, η Ουγγαρία που ευρισκόταν το 2008 σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, αναπτύχθηκε ταχύτερα από όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης – ενώ η δημοκρατική Ελλάδα, η οποία ακολούθησε πιστά τις οδηγίες της καγκελαρίου και του υπουργού οικονομικών της, καταστράφηκε ολοσχερώς.

Λογικά λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως αν μη τη άλλο ο Orban, ανάλογα αυταρχικός όπως ο Putin αλλά σε καμία περίπτωση αιμοχαρής δικτάτορας όπως ο Erntogan, κυβέρνησε σωστά τη χώρα του – ενώ ο Τούρκος την καταστρέφει μεθοδικά, επιβιώνοντας πλέον μόνο με τη διεξαγωγή πολέμων. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να κατηγορείται ο Ούγγρος και όχι ο Τούρκος; Ποια λογική χρησιμοποιείται;

Analyst

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση