Το ραγισμένο γυαλί

Με την Κίνα να έχει επιδείξει μεγαλύτερη αλληλεγγύη έναντι σειράς ευρωπαϊκών κρατών από ό,τι η ίδια η ΕΕ, δεν είναι απορίας άξια η πρόσφατη αναζωπύρωση του ευρωσκεπτικισμού. Ακόμη και από Ευρωπαίους... ηγέτες

Σε καιρούς κρίσης όπως οι παρόντες -στις φουρτούνες, δηλαδή- είναι που φαίνονται οι καλοί «καπετάνιοι». Οι πραγματικοί ηγέτες. Ακόμη περισσότερο, τότε είναι που φαίνεται η συνήθως... αθέατη όψη των πραγμάτων.

Μας το θύμισε χθες, στον απόηχο της πρόσφατης άρνησης της Γερμανίας να συναινέσει στην έκδοση «κορωνα-ομολόγων», ένας πρώην υπουργός Εξωτερικών αυτής της χώρας, ο ηγέτης του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, καυτηριάζοντας τη στάση του Βερολίνου και μιλώντας για πλήρη αποτυχία της ΕΕ στην «... αντιμετώπιση της μεγαλύτερης δοκιμασίας από την ίδρυσή της».

Αναφερόμενος, δε, στην πρόσφατη απόφαση της χώρας του να άρει το συνταγματικό «φρένο χρέους» και να προχωρήσει σε νέο δανεισμό, αναρωτήθηκε: «... θα ήταν τόσο τρομερό για τη Γερμανία αντί για 156 δισ. ευρώ νέου δημόσιου χρέους να έχει εγγράψει στον γερμανικό προϋπολογισμό 166 δισ. ευρώ και στη συνέχεια να έχει δώσει τα 10 δισεκατομμύρια στους Ιταλούς και τους Ισπανούς ως πρώτη βοήθεια; Οι χώρες αυτές θα μας ήταν πιθανόν ευγνώμονες για 100 χρόνια, αν το είχαμε κάνει. Τώρα θα θυμούνται ότι δεν ήταν οι γειτονικοί τους λαοί που τους βοηθούν, αλλά οι Κινέζοι...».


Όσο κι αν ηχεί ως «σταγόνα στον ωκεανό» το ποσό στο οποίο αναφέρθηκε ο φίλτατος Γκάμπριελ, έναντι των πραγματικών αναγκών που αντιμετωπίζουν η Ιταλία και η Ισπανία κατά την τρέχουσα πανδημία, ο συμβολισμός είναι προφανής.

Σαφώς, δε, θα έθετε σε «δεύτερη μοίρα» συνθήματα όπως εκείνα που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ επί προεδρίας Τραμπ, «America first» (Πρώτα η Αμερική), φέρνοντας στην επιφάνεια την έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αντ' αυτού, εκτίμησε ο φίλτατος Γκάμπριελ, η στάση της Γερμανίας, της οικονομικά ισχυρότερης χώρας της ΕΕ, οδηγεί στο «πρώτα το έθνος μας».

Ευλόγως, ο Γκάμπριελ δεν είναι μόνος σε αυτόν τον ειρμό σκέψης. Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμ. Μακρόν αναρωτήθηκε μετά την άρνηση της Γερμανίας, της Ολλανδίας, της Αυστρίας κ.ά. στην έκδοση χρέους από κοινού: «Είναι τάχα η ΕΕ, η ευρωζώνη, απλώς ένας νομισματικός θεσμός, ένα σύνολο κανόνων, πολύ χαλαρών, που προβλέπουν ότι κάθε κράτος ενεργεί για λογαριασμό του ή θα δράσουμε μαζί, για να χρηματοδοτήσουμε τις δαπάνες μας, για να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε αυτή την κρίση ζωτικής σημασίας;».

Κατά τον ίδιο, «το ύψος του ποσού είναι δευτερεύον, αυτό που μετράει είναι η χειρονομία, διαμέσου της έκδοσης κοινού χρέους ή της σύνταξης κοινού προϋπολογισμού».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ακόμη σαφέστερος, μιλώντας για Σύνοδο Κορυφής κατώτερη των περιστάσεων. Η ΕΕ «θα χρειασθεί αυξημένους πόρους, ώστε οι πολίτες να μη χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά και για να στηριχθούν οι επιχειρήσεις που χάνουν τον τζίρο τους. Κι όλα αυτά, σε ένα περιβάλλον κατάρρευσης των δημόσιων εσόδων. Αναπόφευκτα, η Ευρώπη θα χρειασθεί να δανειστεί περισσότερα, ώστε να ξοδέψει και περισσότερα», τόνισε.

Κοινή συνισταμένη των λεγομένων και των τριών ανδρών, ωστόσο, παραμένει μία. Η μέχρι τούδε απουσία ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, σε ένα ζήτημα βαθιά ανθρώπινο και θεμελιώδες ως προς τους λόγους ύπαρξης της ΕΕ.

Ένα ζήτημα, δηλαδή, οι χειρισμοί επί του οποίου είτε θα τροφοδοτήσουν περαιτέρω τον διάχυτο ευρωσκεπτικισμό που υφίσταται έως τώρα, είτε θα καταδείξουν την ορθότητα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Ουδέν σαφέστερον αυτές τις ημέρες, αν και ήδη έχει ραγίσει για πολλούς «το γυαλί» στην Ευρώπη.

Ν. Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση