Η απραξία δεν είναι πολιτική

Όταν ακολουθείς τις κινήσεις ενός «παίκτη», εξαρτάσαι από την πορεία που αυτός καθορίζει. Οι πρωτοβουλίες είναι δικές του και ο ρόλος σου περιορίζεται στον... έλεγχο ζημιών. Αυτό, όμως, είναι το κόστος της αδράνειας...

Η λεγόμενη «εθνική γραμμή» επί των ελληνο-τουρκικών, η οποία εμφανίζεται παγιωμένη επί δεκαετίες ή εντέλει στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, υπό τις παρούσες περιστάσεις συνεχών διεκδικήσεων εκ μέρους της γείτονος, είναι εκ των πραγμάτων ξεπερασμένη.

Η συστηματική προσπάθεια της Τουρκίας να καταστεί αναθεωρητική δύναμη την οδηγεί σε συνεχείς προκλήσεις και αμφισβητήσεις έναντι της Ελλάδας, με τελευταία την υπόθεση των συμφώνων που συνήψε με τη Λιβύη, αναφορικά με τον καθορισμό των εκατέρωθεν ΑΟΖ και της μεταξύ τους στρατιωτικής συνεργασίας.

Έδαφος για την ανάπτυξη αυτών των φιλοδοξιών έδωσε η -επί σειρά ετών- απραξία και ατολμία της Ελλάδας να διεκδικήσει όσα νομίμως δικαιούται. Αυτή η κατάσταση οφείλει να τερματιστεί.

Μολονότι η έως τώρα αντίδραση της χώρας μας απέφερε καρπούς, στο πεδίο της ΕΕ και σε σειρά τρίτων κρατών, συμπεριλαμβανομένων έως τώρα των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ισραήλ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Αιγύπτου, υπήρξε το αποτέλεσμα εκ των υστέρων ενεργειών, οι οποίες δεν αποτελούν τμήμα μίας συνεκτικής και συγκροτημένης πολιτικής.

Υπό αυτό το πρίσμα, οφείλουμε να επιστρέψουμε στα «θεμελιώδη» και στη διαμόρφωση -εντός του προσήκοντος πλαισίου συναίνεσης και ευθύνης που επιτάσσουν οι περιστάσεις- μίας νέας «εθνικής γραμμής» ή ακριβέστερα «εθνικής πολιτικής», η οποία να απαντά στις προκλήσεις που δέχεται η χώρα μας.


Δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια και από του βήματος της Βουλής, οι απόψεις της κυβέρνησης έγιναν χθες σαφείς: «Η ελληνική πολιτική καλείται να επανατοποθετηθεί, ενόψει των νέων προκλήσεων. Για να το κάνει αποτελεσματικά, πρέπει να εγκαταλείψει τα ξεπερασμένα στερεότυπα. Να συμφωνήσουμε το θεμελιώδες. Η απραξία δεν συνιστά πολιτική. Ο στρουθοκαμηλισμός δεν συνιστά πατριωτισμό. Είναι ο καιρός των επιλογών, της ανάληψης ευθύνης, της αναδοχής πολιτικού κόστους».

Είναι σαφές ότι πρόκειται για μία έκκληση εθνικού χαρακτήρα για τη διαμόρφωση μίας νέας εθνικής πολιτικής επί των ελληνοτουρκικών.

Πρόκειται, δε, για μία πρόσκληση συνδιαμόρφωσης μίας ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής, αντίστοιχης εκείνης που προώθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και η οποία οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών. Με μία διαφορά. Στις ημέρες μας καλείται η αντιπολίτευση και δη η αξιωματική να συνδιαμορφώσει αυτή τη νέα εθνική πολιτική και όχι απλώς να την αποδεχτεί.

Υπό τις περιστάσεις, το κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» για το οποίο έκανε λόγο χθες ο κ. Δένδιας αποτελεί προϋπόθεση. «Πατριώτες για εμάς είναι όλοι οι βουλευτές, όλοι οι Έλληνες», ανέφερε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε: «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι βουλευτές που τη στηρίζουν αποποιούνται το προνόμιο έκδοσης πιστοποιητικών πατριωτισμού. Η ομόνοια είναι ο απαραίτητος παράγοντας εθνικής επιβίωσης. Η κυβέρνηση την επιδιώκει».

Ουδέποτε κατά τη διάρκεια των τελευταίων 45 ετών διατυπώθηκε αντίστοιχη έκκληση από την κυβέρνηση του τόπου προς την αντιπολίτευση, όπως ουδέποτε αμφισβητήθηκαν τόσο άμεσα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, συμπεριλαμβανομένης και της κρίσης του '87 ή εκείνης των Ιμίων.

Κατά πόσον αυτή η έκκληση θα συναντήσει ευήκοα ώτα μέλλει να αποδειχθεί. Αυτό που είναι σαφές ωστόσο, είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να πάψει να έπεται.

Μέσω μίας ευρείας πολιτικής συμμαχιών, εξοπλισμών και βεβαίως διπλωματικών πρωτοβουλιών, η χώρα μας οφείλει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Για να το κατορθώσει, όμως, χρειάζεται σχέδιο συγκροτημένο και συνεκτικό. Εάν αυτό θα μπορέσει να είναι και το προϊόν ενός κλίματος «εθνικής ομοψυχίας», ακόμη καλύτερα...

Νίκος Γ. Δρόσος
Euro2day


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση