Γιατί το Μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης πρέπει να «πεθάνει»

Του Νίκου Μελέτη

Μάχη μέχρι τέλους θα πρέπει να δώσει η Αθήνα για να αναδείξει την ακυρότητα του Μνημονίου που υπέγραψαν οι κ. Ερντογάν και Σαράζ καθώς ακόμη και μετά την αλλαγή κυβέρνησης στην Τρίπολη το κείμενο αυτό θα αποτελεί ανοικτή πληγή και για τα ελληνικά συμφέροντα και ολόκληρη την περιοχή.

Σήμερα ο Νίκος Δένδιας θα θέσει το ζήτημα αυτό στον ΓΓ του ΟΗΕ Α. Γκουτιέρες σε συνάντηση που θα έχουν στην έδρα του Οργανισμού στην Γενεύη και ενώ η δεύτερη ,μέσα σε λίγες ημέρες, επίσκεψη χθες του Λίβυου πρωθυπουργού Φ. Σαράζ, στην Κωνσταντινούπολη και η κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση με τον Ερντογάν δημιουργεί την αίσθηση ότι η Τουρκία βιάζεται να δημιουργήσει τετελεσμένα πριν εγερθεί θέμα ακυρότητας του Μνημονίου. Αν και δεν έγινε γνωστή καμιά λεπτομέρεια για την συνάντηση Ερντογάν -Σαράζ και αφού είχε προηγηθεί συνάντηση του Λίβυου με τους Τούρκους υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας Τσαβούσογλου και Ακάρ στην Ντόχα, εκτιμάται ότι αφορά τόσο την κλιμάκωση της στρατιωτικής ενίσχυσης της Τουρκίας στο καθεστώς της Τρίπολης αλλά και τα επόμενα βήματα εφαρμογής του Μνημονίου για τις θαλάσσιες ζώνες.

Η Τουρκία έχει δηλώσει ότι θα στείλει πλοίο για έρευνες στην περιοχή που οροθετήθηκε ενώ έχει επίσης εκφράσει την ετοιμότητα να συμμετάσχει σε έρευνες εντός της Λιβυκής υφαλοκρηπίδας σε συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης. Μια τέτοια πρόσκληση θα «νομιμοποιήσει» όπως πιστεύει η Άγκυρα την μεταφορά τουρκικού ερευνητικού η ακόμη και γεωτρύπανου νότια της Κρήτης.
Αυτές οι κινήσεις καθιστούν επείγουσα, τόσο την εξέταση ουσιαστικών μέτρων και κινήσεων για αποφυγή τετελεσμένων όσο και την τυπική ακύρωση του Μνημονίου.


Από την προσεκτική ανάγνωση των αντιδράσεων κυρίως της αντιπολίτευσης στην Λιβύη αλλά και της Αιγύπτου διαπιστώνεται ότι το Μνημόνιο απορρίπτεται περισσότερο γιατί αποτελεί βήμα νομιμοποίησης της κυβέρνησης Σαράζ και συγχρόνως μέσο για ενεργό εμπλοκή στην Λιβυκή κρίση ,της Τουρκίας και του Ερντογάν , παρά γιατί παραβιάζει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Η Αίγυπτος δεν ακούει «αδιάφορα» όλα αυτά τα χρόνια τις παραινέσεις Τούρκων αξιωματούχων να «τα βρουν» μεταξύ τους, με δέλεαρ τα σχεδόν 19.000 τ.χλμ υφαλοκρηπίδας που θα κερδίσει η Αίγυπτος εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, που θα αποκλειστούν φυσικά από όλη την Ανατολική Μεσόγειο.

Η ίδια προσφορά γίνεται και προς την Λιβύη όπου εκτός των 16.000 τ.χιλιομέτρων που υπόσχεται η Τουρκία ότι θα κερδίσει η Λιβύη από την Ελλάδα εφόσον γίνει η οριοθέτηση που προτείνει, προσθέτει ότι με βάση αυτή την θεώρηση ,η Λιβύη θα μπορέσει να διεκδικήσει συνολικά 39.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα από την Ελλάδα υφαρπάζοντας το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας νότια της Κρήτης εκεί όπου ήδη έχουν χαραχθεί Οικόπεδα και μάλιστα δυο εξ αυτών έχουν παραχωρηθεί σε ξένες πετρελαϊκές εταιρίες .

Γι αυτό η ελληνική κυβέρνηση οφείλει άμεσα να εξασφαλίσει την δέσμευση και των αντιπολιτευόμενων δυνάμεων ,ότι σε περίπτωση κατάρρευσης της κυβέρνησης Σαράζ θα υπάρξει ταυτόχρονη διακοπή κάθε διαδικασίας για επικύρωση του κειμένου του Μνημονίου και με ρηματική διακοίνωση προς ΟΗΕ και σε Τουρκία να δηλωθεί ότι δεν επικυρώθηκε ούτε τέθηκε ποτέ σε ισχύ.

Διότι ο πειρασμός ακόμη και για τις δυνάμεις στο εσωτερικό της Λιβύης που τάσσονται εναντίον της Τουρκίας, να αφήσουν στο ράφι το Μνημόνιο ώστε να διατηρείται η πλάνη περί της ισχύος του ή ακύρωσης του ,θα είναι μεγάλος. Σε μια χώρα που ρημάζεται ακόμη από τον εμφύλιο, μάλλον θα είναι απρόθυμη η οποιαδήποτε ηγεσία να βρεθεί «κατηγορούμενη» από τον Σαράζ και την Τουρκία ότι αφήνει στην τύχη τους και «χαρίζει» χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα υφαλοκρηπίδας στην Ελλάδα.

Εξάλλου και προ Εμφυλίου στην Λιβύη, η αντίθεση με την Ελλάδα που εμπόδισε την οριοθέτηση ήταν ακριβώς η απαίτηση της Λιβύης να κλείσει τον κόλπο της Σύρτης και να θεωρήσει ως γραμμή βάσης την γραμμή που ενώνει τις δυο άκρες του Κόλπου και να μην υπολογισθεί η επήρεια της Γαύδου, θέσεις τις οποίες δεν αποδέχεται η Αθήνα, καθώς αλλοιώνουν σημαντικά την οριοθέτηση σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας.

Τα επιχειρήματα της Ελλάδας και για την τυπική ακυρότητα του Μνημονίου λόγω της μη έγκυρης επικύρωσης του είναι πολλά και ισχυρά.

Και πάντως στον ΟΗΕ δεν μπορεί να καταχωρηθεί Συμφωνία ,αν και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται περί Μνημονίου, εάν δεν έχει διαπιστωθεί ότι έχει τεθεί σε ισχύ, που προϋπόθεσης γι αυτό είναι η νόμιμη επικύρωση της και από τα δυο μέρη.

Στις 17 Δεκεμβρίου ο Φ. Σαράζ συμπληρώνει 4 χρόνια στην θέση του επικεφαλής του Πολιτικού Συμβουλίου και πρωθυπουργού της κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA). Βάσει της Συμφωνίας Skhirat (που ρυθμίζει το μεταβατικό καθεστώς στην Λιβύη) η θητεία της GNA εφόσον έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή προβλεπόταν να είναι ένα έτος με ανανέωση για ένα ακόμη έτος .Η κυβέρνηση GNA απέτυχε δυο φορές να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης και σε ότι αφορά την Συμφωνία αυτή πρέπει να εγκριθεί από το Κοινοβούλιο που είναι το μόνο εκλεγμένο όργανο και το μόνο αντιπροσωπευτικό Σώμα που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ.

Σε ότι αφορά στο Πολιτικό Συμβούλιο το οποίο υποτίθεται επικύρωσε το Μνημόνιο, ήδη τα μισά μέλη του έχουν παραιτηθεί, άλλα μέλη σαμποτάρουν τις εργασίες του, ενώ για κάθε απόφαση του απαιτείται απαρτία, η οποία δεν υπάρχει.

Πάντως η «σχέση» του κ. Σαράζ με τον Τ. Ερντογάν δεν φαίνεται να περιορίζεται μόνο στην στρατιωτική στήριξη που προσφέρει ο Τούρκος ηγέτης, καθώς σύμφωνα με καταγγελίες της αντιπολίτευσης υπάρχει και οικονομική διάσταση στην στήριξη Ερντογάν. Το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών κεφαλαίων της Λιβύης και ποσά που προέρχονται και από την πώληση πετρελαίου «αποταμιεύονται» στην Τράπεζα της Τουρκίας και στην τουρκική τράπεζα Ziraat η οποία ελέγχεται απολύτως από το περιβάλλον του Τούρκου προέδρου.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση