Φυσικά και η οικονομία είναι ατού του Αλέκση (και δεν είναι το μόνο)

Γιατί είναι αλήθεια ότι ο σύντροφος πρωθυπουργός χρησιμοποιεί την οικονομία της χώρας για τις εκλογικές του ανάγκες

Γράφει ο Μάνος Βουλαρινός

Όταν άκουσα τον Αλέκση να ισχυρίζεται ότι η οικονομία είναι το ατού του, γέλασα πολύ και δυνατά. Μετά θαύμασα την επιμονή του να ανακαλύπτει διαρκώς όλο και πιο ακραία και αυταπόδεικτα ψέματα. Ακόμα πιο μετά αναρωτήθηκα αν έχει έστω και ένα μικρό ίχνος από αυτό που ονομάζεται «ντροπή». Στο τέλος, κατάλαβα ότι, μάλλον εν αγνοία του, ο Αλέκσης έλεγε την αλήθεια. Η οικονομία είναι όντως το ατού του.

Πριν αρχίσετε να γελάτε μαζί μου όπως εγώ γέλασα με τον Αλέκση, να εξηγήσω πως η φράση «η οικονομία είναι το ατού μου» δεν μεταφράζεται μόνο ως «στη διαχείριση της οικονομίας της χώρας τα καταφέρνω καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο» αλλά και ως «η δυνατότητά μου να διαχειρίζομαι την οικονομία της χώρας θα με βοηθήσει στις εκλογές περισσότερο από οτιδήποτε άλλο». Και σύμφωνα με τη δεύτερη μετάφραση, η φράση του Αλέκση σύμφωνα με την οποία η οικονομία είναι το ατού του, είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Γιατί είναι αλήθεια ότι ο σύντροφος πρωθυπουργός χρησιμοποιεί την οικονομία της χώρας για τις εκλογικές του ανάγκες. Χρησιμοποιεί τα χρήματα που με κάθε τρόπο στερεί από όσους δεν θέλουν ή δεν έχουν βρει ακόμα τρόπο να κρύβουν τα εισοδήματα τους από την εφορία, για να διορίσει, να κάνει αυξήσεις ή δωράκια που τα βαφτίζει «υπερωρίες» σε κάθε πιθανό ή απίθανο ψηφοφόρο. Κι αυτή η εξαγορά ψήφων είναι η μόνη του ελπίδα να αποφύγει τη συντριβή και να τη μετατρέψει σε απλή ήττα. Και η διαχείρηση της οικονομίας, η κατοχή των κλειδιών του χρηματοκιβωτίου, είναι ο μόνος τρόπος να καταφέρει αυτή την εξαγορά. Με λίγα λόγια, ο σύντροφος Αλέκσης χρησιμοποιεί την οικονομία για να αγοράσει ό,τι δεν μπορούν να του προσφέρουν οι περιορισμένες ικανότητες και οι καταστροφικές επιδόσεις του κι αυτό είναι που την κάνει το ατού του. Ένα ατού που,όμως, δεν είναι το μοναδικό ατού του ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς.


Ποιος ας πούμε μπορεί να αρνηθεί το πόσο μεγάλο ατού είναι για τον Αλέκση το σπάνιο θράσος του. Αυτό που του επιτρέπει να πίνει από εκεί που έφτυνε και να φτύνει εκεί που έπινε με ξεχωριστή ευκολία και απάθεια. Το θράσος που του επιτρέπει να μιλάει για ακροδεξιά την ώρα που η δίκη της Χρυσής Αυγής καθυστερεί όσο ακριβώς θέλει η Χρυσή Αυγή και στα κέντρα εξόντωσης προσφύγων οι συνθήκες ζωής είναι βγαλμένες από τα πιο τρελά όνειρα του Κασιδιάρη. Το θράσος που του επιτρέπει να υποδέχεται κουνώντας χαρωπά την ουρίτσα του στη Μέρκελ που πριν λίγα χρόνια περιέγραφε ως τη γυναίκα που κρύβεται πίσω από τα δεινά της Ελλάδας. Το θράσος που του επιτρέπει να λέει τα μεγαλύτερα ψέματα χωρίς υποψία κοκκινίσματος. Το θράσος που έχει διαγράψει τη λέξη ντροπή από το, έτσι κι αλλιώς φτωχό, λεξιλόγιο του.

Μετά είναι η αμάθειά του. Ο Αλέκσης δεν μοιάζει να ξέρει τίποτα καλά και για τα περισσότερα έχει μαύρα μεσάνυχτα. Είτε είναι η λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, είτε τα αγγλικά, είτε το τι σημαίνει μια στροφή 360 μοιρών, είτε το τι ακριβώς είναι Μεσαίωνας, ο σύντροφος πρωθυπουργός επιδεικνύει μια τρομακτική άγνοια ακόμα και για γνώσεις που κανείς μπορεί να αποκτήσει στο δημοτικό. Κι αυτό τον κάνει εξαιρετικά συμπαθή σε όσους έχουν το ίδιο χαμηλό επίπεδο γνώσεων και ταυτοχρόνως δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι εκλογές δεν είναι κάποιο σκουπιδοριάλιτι για να ψηφίζουμε αυτόν με τον οποίο ταυτιζόμαστε, αλλά ορισμός ανθρώπου που θα κάτσει στο τιμόνι της χώρας που κατοικούμε (εξ αιτίας του γνωστού προβλήματος της δυνατότητας σχολιασμού ανθρώπων με αδυναμία κατανόησης κειμένου να πω πως υπάρχουν πολλοί συμπολίτες που μπορεί να μην ξέρουν πολλά, αλλά ξέρουν καλά ότι τα τιμόνια όλων των ειδών πρέπει να τα κρατούν αυτοί που οδηγούν καλύτερα ή λιγότερο κακά και όχι αυτοί που μας γοητεύουν ή μας ταιριάζουν).

Και τέλος, είναι η αδιαφορία του για οτιδήποτε και οποιονδήποτε πέρα από τον εαυτό του και το συμφέρον του. Δεν τον νοιάζει η χώρα, δεν τον νοιάζουν οι άνθρωποι που την κατοικούν, δεν τον νοιάζει η αλήθεια, δεν τον νοιάζει η ηθική, δεν τον νοιάζει τίποτα που δεν εξυπηρετεί την ανάγκη του για εξουσία. Το μόνο κακό γι αυτόν είναι πως αυτό του το ατού, η ευχέρεια που έχει στο να θυσιάζει τα πάντα στον βωμό του εαυτού του, σύντομα θα γίνει μειονέκτημα. Γιατί δεν θα αργήσει η ώρα που θα καταλάβει ότι όταν δεν νοιάζεσαι για τίποτα και για κανέναν προκειμένου να σκαρφαλώσεις, κανένας δεν θα νοιαστεί για σένα όταν αρχίσεις να γκρεμοτσακίζεσαι. Και μπράβο σου.

AthensVoice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση