Αντίο, Πάνο Καμμένε

Γράφει ο Νίκος Ζαχαριάδης

Αντίο, Πάνο Καμμένε.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μας λείψετε. Ή μάλλον θα μας λείψετε όσο μας λείπει και μια εξάτμιση παλιού ντιζελοκίνητου λεωφορείου που μαρσάρει μπροστά στη μούρη μας. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια που πρωταγωνιστείτε στα δημόσια πράγματα, ήσασταν ακριβώς αυτό. Κάτι που λερώνει με θόρυβο την ατμόσφαιρα.

Φυσικά δεν έχει καμία σημασία αν τελικά αποχωρήσετε ή όχι από την κυβέρνηση. Το δίλημμα ανάμεσα στα δύο είναι, στην πραγματικότητα, αν θα επιλέξετε να διασυρθείτε ή να διασυρθείτε πολύ. Έτσι κι αλλιώς η κωμωδία που παίζετε τον τελευταίο καιρό θυμίζει σύζυγο που αφού διαπίστωσε ότι η γυναίκα του τον απατάει, συνεχίζει να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι μαζί της με τη δικαιολογία ότι δεν έχει εκδοθεί ακόμα το διαζύγιο. Και –μάλλον θα το έχετε καταλάβει ήδη– κανείς δεν σας παίρνει πλέον στα σοβαρά. Ακόμα και οι τραμπούκοι που κάποτε γοητεύατε με τις «πεοφόρες» γραβάτες και τα «στα τέσσερα», πλέον έχουν βρει στον Παύλο Πολάκη μια πιο βελτιωμένη έκδοση αυτού που τους «πουλάγατε».

Το ίδιο συνέβη και με τους βουλευτές σας. Λάθος. Τους πρώην βουλευτές σας. Γιατί τώρα βρήκαν και αυτοί πιο «βελτιωμένη» έκδοση αρχηγού. Και όπως είδατε, σας παράτησαν στην ψύχρα. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Έτσι είναι. Ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Όταν φτάνεις σε σημείο να καλοπιάνεις ακόμα και κάποια Μαρίνα Χρυσοβελώνη με υπουργεία, για να σταματήσει να κάνει «μουτράκια» και να συνεχίσει να σε χειροκροτάει, δεν θέλει πολλή εξυπνάδα για να καταλάβεις ότι την κρίσιμη στιγμή θα προτιμήσει το υπουργείο από εσένα. Τα επισφαλή υλικά σε προδίδουν την πιο κρίσιμη στιγμή. Και όταν στηρίζεις το αρχηγιλίκι σου σε Παπαχριστόπουλους, λογικό είναι πέφτεις από Παπαχριστόπουλους. Νόμος…


Να παραδεχτούμε βέβαια ότι η παρουσία σας όλα αυτά τα χρόνια μάς δίδαξε πολλά. Κατ’ αρχήν είδαμε πόσο «ελαστική» είναι η συνείδηση της αυτοαποκαλούμενης «Αριστεράς». Ναι, αυτής του ηθικού πλεονεκτήματος. Που επικαλείται τον ανθρωπισμό και τα δικαιώματα, αλλά τα μόνα προοδευτικά πράγματα που ψήφισε τα ψήφισε με τη στήριξη αυτών που έβριζε πατόκορφα. Αλλά παρ’ όλα αυτά, συνέχιζε να σας «κανακεύει» και να σας γλείφει. Γιατί με εσάς ψήφιζε τις διώξεις και τους φόρους. Α, και βοηθούσατε πολύ και στη διατήρηση του μίσους. Που ήταν κάτι σαν το οξυγόνο σας.

Και βέβαια, μας δείξατε πόσο τεράστια ποσοστά «κότας» κρύβουν μέσα τους όσοι παριστάνουν με τόσο κραυγαλέα καγκούρικο τρόπο τους νταήδες. Ναι, ήσασταν αυτός που έκανε μηνύσεις σε όλους για συκοφαντική δυσφήμιση. Ακόμα και σε αυτούς που έγραφαν στοιχεία. Γιατί προφανώς για εσάς, ακόμα και η πραγματικότητα είναι συκοφαντική. Όταν όμως έπρεπε να υπερασπιστείτε τις δικές σας συκοφαντίες στο δικαστήριο, μπροστά σε αυτούς που σας έκαναν μήνυση, κρυβόσασταν πίσω από την ασυλία…

Να μην ξεχάσουμε και την άλλη σας μεγάλη προσφορά: τον εξευτελισμό των δημοσιογράφων που σας έβγαζαν στις εκπομπές τους και σας καλόπιαναν. Και σας άφηναν να αλωνίζετε για να μη σας δυσαρεστήσουν. Ή γιατί έτσι «έπρεπε». Καθότι τα προγράμματα των εξοπλισμών περνούσαν από εσάς.

Τέλος μάς διδάξατε ότι όσο κι αν καθυστερήσουν λόγω συνθηκών (και του αθρόου διορισμού «χειροκροτητών»), στο τέλος οι μπουρμπουλήθρες πάντα σκάνε. Όση φουσκωμένη πόζα κι αν έχεις, κάποια στιγμή θα επιστρέψεις στο πραγματικό σου μέγεθος. Όπως ακριβώς συνέβη και με εσάς. Ξεκινήσατε σαν θορυβογενής «αγανακτισμένος» που ούρλιαζε στις εκλογές του 2012. Συνεχίσατε ως κοινοβουλευτικός bully την περίοδο της αντιπολίτευσης. Και όταν ήρθε η στιγμή να βρεθείτε στην εξουσία, άρχισε το πανηγύρι. Η σπαρταριστή κωμωδία. Και έτσι, σιγά-σιγά, από γελοιότητα σε γελοιότητα, από στρατιωτική μεταμφίεση σε στρατιωτική μεταμφίεση, από ακατανόητο tweet σε πιο ακατανόητο tweet, ξεμείνατε με μια Μαρία Κόλλια - Τσαρουχά και με έναν Κώστα Κατσίκη. Να στέλνετε στον πρωθυπουργό μηνύματα του τύπου «με είχες σίγουρο, αλλά τώρα που σου κάνω ναζάκια ανησυχείς και με αναζητάς». Σαν πρωταγωνιστής σε ερωτική κομεντί παρεξηγήσεων.

Τώρα, λοιπόν, που όλα τελείωσαν –αφού πλέον ακόμα και σαν υλικό κωμωδίας είστε τελειωμένος– λίγο πριν τοποθετηθείτε οριστικά στο χρονοντούλαπο της πολιτικής γραφικότητας, δεν έχει πλέον νόημα να θυμηθούμε τις κορυφαίες στιγμές σας. Ίσως μόνο εκείνες τις παλέτες πάνω στις οποίες είχατε στρώσει μια κόκκινη μοκέτα για να καταθέσετε στεφάνι στους Σαλαμινομάχους. Μια εικόνα που συμπύκνωνε όλο το πολιτικό βλαχομπαρόκ αυτής της εποχής των τεράτων.

Όμως θα έπρεπε να σας πούμε ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που καταφέρατε τόσο γρήγορα να απομυθοποιήσετε. Έστω κι αν αυτό μας κόστισε. Γιατί είναι κόστος να ζεις σε μια χώρα που η πολιτική της σταθερότητα εξαρτάται από τις αποφάσεις μιας Έλενας Κουντουρά και ενός Θανάση Παπαχριστόπουλου...

Υ.Γ. Όλες αυτές τις στολές που σας έχουν χαρίσει θα τις πάρετε μαζί σας φεύγοντας ή ανήκουν στο υπουργείο και θα παραμείνουν εκεί;

Athens Voice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση