Η μάχη της Μακεδονίας

Οι Έλληνες θα αντιληφθούν το μέγεθος της προδοσίας, όταν θα είναι πια πολύ αργά – όταν θα χάσουν τα πάντα, ενώ θα υποχρεωθούν στη μεγίστη εθνική ντροπή: να αποκαλούν τους σκοπιανούς Μακεδόνες και τα σλαβικά Μακεδονικά.

«Ο μεν δειλός της πατρίδος, ο δε φιλόδοξος της πατρώας ουσίας εστί προδότης (Σωκράτης, αφορά τους Πολίτες). Στην Αρχαία Ελλάδα πάντως, το να γονατίσεις μπροστά σε κάποιον και να δηλώσεις οποιασδήποτε μορφή υποταγής, ήταν χειρότερο από το να χάσεις τη ζωή σου».

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Όταν είναι υποχρεωμένος να πολεμήσει κανείς, εάν υποθέσουμε πως θα το ήθελαν πράγματι οι Έλληνες, οφείλει πριν από όλα να γνωρίζει ποιός είναι ο πραγματικός του εχθρός, ποιά είναι τα όπλα του και ποιοί τον στηρίζουν – αφού διαφορετικά είναι καταδικασμένος να ηττηθεί.

Εν προκειμένω, δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι ο εχθρός, η χώρα που προσπαθεί να κυριαρχήσει σε όλα τα Βαλκάνια έχοντας αντιληφθεί τη σημασία της Μακεδονίας, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την πρόσβαση της στο Αιγαίο, στα ενεργειακά μας αποθέματα και στους αγωγούς, είναι η Γερμανία – οπότε αυτήν θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε.

Όσον αφορά τώρα τα όπλα της, δεν είναι άλλα από τις δανειακές συμβάσεις, με τις οποίες μας έχει δέσει χειροπόδαρα – με αφετηρία το PSI, με την υπογραφή του οποίοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παρέδωσαν αμαχητί τα κλειδιά της χώρας. Υποθέτουμε, χωρίς όμως να το γνωρίζουμε, πως επρόκειτο για μία απίστευτη ανοησία και ασχετοσύνη, για μία θλιβερή ανικανότητα σε σχέση τουλάχιστον με την Οικονομία – παρά για μία ενδοτική πράξη.

Το σημαντικότερο όμως είναι ποιοί στηρίζουν τον εχθρό, ιδίως στο εσωτερικό της χώρας – η πέμπτη φάλαγγα δηλαδή, από την οποία συνήθως εξαρτάται η έκβαση μίας μάχης. Εν πρώτοις έχουμε τον πρωθυπουργό, ο οποίος είναι αναμφίβολα εξαιρετικά ικανός στον «πολιτικό στίβο» – είτε πρόκειται για έναν ιδιοφυή αμοραλιστή και επικίνδυνο κακοποιό, για έναν αρχομανή που δεν τρέφει συναισθήματα για κανέναν και για τίποτα, όπως τον έχει χαρακτηρίσει συγκεκριμένος δημοσιογράφος (πηγή), είτε όχι.

Έχει κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις (τη δεύτερη παρά το ότι υπέγραψε τη θανατική καταδίκη της Ελλάδας με το τρίτο μνημόνιο – με την έννοια της μετατροπής της σε γερμανικό προτεκτοράτο), κατάφερε να αντιστρέψει παράνομα ένα δημοψήφισμα που ο ίδιος στήριξε χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας, ανέτρεψε την κυβέρνηση της ΝΔ, εξόντωσε με μεγάλη ευκολία το ένα μετά το άλλο στέλεχος του κόμματος του (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης), υφάρπαξε τον ΣΥΡΙΖΑ από αυτούς που τον ίδρυσαν χωρίς καν να το καταλάβουν, απορρόφησε το ΠΑΣΟΚ μαζί με το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό του κράτος που ουσιαστικά κυβερνάει τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια, έχει τοποθετήσει τους ΑΝΕΛ με την πλάτη στον τοίχο χωρίς να διαστάσει να πάρει το ρίσκο, αφού προηγουμένως «έκλεψε» βουλευτές τους κοκ.

Ως εκ τούτου είναι τεκμηριωμένα ικανότατος, εκτός εάν αποδεχθούμε πως όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι, μαζί με τους Πολίτες – θεωρώντας πως εάν έστρεφε αυτές του τις ικανότητες εναντίον των εχθρών της χώρας, θα μπορούσε να πετύχει θαύματα.

Όπως φαίνεται πάντως, κατάφερε να εξασφαλίσει την υπογραφή της συμφωνίας των Σκοπίων διαλύοντας διάφορα άλλα κόμματα – ενώ είναι φανερό πως η Γερμανία, ο κ. Soros που τον στήριξε στη συμφωνία του Μαρόκου ή όποιος άλλος, δεν θα διστάσουν να πληρώσει κάποια τριάντα αργύρια σε σκληρό συνάλλαγμα στους Εφιάλτες της Μακεδονίας. Πόσο μάλλον όταν διακυβεύονται τόσο μεγάλα συμφέροντα, από πολλές διαφορετικές πλευρές – οπότε είναι δεδομένη η ψήφιση της, άρα η ελληνική ήττα που ενδεχομένως θα αποδειχθεί μοιραία, αφού εάν χαθεί η Μακεδονία, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα (κάτι που ισχύει και για την Κύπρο).

Εν τούτοις, οι ξένοι υποστηρικτές της συμφωνίας δεν θέλουν να πάρουν κανένα ρίσκο, όσον αφορά την έκβαση της μάχης της Μακεδονίας – γεγονός που σημαίνει πως θα έχουν πιθανότατα εξασφαλίσει επί πλέον τη σιωπηλή στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία τότε θα έχει το ρόλο της πέμπτης εφεδρικής φάλαγγας. Το γεγονός αυτό φαίνεται από τη στάση της – η οποία αφενός μεν είναι «ήξεις-αφήξεις» στο θέμα της ονομασίας, αφού δεν τάσσεται καθαρά εναντίον της χρήσης της λέξης «Μακεδονία» αλλά αναφέρεται στους όρους της συμφωνίας, αφετέρου δηλώνει σε όλους τους τόνους πως θα σεβαστεί τη συμφωνία που θα ψηφιστεί. Δεν θα μπορούσε πάντως να κάνει αλλιώς, αφού η Γερμανία διατηρεί αναλυτικούς φακέλους και ξέρει πολύ καλά πώς να εκβιάζει – οπότε ουσιαστικά δεν τίθεται κανένα θέμα μη συμφωνίας της.

Όσον αφορά τον πρόεδρο της δημοκρατίας (όλα με μικρά γράμματα), ο οποίος θα κληθεί να επικυρώσει τη συμφωνία, οι ευθύνες του είναι ακόμη μεγαλύτερες – αφού αποτελεί ως Θεσμός την ασφαλιστική δικλείδα του Συντάγματος. Δεν φαίνεται όμως να έχει μία διαφορετική άποψη από τους άλλους, οπότε δεν μπορούμε να τον εξαιρέσουμε – αν και τουλάχιστον αυτός θα έπρεπε να σταθεί στο ύψος της θέσης του.

Υπάρχει όμως ένα ακόμη πρόβλημα που γνωρίζει η καγκελάριος μας και για αυτό ακριβώς επισκέπτεται την Ελλάδα σήμερα: ένα μέρος της εγχωρίου ελίτ που θα αντιδράσει, εάν δεν ωφεληθεί σε κάποιο βαθμό τόσο από τη λεηλασία της Ελλάδας, όσο και από τη συμφωνία των Σκοπίων. Σε αυτούς θα μοιράσει σήμερα η κυρία Merkel τα δικά της τριάντα αργύρια, εξασφαλίζοντας τη σιωπηλή υποστήριξη τους – οπότε θα καταφέρει να κερδίσει τη μάχη της Μακεδονίας, μαζί με αυτήν της Ελλάδας.

Εύλογα τώρα θα αναρωτιόταν κανείς πώς είναι δυνατόν να μην υπολογίζεται η αντίδραση των Πολιτών – ειδικά όταν τοποθετούνται σχεδόν κατά 80% εναντίον της συμφωνίας. Με μία απλή παρομοίωση θα απαντούσα πως εάν ο εχθρός πάρει με το μέρος του την ηγεσία του αντιπάλου, την αντιπολίτευση του και όλους τους στρατηγούς του, τότε οι στρατιώτες δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο – εκτός ίσως από αυτόν του χρήσιμου ηλιθίου, όσον αφορά εκείνους που έχουν τεθεί ή θα τεθούν μοιρολατρικά υπέρ της συμφωνίας της καταστροφής τους, εγκωμιάζοντας την επί πλέον μαζί τους δημίους τους.

Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε πως η Θεσσαλονίκη μετατρέπεται ήδη σε γερμανική πόλη (ανάλυση), υπάρχει και εκεί μία πέμπτη (μακεδονική) φάλαγγα, ενώ ο «σοφός λαός», με κίτρινα ή με γαλάζια γιλέκα, είναι ανύπαρκτος – έχοντας προφανώς ανταλλάξει την αξιοπρέπεια με τη βολή του, την εθνική του υπερηφάνεια με την ησυχία του καναπέ, την ευημερία του με την ελπίδα ενός σωστού μοιράσματος της φτώχειας και την ελευθερία του με τη ασφάλεια της γερμανικής κατοχής.

Επομένως, για να είμαστε αντικειμενικοί, ακόμη και αν οι παραπάνω Εφιάλτες ήθελαν να πολεμήσουν για το καλό της Μακεδονίας και της Ελλάδας, να μη χαθεί δηλαδή αμαχητί η μάχη, δεν θα μπορούσαν χωρίς στρατό – δίχως αποφασισμένους στρατιώτες που δεν θα έμεναν στα κενά, φτηνά λόγια, αλλά θα αγωνιζόντουσαν πραγματικά.

Analyst

 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση