Ο κόσμος του Ισλάμ θέλει να ακολουθεί το δικό του τρόπο ζωής

Επί αιώνες η Δύση ερχόταν στην Ανατολή με απλούς και σαφείς στόχους: να κατακτήσει νέες αποικίες και αγορές. Ως αποτέλεσμα, οι εισβολείς αποκτούσαν φθηνούς φυσικούς πόρους και εργατικό, ισορροπώντας με αυτό τον τρόπο τα έξοδα από τις στρατιωτικές εκστρατείες.

Από το τέλος του περασμένου αιώνα η κατάσταση άλλαξε, και οι στρατιωτικές δυνάμεις επιστρέφουν τώρα πια σε ανεξάρτητες χώρες, ώστε να διορθώσουν εκεί αυτά, που σύμφωνα με τους οργανωτές των εισβολών αυτών, δεν εναρμονίζονται με τις απόψεις για τη σύγχρονη παγκόσμια τάξη: τα δικτατορικά καθεστώτα, η έλλειψη της δημοκρατίας, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και φυσικά οι φωλιές της διεθνούς τρομοκρατίας.

Η επιθυμία αυτή είναι αξιέπαινη. Όμως τα πρακτικά αποτελέσματα όλων των «ανθρωπιστικών πολέμων» προκαλούν απογοήτευση. Η συντήρηση των στρατευμάτων δαπανά φανταστικά ποσά από τα κονδύλια των χωρών που φέρουν τη βοήθεια, οι επιχειρήσεις για να κατευνάσουν τους διαφωνούντες κρατούν χρόνια. Ταυτόχρονα, τις Αρχές και τους κατοίκους της χώρας τους μαθαίνουν να ζουν με νέο τρόπο. Και πάλι με δικά τους έξοδα. Όμως τα στρατεύματα φεύγουν, και στη «διορθωμένη» χώρα επανέρχεται ο συνήθης τρόπος ζωής με τις αυταρχικές μεθόδους διοίκησης, με τις ειδικές απόψεις σχετικά με το καλό και το κακό και την ενεργή συνέχιση των ενόπλων θρησκευτικών και εθνοτικών συγκρούσεων. Μήπως δεν πρόκειται για κάποιους μεμονωμένους κακοποιούς, αλλά αφορά τις ιδιότητες της μαζικής συνείδησης;

Κατά το τρέχον έτος το αμερικανικό Ερευνητικό κέντρο Πιου πραγματοποίησε έρευνα, ερωτώντας πάνω από 38000 μουσουλμάνους από 23 χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Για ακόμη μια φορά οι ειδικοί προσπάθησαν να διαπιστώσουν, με ποιο τρόπο οι πολίτες των χωρών της μουσουλμανικής Ανατολής αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τους εαυτούς τους μέσα σε αυτόν. Και ιδού κάποια από τα αποτελέσματα.

Το κύριο πρόβλημα είναι η τρομοκρατία. Φυσικά, όπως και παντού στον κόσμο, στην Ανατολή δεν αγαπούν τις εκρήξεις και τους πυροβολισμούς στους δρόμους. Τουλάχιστον οι μισοί από τους ερωτηθέντες μουσουλμάνους ανησυχούν σχετικά με τις ενέργειες των εξτρεμιστικών ομάδων στις χώρες τους. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού ή και περισσότερο, τους φοβούνται στην Αίγυπτο (67%), στη Τυνησία (67%), στο Ιράκ (68%), στη Γουινέα-Μπισσάου (72%) και στην Ινδονησία (78%).

Τις πράξεις βίας εναντίων αμάχων και τις ενέργειες των τρομοκρατών βομβιστών αυτοκτονίας εγκρίνει μόνο το 1% των ερωτηθέντων μουσουλμάνων. Όμως, για παράδειγμα στην Αίγυπτο και στην Παλαιστινιακή Αυτονομία, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού (29% και 40% αντίστοιχα) πιστεύει ότι μερικές φορές είναι δικαιολογημένες. Όμως στο Αφγανιστάν αυτή την άποψη συμμερίζεται το 39% των ερωτηθέντων. Πως όμως έτσι; Επί δεκαετίες σε αυτή τη χώρα από τα χέρια των τρομοκρατών σκοτώνονται αθώοι πολίτες, και το ένα τρίτο του πληθυσμού δικαιολογεί την παράλογη σφαγή;

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Παραδοσιακά θεωρούταν ότι οι γυναίκες της Ανατολής θέλουν πολύ να απελευθερωθούν από την εξουσία των ανδρών, όμως δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Σε μερικές μουσουλμανικές χώρες τα εννέα δέκατα των ερωτηθέντων ανδρών και γυναικών υποστηρίζουν το γεγονός ότι η γυναίκα πρέπει πάντα να υπακούει στον άνδρα. Έτσι πιστεύουν στο Μαρόκο (92%), στη Τυνησία (93%), στην Ινδονησία (93%), στη Μαλαισία (96%). Πολύ πιθανόν, οι προοδευτικές σκέψεις, οι οποίες πάντα διεισδύουν μαζί με τα ξένα στρατεύματα και τους συμβούλους, μπορούν να αποδείξουν στις γυναίκες της Ανατολής όλη την γοητεία της ισότητας των φύλων;

Όμως τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Στο Ιράκ, εναντίον μιας παρόμοιας ισότητας τώρα είναι 92% των ανδρών και γυναικών, στο Αφγανιστάν – 94%. Επιπλέον, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι οι μοναδικές χώρες, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού υποστηρίζει τις εξωδικαστικές εκτελέσεις των γυναικών, έχοντας μόνο τις υποψίες για εξωγαμίες σχέσεις. Μετά από δεκαετίες «εξανθρωπισμού της συνείδησης» στο Αφγανιστάν το 85% των μουσουλμάνων υποστηρίζουν το νόμο της Σαρία, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι ερωμένοι πρέπει να λιθοβολούνται. Στο Ιράκ σκέφτεται με αυτό το τρόπο το 58%.

Στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ η πλειοψηφία των ερωτηθέντων (81 και 56% αντίστοιχα) είναι υπέρ της μαστίγωσης και του ακρωτηριασμού, επιβαλλόμενου σε ληστές και κακοποιούς. Και γενικά, το 99% του πληθυσμού του Αφγανιστάν πιστεύει ότι καλύτερα είναι να επιστρέψουν πίσω στους αυστηρούς νόμους της Σαρία μακριά από τον ευρωπαϊκό ανθρωπισμό.

Υπέρ του να γίνει ο νόμος της Σαρία «ως επίσημη νομοθεσία της χώρας» τίθενται όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι της Νιγηρίας (71%), της Ινδονησίας (72%), της Αιγύπτου (74%), του Πακιστάν (84%) και της Παλαιστινιακής Αυτονομίας (895). Στο Μαρόκο και στο Πακιστάν, όπου το Ισλάμ σύμφωνα με το Σύνταγμα είναι πάνω από όλες τις άλλες θρησκείες, οι μουσουλμάνοι (83 και 84% αντίστοιχα) θέλουν ακόμα περισσότερα – να επιβληθεί ο νόμος της Σαρία ως ένα σύνολο νόμων.

Σε γενικές γραμμές, στο λαό δίνουν ένα πράγμα, ενώ αυτός αναζητά κάτι άλλο. Επιπλέον, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, και ο «εκδημοκρατισμός» είχε ξεκινήσει από τους πιο επίμονους. Μπορεί την επόμενη φορά στην αρχή να ρωτήσουν τους κατοίκους της χώρας που πάνε να «απελευθερώσουν», τι είδους αλλαγές θέλουν; Είτε τουλάχιστον να ξεφυλλίσουν τα έργα των κοινωνιολόγων. Διότι όλα μπορεί να τελειώσουν όπως στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Είτε όπως στη Λιβύη.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση