Η Ελλάδα χώρα των θαυμάτων

Γράφει ο Νίκος Χειλάδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος

Η πρώτη θεατρική πράξη ήταν εκείνη η περίφημη παράσταση του Γιωργάκη στο ακριτικό Καστελόριζο όταν ανακοίνωνε με το χαρακτηριστικό του ύφος, (το χαμόγελο της «δολοφονικής αναισθησίας»), ότι η χώρα έμπαινε «κάτω» από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ακολούθησαν πολλά επεισόδια στο σήριαλ των μνημονίων και άλλαξαν τρεις πρωθυπουργοί και τέσσερεις κυβερνήσεις. Τώρα, αφού κατέστρεψαν το έθνος και την κοινωνία έχουμε μπει στην καταπληκτική φάση να πιστέψουμε ότι σωθήκαμε οριστικά και ότι αρχίζει η χώρα να βρίσκει την… χαμένη της ευτυχία.

Είναι καταπληκτικό να παρατηρείς πως μια φανταστική πραγματικότητα που προβάλλεται από τα διάφορα πουλημένα και εθνοπροδοτικά ΜΜΕ αντικαθιστά την καθημερινή πραγματικότητα και επιδιώκει με χίλια μέσα να σε κάνει να αισθάνεσαι ευτυχισμένος επειδή είσαι δυστυχισμένος και δεν έχεις την δυνατότητα ακόμα και να επιβιώσεις. Σίγουρα αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της μνημονιακής ελληνικής κυβέρνησης.

Βάσει αυτής της πολιτικής το ψέμα προβάλλεται σαν υπέρτατη αλήθεια, οι αποτυχημένοι και ξευτιλισμένοι υπουργοί προβάλλονται σαν εθνοσωτήρες, η διάλυση της κοινωνίας και η καταστροφή κάθε κοινωνικού ιστού σαν η αναγκαία κάθαρση από ένα αμαρτωλό παρελθόν στο οποίο αυτοί που μας έριξαν είναι αυτοί που θα μας απαλλάξουν από αυτό.
Η απώλεια με εξευτελιστικό τρόπο της εθνικής κυριαρχίας παρουσιάζεται σαν η μεγάλη αγκαλιά της στοργικής Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία με πόνο και «γερμανική ευσπλαχνία» θυσιάζεται για να σώσει το απολωλός πρόβατο που είναι η Ελλάδα.

Οι μεγάλοι κλέφτες, οι απατεώνες που λεηλάτησαν το κράτος, οι μεγλαοκαναλάρχες και μεγαλύτεροι φοροφυγάδες που χρεωστάνε δισεκατομμύρια, προβάλλονται σαν τα μεγαλύτερα στηρίγματα αυτής της εθνοσωτήριας προσπάθειας να ανορθωθεί η χώρα και να πάει μπροστά στον δρόμο της… δόξας και της προόδου.
Οι κολλημένοι σε ιδεολογίες της αυτοκτονίας, σε ιδεολογίες του περασμένου αιώνα που ξεφούσκωσαν σε μια παταγώδη συχνά αιματηρή αποτυχία, προβάλλονται σαν οι πραγματικοί δημοκράτες και γελοιοποιούν κάθε προοδευτική ιδεολογία στο όνομα ενός δολοφονικού ανθρωπισμού που καθημερινά σκορπίζει θύματα στους δρόμους των ελληνικών πόλεων.
Ιδεολογίες νεκρές που δεν έχουν πια κανένα νόημα, γίνονται τα εύκολα και τα ωραία σλόγκαν για να δικαιολογήσουν την τραγική τους ανεπάρκεια και την εθνοκτόνο πολιτική τους.
Η ολοκληρωτική εξόντωση κάθε οικονομικής δραστηριότητας παρουσιάζεται σαν η αναγκαία μετάβαση προς ένα νέο μοντέλο που κανείς δεν μπορεί να μας εξηγήσει τι θα είναι και πως θα μπορέσει να ξεπεράσει όλη αυτή την οικονομική και κοινωνική λαίλαπα.
Σχέδια επί σχεδίων που ενώ ανακοινώνονται σαν αναγκαία μέτρα το μόνο που πετυχαίνουν είναι να βυθίζουν όλο και πιο βαθειά το πλοίο στον πάτο της εθνικής καταστροφής.

Και όλα αυτά ενώ γύρω μας η περιοχή φλέγεται από εκρηκτικές εξελίξεις στις οποίες εμείς είμαστε τραγικά απόντες. Αίγυπτος, Συρία, Τουρκία, Κύπρος, Ισραήλ, Ιράν, Ρωσία, Ευρώπη, ΗΠΑ, σε ένα παιχνίδι του θανάτου με πολλούς παίκτες αλλά όχι την χώρα μας που είναι ανύπαρκτη.
Έτσι μας κατάντησαν.

Σε όλα αυτά ένας κόσμος που παρακολουθεί αυτές τις ατέλειωτες και αλλεπάλληλες παραστάσεις έχει χάσει την φωνή του, έχει χάσει τον έλεγχο των κινήσεων του, έχει μείνει παράλυτος και ανήμπορος να αντιδράσει.

Αυτή είναι η Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα. Μια Ελλάδα στην χώρα των θαυμάτων, στην χώρα της αυταπάτης και του φανταστικού κόσμου της εικονικής πραγματικότητας. Μ
ια Ελλάδα που αιμορραγεί ακατάπαυστα και οι ηθοποιοί-δολοφόνοι της παρουσιάζονται σαν οι μεγάλοι σωτήρες της ακονίζοντας τα μαχαίρια για το τελειωτικό δράμα.
Ακόμα και θεσμοί που κάποτε ήταν το μεγαλύτερο στήριγμα της εθνικής μας υπόστασης όπως στρατός και εκκλησία, έχουν γίνει θλιβεροί κομπάρσοι σε όλο αυτό το ατελείωτο δράμα. Αλήθεια υπάρχει κάποια ελπίδα μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό της συνεχιζόμενης εθνικής καταστροφής ; Ποιοι μπορούν να αντιδράσουν;

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός όταν είχε αρχίσει τις περιοδείες του σε μια σκλαβωμένη χώρα έβρισκε ένα κόσμο που είχε σχεδόν χάσει την εθνική του συνείδηση και την θρησκευτική του ταυτότητα ενώ οι συνθήκες διαβίωσης ήταν οι σκληρότερες που είχε να αντιμετωπίσει στην μακρόχρονη ιστορία του.
Και όμως το τόλμησε και άρχισε το έργο της επανάκτησης της ταυτότητας αυτού του ιστορικού λαού.
Σήμερα ψάχνουμε αγωνιωδώς ένα Κοσμά Αιτωλό, ψάχνουμε ένα Παπαφλέσσα που δεν λογάριασε την ίδια του την ζωή για να υπερασπίσει τον λαό του.
Ψάχνουμε για ένα πυρπολητή, ένα Κανάρη που θα ανέβει πάνω στη σκηνή για να κατεβάσει όλους αυτούς του τσαρλατάνους να τους πυρπολήσει και να τους ρίξει στον Καιάδα απελευθερώνοντας την χώρα από το θέατρο της μεγαλύτερης εθνικής προδοσίας.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση