Πλυντήριο «Ο Παπαδήμος»

• Γράφει ο Β. Μπαλάφας

Όσα συνέβησαν στη Βουλή των Ελλήνων την Τρίτη το βράδυ και όσα ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες, μετά τη διαδικασία ψηφοφορίας του πολυνομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών, θα μας απασχολήσουν αρκετά το επόμενο χρονικό διάστημα. Όσοι παρακολούθησαν τη διαδικασία συζήτησης του νομοσχεδίου στο κανάλι της Βουλής θα έχουν πολύ περισσότερο υλικό να επεξεργαστούν από εκείνο που τελικά έφτασε στους πολίτες μέσα από τις εφημερίδες και τα διάφορα δελτία τύπου υπουργών, βουλευτών, εκπροσώπων παντός τύπου.

Είχα γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου, τότε που δινόταν ψήφος εμπιστοσύνης στον Παπανδρέου με την προϋπόθεση ότι θα κατέθετε παραίτηση από τη θέση του, ότι δύσκολα θα συναντούσαμε άλλο, τόσο παράδοξο και τόσο παρανοϊκό γεγονός είτε στο παρελθόν, είτε στο μέλλον. Βιάστηκα να προδικάσω τα γεγονότα και αν για το παρελθόν ήμουν βέβαιος, το μέλλον με διέψευσε. Την Τρίτη το βράδυ η Βουλή έζησε ακόμα μεγαλύτερες στιγμές αλλοφροσύνης από εκείνους που υποτίθεται ότι βρίσκονται εκεί μέσα για να ορίσουν τις τύχες του τόπου, σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα, τόσο δύσκολη που εκ των πραγμάτων έχει την ιδιαιτερότητα να εκθέτει – σε κάθε ευκαιρία – όσους είναι επιεικώς μέτριοι ή απλώς «λίγοι» για τις περιστάσεις.

Χρειάζεται να υπενθυμιστούν κάποια γεγονότα πριν πάμε στα περαιτέρω. Είχαμε τις αλγεινές δηλώσεις του Λοβέρδου που μίλησε για «μακελειό» στην περίπτωση που προχωρούσε η έρευνα των εισαγγελέων για το τεχνητό «φούσκωμα» του ελλείμματος του 2009, έρευνα που εστάλη και στη Βουλή καθώς προέκυπταν ευθύνες των Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Στη συνέχεια, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Παπαϊωάννου, παρέπεμψε τους εισαγγελείς αυτούς, με το ερώτημα της αντικατάστασης, στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο, όταν εκτός από το θέμα της ΕΛ.ΣΤΑΤ., ερευνούσαν υποθέσεις όπως τα CDS και ο Λαυρεντιάδης.

Με δεδομένο τον συνεχή αναβρασμό που υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ λόγω του υπό αίρεση και παγκοσμίως περιφερόμενου προέδρου του, θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης την ιστορική πια δήλωση Χρυσοχοΐδη ότι «δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο», καθώς και τις λεκτικές κορώνες του Μπεγλίτη, εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, στις 20/1/2012, ότι «από την πλευρά της ΝΔ, πηγάζει μία τακτική τριών ταχυτήτων», κατηγορώντας την ότι «στο Υπουργικό Συμβούλιο συμφωνεί επί της αρχής για τα νομοσχέδια» και κρατά «άλλη στάση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της, που άλλα ψηφίζει, άλλα αρνείται να τα ψηφίσει ή και τα καταψηφίζει».

Παροξυσμός, τεθλασμένη γραμμή και παραλογισμοί από τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ, μερικά εκ των οποίων θα διεκδικήσουν και την ηγεσία του. Μετά την Τρίτη το βράδυ, όλα αυτά μοιάζουν τραγικά και αν τα δούμε και λίγο πιο ελαφρά, μοιάζουν με κωμωδία, φαρσοκωμωδία.

Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα και σαφώς στο ΠΑΣΟΚ δεν λειτουργούν ποτέ χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, άσχετα με το αν κάποιες φορές τεχνηέντως αφήνουν να διαχέεται μια εικόνα αλαλούμ. Υπάρχει πια μια ξεκάθαρη και συνειδητή επιλογή. Να κατασταθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, ένα «υψηλής πολιτικής» πλυντήριο που μέσα από τη μπουγάδα και τη ζάλη των στροφών του κάδου, θα μπερδέψει τόσο πολύ τους Έλληνες που στο τέλος οι ίδιοι άνθρωποι θα εμφανιστούν ως η φρεσκοπλυμένη, αναβαπτισμένη σοσιαλιστική κεντροαριστερά που επανέρχεται στο προσκήνιο. Εναλλακτικά, για όσους παθαίνουν ζαλάδες, θα υπάρχει η «στάση» Κουβέλη. Μπερδευτήκατε ήδη ;

Στο ΠΑΣΟΚ, αυτή την περίοδο, υπάρχουν οι «κυβερνητικοί» που τους καταψηφίζουν τα νομοσχέδια οι δικοί τους. Υπάρχουν εκείνοι που δεν διάβασαν το Μνημόνιο, άλλοι που έλεγαν ότι δεν θα ψήφιζαν τις οριζόντιες περικοπές – αιματοκύλισμα της μικρομεσαίας τάξης, αλλά τελικά ψήφισαν χειροκροτώντας και τώρα αφορίζουν τον Παπανδρέου. Υπάρχουν και εκείνοι που – μη έχοντας κάτι άλλο να κάνουν – θα παλέψουν μέχρις εσχάτων στο πλευρό του Παπανδρέου, μήπως και καταφέρουν στο τέλος κάποιους από αυτούς να τους παίρνει μαζί του στα μαγευτικά του ταξίδια και τις θεωρητικές αναζητήσεις του στον παγκόσμιο σοσιαλισμό, εκεί που του βάζουν δίπλα του στις συνεντεύξεις τύπου κάτι τύπους που μοιάζουν με κλακαδόρους – φρουρούς της δεκαετίας του ’80 και γουρλώνουν τα μάτια τους όταν λέει αυτά για τα οποία ήθελε να τον ελέγξει η Ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά θα «γινόταν μακελειό».

Όλοι αυτοί μαζί, προσποιούνται ότι στηρίζουν τον Παπαδήμο, ο οποίος με τη σειρά του προσποιείται ότι είναι Πρωθυπουργός. Και μετά εγκαλούν τη ΝΔ για διγλωσσία, τη στιγμή που απλώς συμφωνούν τώρα, σε όσα τους έλεγε ο Σαμαράς δύο χρόνια πριν. Αν συνεχιστεί για πολύ το «θέατρο», στο τέλος θα οδηγήσουν το λαό να «επαναστατήσει» για να γλιτώσουν εκείνοι που δεν έχουν δώσει ποτέ ένα ευρώ στην πατρίδα ή χρωστάνε τα κέρατά τους και όλοι μαζί μετά θα κάνουν τους ανήσυχους σοσιαλιστές.

Τι δεν ψήφισαν οι «σοσιαλιστές»

Στη φαρσοκωμωδία που εκτυλίχθηκε την Τρίτη το βράδυ στη Βουλή, προέκυψε ένα άνευ προηγουμένου «Βατερλό» στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ με 50 βουλευτές να ψηφίζουν «όχι» σε ένα ή περισσότερα άρθρα του πολυνομοσχεδίου των υπουργών της παράταξής τους.

Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που ψήφιζαν χωρίς δεύτερη σκέψη, σχεδόν πανηγυρικά, εγκαλώντας στεντόρεια όσους διατύπωναν διαφορετικές απόψεις, ΟΛΑ τα νομοσχέδια και τις αποφάσεις που καταδίκασαν τις ασθενέστερες τάξεις, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους άνεργους. Που δεν τόλμησαν να βάλουν έστω ένα πλαφόν αξιοπρέπειας στις οριζόντιες περικοπές που έκαναν προς κάθε κατεύθυνση, που δεν δίστασαν να επιβάλουν κεφαλικούς φόρους, να πάνε το ΦΠΑ στο 23 %, να μετατρέψουν τα καλοριφέρ μας σε «Ferrari Testarossa» και να αφήσουν οικογένειες χωρίς θέρμανση χειμωνιάτικα, που κοντεύουν να ποινικοποιήσουν την ιδιοκτησία και υποχρεώνουν όλους τους Έλληνες να ξαναπληρώσουν τα σπίτια τους. Αλήθεια, με εκείνο το «επίδομα θέρμανσης» που ζητούσαν επιτακτικά προεκλογικά, τι έγινε;

Πρόκειται για τους ίδιους που οδήγησαν στις εικόνες της πλατείας Συντάγματος με εκατοντάδες Έλληνες να στήνονται στην ουρά για δωρεάν πατάτες, κρεμμύδια και καρότα, που καθύβρισαν τις επαγγελματικές τάξεις της χώρας, που έφεραν απέναντι τις κοινωνικές ομάδες.

Αυτοί οι «σοσιαλιστές» δεν ψήφισαν για πρώτη φορά, και επαίρονται γι’ αυτό, τα αντικειμενικά κριτήρια στους ελεύθερους επαγγελματίες, τις ρυθμίσεις των οικονομικών εκκρεμοτήτων των δήμων, τα «αγκάθια» για τους δικηγόρους και τα φαρμακεία και την περικοπή των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα για όσους παίρνουν σύνταξη και είναι κάτω των 60 ετών, ενώ την είχαν ψηφίσει για όλους τους υπόλοιπους.

Ποιους κοροϊδεύετε επιτέλους κύριοι και απαιτείτε και τα εύσημα των πολιτών ; Είστε απλά οι «σοσιαλιστές» των «ρετιρέ» και των «προστατευόμενων» ειδών, των «συντεχνιών», των «κλαδικών» και των πραγματικών «προνομιούχων». Λευτεριά στον Λάκη Γαβαλά!

Η ελευθερία των βουλευτών

Θεωρώ κομβικό ορόσημο αλλαγής της κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς, την έκφραση της ελεύθερης βούλησης των βουλευτών, χωρίς υποσημειώσεις και χωρίς αστερίσκους. Αυτό όμως πρέπει να συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στις ψηφοφορίες. Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση και δημιουργική συμπεριφορά σε όλα τα επίπεδα των δραστηριοτήτων εντός Βουλής. Από τη δημιουργία νομοσχεδίων, τη διαμόρφωση του όποιου νομοθετικού πλαισίου και των κυβερνητικών δράσεων, μέχρι την ξεκάθαρη δυνατότητα να παρεμβαίνουν με υλοποιήσιμες προτάσεις για θέματα της καθημερινότητας των πολιτών ή προβλήματα της εκλογικής τους περιφέρειας.

Το να αξιολογούμε ένα βουλευτή σύμφωνα με το πόσες ερωτήσεις ή δηλώσεις κάνει, είναι μοντέλο παρωχημένο και αρμόζει σε άλλες ειδικότητες, όπως είναι για παράδειγμα η δημοσιογραφία ή το τραγούδι.

Αυτή η ελευθερία θα πρέπει να επισείει και την ανάλογη όμως ευθύνη, την ανάλογη κρίση επί της συνέπειας, της παρεμβατικότητας και της προσφοράς. Θα πρέπει να επιβάλει ένα σύστημα αξιολόγησης που θα έχει αναφορά εντός και εκτός Βουλής, που θα είναι μετρήσιμο και δημόσιο. Κάτι τέτοιο θα ανυψώσει το διάλογο σε δημιουργικό στοιχείο επί του πρακτέου και δεν θα περιορίζει τους βουλευτές σε αγορεύσεις – πασαρέλα μπροστά σε άδεια έδρανα. Και αυτό πρέπει επίσης να τελειώσει. Οι βουλευτές οφείλουν να βρίσκονται στη Βουλή, να ακούνε τους συναδέλφους τους, να συνθέτουν και ν’ αποφασίζουν με γνώμονα όσα πρέπει να κάνουν για την πατρίδα και όχι για εκείνους που θα τους «περάσουν καλά» στα δελτία, στις εφημερίδες και στα περιοδικά.

Αυτή η ελευθερία όμως δεν μπορεί να είναι ούτε ευκαιριακή, ούτε να γίνεται μέσο εκβιασμών, εσωκομματικών ερίδων, «πρόπλυσης» και κάλυψης άλλων αδυναμιών. Οι βουλευτές δεν επιτρέπεται να κρύβονται. Οφείλουν να παίρνουν αποφάσεις για την πατρίδα και όχι να «στρίβουν» μπροστά στην ευθύνη.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση