Τα ουσιώδη
Είδα την περασμένη Κυριακή μια εκπομπή στην τηλεόραση. Στη ΝΕΤ. Μια εκπομπή της Έλλης Στάη. Είχε έναν καλεσμένο. Ο καλεσμένος ήταν ο Χρήστος Γιανναράς.
Είπε σε κάποια στιγμή, απευθυνόμενος στα "μάτια της Έλλης":
…”πρώτα να ορίσουμε τι είναι το ουσιώδες”
-“Τι είναι το ουσιώδες κύριε Γιανναρά;”
-“ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΣΥΝΕΠΑΙΡΝΕΙ…”
Μα το Θεό σας λέω, δεν έχει ακουστεί πιο σοφή κουβέντα στα αυτιά μου από δαύτη. Ίσως μια παλιότερη φράση που θυμάμαι από πολύ μικρός να πλησιάζει την φράση του Γιανναρά, αλλά και πάλι νομίζω πως όχι. “Ικανός είσαι όταν ασχολείσαι με αυτά που ενδιαφέρουν τους άλλους. Άξιος είσαι όταν ασχολείσαι με αυτά που ενδιαφέρουν εσένα.” Μα και πάλι νομίζω πως όχι. Ο Γιανναράς ήταν πιο δυνατός, πιο βαρύς, πιο δεμένος. Σίγουρα όχι. Ο Γιανναράς όρισε την ουσία που επιδιώκει – ή τουλάχιστον θα έπρεπε να επιδιώκει – ο άνθρωπος. Όρισε την ουσία ως έννοια που αναμφίβολα περικλείει και την έννοια της αξιοσύνης ακριβώς επειδή η ουσία είναι ο πυρήνας της αξιοσύνης.. Πώς μπορείς να είσαι άξιος όταν ασχολείσαι με τα ανούσια; Από την άλλη, πάλι, πώς μπορείς να ορίσεις το ουσιώδες αφού αυτό μπορεί να είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο, από την στιγμή που κάθε άνθρωπος ενδιαφέρεται για διαφορετικά πράγματα;
Γιατί μπορεί, βεβαίως, για έναν εθισμένο η χαρτοπαιξία να είναι ουσιώδες – εφόσον τον συνεπαίρνει, ωστόσο – ποιος μπορεί να βαφτίσει τον χαρτοπαίκτη άξιο;
Και πάλι εδώ η απάντηση δίνεται από την ελληνική γλώσσα διότι το ρήμα δεν είναι συνεπαίρνω αλλά συνεπαίρω (συν + επαίρω= σηκώνω, εξυψώνω). Πώς μπορεί να εξυψωθεί αυτός που είναι μονίμως καθιστός εμπρός στην τσόχα, στο καφενείο, στο προποτζίδικο, στις λίρες του, και πού αλλού δεν ξέρω;
Εν πάσει περιπτώσει, αυτή είναι μια συζήτηση που θα είχε πολύ ενδιαφέρον να την κάνετε με τον Σωκράτη ή να κρυφακούγαμε τον Σωκράτη να ρωτά τον Πλάτωνα και αντιστρόφως, ή – εις πείσμα των κακοπροαίρετων – είναι ένα θέμα που θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο δικονομικής αντιδικίας στις αίθουσες των εντιμότατων – πλην με κατεβασμένα σώβρακα – Ελλήνων δικαστών, και μακράν ημών κάθε τέτοιος πειρασμός.
Το ΟΥΣΙΩΔΕΣ εδώ είναι άλλο:
Ασχολείστε με τα ουσιώδη στη ζωή σας;
Προλαβαίνετε να ασχοληθείτε με τα ουσιώδη στη ζωή σας;
Γνωρίζετε ποια είναι τα ουσιώδη στη ζωή σας;
Και καλά… οι αγαπημένοι μας, μάς δίνουν ουσία στη ζωή μας. Αλλά εντελώς φιλικά και κομματοσκυλικά, όπως οι περισσότεροι από εσάς με γνωρίζετε τα τελευταία 3 χρόνια, να τολμήσω να σας ρωτήσω;
Έχει ουσία η ζωή σας;
Χρόνια πολλά κομματόσκυλο! Γέλα! Έκλεισες τα 37 σήμερα!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Κυρία Έλλη Στάη, άλλη φορά για να μην ξεφτιλιστείς, φρόντισε να καλέσεις στην εκπομπή σου το Ρέμο ή κανέναν φελλό όμοιας διατομής και όχι τύπους σαν τον Γιανναρά.
Φιλικά στο λέω. Έτσι κι αλλιώς εγώ το διασκέδασα με την ψυχή μου την Κυριακή.
Σας συνιστώ να δείτε ολόκληρη την ολόκληρη την εκπομπή
Αν θέλουμε να μιλήσουμε μονολεκτικά και περιεκτικά, το ουσιώδες είναι η χαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να υπηρετείς αυτό που σε συνεπαίρνει έχει πολλές και διαφορετικές όψεις ανάλογα με τα γούστα του υπηρέτη της ... συνέπαρσης.
Η χαρά δεν σε καλεί να την υπηρετήσεις, ούτε και θα σε συνεπάρει. Εκτός αν είσαι συνεπαρμένος. Είναι το αίσθημα που το ζεις μόνος και ειδικότερα, στην απομόνωση. Εκεί βρίσκεται το ουσιώδες. Όχι όμως και το είναι του ουσιώδους.
Άποψη είναι φυσικά κι αυτή.
Υπηρέτησαν και με το παραπάνω αυτό που τους συνεπήρε: το χρήμα δηλαδή και την κλεψιά. Γι' αυτό φτάσαμε εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακολούθησα την εκπομπή και κουράστηκα να τον διακόπτει η Στάη στα πιό λεπτά σημεία και να μην μπορεί να ολοκληρώσει τις έννοιες που ανέπτυσσε. Από ευγένεια ο Γιαναράς ελίσσονταν στην απάντηση και το προηγούμενο νόημα είχε χαθεί-εκμηδενιστεί
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσέξτε το "υπηρετώ"! Εκεί βρίσκεται η ουσία. Όχι "επιδιώκω" που δείχνει ότι διεκδικώ για τον εαυτό μου, αλλά "υπηρετώ", δηλαδή χωρίς ίδιον όφελος. Χωρίς να υπολογίζω στο να γίνω διάσημος ή πλούσιος, αλλά για να εξυψώσω αυτό που θεωρώ σημαντικό και να πάρω χαρά από την προσφορά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής:
Η ευτυχία είναι το μόνο που μπορούμε να δώσουμε χωρίς να το έχουμε. Παίρνουμε όμως ευχαρίστηση όταν κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο, ακόμα κι αν εμείς δεν είμαστε ευτυχισμένοι.