Πρωθυπουργός του ευρώ ή της δραχμής;

Θα είναι ο Γιώργος Παπαν­δρέου ο «τελευταίος πρω­θυπουργός του ευρώ»; Θα είναι ο επόμενος ο «πρώτος πρωθυ­πουργός της δραχμής»; Αν πιστέψου­με την Άννα Διαμαντοπούλου ή όσους εδώ και καιρό παίζουν αυτό το εκβι­αστικό χαρτί για να περάσουν χωρίς μεγάλο ζόρι τα μέτρα που έχει απο­δεχθεί, συνυπογράψει και ψηφίσει στη Βουλή η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης για τα 110 δισ. ευρώ της τρόικας, κάπως... έτσι είναι τα πράγματα.

Οι Ευρωπαίοι δεν βλέπουν φως με τη χώρα μας, αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα προβλήματα στην έγκριση των πακέτων χρηματοδότη­σης και μας κρατάνε δεσμευμένους με τα δάνεια μόνο επειδή θέλουν να κερδίσουν χρόνο.

Το είπε ξεκάθαρα χθες ο επικε­φαλής του προσωρινού μηχανισμού «στήριξης» (EFSF) Κλάους Ρέγκλινγκ: Το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν αποδίδει και η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές όπως είχε προ­βλεφθεί. Προσέθεσε δε ότι οι Έλληνες θα πρέπει να συμβι­βαστούν με την πτώση του βιο­τικού τους επι­πέδου.

Και το κερασά­κι στην τούρτα: «Ο στόχος του προγράμματος είναι σαφής: να αγοράσει χρόνο. Αυτή τη στιγμή ο στόχος έχει επι­τευχθεί για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, αλλά όχι για την Ελλάδα». Δηλαδή;

Ήδη οι Γερμανοί ψάχνουν σενά­ρια αλλαγής της σχέσης μας με την ευρωζώνη, τα οποία φτάνουν μέχρι την έξοδό μας από το ευ­ρώ. Κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος αν θα φτά­σουν (και... πότε) έως εκεί, όμως η διαδικασία είναι ενεργή. Παράλληλα Σλοβάκοι και Φινλανδοί επιμένουν στην παροχή εγγυήσεων για να συμ­μετάσχουν στο επόμενο πακέτο δανεισμού, απειλώντας να αποσύρουν τη συμμετοχή τους.

Η Ολλανδία, από την πλευρά της, επισήμως χθες κατέθεσε το δικό της σχέδιο προτάσεων για την Ευρωπα­ϊκή Ένωση προτείνοντας να υπάρξει αυστηρότερη πολιτική με επιβολή κυ­ρώσεων για τους παραβάτες των δημοσιονομικών κανόνων, με επιπλέον πρόβλεψη αποχώρησης των παραβατών από τη ζώνη του ευρώ. Όπως είπε ο πρωθυπουργός της, «οι χώρες που δεν είναι προετοιμασμένες να μπουν υπό καθεστώς διαχείρισης θα μπορούν να επιλέγουν τη δυνατότητα εξόδου από την ευρωζώνη».

Τα δείγματα ισχυρής πίεσης προς την Ελλάδα γίνονται όλο και περισ­σότερα, όλο και σαφέστερα. Ο επι­κεφαλής του EFSF λέει ξεκάθαρα ότι τα δανειακά πακέτα έχουν μοναδικό στόχο να εξαγοράσουν χρόνο. Υπο­θέτουμε ότι ο χρόνος αυτός δεν είναι πολύτιμος για την Ελλάδα, αλλά για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το οποίο σταδιακά επιχειρεί να απαλλαγεί από τις επιπτώσεις μιας ελληνικής πτώχευσης και πιθανής εξό­δου από το ευρώ. Ήδη η Γερμανία και - εν μέρει - η Γαλλία το επι­τυγχάνουν... Τα πράγ­ματα λοιπόν δεν είναι τόσο απλά όσο μας τα σερ­βίρουν. Κατ' αρχάς η ίδια η κυβέρνηση (το έγραψε προ ημερών η «Ελευθερο­τυπία») έχει προσφάτως αναθέσει σε Αμερικανούς (τι... άλλο;) συμβούλους της να αποτιμήσουν το κόστος μιας ολικής αναδιάρθρωσης του χρέους και μιας παρεπόμενης εξόδου της Ελ­λάδας από το ευρώ. Και μάλιστα με τρόπο ώστε να μην παραβιάζονται οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ψάχνουν μοντέλο

Αυτή είναι η (όχι και τόσο... κρυφή) επιθυμία και του ΔΝΤ, το οποίο πολύ θα ήθελε να εντάξει υπό την αποκλει­στική ομπρέλα του χώρες που σήμε­ρα βρίσκονται στην ευρωζώνη.

Όπως είπαμε, κάτι ανάλογο εξετά­ζουν και οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας. Οι οποίοι ψάχνουν μοντέλο συμβατό με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας ώστε να αλλάξει η σχέση μας με το ευρώ. Οι κατά καιρούς «προτάσεις» και τα εξεταζόμενα σενάρια μιλούν πότε για «ειδική σχέση», πότε για «σκληρό και μαλακό ευρώ», πότε για πλήρη έξοδο από το κοινό νόμισμα.

Η συζήτηση περιλαμβάνει και το αλληλένδετο θέμα της αναδιάρθρω­σης του χρέους. Οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου μιλούν για 21% μέσω της μετακύλισης ομολόγων, αριθμός που θεωρείται ανέκδοτο παγκοσμί­ως. Από τους αναλυτές και τους γκουρού των αγγλοσαξονικών ΜΜΕ, που απηχούν τις «αγορές», μέχρι τους Γερμανούς βιομηχάνους και τα οικο­νομικά ινστιτούτα της χώρας τους, τα εκτιμώμενα ως «αναγκαία» ποσοστά κουρέματος κινούνται μεταξύ 65% και 80%!

Πολιτικό μπλακ άουτ

Όλα αυτά εκτυλίσσονται ενώ στην Ελλάδα η κυβέρνηση έχει χάσει εντε­λώς την μπάλα και συνεχώς παλινωδεί... ακυβέρνητη μεταξύ φθηνών (και αποτυχημένων) τσαμπουκάδων, συνεχούς λεηλασίας των εισοδη­μάτων, ισοπέδωσης του κράτους πρόνοιας και του ίδιου του κράτους. Αυτονομημένη από το κόμμα που τη στηρίζει, με τους συνεχείς εκβια­σμούς της προκαλεί πλέον την αγανάκτηση πολλών βουλευτών, οι οποί­οι τα βάζουν πλέον με τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Η κοινή διαπίστωση είναι ότι η γενικευμένη επίθεση εναντίον της κοι­νωνίας, που σε κάθε βήμα γίνεται και πιο σκληρή, έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με την κοινωνική της βάση, αφού οι «οριζόντιες» περικοπές ακυρώνουν το επιχείρημα περί «δικαιοσύνης» στην κατανομή των βα­ρών, αναδιοργάνωσης του κράτους και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, η οποία κυριολεκτικά διαλύεται υπό το βάρος της αυξα­νόμενης ύφεσης.

Υπό την πίεση της τρόικας και όλων των παραγόντων της ευρωζώνης, ύστερα από την παρωδία «αναδιαπραγμάτευσης των στόχων του μνημονίου», τρέχει να εφαρμόσει σε ελάχιστο διάστημα όλα όσα απορρέουν από τις ανειλημμένες δεσμεύσεις της κινδυνεύοντας να βρεθεί αντιμέ­τωπη με κοινωνική έκρηξη.

Με το κλίμα να επιβαρύνεται συνεχώς, είναι αμφίβολο αν αυτή η κυ­βέρνηση θα καταφέρει να μακροημερεύσει. Με την κοινωνία να την αμφισβητεί και χωρίς συμμάχους στην Ευρώπη, όπου η κυβερνητική «αξιοπιστία» βρίσκεται στο ναδίρ, η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από το ολικό πολιτικό μπλακ άουτ. Καθώς μάλιστα η οικονομία δεν αντέχει άλλο περιορισμό και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα, εκ των πραγμάτων αναζωπυρώνεται το ενδεχόμενο των εκλογών. Μπορεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να μην τις επιθυμούν, όμως η δυναμική των εξελίξεων σε όλα τα μέτωπα υποδεικνύουν ότι για πρώ­τη φορά το ενδεχόμενο αυτό πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπ' όψιν...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση