Μία απάντηση στo διάγγελμα ενός κουρασμένου και απογοητευμένου πρώην πολιτικού

Εδώ δύο σενάρια παίζονται. Ή γινόμαστε επικούριοι και δηλώνουμε «ανύποπτον ο θάνατος» ή αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως χωρίς ομόνοια και συλλογική ευδαιμονία δεν μπορεί να υπάρξει ατομική ευδαιμονία.

Ούτε 1.000.000 και 2.000.000 κόσμου μπορούν να φωνάζουν τα αιτήματά μας όλοι μαζί. Τα αιτήματα μιάς συνταγματικής εθνοσυνέλευσης ψηφίζονται από τους παρόντες και γράφονται, έτσι ώστε να διατυπωθούν με "νομοθετική" σαφήνεια ως αιτήματα και να είναι ρεαλιστικά.

Μετά εκλέγεται μία επιτροπή εκροσώπων του 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου. Ο κόσμος χωρίζεται τυχαία σε πηγαδάκια των 3-5 ατόμων. Η κάθε ομάδα εκλέγει έναν εκπρόσωπο και υπογράφει πως αυτή ή αυτός εκπροσωπεί την ομάδα που τον εκλέγει.

Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μαζεύονται επίσης τυχαία σε πηγαδάκια των 3-5 ατόμων και επαναλαμβάνουν την διαδικασία εκλογών. Μετά από μερικές απαναλήψεις, σε 2-3 ώρες, έχουμε μία επιτροπή 11 ή 21 ανθρώπων, που έχουν εκλεγεί ως εκρόσωποι των 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου.

Η επιτροπή ζητά ακρόαση από την βουλή. Παρουσιάζει και καταθέτει τα γραπτά αιτήματα του 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου. Απαιτεί δε να υπογραφούν από όλους τους βουλευτές τα αιτήματα τούτα, κάτι σαν μονοκούκι ψήφισμα από την βουλή.

Η/ο κάθε βουλευτής που υπογράφει πάει σπίτι της/του. Όποιοι δεν υπογράφουν μένουν μέσα στην βουλή μέχρι να υπογράψουν.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, τα παρακάτω αιτήματα τα θεωρώ και αναγκαία και ρεαλιστικά. Όμως ούτε ο Ιωάννης Π. Αντωνόπουλος, ούτε ο Δημήτρης Καζάκης, ούτε ο Γιώργος Κοντογιώργης, ούτε εσύ, ούτε και εγώ μπορούμε να επιβάλουμε αιτήματα σε 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου.

Προτείνουμε μόνον και η τελευταία λέξη είναι, και πρέπει να είναι, το τι θέλουν τα 1.000.000 ή 2.000.000 κόσμου που αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό. Διότι η λύση μόνον από τον ελληνικό λαό εξαρτάται.

Χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα γιά την αλλαγή του πολιτικού συστήματος της πατρίδας μας της Ελλάδος, από θεοκρατική δυναστική κομματοκρατία σε πλήρη πραγματική αντιπροσώπευση, τι πάμε και κάνουμε τι ακριβώς;

Tο πολιτικό σύστημα της ελληνικής νεοτερικότητας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό. Το πολιτικό προσωπικό κατέχει κατά τρόπο αδιαίρετο την ιδιότητα και του εντολοδόχου και του εντολέα, ενώ η ελληνική κοινωνία είναι εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα.

Στο πλαίσιο αυτό, να διατυπωθούν με νομοθετική σαφήνεια τα αιτήματά μας και να είναι ρεαλιστικά. Ρεαλιστικά και αναγκαία θεωρώ, υπό τις παρούσες συνθήκες, τα εξής:

1) Να καταργηθεί η ασυλία και οι νόμοι περί ευθύνης του πολιτικού προσωπικού. Να υπαχθεί το πολιτικό προσωπικό για τη βλάβη που προκαλεί η πολιτική του δράση στην κοινό δίκαιο με την επιβαρυντική επισήμανση ότι το πολιτικό αδίκημα βλάπτει δυσανάλογα πολλούς σε σχέση με κάθε άλλο κοινό αδίκημα. Το αρμόδιο δικαστήριο να απαρτίζεται από κληρούμενο σώμα δικαστών με τη συμμετοχή ενόρκων πολιτών.

2) Να θεσμοθετηθεί η αρμοδιότητα του "ελέγχειν" το πολιτικό προσωπικό (και επίσης της διοίκησης και της δικαιοσύνης) από ειδικό προς τούτο διακστήριο. Ο έλεγχος να αφορά και τα άτομα (π.χ. τον βουλευτή ανά εξάμηνο από κληρούμενο σώμα πολιτών της εκλογικής του περιφέρειας) και τα πολιτειακά σώματα (λ.χ. τη βουλή, την κυβέρνηση κλπ).

3) Να εισαχθεί η πολιτική ευθύνη (το "ευθύνειν") του πολιτικού προσωπικού για τις πολιτικές του πράξεις (ή παραλήψεις), οι οποίες βλάπτουν την κοινωνία των πολιτών. Να διατυπωθεί με σαφήνεια ότι σκοπός του "πολιτεύεσθαι" είναι το συμφέρον (του έθνους) της κοινωνίας και όχι (του έθνους) του κράτους. Δεν νοείται τον 21ο αιώνα να ζούμε σε καθεστώς προγενέστερο εκείνου του Σόλωνα.

4) Να αναγνωρισθεί στον πολίτη δικαίωμα "εννόμου συμφέροντος" για τη βλάβη που του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης, της δικαιοσύνης και το πολιτικό προσωπικό. Απέναντι στον πολίτη, να ευθύνεται ευθέως ο διοικητικός, δικαστικός και πολιτικός αξιωματούχος και, όλως επικουρικώς, το κράτος.

5) Να αξιωθεί η υποχρεωτική έκφραση γνώμης (της βούλησης) της κοινωνίας των πολιτών πριν από κάθε πολιτική απόφαση (κυβερνητική ή νομοθετική) καθώς και η δυνατότητά της να εγείρει ζητήματα πολιτικής που εκτιμά ότι χρήζουν αντιμετώπισης (π.χ. η αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης).

6) Να αξιωθεί από τη Βουλή να παραιτηθεί από την καταχρηστική της "αρμοδιότητα" να νομοθετεί για ζητήματα πολιτικής ευθύνης των μελών της και ιδίως να εμπλέκεται στη διαχείριση των ευθυνών τους. Να υπαχθούν όλες οι υποθέσεις ασυλίας και σκανδάλων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν στη δικαιοσύνη. Οι υποθέσεις που ανάγονται στο "ευθύνειν" των πολιτικών, από τη φύση τους, δεν παραγράφονται.

7) Συμμετοχή από κληρούμενο σώμα της ελληνικής διασποράς σε πολιτειακά σώματα και λαϊκά δικαστήρια στην Ελλάδα.

ΣΗΜ: Τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν απαιτούν αναθεώρηση του Συντάγματος. Ειδάλλως, η κοινωνία των πολιτών να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που επιφυλάσσουν στην πολιτική εξουσία την ιδιότητα του εντολέα.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση