Ο θίασος της συναίνεσης

Γράφει ο Ι. Σ. Λάμπρου
Πολιτικός Επιστήμων

Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου εμμένει στην συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για την υιοθέτηση των απαιτούμενων επιπρόσθετων μέτρων. Στην προσπάθεια της αυτή βρίσκει αρωγό μια ανομοιογενή συμμαχία. Ποικιλώνυμα επιχειρηματικά συμφέροντα που επιθυμούν να υπάρχει μια ετερόκλητη ιδεολογικά οικουμενική κυβέρνηση ευεπίφορη στις όποιες πιέσεις επιλέξουν να ασκήσουν.

Στόχος είναι μια επανάληψη των οικουμενικών κυβερνήσεων του 1989-1990, περίοδο κατά την οποία υπεγράφησαν οι αμαρτωλές συμβάσεις του ΟΤΕ. Συνοδοιπόροι είναι επίσης πολιτικά πρόσωπα όπως η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Καρατζαφέρης, πάντα πρόθυμος να αυτοπροβληθεί ως υπεύθυνη αστική πολιτική δύναμη…

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει την άρνηση των Σαμαρά-Παπαρήγα-Τσίπρα ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στις πιέσεις των πιστωτών της χώρας μας. Αυτό το οποίο θα έπρεπε να το προσεγγίζει ως πλεονέκτημα, το θεωρεί βαρίδι. Και θέλει να το ακυρώσει εμμένοντας στην συναίνεση των πολιτικών κομμάτων. Συναίνεση την οποία δεν έχει ανάγκη να περάσει τα επιπρόσθετα μέτρα. Όταν υπερψηφίστηκε η κύρια δανειακή σύμβαση με 151 δεν θα περάσει το τροποποιημένο Μνημόνιο με 180. Πίσω από την εμμονή για συναινετικές αποφάσεις κρύβεται ευθυνοφοβία, έλλειψη αυτοπεποίθησης και η επίγνωση της αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Η έλλειψη αυτοπεποίθησης φάνηκε, μεταξύ άλλων, από την απάντηση την οποία έδωσε ο Πρωθυπουργός στον κ. Σαμαρά όταν ο τελευταίος του πρότεινε να γίνει επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου. Η απάντηση του κ. Παπανδρέου ήταν ότι η Τρόικα δεν θα το δεχτεί. Αν ο κ. Πρωθυπουργός εννοεί ότι η Τρόικα δεν θα προτείνει με δική της πρωτοβουλία να αλλάξουν οι όροι του μνημονίου, τότε έχει απόλυτο δίκιο…

Ονομάζουν αδιάλλακτους και ακραίους όσους δεν είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν. Για αυτόν το λόγο αντιπαθούν και εκνευρίζονται όταν ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αρνείται να συναινέσει στην πολιτική του Μνημονίου. Τους εκνευρίζει ότι δεν είναι σαν και αυτούς. Το ότι έχει όραμα σε αντίθεση με αυτούς. Με την στάση του, τους υπενθυμίζει την δειλία τους, την κακομοιριά τους. Τον αντιπαθούν γιατί στην δική του αυτοπεποίθηση καθρεπτίζεται η δική τους αδυναμία, η υποτέλεια τους. Η υπόμνηση ότι η Ελλάς μπορεί να σηκώσει ανάστημα τρομάζει όσους βολικά και λόγω απτού υλικού συμφέροντος έχουν συμβιβαστεί με την εικόνα του μικρού, αδύναμου υπερχρεωμένου κράτους. Ανελλήνιστοι ‘σοσιαλιστές’, νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν, καρικατούρες ηγετίσκοι σε αναζήτηση υπουργείου. Ο θίασος της συναίνεσης εν δράσει…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση